ประกอบสิ่งที่แตกสลาย

ในวัย 13 ปี… เขากลายเป็นคนที่แตกสลายโดยสมบูรณ์

ภาพในความทรงจำตีกลับมาอีกครั้ง...

เสียงของพ่อตวาดดังลั่นเป็นสิ่งที่เด็ก 13 ปีไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต... 

เสียงของแม่กรีดร้องด้วยความทุกข์ทรมาณ...

เลือดไหลเป็นสายลงบนพื้นไม้...

และร่างของเขาถูกเหวี่ยงกระแทกกับโต๊ะอย่างแรง เสียงนั้นดังสะท้อนในหัวของเขาเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง

ภพสะดุ้งเฮือก ลืมตาโพลง หัวใจเต้นระรัวจนเหมือนจะระเบิดออกมา

"ไม่ ไม่เอาแล้ว... พอเถอะ..."

เขาอยากกรีดร้องออกมาดิ้นพราดอยู่บนเตียง ร่างกายสั่นเทาเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ

ป้าได้ยินเสียงผิดปกติ เธอรีบเข้ามาดูเขา และพบว่าเขากำลังกระตุกอยู่บนเตียง

"ภพ! ใจเย็นๆ นะลูก ป้าอยู่ตรงนี้!"

มือของป้ากอบกุมมือของเขาไว้แน่น น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างเงียบงัน เขาต้องฝืนใจมีชีวิตอยู่ ทั้งที่หัวใจของเขาแทบจะตายไปแล้ว

แม้จะเจ็บปวดแค่ไหน แม้จะร้องไห้ในใจมากเท่าไร แต่ไม่มีวันไหนที่ภพมีน้ำตา เขากัดฟันเผชิญหน้ากับทุกความเจ็บปวด... เพราะเขาไม่อยากให้แม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว แม่คือคนเดียวที่เหลืออยู่ของเขา แม่คือคนที่เสียสละทุกอย่างเพื่อให้เขามีชีวิตอยู่ต่อ เขาต้องเข้มแข็ง... เพื่อให้แม่เข้มแข็งด้วย แม้ว่าทุกครั้งที่มองตัวเองในกระจก เขาจะเห็นเพียงเงาสะท้อนที่แตกร้าวของตัวเองก็ตาม

ใบหน้าของภพได้รับความเสียหายหนักเกินไป แพทย์ต้องทำศัลยกรรมให้เขาหลายครั้ง พวกเขาพยายามต่อกระดูกที่แตกละเอียด เย็บบาดแผลที่ฉีกขาด และค่อยๆ ฟื้นฟูโครงหน้าให้กลับมาเหมือนเดิม แต่มันก็ไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้ว รอยเย็บมากมายฝากร่องรอยไว้บนผิวของเขา แม้จะจางลงไปบ้างเมื่อเวลาผ่านไป... แต่เขารู้ว่า... มันจะไม่มีวันหายไปหมด และเขาต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิต

"พี่ภพไม่เป็นไรนะ... กนกจะอยู่ข้างพี่เอง"

ท่ามกลางความมืดและเสียงในหัวที่คอยหลอกหลอนเขาทุกคืน

มีเพียงเสียงเดียวที่แตกต่างออกไป

เสียงของเด็กชายที่เขาจำหน้าไม่ได้ อ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความมั่นคง

มันดังซ้ำๆ ในใจของเขา

"พี่ภพไม่เป็นไรนะ...กนกจะอยู่ข้างพี่เอง..."

เสียงนี้... กลายเป็นสิ่งเดียวที่ปลอบโยนหัวใจที่แตกสลายของเขาเขากุมหน้าอกตัวเองแน่น พยายามกลั้นเสียงสะอื้นที่ไม่มีเสียง

แต่ถึงแม้ร่างกายจะค่อยๆ ฟื้นฟูกลับมาได้...หัวใจของเขากลับยังไม่เคยสมบูรณ์ มันเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป

มันเหมือนเขากำลังตามหาอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา

บางคืน… เขาฝันถึงเด็กชายคนนั้น ในความฝัน มีเพียงเงารางๆ เสียงที่กระซิบข้างหู และมือเล็กๆ ที่จับมือเขาไว้แน่นแต่ทุกครั้งที่พยายามมองให้ชัดขึ้น... ภาพนั้นกลับเลือนหายไปเหมือนหมอกควัน

เขาตื่นขึ้นมากลางดึก หัวใจเต้นแรง และมีเพียงความรู้สึกเดียวที่ยังคงเหลืออยู่

กนก

ภพรักพยายามค้นหาคำตอบ เขาถามแม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"เขาเป็นใครเหรอครับแม่?"

"ลูกชายของคูรเพชร... ที่เคยช่วยดูแลหนูกับแม่ไง" แป้นเห็นแววตาของลูกชายที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เธอถอนหายใจเบาๆ

"ลูกจำหน้าเขาไม่ได้เลยเหรอ?"

"ไม่เลยครับ..." พบรักส่ายหน้าเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน

"แต่เขา..."

มันไม่ใช่แค่ความอยากรู้

ไม่ใช่แค่ความผูกพันในวัยเด็กที่หลงเหลืออยู่

มันเป็นบางสิ่งที่ฝังลึกในหัวใจของเขา

"ผมอยากเจอเขาครับแม่"

แสงแดดยามเช้าส่องกระทบผิวของภพขณะที่เขายืนมองท้องฟ้าผ่านกระจกหน้าต่างเครื่องบิน เสียงประกาศจากกัปตันแจ้งว่าเที่ยวบินกำลังเข้าสู่เขตน่านฟ้าประเทศไทย

หัวใจของเขาเต้นแรงกว่าปกติ

เขากำลังจะกลับบ้าน...

แต่ "บ้าน" ที่เขาจากมาเมื่อสิบปีก่อน ไม่ได้เหมือนเดิมอีกต่อไป

ชีวิตกว่าครึ่งหนึ่งในต่างแดน ดินแดนที่ครั้งหนึ่งเคยรู้สึกแปลกแยก กลับกลายเป็นสถานที่ที่เยียวยาร่างกายและจิตใจของเขา ห้าปีแรก

เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางทีมแพทย์ที่คอยรักษา เย็บแผล พักฟื้น และฟื้นฟูกล้ามเนื้อใบหน้าให้กลับมาทำงานได้อีกครั้ง

จากเด็กชายที่ไม่สามารถพูดได้เลยสักคำ ต้องผ่านการฝึกพูดทีละน้อย...

จากเด็กชายที่แทบลืมวิธีแสดงสีหน้า ต้องยืนหน้ากระจกและเรียนรู้ใหม่...

จากเด็กชายที่มีแผลเป็นเต็มใบหน้า ต้องค่อยๆ เฝ้ามองตัวเองเปลี่ยนแปลงไปหลังการผ่าตัดครั้งแล้วครั้งเล่า

มันเป็นการเดินทางที่แสนเจ็บปวดและยาวนานแต่เขาก็ผ่านมาได้

ห้าปีหลัง เขาเข้าเรียนที่อเมริกา เรียนรู้การใช้ชีวิตในสังคมใหม่ พยายามปรับตัวและเติบโต เขาเลือกเรียนด้านโปรแกรมมิ่ง และใช้มันเป็นเครื่องมือสร้างโลกของตัวเอง คอมพิวเตอร์เป็นสิ่งที่ไม่ตัดสินใคร มันไม่สนว่าผู้ใช้มีบาดแผลแบบไหน มันไม่สนว่าผู้ใช้เคยผ่านอะไรมาบ้าง

รอให้ใครสักคนป้อนคำสั่ง และมันจะทำงานอย่างที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้และนั่นทำให้เขาหลงใหลมัน...

เขาจบไฮสคูลเร็วกว่าปกติ และไม่ได้เลือกเข้าเรียนมหาวิทยาลัยต่อ เขาใช้เวลาเรียนรู้งานและพัฒนาทักษะของตัวเองจนสามารถทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์ แบบ Work from Home ชีวิตของเขา... สามารถอยู่ที่ไหนก็ได้ ตราบใดที่ยังมีอินเทอร์เน็ตและคอมพิวเตอร์หนึ่งเครื่อง

แต่เขาเลือกที่จะมาหาใครคนนึง ไม่ใช่เพราะหวังให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา แต่เพราะเขาอยากเฝ้ามอง อยากแน่ใจว่าอีกฝ่ายยังปลอดภัยและมีความสุขแม้เขาจะไม่เคยเห็นหน้ากนกมาก่อน แต่หัวใจของเขากลับมั่นใจว่าต้องเจอคนๆ นี้ให้ได้

แป้นเฝ้ามองลูกชายที่ดูจะเปลี่ยนไปหลังจากกลับมาเมืองไทยเขาเงียบขึ้น ละเมียดละไมกับความคิดของตัวเองมากขึ้น

และในที่สุด… ภพรักก็พูดออกมา

"แม่ครับ... ผมอยากเจอน้อง"

แป้นชะงักไป เธอหันไปมองลูกชาย ราวกับพยายามไตร่ตรองความหมายของคำพูดนั้น

"ลูกแน่ใจเหรอ?"

"ครับ" พบรักตอบเสียงหนักแน่น

เธอถอนหายใจเบาๆ ความกังวลท่วมท้นในใจ

เธอรู้ว่าคุณเพชรจะต้องเป็นห่วงลูกชายของเขามากแค่ไหนกนกอาจลืมอดีตไปแล้ว... แต่ถ้าภพปรากฏตัวขึ้น อดีตเหล่านั้นอาจกลับมาอีกครั้ง

เมื่อได้พบอีกครั้ง วันที่ภพรักได้เจอหน้ากนกเป็นครั้งแรกในรอบสิบกว่าปี เขาไม่แน่ใจว่าควรรู้สึกอย่างไรมันไม่ใช่รักแรกพบ... แต่มันเป็นบางอย่างที่ฝังลึกลงไปในหัวใจ

เหมือนสายใยที่เคยถูกผูกไว้ตั้งแต่นานมาแล้ว

เหมือนการรอคอยที่ไม่มีคำอธิบาย

เหมือนบางอย่างในตัวเขาถูกเติมเต็มโดยไม่รู้ตัว

เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น มองเด็กหนุ่มที่เติบโตขึ้น

รอยยิ้มของกนก...

แววตาของกนก...

ทุกอย่างยังคงเป็นคนที่เขาคิดถึงเสมอมา

และในเสี้ยววินาทีที่สบตากัน... น้ำตาก็ร่วงลงโดยที่เขาไม่อาจห้ามได้

แต่เขาไม่กล้าเข้าไปทักทาย ไม่กล้าแม้แต่จะทำให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา เขาทำเพียงแค่ มองจากระยะไกล เดินผ่านร้านหนังสือที่กนกชอบไป นั่งเงียบๆ ในคาเฟ่ที่กนกมักมาอ่านหนังสือ ดูแลในมุมที่กนกไม่เคยรับรู้ มันอาจฟังดูแปลก แต่แค่ได้เห็นอีกฝ่ายใช้ชีวิต แค่ได้รู้ว่ากนกปลอดภัย มันก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา