เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 118: ผู้เงียบที่เริ่มพูด
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-05 12:27:52"ผู้เงียบที่เริ่มพูด” – คนเงียบในตระกูลใหญ่กลายเป็นผู้นำใหม่
ลมฤดูหนาวร่วงผ่านยอดไม้ในเขตตะวันออกของแคว้นยามาโนะ เสียงของสายลมยังไม่ดังเท่าเสียงในใจคนที่กำลังเปลี่ยนไป ณ ปราสาทฮิรายามะ ปราสาทที่สูงตระหง่านกลางหุบเขา เคยเป็นหนึ่งในศูนย์กลางของอำนาจเก่า ภายใต้การปกครองของตระกูลอาโออิ — ตระกูลที่ภายนอกดูแข็งแกร่งไม่ยอมเปลี่ยนแปลง แต่ภายใน…เริ่มแตกร้าวโดยไม่มีใครกล้าเอ่ย ชายหนุ่มนามว่า อาโออิ อาคินาริ เขาเป็นบุตรคนรองของผู้นำตระกูล ไม่มีตำแหน่งในสภา ไม่มีบทบาทในกองทัพ ไม่มีเสียงในพิธีใหญ่ และที่สำคัญ…ไม่มีใครเคยเห็นเขาพูดเกินสามคำในที่สาธารณะ เขาคือ “คนเงียบ” แห่งตระกูลอาโออิ แต่เมื่อเงาเริ่มเดินกลางเมือง เมื่อสมุดที่ไม่มีชื่อกลายเป็นสมบัติประจำหมู่บ้าน และเมื่อเสียงของเด็กๆ แทรกซึมเข้าสู่ห้องที่เคยปิดตาย… เสียงของผู้เงียบ…เริ่มก้องดังกว่าธงใด เงาที่ไม่มีใครฟัง อาคินาริเติบโตมาท่ามกลางคำสั่งของพี่ชายและกฎของบิดา เขาฝึกดาบตั้งแต่ห้าขวบ อ่านตำราศาสนจักรตั้งแต่เจ็ดขวบ และเรียนรู้วิธีไม่พูดตั้งแต่อายุเก้าขวบ เพราะในบ้านของเขา การแสดงความเห็นถือเป็นความอ่อนแอ การตั้งคำถามคือการทรยศ และการพูดถึงผู้ที่ “ไม่มีบทสวด” คือการกระทำที่ใกล้บาป เขาเรียนรู้ที่จะยิ้มแบบไร้เสียง คำนับอย่างไร้คำ และใช้ชีวิตเหมือนใบไม้ที่ติดอยู่ในลำธาร ไม่สามารถว่ายทวนได้ กระทั่งวันหนึ่ง… สมุดฟังจากหมู่บ้านอุซึมิถูกวางเงียบ ๆ ในห้องสมุดเก่าของปราสาท ไม่มีใครรู้ว่าใครนำมา ไม่มีตรา ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีชื่อผู้ส่ง แต่เมื่ออาคินาริเหลือบเห็น และเปิดอ่านในคืนที่ทุกคนหลับ เขาพบชื่อที่เขาเคยจำ...แต่ไม่มีสิทธิ์พูด พบเรื่องราวที่คล้ายกับบาดแผลของตัวเอง และพบประโยคหนึ่งที่เปลี่ยนวิธีหายใจของเขาไปตลอดชีวิต: “บางครั้ง การเงียบคือเสียงที่ยังไม่มีพื้นที่” ความสั่นสะเทือนในงานประชุม สองวันถัดมา ในที่ประชุมใหญ่ของตระกูลอาโออิ ผู้นำสายอำนาจจากทั่วแคว้นถูกเรียกประชุม หัวข้อคือ “ภัยจากแนวคิดใหม่” และ “ศาสนจักรที่เริ่มแตกร้าว” ผู้พูดหลักล้วนคือขุนศึก ผู้เฒ่า และพระในศาสนจักรเก่า ทุกคนกล่าวโทษสมุดฟังว่าเป็นอาวุธของพวกไร้ศรัทธา กล่าวหาพิธีที่ไม่มีพระว่าเป็นพิธีของความมืด และกล่าวโทษเสียงของเด็กว่าเป็นการบ่อนทำลายรากของแผ่นดิน อาคินารินั่งอยู่ท้ายสุด เหมือนทุกครั้ง ไม่มีใครหันมามอง จนกระทั่งเขาลุกขึ้น… ชั่ววินาทีนั้น ห้องทั้งห้องหยุดนิ่ง คนที่ไม่เคยพูด กำลังเปิดปาก และเสียงของเขา ไม่ได้แผ่วเบา แต่ชัดเจน…เหมือนระฆังในหุบเขา “หากความทรงจำของคนที่ไม่มีชื่อ คือภัยต่อศรัทธาของท่าน งั้นข้าขอเลือก ‘ภัย’ นั้น…มากกว่า ‘คำสวด’ ที่ลืมชื่อแม่ข้าเสียอีก” ไม่มีใครกล้าตอบกลับ แม้แต่พี่ชายของเขา เสียงจากเงากลายเป็นคำมั่น วันถัดมา ข่าวของ “ชายเงียบที่เริ่มพูด” แพร่กระจายไปราวเปลวไฟในหญ้าแห้ง หมู่บ้านรอบปราสาทเริ่มนำสมุดฟังออกวางกลางลาน พ่อค้าที่เคยหวาดกลัวศาสนจักร เริ่มนำกระดาษเปล่ามาวางในร้านตน แม่บ้านในตลาดเริ่มสวด “ชื่อ” แทน “บท” และเด็กๆ เริ่มเดินจากบ้านหนึ่ง ไปอีกบ้านหนึ่ง พร้อมเสียงอ่านชื่อคนตาย ไม่กี่วันหลังจากนั้น อาคินาริถูกขอให้ขึ้นพูดต่อหน้าคนทั้งแคว้น ในพิธีใหญ่ซึ่งศาสนจักรเรียกขึ้นเพื่อต่อต้าน “พิธีฟัง” เขาก้าวขึ้นแท่นไม้ ไม่มีกลอง ไม่มีธง ไม่มีพระสวด มีเพียงชายหนุ่มที่เคยเงียบ พูดเพียงว่า… “ข้าจะไม่เป็นผู้นำ ข้าจะไม่ตั้งศาสนาใหม่ ข้าจะเป็นเพียงที่…ให้ทุกเสียงไม่ต้องหลบซ่อนอีกต่อไป” เขาวางสมุดฟังเล่มหนึ่งไว้กลางลาน แล้วถอยหลัง…ปล่อยให้เด็ก ๆ และชาวบ้านเดินเข้ามาทีละคน เขียน ร้องไห้ นั่งเงียบ หรือแค่เอามือวางบนปกหนังที่ไม่มีชื่อ ผลสะเทือน: ตระกูลอื่นเริ่มสั่น การเปลี่ยนแปลงของอาคินาริ เริ่มกลายเป็นแรงสะเทือนระดับแผ่นดินไหวในโลกการเมือง ตระกูลอาซูมะส่งคนมาสังเกตการณ์ ตระกูลยามาโนะเริ่มเรียกประชุมภายในว่า “เสียงเงา” แม้ศาสนจักรจะยังคงตราหน้าการกระทำนี้ว่าเป็น “เงาที่ล่อลวง” แต่ไม่มีใครสามารถหยุดจำนวนสมุดฟังที่เพิ่มขึ้นในแต่ละวัน แม้ไม่มีใครแต่งตั้งอาคินาริเป็นผู้นำ แต่เขากลับกลายเป็น “ผู้นำ” ในแบบที่ไม่มีใครเคยเห็น ผู้นำ…ที่ไม่สั่ง ผู้นำ…ที่ไม่เรียกร้อง ผู้นำ…ที่ฟังจนคนอื่นอยากพูดเอง บทสรุป: เสียงที่กล้าแรก อาจไม่ดังกว่าใคร แต่เมื่อมันมาจากผู้ที่เคยเงียบที่สุด มันจึงสะท้อนลึก…และเปลี่ยนโลกได้ จากเด็กที่เคยเขียนว่า “อยากให้ชื่อแม่ยังอยู่” ถึงคนเงียบที่พูดคำแรกเพื่อแม่ที่ไม่มีชื่อในบทสวด โลกใหม่จึงเริ่มจากคนที่ “ไม่ได้ต้องการนำ” แต่ “ต้องการให้ใครสักคน…ได้มีเสียง”
บทล่าสุด
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 118: ผู้เงียบที่เริ่มพูด
"ผู้เงียบที่เริ่มพูด” – คนเงียบในตระกูลใหญ่กลายเป็นผู้นำใหม่ลมฤดูหนาวร่วงผ่านยอดไม้ในเขตตะวันออกของแคว้นยามาโนะ เสียงของสายลมยังไม่ดังเท่าเสียงในใจคนที่กำลังเปลี่ยนไปณ ปราสาทฮิรายามะ ปราสาทที่สูงตระหง่านกลางหุบเขา เคยเป็นหนึ่งในศูนย์กลางของอำนาจเก่า ภายใต้การปกครองของตระกูลอาโออิ — ตระกูลที่ภายนอกดูแข็งแกร่งไม่ยอมเปลี่ยนแปลง แต่ภายใน…เริ่มแตกร้าวโดยไม่มีใครกล้าเอ่ยชายหนุ่มนามว่า อาโออิ อาคินาริเขาเป็นบุตรคนรองของผู้นำตระกูลไม่มีตำแหน่งในสภาไม่มีบทบาทในกองทัพไม่มีเสียงในพิธีใหญ่และที่สำคัญ…ไม่มีใครเคยเห็นเขาพูดเกินสามคำในที่สาธารณะเขาคือ “คนเงียบ” แห่งตระกูลอาโออิแต่เมื่อเงาเริ่มเดินกลางเมืองเมื่อสมุดที่ไม่มีชื่อกลายเป็นสมบัติประจำหมู่บ้านและเมื่อเสียงของเด็กๆ แทรกซึมเข้าสู่ห้องที่เคยปิดตาย…เสียงของผู้เงียบ…เริ่มก้องดังกว่าธงใด เงาที่ไม่มีใครฟังอาคินาริเติบโตมาท่ามกลางคำสั่งของพี่ชายและกฎของบิดาเขาฝึกดาบตั้งแต่ห้าขวบอ่านตำราศาสนจักรตั้งแต่เจ็ดขวบและเรียนรู้วิธีไม่พูดตั้งแต่อายุเก้าขวบเพราะในบ้านของเขา การแสดงความเห็นถือเป็นความอ่อนแอการตั้งคำถามคือการทรยศและการพูดถ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 117: บทที่ไม่มีผู้เขียน
“บทที่ไม่มีผู้เขียน” – สมุดฟังถูกเวียนเขียนโดยไม่ลงชื่อเมื่อเสียงไม่ต้องการเครดิต…แต่มุ่งหวังจะถูกฟังลมฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านศาลาฟังในหมู่บ้านอุซึมิแผ่นไม้ที่เปลือยเปล่าไร้เครื่องตกแต่งกลายเป็นจุดรวมของผู้คนหลากวัยที่เข้ามา—บางคนเงียบบางคนกระซิบและบางคน…เขียนลงไปในสมุดเล่มหนึ่งสมุดที่ไม่เคยมีชื่อเจ้าของและไม่เคยมีใครอ้างว่าเขียนคนแรกมันคือ “สมุดฟัง”สมุดเล่มเดียวที่วางอยู่กลางศาลาทุกคนมีสิทธิ์เขียน แต่ไม่มีใครลงชื่อมันคือบทที่ไม่มีผู้เขียนและมันกำลังกลายเป็นพิธีกรรมใหม่ของยุคที่ไม่มีคำสั่งเสียงที่ไร้เจ้าของ เริ่มเขียนเรื่องที่ทุกคนกลัวจะพูดข้อความแรกในสมุดคือลายมือหยาบ ๆ “ข้าคือผู้ที่เคยเผาบ้านคนอื่น เพราะมีพระสั่งให้ทำตอนนี้ข้าเห็นหน้าลูกเขาทุกคืนในฝันข้าไม่ได้ต้องการให้อภัยข้าแค่อยากให้ชื่อเขายังอยู่ในโลกนี้”บรรทัดถัดมาเป็นลายมือเล็ก ๆ ที่แค่เขียนว่า “ขอบคุณ...ที่เขียนแทนข้าข้าคือเด็กคนนั้น”ไม่รู้ใครเขียนก่อนไม่รู้ใครตอบไม่มีชื่อไม่มีอายุไม่มีคำลงท้ายแต่เมื่อใครสักคนเดินเข้ามานั่งลงหน้าสมุดพลิกอ่านแล้วเริ่มเขียนด้วยตนเอง…ศาลาฟังที่ไม่มีผู้นำ แต่มีคนต่อ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 116: แผ่นดินที่ไม่ต้องสวด
“แผ่นดินที่ไม่ต้องสวด – เมื่อการฟังกลายเป็นวิธีอยู่ร่วม”โลกไม่ได้เปลี่ยนด้วยสงครามแต่มันเปลี่ยน…เพราะผู้คนฟังกันมากพอจนไม่ต้องรบรุ่งอรุณแห่งฤดูที่สามไม่มีเสียงระฆังศักดิ์สิทธิ์ ไม่มีประกาศิตจากศาสนจักร ไม่มีธงตระกูลใดโบกไหวแต่ทั่วแผ่นดินกลับตื่นขึ้นพร้อมกัน—ด้วยเสียงของกันและกัน“ข้าจำได้ว่าเขาชื่อโทมิสุ เขาเคยสอนเด็ก ๆ ซ่อมรองเท้า...”“น้องสาวข้า ชื่ออาเคะ เธอเคยพูดว่าเสียงหัวเราะของแม่ดังที่สุดในเมือง...”เสียงเหล่านั้นเบา…แต่ลึกราวกับรากไม้ที่หยั่งลงไปในดินที่เคยแห้งผากจากเลือดและคำสั่งณ จัตุรัสกลางแห่งอิวะซากิ ศูนย์กลางเก่าของอำนาจและสงครามวันนี้กลายเป็นที่รวมของผู้ไม่ต้องการอำนาจ แต่ต้องการความหมายไม่มีเวที ไม่มีเจ้าภาพ ไม่มีลำดับการพูดทุกคนต่างยกสมุดขึ้น...และพูดชื่อคนที่เคยถูกลืม คนที่ไม่มีบทสวดรองรับ คนที่ไม่มีศพให้ฝังในมุมเงาหนึ่งของจัตุรัสฮากุโร่นั่งพิงเสากลางหินร่างของเขายังพันด้วยผ้าพันแผลเก่าแต่ดวงตาเบิกกว้างเหมือนดวงจันทร์ที่สว่างในคืนไร้ไฟข้างกายเขา สมุดเล่มหนึ่งเปิดค้างไว้ข้อความในหน้ากระดาษไม่ได้เขียนด้วยหมึก แต่คือรอยนิ้วเปื้อนดินเด็กคนหนึ่งในเมืองท
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” ตอนพิเศษ สมุดที่ไม่เคยเขียนจบ
ตอนพิเศษ “สมุดที่ไม่เคยเขียนจบ” — บันทึกเงาของซาโยะสมุดที่ไม่เคยเขียนจบ— บันทึกเงาของซาโยะ —ข้าไม่รู้ว่ากำลังเขียนเพื่อใครและไม่แน่ใจว่าใครจะอ่านสิ่งนี้ในภายหลังแต่หากไม่มีใครเลย...ก็ให้มันเป็นเพียงเสียงในเงา ที่ครั้งหนึ่งเคยมีอยู่ข้าเขียนในคืนที่ฮากุโร่ยังนั่งเงียบอยู่ในวิหารภายใต้โคมเพียงหนึ่งดวง ที่ไม่รู้ว่าจะแสงถึงเช้าไหมฮากุโร่ไม่ใช่คนเดิมหรือบางที...เขาเพิ่งได้เป็น “ตัวตน” จริง ๆ ครั้งแรกเขาไม่ใช่ขุนศึกอีกแล้วไม่ใช่เสียงสั่งการ ไม่ใช่เงาที่วางกลยุทธ์เขาเป็นเพียงชายคนหนึ่ง ที่นั่งลงหน้าสมุด แล้วไม่พูดอะไรเลยแต่เพราะเขาไม่พูดข้าจึงเริ่มได้ยินเสียงในใจตนเอง เสียงของข้าและเสียงของคนที่ไม่เคยถูกฟังมาก่อนครั้งหนึ่งข้าเคยเกลียดเขาด้วยทั้งเลือดของพ่อข้า และน้ำตาของแม่แต่ความเกลียดก็เป็นเงาเช่นกันมันไล่ตามแสง เมื่อข้ายิ่งใกล้เขาจนวันหนึ่งข้าเริ่มรู้สึกว่าหากเขาเป็นเงา…ข้าเองก็คือผู้ที่อยู่ใต้แสงนั้นและเงานั้น…ไม่ได้บดบังข้าแต่มันโอบล้อมข้าไว้ในคืนที่เขากลับมาข้ามองมือที่เขาสูญไปมือที่ครั้งหนึ่งข้าเคยคิดว่ามันสังหารพ่อข้ามือที่ครั้งหนึ่งแตะหลังข้าในห้องหอครั้ง
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 115: เงาที่ฟังได้
เงาที่ฟังได้เมื่อนักรบกลับมาโดยไร้ดาบและการฟังกลายเป็นชัยชนะเดียวที่ยังเหลืออยู่เสียงรองเท้าไม้แตะพื้นหินของวิหารเก่าในแคว้นอาคิซึนั้นเบาเกินจะเป็นเสียงของนักรบ แต่พอแรงพอให้หัวใจของผู้เฝ้าประตูสะดุดจังหวะฮากุโร่ — ขุนศึกเงาที่หายสาบสูญไปกว่าแปดเดือน — เดินกลับมาผ้าพันแผลปิดครึ่งใบหน้าข้างขวามือข้างหนึ่งหายไปแขนอีกข้างยังเต็มไปด้วยบาดแผลที่ไม่สมควรอยู่บนร่างของผู้ที่เคยควบคุมแผนรบหลายสิบสนามแต่เขาเดินอย่างไม่ลังเลไม่เหมือนคนบาดเจ็บไม่เหมือนแม่ทัพเหมือนผู้ชายคนหนึ่ง…ที่กลับบ้านในห้องศาลาว่างกลางวิหารไม้โต๊ะเรียบไม่มีเครื่องเซ่น ไม่มีธง ไม่มีแท่นศักดิ์สิทธิ์มีเพียงสมุดเล่มหนึ่งเปิดวางไว้“สมุดฟัง” — สมุดเล่มแรกที่ถูกสร้างขึ้นโดยผู้รอดจากพิธีล้างข้างในคือชื่อของผู้ที่ไม่มีชื่อในตำราเสียงของผู้ตายที่ไม่เคยถูกนับความทรงจำของเด็กคำพูดของคนแก่บันทึกของแม่ที่เคยพูดกับลูกเพียงครั้งเดียวก่อนจากไปฮากุโร่นั่งลงหน้าสมุดนั้นเงียบไม่พูดไม่แตะต้องไม่เอ่ยคำใดเขาแค่นั่งแล้วฟัง“เขายังมีลมหายใจจริงหรือ?”ขุนพลแห่งตระกูลยามาโนะกระซิบ“ข้าคิดว่าเขาตายไปแล้วที่อิคุซะโนะโมริ”“ไม่ใ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 114: การสวดโดยไม่มีพระ
การสวดโดยไม่มีพระเมื่อคำที่ออกจากปากคนธรรมดา กลายเป็นพิธีที่ไม่มีใครกล้าเหยียบย่ำลานหน้าศาลาไม้หลังเก่าในหมู่บ้านฮินะมิ ปกคลุมด้วยหมอกจางในยามเช้าที่ตรงนั้นเคยเป็นที่ประกอบพิธีศพของศาสนจักรพระผู้เทศน์จากศูนย์กลางจะเดินทางมาสวดบทตามตำรา พิธีจะจบภายในหนึ่งชั่วโมงไม่มีน้ำตาไม่มีเสียงอื่นเพียงคำว่า “สว่าง” ถูกเอ่ยซ้ำ ๆแต่วันนี้... ไม่มีพระมาสวดผู้คนยังยืนเรียงกันบางคนถือสมุดเล่มเล็กบางคนมีเพียงเศษกระดาษจารด้วยชื่อศพของ “อาคาเนะ” หญิงชราผู้เสียชีวิตในคืนที่ผ่านมา ถูกวางไว้กลางเสื่อหญ้าไม่มีเทียนไม่มีธูปไม่มีแท่นบูชามีเพียงหลานชายของนาง — เด็กชายวัยสิบสามชื่อ “โทริโอะ”ที่ยืนขึ้นเปิดสมุดเล่มหนึ่งและเอ่ยคำว่า“ข้าเคยฟังเธอร้องเพลงกล่อมตอนนั้นข้าไม่รู้ความหมายตอนนี้ข้ารู้แล้วว่า…เธอกำลังพยายามให้ข้าจำเสียงของเธอ”ไม่มีใครขัด ไม่มีใครสวดแทรกเงียบก่อนที่หญิงอีกคน — ลูกสะใภ้ของอาคาเนะ — จะลุกขึ้นและกล่าวชื่อของสามีที่ตายไปก่อนหน้านี้แล้วตามด้วยชื่อของลูกสาวแล้วกล่าวว่า“ทุกชื่อที่เธอจำไว้ พวกเราจะจำต่อให้”และนั่นคือจุดเริ่มต้นของพิธีศพที่ไม่มีพระไม่มีบทไม่มีตราประทั
บางทีคุณอาจจะชอบ
วุ่นนักรักอลเวง (ฟาบริซ-แอลลี่)
ญาตาวีมินทร์156 viewsBANDIT ILLICIT เหยื่อกาม SM25+
naennarm 570 viewsเล่ห์ลำดวน
บุหลันดั้นเมฆ54 viewsแม่ฉันเป็นหญิงแกร่ง
橙花598 viewsหอบหัวใจหนีไปเป็นพ่อเลี้ยง
พุธระกา310 viewsสองซ่านักล่าผี
BAPHOMET SATAN147 viewsรอยบาปสวาท
วรดร/กัญนิชา/วิรัญชนา231 viewsหัวใจรัตติกาล
[ นางอาย ]365 views
