บทที่3

บทที่3

“ระวัง..โอ้ยช้าๆ เจ้าคะ” แม่นมจางลุ้นจนตัวโก่งแทบทุกการเคลื่อนไหวของจื่อรั่ว ทำเอาใจหายใจคว่ำตลอดเวลา รู้ดีว่าเนื้อแท้จริงแล้วคุณหนูของนางเป็นเยี่ยงไร แต่ก็ไม่เคยทำใจได้ซักหน ก่อนจะฟู่ลมหายใจออกจากปากยาวเหยียดหลังจากเห็นเท้าเรียวเล็กๆ ก้าวสัมผัสพื้นดิน

“คิกๆ ข้าปีนขึ้นปีนลงแบบนี้มาไม่รู้กี่ร้อยรอบ ให้หลับตาปีนลงมายังได้เลย” จื่อรั่วเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ อดที่จะขำกับท่าทางเป็นกังวลจนเกิดเหตุของแม่นมไม่ได้

“แต่ข้าไม่ชินเลย” หญิงชรารีบถลาเข้ามาปัดเศษใบไม้และกิ่งไม้เล็กๆ ออกจากเสื้อคลุมของจื่อรั่ว

“เอาน้าๆ ไปอยู่เมืองหลวงใช่ว่าจะมีต้นไม้ให้ข้าปีนแบบนี้เสียเมื่อไหร่กัน อีกทั้งต่อไปเราก็คงไม่ได้อยู่กันเพียงลำพังอีกต่อไปแล้ว ต้องกลับไปอยู่ที่จวนของท่านพ่อ ดีๆ ไม่ดีอาจจะต้องย้ายไปอยู่จวนเจ้าบ่าว”

“คุณหนูเหตุใดจึงดูไม่กังวลเรื่องงานแต่ง” แม่นมจางรีบดึงมือจื่อรั่วให้เดินตามเพื่อกลับจวนตอนนี้ฟ้าใกล้มือสนิทแล้วถึงแม้จะเดินเส้นทางนี้จนคุ้นชินและทุกคนต่างรูจักกันเป็นอย่างดีเนื่องด้วยเป็นเมืองเล็กๆ แต่สตรี2นางเดินกันเพียงลำพังเวลานี้ใช่ว่าจะไม่อันตราย

“ช้าเร็วก็ต้องแต่ง หากจะว่าไปตามอายุแล้ว สำหรับข้าก็ถือว่าช้ากว่าสตรีคนอื่นทีเดียว” ไม่น่าเชื่อเหมือนกันว่าบิดาจะรอให้นางอายุจน 18 ถึงจับคู่ให้

“ท่านไม่เสียใจ?” เมื่อช่วงบ่ายยังร้องไห้ปานจะขาดใจอยู่เลย

“แม่นมคิดว่าข้าจะยอมอยู่เฉยๆ เยี่ยงนั้นเลยหรอ คิกๆ”

เสียงหัวเราะเล็กจากลำคอขาวผ่อง ทำเอาแม่นมจางหวั่น

“คุณหนูเมืองหลวงไม่เหมือนกับเมืองฝูโจวนะ ท่านจะทำตัวแบบที่ผ่านมาไม่ได้”

“สกุลจื่อไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงข้าเป็นคนเยี่ยงไร ทุกคนต้องคิดและคาดว่าข้าก็เป็นเชกเช่นเดียวกับคุณหนูในห้องหอตระกูลอื่นๆ ท่านไม่พูดข้าไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้จริงหรือไม่”

จื่อรั่วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ในสายตาคนอื่นนางคือคุณใหญ่สกุลจื่อ บุตรสาวคนโตของเจ้ากรมอารักษ์ แต่กลับถูกฮูหยินใหญ่ขับออกจากจวนทันทีที่มารดาเสียชีวิต บางคนอาจมองว่านางนั้นไร้ค่าถูกบิดาทอดทิ้ง บางคนอาจจะสงสาร แม้ว่าบิดาจะให้นางมาอยู่ห่างไกล แต่ใช่ว่านางจะไม่ได้รับการอบรบเหตุสตรีสกุลใหญ่คนอื่นๆ บิดาของนางส่งคนมาสอนหนังสือนางตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี้ ไม่ว่าจะอ่านเขียนบทกลอน วาดพู่กันจีน ดนตรีดีดสายจื่อรั่วล้วนเป็นหมด แต่การมาอยู่ไกลหูไกลตา ห่างไกลจากจากควบคุมแบบนี้ก็เป็นเรื่องดี ทำให้จื่อรั่วตกกรอบ เพราะหลังจากมาอาศัยอยู่ได้เพียงปีเดียว ด้วยอายุยังน้อยอยู่ในวัยซุกซน จึงแอบหนีแม่นมออกมาข้างนอกคนเดียวบ่อยๆ กว่าแม่นมจะรู้ตัว นางก็ปีนต้นไม้เล่นน้ำในแม่น้ำกับลูกชาวบ้านในตลาดแล้ว ชีวิตของจื่อรั่วที่เมืองฝู่วโจว ไม่เคยไร้เสียงหัวเราะ นางมีเพื่อนมากมาย น้อยเนื้อตำใจที่ได้เบี้ยหวัดเพียงแค่พอยังชีพแล้วอย่างไร จริงอยู่หากเทียงเคียงคุณหนูคนอื่นนางนั้นเรียกว่าไร้ค่า แต่จื่อรั่วกลับมองว่าตัวนางนั้นยังสบายกว่าคนอื่นๆ ด้วยซ้ำ วัยเล่นสนุกมีเพียงชั่วคราวเท่านั้น หลังจาก เริ่มปักปิ่นสวมกวานสตรีก็ต้องออกเรือน ชายหนุ่มต้องทำงานหนัก จื่อรั่วเพียงแค่มีหน้าที่เรียนศิลปะต่างๆ และท่องตำราสบายกว่าเพื่อนที่เล่นน้ำด้วยกันมาตั้งแต่เล็กจนโตมากนัก อยู่กับผู้คนมากมายหลายแบบ ทำให้นางเติบโตมาด้วยความคิดอิสระ เรื่องของคนในสกุลจึงเป็นเพียงตะกอนที่ตกข้างอยู่ในใจลึกๆ เท่านั้น

“ข้าหวังว่าคุณหนูจะไม่เผาสกุลจื่อทันทีที่ไปถึง”

“แม่นมท่านว่าอย่างไรนะ ข้าได้ยินไม่ชัด” จื่อรั่วหันมาถามแม่นมจาง เพราะได้ยินเสียงงึมงำจากสตรีที่เดินเคียงข้างแต่ไม่ชัดเจนจนต้องถามอีกครั้ง

“เปล่าเจ้าคะ ข้าแค่บ่นว่าหวังว่าคนในสกุลจื่อคงไม่ใจร้ายกับคุณหนู”

“ข้าเชื่อว่าหากพวกเขาคิดจะใจดีกับข้า คงไม่ทิ้งข้าที่อายุเพียง 8 หนาวเอาไว้ที่นี้ จนป่านนี้ หากข้าไม่มีประโยชน์ไหนเลยจะให้ข้ากลับไป ข้าไม่คาดหวังว่าใครจะดีกับข้ามานานแล้ว แต่หากใครดีมาข้าเพียงแต่ดีตอบ เรื่องขอวันพรุ่งนี้ให้เป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้”

หญิงชราพยักหน้ารับก่อนเดินเข้าไปยังเรือนนอนของจื่อรั่วจัดการทำธุระสาวนตัวแล้วนำฟูมาปูนอนข้างเตียงเช่นทุกคืน ตอนนี้มีเพียงฟูกนอนที่เหลืออยู่ เพราะข้าวของอื่นๆ ถูกเก็บจนหมดแล้ว หลังจากตื่นนอนรุ่งสางก็เพียงเก็บขึ้นรถม้าออกเดินทางได้เลย การที่คุณหนูยอมกลับไปง่ายๆ ไม่ใช่นางไม่สงสัย ด้วยนิสัยใจคอของคุณหนูนั้นนางล้วนรู้ดีที่สุด แม่นมจางค่อยๆ หลับตาลง วันนี้แม้ไม่ได้หยิบจับช่วยขนสิ่งใด แต่ก็เพลียพอสมควรเนื่องจากที่ผ่านมามีหน้าที่หุ้งหาอาหารและดูแลคุณหนูเท่านั้น

‘ขออย่าถึงขั้นเผาสกุลจื่อเพื่อหนีงานแต่งเลย’

หญิงชราได้แต่เพียงภาวนาคนเดียวในใจ