ช่วงเวลาของเราสองคน

ช่วงสองสามวันที่ผ่านมา หมอเพชรเดินเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น ความเหนื่อยล้าเริ่มก่อตัวจนรู้สึกเหมือนร่างกายหนักอึ้ง แต่เขาก็ไม่มีเวลาจะสนใจมัน เพราะเรื่องราวทุกอย่างกลับไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด ตอนแรกเขาเชื่อว่า เมื่อทุกอย่างถึงมือหมอน่าจะคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้นแต่มันกลับผิดไปจากที่คาดไว้มาก ลูกชายของเขา กนกหมดสติไปมากกว่าหนึ่งวันแล้วและจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะฟื้น ดวงตาของเขายังคงปิดสนิท ร่างกายดูสงบเกินไปจนหมอเพชรรู้สึกหวั่นใจ

ส่วนภพ อาการของเขาหนักกว่ามาก กระดูกบริเวณใบหน้าหักจากแรงกระแทกและยังมีอาการบวมช้ำภายใน แพทย์ต้องเฝ้าระวังอาการอย่างใกล้ชิดแต่ปัญหาคือเครื่องมือของโรงพยาบาลแห่งนี้ไม่พร้อมพอสำหรับการรักษาในระดับที่ภพต้องการ เมื่อญาติๆ ของภพได้รับข่าวว่าหลานชายของพวกเขาถูกทำร้ายจนอาการสาหัส พวกเขาก็ไม่รอช้า รีบขอให้มีการย้ายตัวผู้ป่วยไปยังโรงพยาบาลใหญ่ในตัวเมืองซึ่งมีเครื่องมือและทีมแพทย์ที่พร้อมกว่ามาก หมอเพชรเข้าใจดีว่ามันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแม้จะเป็นภาระหนักสำหรับแป้นก็ตาม

เขาช่วยจัดการเรื่องเอกสารการส่งตัวภพด้วยตัวเอง ทำเรื่องให้ทุกอย่างดำเนินไปอย่างรวดเร็วที่สุดเพราะเวลาทุกวินาทีมีค่ากับผู้ป่วยวิกฤติแบบนี้ หลังจากนั้น เขาไปช่วยแป้นเก็บของที่จำเป็นสำหรับการเดินทาง ดูเหมือนว่าเธอจะต้องไปอยู่ในเมืองสักระยะเพื่อดูแลลูกชาย แม่ของภพมีสีหน้าอิดโรย มือที่เก็บเสื้อผ้าในกระเป๋าสั่นไหวเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะความเหนื่อยล้าแต่เป็นเพราะความรู้สึกที่แบกรับอยู่ในใจมันหนักหนาจนยากจะรับมือ

เรื่องของพ่อภพไม่ได้จบลงเพียงแค่การทำร้ายร่างกายลูกและภรรยา หลังจากที่ภพถูกส่งตัวไปรักษาในโรงพยาบาลใหญ่ ตำรวจได้ดำเนินการสืบสวนเพิ่มเติม และสิ่งที่เปิดเผยออกมาก็ทำให้หลายคนต้องตกตะลึง พ่อของภพเป็นผู้ค้ายาเสพติดรายย่อยและตัวเขาเองก็ติดยาเสพติดจนถึงขั้นควบคุมตัวเองไม่ได้

เขาไม่ได้เป็นแค่พ่อที่ใช้ความรุนแรง...แต่เป็นคนที่พาครอบครัวเข้าสู่วงจรอันตรายโดยไม่รู้ตัว วันเกิดเหตุ เขาอยู่ในอาการคุ้มคลั่งจากฤทธิ์ยา เสียงร้องไห้ของแป้นและเลือดของภพที่ไหลอาบพื้นอาจเป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งของความรุนแรงที่เคยเกิดขึ้นในบ้านหลังนั้นแต่เมื่อตำรวจเข้าจับกุมและนำตัวมาควบคุม เขากลับคืนสติในที่สุด

ชายวัยกลางคนที่เคยถือไม้หน้าสามด้วยมือสั่นเทา บัดนี้กำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้ในห้องขัง ร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว ขอโทษซ้ำๆ กับเจ้าหน้าที่ "ผมไม่ได้ตั้งใจ...ผมขอโทษ...ขอโทษภพ...ขอโทษแป้น..."

แต่คำขอโทษนั้นไม่อาจลบล้างสิ่งที่เกิดขึ้นได้

เจ้าหน้าที่แจ้งว่า เขาไม่สามารถขอประกันตัวได้ คดียาเสพติดเป็นความผิดร้ายแรง และการทำร้ายร่างกายกับคนในครอบครัวก็ถือเป็นคดีอาญาโดยสมบูรณ์ ตอนนี้อยู่ระหว่างขั้นตอนดำเนินคดีและฝากขังเพื่อรอการพิจารณาของศาล เมื่อหมอเพชรได้ข่าวเรื่องนี้ เขาตัดสินใจให้สามีของเขาไปช่วยดูแลแป้น คอยช่วยจัดการเรื่องต่างๆและพูดคุยกับตำรวจแทน

"แป้น เธอจะเอายังไงกับพ่อของภพ?" สามีของหมอเพชรถามเธอเมื่อได้พบกัน หญิงที่เคยอ่อนแอจากน้ำตาเพียงแค่เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอไม่มีแววลังเลเลยสักนิด เธอนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยออกมาสั้นๆด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ให้ตำรวจจัดการไปเลยค่ะ"

ไม่มีคำว่า "ฉันยังรักเขา"

ไม่มีคำว่า "เขาเป็นพ่อของลูก"

ไม่มีแม้แต่ความเสียใจหลงเหลืออยู่ในน้ำเสียง

มันเป็นเพียงเสียงของคนที่ตัดขาดจากอดีต จากชายที่เคยเป็นสามี จากพ่อของลูกที่เธอเคยหวังว่าเขาจะเป็นคนที่ดีกว่านี้

ตำรวจรับเรื่องและแจ้งว่า นอกจากดำเนินคดีอาญาแล้วยังต้องตรวจสอบทรัพย์สินต่างๆ ของเขาด้วย พวกเขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขามีอยู่ที่ดินที่เพิ่มขึ้นในช่วงหลังอาจเกี่ยวข้องกับเงินจากการค้ายาหรือไม่

"ถ้าพบว่าเป็นทรัพย์สินจากการกระทำผิด จะต้องถูกยึดเป็นของกลาง" นายตำรวจแจ้ง

แป้นไม่ได้ตอบอะไร เพียงพยักหน้ารับอย่างว่างเปล่า ในใจเธอไม่มีพื้นที่ให้ความสงสารอีกแล้ว เธอเหลือแค่สิ่งเดียวที่ต้องทำ คือดูแลลูกชายของเธอให้ดีที่สุด...ในวันที่เขาต้องเผชิญกับรอยแผลในใจไปตลอดชีวิต

"แป้น...ดูแลตัวเองด้วยนะ" หมอเพชรเอ่ยเบาๆ ขณะช่วยรูดซิปกระเป๋าเดินทางให้เธอ

แป้นเงยหน้ามองเขา ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้หลายวันติดกัน เธอพยายามจะยิ้มแต่ริมฝีปากกลับสั่นระริกแทน "หมอเพชร...ภพจะต้องปลอดภัยใช่ไหม?"

หมอเพชรมองเธออย่างหนักใจ เขาอยากตอบว่าใช่ อยากบอกว่า "ทุกอย่างจะดีขึ้น" แต่เขารู้ดีว่าในฐานะแพทย์ คำพูดเหล่านั้นไม่มีใครสามารถรับประกันได้

"ภพเข้มแข็ง เขาจะผ่านมันไปได้" เขาพูดออกไปในที่สุดแม้มันจะไม่ใช่คำสัญญาแต่มันคือความหวังที่เขาอยากให้เธอยึดมั่น

แป้นพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า เสียงล้อเตียงของภพที่ถูกเข็นออกไปจากห้องดังสะท้อนทั่วโถงทางเดิน หมอเพชรยืนมองจนร่างของภพถูกพาออกไปจากสายตา พร้อมกับแป้นที่เดินตามไปโดยไม่หันกลับมา

เขาถอนหายใจยาว การเดินทางของภพเพิ่งเริ่มต้น...แต่สำหรับกนก เรื่องราวยังไม่จบ

หมอเพชรหันหลังกลับ ก้าวไปยังห้องพักของลูกชาย ที่ยังคงหลับใหล...โดยไม่มีใครรู้ว่าเมื่อไหร่จะฟื้นขึ้นมา