ตอนที่3. ยังไงก็ต้องถอดอยู่ดี

  “ค่ะๆ ฉันต้องทำยังไงคะ”

            “รีบไปเลย! ขึ้นไปห้องผู้กำกับฉู่เดี๋ยวนี้”

            “ค่ะๆ ฉันจะรีบไปใส่เสื้อผ้า...”

            “ไม่ต้อง! ไปทั้งแบบนี้แหละ ยังไงก็ต้องถอดอยู่ดี”

หลิวลี่พูดแล้วยื่นหน้าไปทำจมูกดมๆ ตามเนื้อตัวของจวีหราน

“โชคดีที่ยังไม่ทาโลชั่นหรือพรมน้ำหอม ผู้กำกับฉู่ชอบกลิ่นสะอาดๆ แบบอาบน้ำใหม่ๆ ไม่ต้องอาบน้ำหอมไป รีบไปเลย ฉันจะไปส่งเอง”

            เนียหรานหรานสวมรองเท้าสลิปเปอร์ของโรงแรม มือเรียวกระชับสาบเสื้อให้มิดชิดแล้วเดินตามหลิวลี่ไปที่ลิฟต์ ทั้งสองเข้าไปด้านในแล้วหลิวลี่จึงกดชั้นที่สูงขึ้นไปอีก เป็นห้องชุดสุดหรูที่ผู้กำกับฉู่พักอยู่แบบไม่ต้องจ่ายค่าเช่าเพราะเขาคือเจ้าของโรงแรมแห่งนี้

            “ขออนุญาตครับ” หลิวลี่ปรับเสียงเป็นโทนเคร่งขรึมแล้วพาจวีหรานเข้าไปด้านใน

            เนียหรานหรานทั้งเขินทั้งอายที่สวมเสื้อคลุมอย่างนี้  แต่กระนั้นเธอก็อดมอง ‘ผู้กำกับฉู่’ ไม่ได้ เขาดู ‘หนุ่ม’ กว่าที่เธอคิดไว้มาก  ฉู่อี้ผิงไม่ได้สนใจคนที่เข้ามาใหม่ เขาก้มหน้าดูหน้าจอแท็ปเล็ตครู่หนึ่งก่อนเงยหน้าขึ้นสบตากับจวีหราน ในวินาทีนั้นเนียหรานหรานรู้สึกว่าสายตาของเขาเหมือนจ้องมองทะลุมาในอกเธอ ราวกับจะเห็นว่าดวงจิตร่างนี้ไม่ใช่จวีหราน

            ผู้กำกับฉู่กวาดตามองหวีหรานแล้วพยักหน้าทำให้หลิวลี่ลอบถอนหายใจแล้วหันไปส่งยิ้มให้จวีหรานแล้วเดินออกไปเงียบๆ ทิ้งให้เนี่ยหรานหรานที่อยู่ในร่างจวีหรานยืนนิ่งเป็นก้อนหินอย่างทำอะไรไม่ถูก 

“จวีหรานใช่ไหม”

            “คะ...ค่ะ”

            เนี่ยหรานหรานยืนนิ่งอย่างไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร  เมื่อเขาไม่ขยับ เธอก็ไม่กล้าเขยื้อน จนสุดท้ายเป็นผู้กำกับหนุ่มที่วางแท็ปเล็ตแล้วเดินตรงไปหาเธอ

            “หน้าตา รูปร่าง ความสูง สัดส่วนก็ใช้ได้ จุดเด่นคือไม่ได้ทำศัลยกรรม”  

ฉู่อี้ผิงพยักหน้าอย่าพอใจ นานๆ จะได้เจอนางแบบที่ไม่ผ่านมีดหมอสักหน เขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้แต่เมื่อใบสมัครของเธอนำเสนอเรื่องนี้เป็นจุดเด่น เขาจึงสนใจและเรียกเธอมาทดสอบบท

            ฝ่ามือใหญ่ยื่นมากระตุกปมสายคาดเอวของเธอออก ภายในใต้เสื้อคลุมอาบนน้ำคือผิวกายขาวเนียนดุจหิมะที่มีชุดชั้นในลูกไม้สีพีชปกปิด เธอเขินอายจนใบหน้าแดงจัด ใจหนึ่งบอกให้เธอปฏิเสธและหาทางต่อรองให้หลุดพ้นสถานการณ์เช่นนี้ แต่อีกใจ...เธอปรารถนาจะลิ้มลองรสชาติที่ไม่เคยสัมผัส  ผู้กำกับฉู่อายุสามสิบแต่ดูหล่อเหลาราวกับนายแบบอายุยี่สิบกลางๆ เท่านั้น เขาดูดีกว่าที่เธอเคยคิดไว้ว่าผู้ชายในหนังผู้ใหญ่ที่เธอเคยแอบๆ เปิดคลิปดูส่วนใหญ่ไม่หล่อ แก่ หรือไม่ก็อ้วนหรือศีรษะล้าน แต่เขา...ไม่ใช่ ผู้ชายคนนี้ตัวสูงโปร่งสวมเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับกางเกงยีนส์สีเข้มที่ทำให้ดูช่วงขาเพรียวเหมือนขาม้า ท่าทางเกียจคร้านกลับดูดึงดูดสายตา ปกติเธอก็มีภูมิต้านทานคนหล่ออยู่นะ แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันทำให้หัวใจเต้นแรงเหลือเกิน

            “เล่นหนังมันไม่เหมือนถ่ายภาพนิ่ง และสไตล์ของผมคือเทคเดียวจบ สีหน้าอารมณ์ต้องได้ เข้าใจใช่ไหม”

            เธอยืนนิ่งทำตาปริบๆ แต่เมื่อถูกสายตาของเขาจ้องมองเค้นเอาคำตอบเธอก็ได้สติแล้วพูดออกไป

“ค่ะ” 

            ปากตอบไปอย่างนั้น แต่เธอไม่เข้าใจสักอย่าง

            แต่...

 เธอกลับตัดสินใจเลือกเดินบนเส้นทางของจวีหราน

            เธอไม่อยากกลับไปมีชีวิตจืดชืดอีก

            อย่างน้อย…

            ก็ได้ลิ้มรสชาติความแตกต่างที่เธออยากครอบครองดูสักครั้ง

            จวีหรานอาจมีประสบการณ์โชกโชนในเรื่องพวกนี้ แต่เธอ...ไม่มีเลย จูบกับผู้ชายก็ยังไม่เคย   ผู้กำกับฉู่ก็บอกแล้วว่าต้องการคนมีประสบการณ์  เขาไม่พอใจก็คงเขี่ยเธอทิ้งไปเอง แล้วหลังจากนี้ เธอค่อยหาทางจัดการแก้ปัญหาหนี้สินเอาแล้วกัน  แต่เธอคงกลับไปเอาเงินในบัญชีตัวเองไม่ได้ เงินส่วนนั้นยกให้คุณพ่อที่ต้องจัดงานศพเธอเพียงลำพังก็แล้วกัน

            ฉู่อี้ผิงย่อมไม่รู้ความคิดของอีกฝ่าย เขาเห็นสีหน้ากระดากอายและท่าทางครุ่นคิด ทั้งลังเลและสับสน ดูแล้วเข้ากับบทนางเอกเรื่องใหม่ของเขา  แต่ไม่รู้ว่าคนมากประสบการณ์อย่างจวีหรานจะรับบทใสซื่อได้หรือไม่

“เรื่องใหม่ของผม นางเอกอายุยี่สิบห้าที่ไร้ประสบการณ์การเซ็กส์ ขายตัวให้พระเอกเอาเงินไปใช้หนี้ ความยาว45นาที เธอรับบทนี้ไหวไหม”

            เนี่ยหรานหรานตื่นจากภวังค์ก็พยักหน้ารับ “ผู้กำกับจะสอนฉันไหมคะ”

            “ผมไม่ชอบสอนงานใคร แต่ผมจะเทสงานให้คุณก่อนว่าคุณรับได้ไหม”

            “ค่ะๆ”