บทที่ 36 อาเหยาอยากมีน้อง!?

บทที่ 36

อาเหยาอยากมีน้อง!?

            เมื่อเสี่ยวจินปล่อยอาเหยา ความวุ่นวายเล็กๆ ก็สงบลง

            แก้มนุ่มนิ่มของเจ้าตัวเล็กที่ถูกเสี่ยวจินบีบเหมือนซาลาเปากลายเป็นสีชมพูดระเรื่อ

            “อาเหยาน่ารักขนาดนี้ ข้าเองก็อยากมีวาสนามีเจ้าตัวน้อยกับเขาบ้าง แต่ว่า ข้าอายุขนาดนี้แล้ว จะหาคนดีๆ ก็นับว่ายาก หากไม่ให้สหายที่ไว้ใจได้ช่วยแนะนำคนดีๆ ให้ เกรงว่าจะเจอผู้ชายไม่ดีเข้ามาหลอกเอาน่ะ”

            หญิงสาวตามชนบทอย่างฉินหรู อายุสิบสี่สิบห้าก็แต่งงานมีลูกกันหมดแล้ว

            ตอนนี้เสี่ยวจินอายุยี่สิบสาม

            จริงอยู่ หลายคนมองว่าผู้หญิงอายุยี่สิบกว่าๆ หาสามียากแล้ว เพราะเชื่อกันว่าอายุยิ่งเยอะยิ่งมีลูกยาก แต่สำหรับฉินหรู ผู้หญิงวัยนี้อยู่ในช่วงที่กำลังเปล่งปลั่ง ยังมีลูกได้อยู่

            ไม่เพียงแค่คิด ฉินหรูยังพูดกับเสี่ยวจินด้วยสีหน้าจริงจัง “อายุขนาดนี้อะไรกัน หญิงสาววัยยี่สิบอย่างพวกเรายังนับว่าสาวและสวยอยู่เลยนะ!”

            ไป๋เหิงหัวเราะอย่างเห็นด้วย “ใช่ๆ เสี่ยวหรูพูดถูก ขิงต้องแก่ถึงจะเผ็ด อย่างพวกเรา ถึงอายุเยอะแล้ว แต่ก็เผ็ดอยู่ไม่ใช่หรือ”

            พอได้ฟังคำปลอบของเหล่าสหาย เสี่ยวจินก็ยิ้มอย่างมีแรงใจ นางลูบศีรษะเล็กๆ ของอาเหยาที่นั่งกินขนมอยู่ด้านข้างด้วยความเอ็นดู

            “ขอบใจพวกเจ้าจริงๆ ว่าแต่เจ้าเถอะ เสี่ยวหรู สามีกลับมาทั้งที อีกไม่นานคงมีน้องให้อาเหยาอุ้มสินะ ข้าละอิจฉาเจ้าจริงๆ”

            ประเด็นที่เสี่ยวจินพูดมาอย่างปุบปับ ทำเอาฉินหรูถึงกับนิ่งอึ้ง

            อาเหยาเป็นเด็กฉลาด พอได้ยินพวกผู้ใหญ่พูดถึงตน ทั้งยังได้ยินคำว่า ‘น้อง’ เจ้าตัวเล็กก็ร้องขึ้นด้วยความตื่นเต้นปนสงสัย

            “น้อง!?”

            “ใช่แล้ว น้องของอาเหยา” เสี่ยวจินพยักหน้ายิ้มๆ ให้เจ้าตัวเล็ก

            “น้องคืออะไร” อาเหยาถามเสี่ยวจิน

            เสี่ยวจินหัวเราะอย่างเอ็นดู พูดกับเจ้าหนูน้อยว่า “น้องก็คือเจ้าตัวเล็กที่มีสายเลือดเดียวกับเจ้า ลองนึกภาพตอนที่ลูกเจี๊ยบเดินตามก้นเจ้าต้อยๆ สิ น่ารักมากใช่หรือไม่ ถ้าเจ้ามีน้อง น้องของเจ้าก็จะเดินตามเจ้า แล้วเรียกเจ้าว่าพี่จ๋าๆ ยังไงล่ะ”

            อย่างไรก็ตาม คำอธิบายของเสี่ยวจินไม่ได้ทำให้อาเหยาเข้าใจสักนิด

            แต่ว่า...

            อาเหยาชอบลูกเจี๊ยบ

            ตอนไปไร่กับท่านตาท่านยาย ลูกเจี๊ยบตัวเล็กๆ ขนอ่อนสีเหลืองนุ่มๆ พวกนั้นจะเดินตามอาเหยาแล้วร้องจิ๊บๆ

            ไม่ว่าอาเหยาจะเดินไปทางไหน ลูกเจี๊ยบพวกนั้นก็จะเดินตามต้อยๆ สนุกดี แถมน่ารักมากด้วย

            เช่นนั้นอาเหยาก็อยากมีน้อง เพราะอาเหยาชอบลูกเจี๊ยบ!

            คิดอยู่ครู่หนึ่ง เจ้าตัวเล็กก็โพล่งออกมา “อาเหยาอยากได้น้อง”

            “งั้นเจ้าต้องบอกพ่อกับแม่เจ้าแล้ว”

            ศีรษะเล็กๆ ของอาเหยาหันขวับไปทางมารดา ดวงตากลมโตใสแป๋วจ้องมองฉินหรูเหมือนคาดหวัง

            “ท่านแม่...”

            สีหน้าของฉินหรูทั้งแดงก่ำทั้งลำบากใจ

            ยิ่งเห็นสีหน้าคาดหวังของลูกชาย ฉินหรูยิ่งปฏิเสธไม่ออก

            ท้ายที่สุด ฉินกรูก็หันไปโวยวายใส่เสี่ยวจิน

            “พี่เสี่ยวจิน!! ท่านสอนอะไรให้กับอาเหยากันเนี่ย”

            เสี่ยวจินหัวเราะร่วน “ในกลุ่มของพวกเรา เจ้าอายุน้อยสุด และยังแต่งงานแล้วด้วย อย่างน้อยๆ ก็มีเจ้าตัวเล็กให้พวกเราได้อุ้มอีกสักสองสามคนเถอะ อาเหยาจะได้มีน้องน้อยๆ น่ารักๆ ด้วย”

            “พูดอย่างกับว่าท่านอายุหกสิบเจ็ดสิบอย่างนั้นแหละ อีกอย่าง ไม่เกี่ยวกับอายุสักหน่อย ท่านทั้งสองยังมีลูกได้อยู่นะ รีบๆ แต่งเสียสิ”

            “เช่นนั้นเจ้าก็รีบบอกสามีของเจ้า แนะนำผู้ชายดีๆ ให้ข้าวันนี้เลยได้หรือไม่ ข้าจะอยากแต่งงานวันนี้เลย” ประโยคนี้ เสี่ยวจินแค่พูดเล่น

            แม้รู้เช่นนั้น แต่ทุกคนก็กรอกตาพลางส่ายหน้า

            “ว่าแต่ เจ้ากับสามีไม่ได้ระลึกความหลังทั้งวันทั้งคืนจริงหรือ” เสี่ยวจินเข้าประเด็น ก่อนหน้านี้ได้ยินฉินหรูกับไป๋เหิงคุยกันถึงตรงนี้พอดี ก่อนหน้านี้ไม่ได้ถาม แต่ตอนนี้อยากรู้

            “ไม่มีสักหน่อย” ฉินหรูปฏิเสธหน้าแดง

            “จริงหรือ อย่าปิดบังกันเลย สามีเจ้าไปเป็นทหารตั้งสี่ปี กลับมาจะไม่แตะต้องภรรยาเชียวหรือ”

            “อาเหยานอนด้วยทุกคืน ข้าจะทำเรื่องนั้นทั้งที่ลูกนอนด้วยได้อย่างไร”

            “ถึงลูกไม่อยู่ เขาก็ไม่แตะต้องเจ้าเลยหรือ”

            “ไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอกน่า” ฉินหรูยังปฏิเสธขึงขังต่อไป

            เสี่ยวจินได้ยินแบบนั้นรีบหุบยิ้มทันควัน “แบบนี้ไม่ดีแล้ว”

            ฉินหรูเริ่มหวั่นวิตก “อะไรคือไม่ดีหรือ”

            “ถ้าเขาไม่พยายามแตะต้องเจ้า ไม่ใช่ว่ากำลังซุกซ่อนผู้หญิงอื่นอยู่หรือ”

            ได้ยินคำพูดเช่นนั้นของเสี่ยวจิน หัวใจของฉินหรูพลันหวิวโหวง 

            ที่ผ่านมา ฉินหรูกังวลว่าตัวเองจะถูกเฟิงหยางเคี่ยวกรำจนร่างกายรับไม่ไหว ‘ส่วนนั้น’ ของเขาทั้งใหญ่ทั้งอึดทนทานเหมือนกับลา นางเลยโล่งใจมากที่เขายังไม่แตะต้องนางทันที

            แต่ไม่เคยคิดเลยว่า สามีของนางจะต้องการเรื่องนั้นหรือไม่ ถ้าเขารู้สึกไม่เต็มอิ่มเพราะภรรยามอบความต้องการให้ไม่ได้ มีโอกาสสูงมากที่เขาจะออกไปหาเศษหาเลยข้างนอก

            พอคิดมาถึงตรงนี้ ฉินหรูก็ตระหนกวูบถึงขั้นเผลอพึมพำออกมา

            “ข้าบกพร่องหน้าที่ของภรรยาแล้ว?”

            “ก็ใช่น่ะสิ” เสี่ยวจินยืนกรานคำพูดนั้น “สามีเจ้าไปเป็นทหารตั้งสี่ปี อยู่ที่ค่ายมีแต่ผู้ชายล่ำบึก ต้องเก็บกด อยากแตะต้องความนุ่มนิ่มของหญิงสาวอยู่แน่ๆ คนที่ข้ารู้จัก สามีก็ไปรับใช้ชาติแบบนี้แหละ พอกลับมาอยู่บ้าน ก็ขยันรดน้ำพรวดดินทั้งวันทั้งคืน ได้ลูกหัวปีท้ายปีแล้ว ไม่เชื่อถามพี่ไป๋เหิงก็ได้”

            “ไหงเป็นข้า!” ไป๋เหิงโพล่งอย่างลนลาน

            คราวนี้ฉินหรูเลื่อนสายตามองไปที่ไป๋เหิง

            ทันใดนั้น ไป๋เหิงก็หน้าแดง

            เสี่ยวจินเร่งเร้าให้ไป๋เหิงบอกฉินหรู

            หลังจากอ้ำอึ้งอยู่นาน ในที่สุด ไป๋เหิงก็กล่าวว่า “ข้า...ข้าบอกชอบคุณชายใหญ่ไปแล้ว”

            ฉินหรูร้อง “หา?”

            ถึงตรงนี้ เสี่ยวจินเป็นฝ่ายเล่าต่อ นางบอกว่าหลังจากที่ไป๋เหิงรวบรวมความกล้าไปสารภาพความรู้สึกกับคุณชายใหญ่เซวีย คุณชายใหญ่ตอบรับความรู้สึกของไป๋เหิงทันที ไม่ใช่ว่าเขาขาดแคลนผู้หญิง แต่ที่ไม่แต่งงานจนอายุขนาดนี้ เพราะเขาเองก็มีใจให้ไป๋เหิงนานแล้ว

            หลังจากรู้ว่าใจตรงกัน ทุกค่ำคืน ทั้งคู่ต่างมีช่วงเวลาที่หวานชื่น

            และตอนนี้คุณชายใหญ่ก็กำลังเจรจากับที่บ้านเซวีย สู่ขอไป๋เหิงเป็นเรื่องเป็นราว  

            สรุปง่ายๆ ไป๋เหิงสมหวังในความรักของนางแล้ว  

            “...พูดอีกที ตอนนี้คงมีแค่ข้าคนเดียวที่ยังไร้คู่ครองสินะ!” เสี่ยวจินโวยวาย

            ท้ายที่สุดก็ย้อนกลับมาที่เรื่องนี้จนได้

            ....

            งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา

            ไป๋เหิงกับเสี่ยวจินสรวลเสเฮฮากับฉินหรูอยู่ประมาณครึ่งวัน ในที่สุดก็ถึงเวลาต้องกลับแล้ว  

            หลังจากพวกนางกลับไปสักพัก ฉินหรูก็จูงมืออาเหยาเข้าบ้าน

            จังหวะนั้น เฟิงหยางแต่งตัวเต็มยศ ก้าวยาวๆ ออกมาจากประตูบ้านพอดิบพอดี

            “ท่านจะออกไปข้างนอกหรือ” ฉินหรูเอ่ยถาม

            เฟิงหยางหยุดฝีเท้า พยักหน้าให้นางทีหนึ่ง

            “จั่นเถิงรายงานว่ามีงานด่วน ข้าอาจจะกลับมาค่ำๆ หน่อย”

            ฉินหรูตอบกลับไปว่า เข้าใจแล้ว จากนั้น สายของทั้งคู่ก็สบประสานกันครู่หนึ่ง

            ในตอนที่เฟิงหยางตั้งท่าจะหมุนตัวหันหลัง จู่ๆ เจ้าตัวเล็กก็ร้องเรียก

            ทว่า...

            “ท่านพ่อ!”

            ชายหนุ่มหยุดฝีเท้า ย่อตัวนั่งยองๆ พลางถาม “มีอะไรหรือ อาเหยาของพ่อ”

            ขาสั้นและป้อมของอาเหยาวิ่งเข้าไปหาเฟิงหยาง ทันทีที่หยุดตรงหน้าท่านพ่อ อาเหยาตะโกนเสียงดังฟังชัด

            “อาเหยาอยากได้น้อง!”

            เฟิงหยางนิ่งอึ้ง

            ต่อมา เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองภรรยา รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้า

            แค่กๆ

            ฉินหรูสำลักอากาศทันที  

            “คือว่า...เสี่ยวจินเป็นคนสอนมาน่ะ ไม่ใช่ข้าจริงๆ นะ!”

            “ข้าเข้าใจ เอาไว้ กลับมาแล้วค่อยคุยเรื่องน้องของอาเหยากัน” น้ำเสียงของเฟิงหยางทั้งทุ้มทั้งแหบพร่า  มิหนำซ้ำ แววตายังลึกล้ำมองไม่เห็นก้นบึ้งใดๆ

            อย่าบอกนะว่า...

            ฉินหรูกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก กระนั้น นางก็ตอบกลับไปว่า เจ้าค่ะ