บทที่ 37 ข้าเองก็คิดถึงเจ้า

บทที่ 37

ข้าเองก็คิดถึงเจ้า

            แม้ว่าเฟิงหยางจะออกบ้านไปแล้ว แต่หัวใจของฉินหรูยังเต้นระรัว

            เพียงแค่ถูกเฟิงหยางมองด้วยสายตาลึกล้ำ ฉินหรูก็รู้สึกหวั่นไหว ในอกร้อนผ่าวๆ 

            นางกลายเป็นคนอ่อนไหวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน

            ว่าแต่ เมื่อกี้เขาบอกว่ากลับมาค่อยคุยเรื่อง ‘น้องของอาเหยา’ สินะ

            แค่คำพูดของเด็ก เหตุใดต้องคิดเป็นจริงเป็นจังขนาดนั้นด้วยเล่า! 

            ถึงจะคิดแบบนั้น แต่ฉินหรูกลับกระสับกระส่าย ใจลอยตลอดทั้งวัน 

            ….

            สุดท้าย คืนนั้นเฟิงหยางก็ไม่ได้กลับมาอย่างที่บอก

            ฉินหรูรอเขาเกือบทั้งคืน กระทั่งผล็อยหลับไปพร้อมกับอาเหยา

            ตอนตื่นขึ้นมา สายตาของฉินหรูอดจะมองบนเตียงนอนฝั่งด้านนอกไม่ได้ ที่นอนตรงนั้นยังคงว่างเปล่า พอเห็นแบบนั้นหัวใจของนางพลันโหว่งหวิว

            ในตอนนั้นเอง จู่ๆ คำพูดของเสี่ยวจินก็ผุดเข้ามาในหัว

            ‘ถ้าเขาไม่พยายามแตะต้องเจ้า ไม่ใช่ว่าเขากำลังซุกซ่อนผู้หญิงอื่นอยู่หรือ’

            นั่นสินะ ตั้งแต่เฟิงหยางกลับมาเมืองฉาง นอกจากจับมือกันนอน เขากลับไม่เคยแม้แต่จะกอดนางเลยสักครั้ง 

            หากว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้กลับบ้าน แต่ไปหาผู้หญิงคนอื่นเล่า นางจะทำอย่างไรกับขาเก้าอี้ทองคำนี้ดี!

            ฉินหรูคาดเดาไปต่างๆ นานา ยิ่งคิดฟุ้งซ่านก็เหมือนมีอะไรสุ่มแน่นในอก

            ทั้งที่ตอนแต่งงานกัน นางกับเขาไม่มีความรักและความผูกพันใดๆ ทว่าตอนนี้ กลับรู้สึกว่าตัวตนของเฟิงหยางมีความสำคัญต่อนางมาก  

            ชาติก่อน นางปฏิเสธเฟิงหยางจึงมีจุดจบที่ไม่สวย พอได้รับโอกาสกลับมาเกิดอีกครั้ง นางเลยสาบานกับตัวเองแล้วว่าจะมีสามีเพียงแค่คนเดียว ไม่มองใครอื่น จากนั้นก็เฝ้ารอเขามาตลอด ทั้งหมดนี้ก็เพื่ออนาคตที่ดี

            นางคงคาดหวังกับเฟิงหยางมากเกินไป และนี่อาจเป็นสาเหตุที่ในอกของนางรู้สึกแน่นตื้อกระมัง 

            “...แม่”

            เสียงเล็กๆ ของอาเหยาดังขึ้น ดึงสติและความคิดของฉินหรูกลับมาปัจจุบัน

            เจ้าตัวเล็กขยี้ตาปรือๆ ของเขา พร้อมกับลุกขึ้นมานั่ง

            ฉินหรูลูบศีรษะของเจ้าตัวน้อย “ตื่นแล้วหรือจ๊ะ”

            “อือ”

            ศีรษะเล็กขยับขึ้นลง

            หลังจากตื่นเต็มตา อาเหยาเพิ่งเห็นว่าท่านพ่อของเขาไม่ได้อยู่ในห้อง

            ปกติแล้ว หลังจากอาเหยาตื่น ท่านพ่อกับท่านแม่จะหอมแก้มของอาเหยาแล้วค่อยลุกไปล้างหน้ากันสามคน 

อาเหยามีความสุขมาก 

            แต่ว่า…วันนี้กลับมีเพียงท่านแม่คนเดียว แล้วท่านพ่อไปไหน?

            เมื่อไม่เห็นท่านพ่อ อาเหยาจึงถามท่านแม่ด้วยความสงสัย 

            “ท่านพ่อล่ะ?”

            “พ่อเจ้ายังทำงานอยู่เลยน่ะ”

            “ทำงาน?”

            อาเหยาเอียงหัว ทำหน้าสงสัย ผ่านไปนานก็ยังไม่เอียงศีรษะกลับ

            “ตอนนี้เจ้ายังเด็ก ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร…ในเมื่อตื่นแล้วพวกเราลุกไปล้างหน้ากันดีกว่า”

            “อือ”

            หญิงสาวยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะลูบผมที่กระดกยุ่งเหยิงของอาเหยาและจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

            ระหว่างนั้น อาเหยาทำหน้ามุ่ย

            นางยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “อาเหยา เจ้าคิดถึงพ่อของเจ้าหรือ”

            ศีรษะเล็กๆ ผงกขึ้นลง ยอมรับว่าคิดถึงท่านพ่อ

            “เดี๋ยวพ่อเจ้าก็กลับมาแล้ว”

            ฉินหรูช่วยอาเหยาจัดเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็อุ้มลูกลงจากเตียง จูงมือน้อยๆ เดินไปทางประตู

            พอมาถึงหน้าประตู อยู่ดีๆ ขาสั้นป้อมของอาเหยาก็ไม่ยอมเดินต่อ ทำให้ฉินหรูต้องหยุดเดินไปด้วย

            “อยากให้แม่อุ้มหรือ” ฉินหรูถามลูกชาย

            อาเหยาส่ายหน้าขวับๆ สักครู่ค่อยเงยหน้าเรียกฉินหรูด้วยตาใสแป๋ว 

            “ท่านแม่”

            “มีอะไรหรือ?”

            “ท่านแม่คิดถึงท่านพ่อไหม”

            คำถามของอาเหยาทั้งไร้เดียงสาและตรงไปตรงมาอย่างยิ่ง

            ฉินหรูได้ยินลูกชายตัวน้อยถามอย่างนั้น อดไม่ได้ที่จะยิ้มด้วยความเอ็นดู

            “แม่เองก็คิดถึงพ่อของเจ้าเหมือนกับเจ้านั่นแหละ”

            ตอนที่กำลังจะถามอาเหยาต่อว่า ‘ถามแม่ทำไมหรือ’ พลันนั้น ประตูถูกผลักให้เปิดจากข้างนอก ร่างสูงของเฟิงหยางยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าฉินหรูพอดี  

            ฉินหรูนิ่งอึ้ง ทั้งตกใจทั้งสงสัยว่าเฟิงหยางจะได้ยินคำพูดนั้นของนางเมื่อกี้หรือไม่

            แต่…คงได้ยินนั่นแหละ ไม่อย่างนั้น มุมปากของเขาจะยกยิ้มอย่างมีพิรุธหรือ!?

            แม้ตระหนักเช่นนั้น ฉินหรูก็รู้ว่าสายไปที่จะแก้ตัว สายตาของนางเหลือบมองสามีแทน 

            เฟิงหยางยังคงสวมเสื้อผ้าเหมือนเมื่อวาน เสื้อผ้าของเขาไม่มีรอยยับ เหมือนว่าจะนั่งทำงานทั้งคืน ที่ผิดสังเกตเห็นจะเป็นใต้ตาที่ดำคล้ำ งานยุ่งจนไม่ได้พักเลยสินะ 

            “นี่ท่านทำงานทั้งคืนเลยหรือ”

            เขาพยักหน้ายอมรับตรงๆ แล้วเดินเข้ามาในห้อง ตรงไปยังราวไม้ที่ตากเสื้อคลุม

            นางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก้าวตามเขาไป ช่วยถอดเสื้อคลุมไปพาดไว้บนราวไม้ ดันเขาให้ไปที่เตียง มิหนำซ้ำยังช่วยนวดไหล่และขมับ ทุกการกระทำเป็นไปตามสัญชาตญาณทางกาย

            ตอนอยู่ที่ไร่ ยามเห็นท่านพ่อท่านแม่ขุดดินลอกคลองปวดเหมื่อยทั้งตัว นางก็จะช่วยนวดให้พวกท่านเช่นนี้เสมอ

            ส่วนอาเหยา แม้เขาจะเป็นเด็ก แต่ด้วยความที่ถูกอบรมมาอย่างดี ทั้งยังเห็นท่านแม่เป็นตัวอย่าง เจ้าตัวเล็กก็ช่วยบีบๆ นวดๆ ท่านตากับท่านยายเหมือนกัน

            ดังนั้นพอเห็นท่านแม่นวดให้ท่านพ่อ เจ้าก้อนน้อยจึงเดินเข้ามาหยุดข้างเฟิงหยาง กำปั้นน้อยๆ ทั้งสองข้างทุบลงบนขาของชายหนุ่ม

            ฉินหรูกับเฟิงหยางเห็นแบบนั้นอดยิ้มขันไม่ได้

            เฟิงหยางลูบหัวลูกชายอย่างทะนุถนอม “เด็กดี”

            ถูกบิดาชม อาเหยายิ้มแก้มแทบปริ 

            “เอาละ นวดพอแค่นี้ก่อน” ฉินหรูบอกเจ้าตัวน้อย จากนั้นก็หันมาพูดกับสามี “ท่านกลับมาเหนื่อยๆ นอนพักให้สบายเถอะ ข้าจะพาลูกไปล้างหน้า”

            “อืม”

            เฟิงหยางพยักหน้ายิ้มๆ ให้ภรรยา

            “ท่านพ่อ…”

            “อาเหยา พ่อเจ้าทำงานมาเหนื่อยๆ ปล่อยให้พ่อเจ้านอนพัก อย่ากวนเขาเลยเนอะ”

            “ได้!”

            จากนั้น นางจูงมืออาเหยาตั้งท่าจะเดินออกจากห้อง 

            จังหวะที่นางกำลังหมุนตัว จู่ๆ มือใหญ่ก็คว้ามือนางไว้ 

            ฉินหรูหันกลับมามองเฟิงหยางด้วยสีหน้าตั้งคำถาม

            “...??”

            ทว่าเฟิงหยางกลับไม่พูดไม่จา นางเองก็เดาอารมณ์และความคิดของเขาไม่ถูก เพราะเขาเป็นคนนิ่งๆ และพูดน้อย

            “ข้าลืมถามท่านไปเลย ท่านกินอะไรมาหรือยัง อยากให้ข้าเตรียมอะไรไว้ให้เป็นพิเศษหรือไม่”

            กระนั้น เฟิงหยางยังคงเงียบ

            ผ่านไปสักครู่ เขาส่ายหน้าบอกว่า “ไม่มีอะไร” จากนั้นค่อยปล่อยมือจากนาง

            “ถ้าอย่างนั้น ข้าพาลูกไปล้างหน้าแล้วนะ”

            “อืม”

            ฉินหรูยิ้มน้อยๆ ให้กับเฟิงหยาง แล้วจูงมืออาเหยาเดินมาถึงหน้าประตู ทันใดนั้น เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อนางแผ่วเบา

            “เสี่ยวหรู”

            “เจ้าคะ?” ฉินหรูหันมาถาม

            ริมฝีปากของเฟิงหยางคลี่ยิ้มบางขณะกล่าว

            “ข้าเองก็คิดถึงเจ้า”