3 ความจริงในความมืด (รีไรท์)

บทที่ 3: ความจริงในความมืด

อากิระยืนนิ่งอยู่หน้าห้องหอที่มืดมิด หัวใจเต้นรัวด้วยความสับสน ปริศนาเรื่องเงาที่ต่อสู้กันอย่างรวดเร็วและไร้เสียงยังคงติดอยู่ในหัวของเธออย่างเด่นชัด มันไม่ใช่ภาพลวงตา ไม่ใช่ความฝัน เธอยังจำได้ถึงความรู้สึกเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากเงาทั้งสอง และเสียงกระซิบที่สั่งให้เธอหลบไปให้พ้นจากอันตราย

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมชายที่ได้ชื่อว่าเป็นปีศาจถึงยอมใช้พลังที่เหนือธรรมชาติเพื่อปกป้องเธอ และทำไมเขาถึงต้องซ่อนมันไว้ การกระทำนี้ขัดแย้งกับทุกสิ่งที่เธอรู้เกี่ยวกับเขา อากิระเดินกลับเข้าไปในห้อง พยายามสงบสติอารมณ์ และตัดสินใจว่าเธอจะต้องค้นหาความจริงด้วยตัวเอง

ในคืนนั้น คาเงะกลับมาที่ห้องของเธออีกครั้ง ชุดเกราะของเขาไม่มีรอยเลือดใด ๆ ราวกับว่าเขาไม่ได้ออกไปต่อสู้กับใครเลย

“เจ้าทำหน้าเหมือนเห็นผี” คาเงะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“เจ้าปกป้องข้า” อากิระตอบอย่างตรงไปตรงมา “ทำไม?”

คาเงะไม่ตอบคำถามนั้น เขากลับเปลี่ยนเรื่อง

“ข้าไม่เคยบอกว่าพ่อเจ้าเป็นคนเลว” เขาพูดเสียงต่ำ “ข้าแค่บอกว่าเขาไม่ใช่คนที่เจ้าคิด”

คำพูดของเขาเหมือนคมมีดอีกเล่มที่กรีดลึกเข้าไปในใจของอากิระ เธอเริ่มรู้สึกไม่มั่นคงในความเชื่อที่ยึดถือมานานว่าพ่อของเธอคือวีรบุรุษ

“แล้วเขาเป็นใคร?” เธอถามอย่างท้าทาย

คาเงะเดินเข้าไปใกล้หน้าต่าง มองออกไปนอกปราสาทที่ปกคลุมด้วยหิมะ “เมื่อสิบปีก่อน พ่อของเจ้าคือเพื่อนของข้า” เขาพูดช้า ๆ แต่ละคำมีความหนักแน่น “เขาเป็นคนที่ข้าเชื่อใจที่สุด”

อากิระเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เรื่องนี้ไม่เคยมีใครบอกเธอมาก่อน

“เราเคยสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันเพื่อสร้างสันติภาพในแคว้น” คาเงะเล่าต่อ “แต่ในสงครามครั้งสุดท้าย... พ่อของเจ้าสั่งให้ฆ่าข้า”

“นั่นมันเป็นไปไม่ได้!” อากิระสวนทันที

“ข้าก็คิดแบบนั้น” คาเงะถอนหายใจ “จนกระทั่งข้าได้ยินคำสั่งนั้นด้วยหูของตัวเอง”

อากิระยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง สมองของเธอพยายามประมวลผลเรื่องราวทั้งหมด พ่อของเธอเคยเป็นเพื่อนกับชายคนนี้ และสั่งให้ฆ่าเขา? เธอเริ่มสงสัยว่าความแค้นของเธออาจจะถูกสร้างขึ้นจากเรื่องโกหก

“ข้าไม่ได้ฆ่าเขาในครั้งแรก” คาเงะหันมามองอากิระ “ข้าพยายามจะหนี แต่เขาไม่ยอมหยุด... เขาต้องการจะกำจัดข้าทิ้งเสีย”

อากิระเดินไปที่โต๊ะทำงานของเธอ เปิดลิ้นชักที่เก็บสมบัติของพ่อเธอไว้ เธอกำลังมองหาหลักฐานที่สามารถยืนยันคำพูดของคาเงะได้ และสิ่งที่เธอเจอคือจดหมายลับที่เก่าและซีดจาง

ในจดหมายนั้นมีเนื้อหาที่เผยให้เห็นว่า พ่อของเธอเคยมีแผนสมคบคิดกับแคว้นเหนือ และคาเงะก็เป็นเพียงเครื่องมือตัวหนึ่งในเกมการเมืองที่ซับซ้อน อากิระอ่านจดหมายด้วยความสั่นเทา เธอไม่เคยคิดว่าพ่อของเธอจะทำเช่นนี้

“พ่อของเจ้าไม่ได้ต้องการให้เจ้าแต่งงานกับข้าเพื่อยุติสงคราม” คาเงะพูดขึ้นอีกครั้ง “แต่เขาต้องการให้เจ้ามาเป็นสายลับ เพื่อสืบหาความลับของข้า”

อากิระเงยหน้าขึ้นมองเขา น้ำตาแห่งความสับสนไหลอาบแก้ม เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบที่เคยรู้จักกำลังพังทลายลงในพริบตา ความแค้นที่เคยเป็นพลังขับเคลื่อนชีวิตของเธอกำลังกลายเป็นความว่างเปล่า

ในขณะที่เธอกำลังจะเก็บจดหมายฉบับนั้น เธอก็ได้พบกับจดหมายอีกฉบับที่ถูกซ่อนไว้อย่างแนบเนียนในซองจดหมายฉบับแรก จดหมายฉบับนี้ดูใหม่กว่าและเขียนด้วยลายมือของพ่อเธอเอง แต่เนื้อหาในนั้นกลับต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

มันเป็นจดหมายขอความช่วยเหลือ…

“หากลูกได้อ่านจดหมายนี้ แสดงว่าพ่อได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่... คาเงะไม่ใช่ศัตรูของเรา แต่เป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเงาที่น่ากลัวกว่านั้น”

“พ่อถูกบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่ต้องการ... ลูกต้องรีบหนีไป และอย่าไว้ใจใครในแคว้นแห่งนี้”

“จงจำไว้... ปีศาจที่แท้จริงไม่ได้อยู่ในสนามรบ แต่เป็นคนที่เรามองไม่เห็น”

จดหมายฉบับนี้ถูกเขียนขึ้นในวันเดียวกับที่พ่อของเธอเสียชีวิต อากิระกำจดหมายไว้แน่น เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกทรยศจากทุกทิศทุกทาง เธอถูกหลอกใช้ให้เป็นเจ้าสาวเพื่อแก้แค้นคนที่ไม่ได้เป็นศัตรูของเธอ และพ่อของเธอก็ไม่ได้ตายเพราะความผิดของเขาเอง แต่ถูกสังหารโดยใครบางคน

อากิระเงยหน้าขึ้นมองคาเงะ น้ำตาไหลอาบแก้ม “เจ้าพูดถูก… พ่อของข้าไม่ใช่คนที่ข้าคิด” เธอพูดเสียงสั่น “แต่ข้าก็ไม่ได้รู้จักเจ้าเช่นกัน”

เขาเดินเข้ามาหาเธอช้า ๆ แล้วยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้เธอ อากิระไม่ได้ปัดมือเขาออก แต่กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ทำให้หัวใจที่เย็นชาของเธอเริ่มเต้นอีกครั้ง

“ข้าไม่เคยบอกว่าข้าเป็นคนดี” คาเงะกระซิบ “แต่ข้าก็ไม่เคยโกหกเจ้า”

“ใครคือปีศาจที่อยู่เบื้องหลัง?” อากิระถามเสียงเบา

“เจ้าจะได้รู้ในไม่ช้า” คาเงะตอบ “แต่ตอนนี้ เจ้ากับข้าต้องร่วมมือกัน เพื่อเปิดโปงความจริงที่ถูกซ่อนไว้”