บทที่ 14

กินอาหารง่าย ๆ เสร็จ เฉินฝานกับฉินเย่ว์เจียวก็เตรียมตัวจะไปขายไก่ป่ากับกระต่ายในเมือง

ฉินเย่ว์โหรวร่างกายอ่อนแอจึงอยู่เฝ้าเรือนแทน

หมู่บ้านซานเหออยู่ในเมืองที่มีชื่อว่าเมืองหลีผิง จากหมู่บ้านซานเหอไปยังตลาดในเมืองเพียงสิบกว่าลี้ ระยะห่างไม่ไกลมากนัก

คนชนบทเป็นคนตื่นเช้า เมื่อเฉินฝานกับฉินเย่ว์เจียวเดินมาถึง ในตลาดก็เต็มไปด้วยเสียงเรียกขายของต่าง ๆ ดังไม่ขาดสาย

สำหรับฉินเย่ว์เจียวแล้ว การขายไก่ป่ากับกระต่ายเป็นสิ่งที่นางคุ้นเป็นอย่างดี

“น้องเย่ว์เจียวมาแล้วหรือ วันนี้ล่าได้สัตว์อะไรมาล่ะ”

สตรีวัยกลางคนขายไช้กัวอยู่ข้าง ๆ ถามขึ้นอย่างดีใจเมื่อเห็นฉินเย่ว์เจียว

แต่เมื่อสตรีวัยกลางคนเห็นเฉินฝานที่ยืนอยู่ข้างหลังฉินเย่ว์เจียวแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปทันใด ตามมาด้วยการมองเฉินฝานด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

เมื่อก่อนเฉินฝานตามมาเอาเงินทั้งนั้น เมื่อได้เงินแล้วก็เอาไปเล่นพนันทันที คนที่นี่จึงไม่ต้อนรับเขามากนัก

ฉินเย่ว์เจียวยกไก่ป่าขึ้นมา “ท่านป้า วันนี้ข้าจับไก่ป่าได้เจ้าค่ะ!”

สตรีวัยกลางคนก้มศีรษะลงและมอง “โอ้โห ไก่ป่าตัวนี้ช่างอ้วนท้วนเหลือเกิน วันนี้น้องเย่ว์เจียวจะรวยแล้วล่ะสิ ไก่ป่าดีขนาดนี้คงขายได้ราคาดีแน่ เจ้าไปจับมันมาจากที่ไหนหรือ!”

สตรีวัยกลางคนพูดไปพลางกลอกตาให้กับเฉินฝาน

นางทำได้เพียงถอนหายใจอยู่ข้างใน หญิงสาวดีขนาดนี้ น่าเสียดายที่ถูกจัดสรรให้กับผู้ชายขี้เกียจตัวเป็นขนเช่นนี้

“ท่านป้า วันนี้ข้าไม่เพียงมีแต่ไก่ป่า ข้ายังมีกระต่ายด้วย นายท่านข้าจับได้ที่ภูเขาหัวเสือน่ะ”

ฉินเย่ว์เจียวแต่งงานกับเฉินฝานมานานมาก นี่เป็นครั้งแรกที่นางพูดคำสามคำว่า ‘นายท่านข้า’ อย่างภาคภูมิใจ

“นายท่านของเจ้าเป็นคนล่ามาได้รึ!” สตรีวัยกลางคนแสดงสีหน้าไม่เชื่อ

สตรีวัยกลางคนพูดไม่ออกทันทีที่เฉินฝานหยิบไก่ป่ากับกระต่ายออกมาจากตะกร้าที่หลัง

เห็นผีเข้าแล้ว คนเสเพลกลับตัวใหม่?

……

หลังจากพวกเฉินฝานออกไป ฉินเย่ว์โหรวเก็บกวาดห้องเสร็จนางพลางเดินไปที่เล้าไก่

ในนั้นยังมีไก่ป่าอีกหนึ่งตัว เฉินฝานบอกแล้วว่าไม่ขายตัวนี้ เก็บไว้ให้มันออกไข่และให้นางกินบำรุง

แววตาและน้ำเสียงของเขาตอนพูดช่างอ่อนโยนเหลือเกิน

เมื่อนางบำรุงร่างกายดี ก็จะมีเนื้อมีนวลมากขึ้น และนางก็จะผลิดอกออกผล คลอดเจ้าตัวจ้ำม่ำให้เขาได้

ฉินเย่ว์โหรวปิดหน้าตัวเองอย่างเขินอาย

“หน้าไม่อายเลยจริง ๆ ในสมองคิดแต่เรื่องเช่นนี้อยู่ได้”

มีเสียงเท้าดังขึ้นจากข้างหลัง

ฉินเย่ว์โหรวหันกลับไปอย่างดีใจ “นายท่าน พี่สาม พวกท่าน……”

“แม่หญิงฉิน ข้าไม่ใช่นายท่านของเจ้า ข้าคือพี่จูของเจ้า!”

ใบหน้าอัปลักษณ์ของจูต้าอันปรากฏขึ้นตรงหน้าฉินเย่ว์โหรว

เขาฉีกยิ้มและเผยให้เห็นฟันเหลืองที่มีอยู่เต็มปากพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความชั่วร้าย

เมื่อได้รู้ว่าฉินเย่ว์โหรวยังเป็นหญิงบริสุทธิ์ ในสมองของจูต้าอันก็เต็มไปด้วยฉินเย่ว์โหรว

เขาชอบแม่หญิงเช่นนี้ที่ทั้งเนื้อหอมและบริสุทธิ์

จูต้าอันใช้มือปิดประตูเรือนแล้วเดินเข้าไปใกล้ฉินเย่ว์โหรวทีละก้าว “แม่หญิงหน้าแดงเช่นนี้ กำลังคิดถึงผู้ชายของเจ้าอยู่ล่ะสิ!”

ฉินเย่ว์โหรวมองหน้าจูต้าอันพร้อมถอยหลัง ดวงตาที่โหญ่โตเท่าดวงดาวคู่นั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและกังวลใจ

“ไอ้เฉินฝานมันเป็นคนขี้ขลาดตาขาว เจ้าเข้ามาอยู่ตั้งนานแต่ยังไม่เคยทำอะไรเจ้า ช่วงเวลานี้แม่หญิงคงจะเปล่าเปลี่ยวแน่เลยใช่หรือไม่!”

“ไม่ต้องกลัวนะ พี่ชายจะช่วยเจ้าเอง!”

ปากกล่าวหยอกล้อ จูต้าอันตื่นเต้นพลันพุ่งเข้าหาฉินเย่ว์โหรวและกดนางลงกับพื้นกลางลานสวน

“ปล่อยข้านะ ไอ้เศษสวะ!”

ฉินเย่ว์โหรวดิ้นรนสุดชีวิตจนจูต้าอันเกือบคุมนางไม่อยู่ไปชั่วขณะ

เขาจึงตบหน้าฉินเย่ว์โหรวและกล่าวอย่างดุร้าย “นังโสเภณี! ที่ข้าทำอะไรเจ้าเพราะข้าสงสาร อย่าทำตัวไว้หน้าแล้วแต่ไม่รู้จักรับนะ!”

ใบหน้าฉินเย่ว์โหรวแดงขึ้นทันใด เลือดพลางไหลลงจากมุมปาก

ในดวงตานางเต็มไปด้วยความโกรธอันเดือดดาล นางใช้กำลังทั้งหมดออกแรงข่วน

จูต้าอันคว้ามือนางแล้วมัดด้วยเข็มขัด จากนั้นหยิบห่อยาออกมากรอกปากนาง

ผงยาละลายทันทีที่เข้าปาก เพียงครู่เดียวฉินเย่ว์โหรวก็รู้สึกร่างกายอ่อนระทวยทันทีจนแทบไม่เหลือแรงสู้

จูต้าอันเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้แล้วก็ยิ้มขึ้นอย่างหื่นกาม “ข้าใช้เงินตั้งมากมายเพื่อซื้อของดีอันนี้!”

ฉินเย่ว์โหรวยกมือเท้าขึ้นทั้งตีและเตะ ลำคอส่งเสียงสะอึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่เหมือนสัตว์ตัวเล็ก

ร่างกายนางรู้สึกลุ่มร้อนเป็นพัก ๆ น้ำตาแห่งความอัปยศไหลอาบแก้มฉินเย่ว์โหรว

เมื่อรู้สึกแล้วว่ามือเท้าไม่อยู่ในการควบคุมแล้ว ฉินเย่ว์โหรวพลันตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะฆ่าตัวตายด้วยการกัดลิ้น!

จูต้าอันเดาออกแต่ทีแรกจึงยัดมือข้างหนึ่งเข้าไปในปากของฉินเย่ว์โหรว

“นังชั้นต่ำ คิดจะฆ่าตัวตายงั้นเรอะ!”

จูต้าอันกระชากผมฉินเย่ว์โหรวขึ้นอย่างรุนแรงและโหดเหี้ยม และยังตบหน้าลงไปอีกหลายที

“ข้ารอมานานขนาดนี้ อยากตายงั้นเรอะ อย่าได้หวัง!”

เขาเริ่มกระชากเสื้อผ้าของฉินเย่ว์โหรว เมื่อผิวขาวนวลผ่องเผยออกมา แววตาพลันเต็มไปด้วยความหื่นกาม

แววตาของฉินเย่ว์โหรวเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ทำไม ทำไมสวรรค์ถึงทำกับนางเช่นนี้

เฝ้ารอมาตั้งนาน รอจนในที่สุดนายท่านก็เปลี่ยนไป ผลสุดท้ายตนเองมีมลทินเพราะไอ้หื่นกามคนนี้!

ดวงตาที่หวาดกลัวและอับอายของฉินเย่ว์โหรวทำให้จูต้าอันตื่นเต้นมาก

“ฮ่า ๆๆ แม่หญิงอย่ากลัวเลยนะ!”

เขาลุกขึ้นถอดกางเกงออก กำลังจะโน้มตัวลงไป

และในวินาทีนั้น……

“ปึก!”

เสียงแตกกระจายดังสนั่น ประตูเรือนแตกออกเป็นชิ้น ๆ นับไม่ถ้วน

ลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งตรงมาจากด้านนอกประตูเสียบเข้าฝ่ามือของจูต้าอันโดยตรง

เสียงสวบดังพร้อมกับเลือดที่สาดกระเด็นไปทั่ว

“อ๊าก!!!” จูต้าอันร้องตะโกนอย่างโหยหวนไปทั่วเรือน

ในดวงตาที่หวาดกลัวอย่างยิ่งของเขา มีชายอาฆาตแค้นถือคันธนูเดินเข้ามาจากนอกบ้าน เฉินฟานนี่!

จูต้าอันมองเขาพร้อมดุด่า “เฉินฝานไอ้คนชั่ว……”

“สวบ!”

ทันใดนั้นมือข้างหนึ่งบีบเข้าที่คอจนทำให้เสียงร้องของเขาหยุดลงทันที!

จูต้าอันจะดึงมือเฉินฝานออก แต่ไม่ว่าจะออกแรงเท่าไหร่มือของเฉินฝานก็ไม่ขยับแม้แต่น้อย!

เฉินฝานรู้สึกโกรธจัด!

เขาจับจูต้าอันเอาไว้แล้วลากไปอีกฝั่งเหมือนลากหมาที่ตาย

จากนั้น เขาต่อยหมัดลงไปครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงทุ้มของหมัดมือดังสนั่นไปทั่วเรือนน้อยหลังนี้……

จนกระทั่งจูต้าอันหมดสติถึงยอมปล่อยมือ!

จากนั้นเฉินฝานรีบหันไปอุ้มฉินเย่ว์โหรวขึ้นมาและพาเข้าไปข้างในพร้อมกับปิดประตู เขาวางนางลงเตียงอย่างทะนุถนอม

ฉินเย่ว์โหรวดึงกระชากเสื้อตนเองอยู่อย่างนั้นและเอาแต่พูดว่าร้อน

เฉินฝานมองฉินเย่ว์โหรวที่มีรอยฝ่ามือตรงแก้มและร้องว่าร้อนไม่หยุด มันทำให้หัวใจของเขาทั้งรู้สึกเจ็บและสงสารจับใจ

เขาประมาทเช่นนี้ได้อย่างไร ปล่อยให้ฉินเย่ว์โหรวอยู่คนเดียว!

หากไม่ใช่เพราะเขาไตร่ตรองไม่ถี่ถ้วน ฉินเย่ว์โหรวก็ไม่ต้องประสบเหตุการณ์แบบนี้

“เย่ว์โหรว ๆ !”

เฉินฝานขานเรียกอย่างอ่อนโยน ฉินเย่ว์โหรวพยายามลืมตาขึ้น เมื่อเห็นแววตาเป็นห่วงของเฉินฝาน ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลไม่หยุด

นางยื่นมือโผกอดคอของเฉินฝานราวกับเป็นแมวเหมียวตัวน้อย นางกล่าวเสียงสะอื้นอย่างน่าสงสาร “นายท่าน……เย่ว์โหรวรู้สึกไม่ดีมาก……”

“ข้ารู้ เดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้วนะ”

เฉินฝานลูบหัวนางอย่างสงสาร ฝ่ามืออันใหญ่จับหน้าฉินเย่ว์โหรวขึ้นมาแล้วจุมพิตลงที่ริมฝีปากอมชมพูของนาง

ริมฝีปากนุ่มนวลราวกับเต้าหู้ที่ละลายทันทีเมื่อถูกสัมผัส

ฉินเย่ว์โหรวโน้มตัวเข้าใกล้เฉินฟานมากขึ้น ดวงตาที่สวยงามของนางเต็มไปด้วยความชุ่มชื้น นางเริ่มกอดเฉินฟานและมอบจูบให้เขา

กลิ่นหอมบางเบาจากร่างกายของนางลอยเข้าไปในจมูกของเฉินฝาน

เฉินฝานตื่นตัวในทันใด

เขาจับคอฉินเย่ว์โหรวแล้ววางนางลงไป

มือสอดเข้าไปข้างในเสือของฉินเย่ว์โหรวอย่างควบคุมไม่อยู่

แม้ใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก แต่ผิวเนื้อของฉินเย่ว์โหรวกลับเรียบเนียนละเอียดอ่อน

ราวกับหยกขาวเนื้อดี ให้ความรู้สึกแทบไม่อยากปล่อยมือ

เฉินฝานรอไม่ไหวจึงจูบลงที่ริมฝีปาก เขาบีบคางของฉินเย่ว์โหรวโดยลืมความสงสารไปแล้วจดหมดสิ้น

จูบที่รุนแรงพร้อมปล่อยความบ้าคลั่งอย่างตามใจทำให้ฉินเย่ว์โหรวหายใจลำบากเล็กน้อย

เสื้อขาวตัวเล็กร่วงหล่นลงไปเงียบ ๆ

นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสดใส แสงสว่างและเลือดที่พลุ่งพล่าน!

เมื่อเห็นร่างกายของฉินเย่ว์โหรวเป็นสีแดงเต็มไปหมด อีกทั้งยังขดตัวอย่างเขินอายและอ่อนปวกเปียก

เฉินฝานสูญเสียสติโน้มตัวลงไปทันที ฝ่ามืออันใหญ่กระชากผ้าชิ้นสุดท้ายบนตัวฉินเย่ว์โหรวออก…….