บทที่ 35 ไป๋เหิงกับเสี่ยวจินมาเที่ยวบ้าน

บทที่ 35

ไป๋เหิงกับเสี่ยวจินมาเที่ยวบ้าน

            หลังจากนั้น จั่นเถิงก็นำความมารายงานเฟิงหยาง

            ชายหนุ่มกระดกมุมปากยิ้มอย่างพึงพอใจหลังจากฟังจบ

            “เจ้าปลอมตัวเป็นเสี่ยวเอ้อต่ออีกสักสองสามวัน หากเสิ่นเซียวอวี้ติดสารแห่งความสุขเรียบร้อย ค่อยปล่อยให้เขาไปหาซื้อที่อื่นเอาเอง”

            ต่อให้เสิ่นเซียวอวี้เลิกเสพสารแห่งความสุขสำเร็จ แต่ว่ากันว่า หากกลับมาติดอีกครั้ง คราวนี้คงเลิกยาก

            หมากกระดานนี้ เฟิงหยางเป็นผู้ชนะ

            “ขอรับท่านแม่ทัพ” จั่นเถิงตอบ ก่อนจะถามต่อ “ต้องให้ข้าไปรายงานฮูหยินทราบหรือไม่ขอรับ”

            “ไม่ต้อง วันนี้ให้นางมีความสุขกับเหล่าสหายที่มาเยี่ยมเถอะ เรื่องพวกนี้ข้าจะบอกนางทีหลัง”

            วันนี้ไป๋เหิงกับเสี่ยวจินมาเยี่ยมเยือนฉินหรูที่บ้าน

            ตอนที่เฟิงหยางถูกเกณฑ์ไปเป็นทหาร ฉินหรูเข้าไปทำงานเป็นแม่ครัวในบ้านเซวีย ก็ได้ทั้งสองคนนั้นคอยสอนงาน ทั้งยังคอยหาข่าวลือของบ้านเสิ่นมาบอกเล่าสู่กันฟัง ทั้งพวกนางยังดีกับอาเหยามากๆ

            ในเมื่อเป็นสหายของภรรยา เฟิงหยางย่อมมองว่าไป๋เหิงกับเสี่ยวจินเป็นคนน่าคบหาไม่น้อย

            “รายงานเรื่องต่อไป” เขาเปลี่ยนเรื่องด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

            “ข้อมูลที่สืบมาได้ตอนนี้ เสิ่นเทาไม่เพียงขูดรีดดอกเบี้ยจากลูกหนี้ด้วยวิธีโหดร้ายทารุณ แต่ยังใช้เงินนั้นเป็นทุนให้กับบัณฑิตยากไร้ที่มีแววว่าจะสอบขุนนางผ่าน เมื่อบัณฑิตพวกนั้นสอบติดจนเข้ารับราชการ พวกเขาก็กลับมาสนับสนุนเสิ่นเทาขอรับ ขุนนางที่เป็นเส้นสายให้กับเสิ่นเทาตอนนี้มีประมาณ 2-3 คนขอรับ”

            การกระทำของเสิ่นเทาและบัณฑิตพวกนั้นถือเป็นการทุจริต

            “มีหลักฐานหรือไม่”

            “ตอนนี้รวบรวมมาได้ส่วนหนึ่งแล้วขอรับ ข้ากำลังให้พวกเฉินต้านจัดการกับเอกสารพวกนั้น”

            เฟิงหยางพยักหน้าชื่นชมจั่นเถิงว่าทำงานดีและรวดเร็ว

            จั่นเถิงก้มศีรษะกล่าวขอบคุณ จากนั้นก็ออกจากห้องทำงานโดยทันที  

            เฟิงหยางยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ดวงตาคมเข้มที่ไร้ความรู้สึกทอดมองออกนอกหน้าต่าง สักครู่หนึ่ง เขาก็ถอนหายใจออกมาเงียบๆ

            ก่อนกลับมารับตำแหน่งที่เมืองฉาง เฟิงหยางได้รับมอบหมายจากเบื้องสูง ให้ทำลายแหล่งค้าขายสารเสพติด เพราะเหตุนี้เขาจึงมีต้าหมาอยู่ในมือ และใช้มันมาเล่นงานเสิ่นเซียวอวี้

            ส่วนเรื่องปล่อยเงินกู้ ผู้อยู่เบื้องสูงต้องการให้แม่ทัพหนานกง ซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาเฟิงหยางอีกทีหนึ่งเป็นคนจัดการเรื่องนี้ เหตุผลที่ไม่ให้เหิงหยางเข้ามายุ่ง เพราะคนทำผิดคือบิดาแท้ๆ ของเฟิงหยาง

            อย่างไรก็ตาม…โทษทัณฑ์ที่เสิ่นเทาจะได้รับ อย่างเบาคือถูกเนรเทศไปใช้แรงงานที่ชายแดน อย่างหนักคือประหาร แต่เฟิงหยางกลับไม่ได้รู้สึกรู้สาใดๆ แม้แต่นิดเดียว ทั้งยังอาสาขอทำงานนี้ด้วยตัวเอง

            ….

            ใต้ต้นไม้ใหญ่อันร่มรื่น ณ ลานกว้างหน้าบ้าน

            ไป๋เหิงกับฉินหรูกำลังจิบชาคุยเรื่องไร้สาระที่โต๊ะหิน

            ส่วนเสี่ยวจินกับอาเหยาวิ่งเล่นไล่จับอยู่ใกล้ๆ

            เสียงหัวเราะของทั้งสองทำให้บรรยากาศรอบๆ ผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด

            วันนี้เป็นวันหยุด ไป๋เหิงกับเสี่ยวจินจึงมาเยี่ยมเยือนสหายอย่างฉินหรู

            “เสี่ยวหรู ทุกคนที่บ้านเซวียฝากความคิดถึงมาให้เจ้าด้วยละ โดยเฉพาะฮูหยินผู้เฒ่ากับคุณชายรอง บ่นทุกวันว่าอยากให้เจ้ากลับไปทำงานเป็นแม่ครัวเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็นะ ในเมื่อสามีของเจ้าเป็นถึงแม่ทัพ หากเจ้าที่เป็นฮูหยินแม่ทัพมาทำงานเป็นแม่ครัวก็คงไม่เหมาะสม พวกเขาเองก็เข้าใจดี แค่บ่นว่าเสียดายเท่านั้นแหละ” ไป๋เหิงบอก

            ฉินหรูหัวเราะเบาๆ “จริงๆ แล้วข้าก็อยากกลับไปทำงาน อยู่ว่างๆ น่าเบื่อจะตาย เอาไว้หากข้ามีเวลาว่างเมื่อไรจะทำของอร่อยๆ ไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่า ถือโอกาสไปเที่ยวหาพวกท่านด้วย”

            ไป๋เหิงยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว “ข้าดีใจที่เจ้ายังเป็นเสี่ยวหรูคนเดิม ก่อนมาที่นี่ เสี่ยวจินกังวลแทบตายว่าเจ้าจะลืมพวกเราแล้วหรือไม่”

            “โธ่ พี่ไป๋เหิง พวกเราสนิทสนมกันมาตั้งหลายปี ตอนอยู่บ้านเซวีย พวกท่านก็ดีกับข้ามาก คอยชี้แนะข้าทุกอย่าง แล้วข้าจะลืมพวกท่านได้ยังไง”

            “ข้าก็บอกเสี่ยวจินแบบนี้แหละ พูดก็พูดเถอะ สามีเจ้าไม่เพียงมีตำแหน่งใหญ่โตเป็นถึงแม่ทัพ ยังเป็นผู้มีพระคุณช่วยเหลือคุณชายใหญ่ของข้าอีก ความบังเอิญนี้ ข้าไม่รู้จะพูดยังไงเลย...ข้าอยากฝากเจ้าไปขอบคุณเขาน่ะ”

            “ได้ๆ แล้วข้าจะบอกสามีให้นะ อีกอย่าง อย่าว่าแต่พี่ไป๋เหิงคาดไม่ถึง ข้าก็คาดไม่ถึงเหมือนกันว่าเขาจะเป็นแม่ทัพ”

            พอพูดจบ ทั้งฉินหรูทั้งไป๋เหิงต่างก็หัวเราะด้วยความขบขัน

            ใครจะคาดคิดว่า ชายหนุ่มที่ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารจะกลับมาพร้อมตำแหน่งใหญ่โต 

            ในชาติก่อน ตอนที่ ‘เสิ่นหยาง’ กลับมาหาฉินหรู เพื่อพานางกลับไปสร้างครอบครัวกันใหม่ เขาไม่ได้บอกนางสักคำว่าแอบเปลี่ยนชื่อแซ่เป็น ‘เฟิงหยาง’ และไม่ได้บอกเรื่องที่ได้ตำแหน่งใหญ่กลับมา 

            บอกตรงๆ ชาติก่อนนั้น นางไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสามีเลย

            “พูดก็พูดเถอะ ในเมื่อสามีกลับมาแล้ว วันๆ พวกเจ้าคงหวานชื่นน่าดูเลยสิ?” ไป๋เหิงเอ่ยพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างมีนัยแฝง

            ฉินหรูได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้ว

            “จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร วันๆ มีแต่เรื่องให้ปวดหัวมากกว่าไม่ว่า”

            “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ” ไป๋เหิงถามอย่างเป็นห่วง

            “บ้านเก่าของสามีข้าน่ะสิ คงเห็นว่าเขาได้ดิบได้ดีก็เลยตามรังควานกันไม่เลิกเลย”

            “แย่จริง! คนพวกนั้นต้องการอะไรกับพวกเจ้ากันแน่ ตอนแรกขับไล่ไสส่ง พอเห็นว่าสามีเจ้าได้ดิบได้ดีกลับมา ก็คิดจะพาตัวกลับไปหรือ เห็นแก่ตัวชัดๆ”

            ไป๋เหิงรู้สึกโกรธแทน ถึงขั้นโพล่งเสียงดังออกมา

            ตอนนั้นเอง เสี่ยวจินกับอาเหยาเล่นจนเหนื่อยแล้ว เสี่ยวจินจึงอุ้มเจ้าตัวเล็กมานั่งพักที่โต๊ะหิน พอได้ยินไป๋เหิงกับฉินหรูคุยกันมาถึงตรงนี้ เสี่ยวจินก็กล่าวแทรกทันที

            “ถึงคนพวกนั้นจะตามรังควานพวกเจ้า แต่เชื่อเถอะ พวกเขาเองก็กำลังเจอเคราะห์ร้ายเหมือนกัน”

            “พูดมาแบบนี้ พี่เสี่ยวจินได้ยินอะไรมาหรือ” ฉินหรูแสร้งถามเสี่ยวจิน

            หึหึหึ…

            เสี่ยวจินปิดปากหัวเราะอย่างได้ที ก่อนจะพูดฉอดๆ อย่างออกรสชาติ

            “คุณชายรองเล่าให้ข้าฟังมาน่ะ บ้านเสิ่นตอนนี้เหมือนเจอมรสุมลูกใหญ่ หนิงฮูหยินปวดท้องทุกวี่วัน แต่หมอกลับวินิจฉัยโรคไม่ได้ ไม่รู้สาเหตุว่าเกิดจากอะไร นังสาวใช้จอมผยองข้างตัวหนิงฮูหยินก็เหมือนจะป่วยด้วยโรคเดียวกันเลยลาหยุดยาว เสิ่นเซียวอวี้ก็ไม่กลับบ้านมาสามวันแล้ว ลือกันว่าเขากลับไปติดสารแห่งความสุขอะไรนั่นอีก ข้าคิดว่า เพราะเวรกรรมที่พวกเขาทำ หากไม่ใช่กรรมตามสนองแล้วจะเรียกว่าเป็นอะไรได้!”

            ได้ยินเช่นนี้ ฉินหรูแสร้งทำทีเป็นสะดุ้งตกใจ ทั้งที่ในใจแอบอมยิ้ม

            “เป็นเคราะห์ร้ายของพวกเขาชัดๆ”

            เคราะห์ร้ายอะไรกัน

            กรรมตามสนองอะไรกัน

            ทั้งหมดนั้นเป็นฝีมือของนางกับสามีต่างหาก

            ถึงคิดอย่างนั้น หากฉินหรูกลับทำทีเป็นถอนหายใจ แล้วเอ่อออตามเสี่ยวจิน

            ทันใดนั้น อยู่ดีๆ เสี่ยวจินก็เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นอ่อนหวานเหมือนจงใจประจบฉินหรู

            “จริงสิ เสี่ยวหรู…ไม่สิ ฮูหยินท่านแม่ทัพเจ้าขา”

            ฉินหรูกะพริบตาอึ้งๆ สักครู่ก็ขำพรืดออกมา

            ลองว่าเสี่ยวจินมาไม้นี้ คงไม่พ้นเรื่องนั้นแหง

            “สามีเจ้าเป็นถึงแม่ทัพ ย่อมรู้จักคนไม่น้อยใช่หรือไม่ คงแนะนำคนดีๆ ให้ข้าได้บ้างสินะ”

            คิดไว้แล้วเชียว!

            ตั้งแต่รู้จักเสี่ยวจิน อีกฝ่ายมีจุดยืนที่ชัดเจนจนฉินหรูเทียบไม่ติด

            เสี่ยวจินต้องการผู้ชายดีๆ สักคนมาสร้างครอบครัวแสนสุข ถึงแม้จะมีคนเข้ามาจีบ แต่ผู้ชายพวกนั้นเข้าหาเสี่ยวจินเพื่อปอกลอก เสี่ยวจินรู้ทันจึงปฏิเสธคนที่เข้ามาจีบทั้งหมด

            ถ้าไม่ใช่คนดี ขอไม่มีเสียดีกว่า เสี่ยวจินเคยพูดเช่นนั้น แต่ก็ไม่วายตามหารักดีๆ ต่อไป

            “ข้าคุยกับสามีแล้ว เขาต้องแนะนำคนดีๆ ให้ท่านได้แน่”

            เสี่ยวจินยิ้มกว้างอย่างสดใส ก่อนจะโผกอดฉินหรู 

            “มีเพียงเจ้าที่รู้ใจข้า!”

            เจ้าตัวเล็กเห็นท่านน้าเสี่ยวจินกอดมารดาก็คิดว่าจะถูกแย่งท่านแม่ไป

            อาเหยากระโดดลงจากเก้าอี้ สองแขนป้อมๆ ดึงท่านน้าเสี่ยวจินออกจากมารดา

            “ท่านแม่ ท่านแม่ของอาเหยา!”

            ทั้งสามคนเห็นอย่างนั้นก็นึกเอ็นดู พวกนางถึงกับหัวเราะพรืดออกมา 

            “ข้าไม่แย่งแม่ของเจ้าหรอกน่า” เสี่ยวจินพูดพร้อมหยิกแก้มนุ่มนิ่มของเจ้าตัวเล็ก สักครู่สั้นๆ นางปล่อยมือที่โอบกอดฉินหรู หันมากอดเจ้าก้อนแป้งตัวน้อยแทน “สมแล้วที่เป็นอาเหยา น่ารักเกินไปแล้ว!”

            อาเหยาถูกเสี่ยวจินกอดจนแก้มกลมๆ ขาวๆ เหมือนซาลาเปาที่ถูกเบียดจนแบน

            “งื้อ อึดอัด...”