บทที่ 1

ความรัก...ที่เริ่มจากการโกหกตั้งแต่ประโยคแรก

_______________________

หกปีก่อน

มะ ไม่มี...

ในนี้ก็ไม่มี...

ข้าวปั้นเปิดกระเป๋าสะพายสีดำตนเองดูทุกซอกทุกมุม แต่กลับไม่เจอ 'สิ่งนั้น'

นักศึกษาสาวชั้นปีสุดท้ายคณะบริหารธุรกิจเอกวิชาการเป็นเจ้าของธุรกิจเงยหน้ามองพนักงานร้านกาแฟใต้ตึกคณะตนเองพร้อมกับส่งยิ้มแหย

บัตรเครดิตที่บิดาให้ไว้หายไปอย่างไร้ร่องรอย เธอจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่หยิบมันขึ้นมาใช้ คือตอนไปเติมน้ำมันที่ปั๊มแห่งหนึ่งและคงลืมเอาคืน

หญิงสาวถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิดในความสะเพร่าของตนเอง แต่ตอนนี้เธอต้องจัดการปัญหาตรงหน้าก่อน

"ขอโอนแทนนะคะ"

"ได้ค่ะ"

มือถือเครื่องสีดำถูกหยิบขึ้นมาแทน แบตเตอรี่สิบเปอร์เซ็นต์คงพอทำให้เธอผ่านวิกฤตินี้ไปได้ ระหว่างรออินเทอร์เน็ตดาวน์โหลดหน้าระบบแอปพลิเคชันธนาคาร ธนบัตรสีเทาหนึ่งใบก็ถูกยื่นผ่านหน้าเธอไปให้พนักงาน

ใบหน้าหล่อเหลาผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลเข้มลึกล้ำ ขนตายาวสวยพร้อมกลิ่นหอมจากน้ำหอมราคาแพงทำให้ผู้ชายคนนั้นดูสวยสำอางยิ่งกว่าผู้หญิง ข้าวปั้นไม่แปลกใจเลยหากจะรู้สึกประหม่าที่จะยืนอยู่ข้างๆ จนต้องขยับตัวหลีกทางให้อีกฝ่ายสนทนากับพนักงานได้สะดวกขึ้น

ระหว่างที่ขยับถอยหลัง ดวงตากลมโตก็แอบสำรวจการแต่งกายของเขาไปด้วย

เสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงสแล็กส์สีเดียวกันดูเนี้ยบไร้ที่ติ สายเข็มขัดคาดเอวหัวรูปตัวเอช (H) ยิ่งเสริมให้เขาดูดีขึ้นหลายเท่า

"น้องจะมองพี่อีกนานไหมครับ ^^"

เฮือก!!

คนถูกถามสะดุ้งตกใจ เพราะไม่ค่อยได้เจอผู้ชายที่แต่งตัวดูดีขนาดนี้ในรั้วมหาวิทยาลัย จึงทำให้เธอเผลอมองสำรวจเขาอย่างเสียมารยาท

"ขะ ขอโทษค่ะ!!" โค้งตัวแทนการไหว้อย่างลืมตัว สีหน้าของหญิงสาวในตอนนี้ไม่ต่างจากตอนถูกรุ่นพี่รับน้องด้วยการเรียกถามชื่อเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมง

ประหม่าไปหมด!!

"อเมริกาโน่เย็นไม่หวาน จ่ายรวมกับของน้องคนนี้ครับ"

มือข้างที่จับแบงก์สีเทาชี้มาทางข้าวปั้น ก่อนจะยื่นมันให้พนักงานนำไปคิดเงิน

"อะ เอ่อ ปั้นจ่ายเองได้ค่ะ"

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร ไม่อยากมีปัญหาหรือติดหนี้บุญคุณกันทีหลังเพราะเงินไม่กี่ร้อย

"ดูเหมือนจะมีปัญหาเรื่องเงินอยู่ไม่ใช่เหรอ นั่นน่ะ มือถือดับไปแล้ว"

หญิงสาวรีบยกมือถือตนเองมาดู และพบว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ

"ถ้าไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใครจะยืมก่อนก็ได้ พี่เรียนป.โทที่นี่ คงได้เจอกันอีก"

คำพูดไม่คิดอะไรของอีกฝ่ายทำให้ใบหน้าสวยพยักหน้า ยกมือไหว้ขอบคุณและขอตัวออกจากร้านกาแฟไป

ส่วนเจ้าของร่างสูงก็เดินออกจากร้านกาแฟทันทีที่ได้เครื่องดื่ม คนที่บอกว่าตนเองเรียนปริญญาโทที่นี่ยื่นบัตรเครดิตสีทองให้ลูกน้องคนสนิท ซึ่งนั่งประจำตำแหน่งคนขับอยู่ด้านหน้า

"ครับ?"

คีรีรับมาถือพร้อมกับเปล่งเสียงสูงอย่างไม่เข้าใจ ไม่ยักรู้มากก่อนว่าเจ้านายตนเองมีบัตรเครดิตธรรมดาแบบนี้

"ไปตามสืบประวัติเจ้าของบัตรมา"

อ้อ...

"ครับนาย ผมจะรีบจัดการให้หลังจากกลับจากอิตา..."

"คืนนี้...กูต้องได้ข้อมูลทั้งหมดคืนนี้ก่อนขึ้นเครื่อง"

"ครับ..." คีรีรับคำสั่งพร้อมกับโค้งศีรษะรับทราบ

ถ้าคนอย่างเวกัสเร่งรัดจะเอาคำตอบอะไร ก็แปลว่าสิ่งนั้น 'สำคัญ'

"แล้วก็ทำเรื่องเรียนต่อป.โทที่นี่ให้กูด้วย เอาให้เหลือแค่เรียนอีกปีเดียวก็พอ"

ลูกน้องหนุ่มมองเจ้านายตนเองผ่านกระจกหลังคนขับอย่างไม่เข้าใจ เจ้านายของเขาเรียนจบปริญญาโทจากสหรัฐอเมริกามาแล้วหนึ่งใบจะเรียนซ้ำทำไมอีก

คีรีเก็บความสงสัยไว้ในใจ คนอย่างวัชริศร์ อัศวยุทธานนท์เป็นคนมีความคิดเหนือชั้น บางทีอาจจะมีเหตุผลสำคัญที่ยังไม่สามารถบอกใครตอนนี้ได้

"ได้ครับ ประวัติและเกรดเฉลี่ยของการเรียนปีแรกจะมีในระบบของมหาวิทยาลัยภายในสัปดาห์นี้ ส่วนบัตรนักศึกษาผมจะเอามาให้หลังจากนายกลับจากดูธุรกิจกับลูซโซที่อิตาลี"

คนนั่งหลังรถยิ้มพอใจ นั่งไขว่ห้างมองออกไปนอกรถพลางคิดเรื่องสำคัญในหัว บางครั้งคีรีมองเห็นเจ้านายก้มมองหน้าจอมือถือที่เปิดค้นบางอย่างไปด้วย

ปั้น...

อะไรปั้น?

ปั้นชา ปั้นหยา ปั้นจั่น ปั้นสิบ ปั้นข้าว...

ข้าวปั้น... :)

══☆♡☆══