LOGINShare
บทที่ 118: ผู้เงียบที่เริ่มพูด
Last Updated:
2025-07-05 12:27:52"ผู้เงียบที่เริ่มพูด” – คนเงียบในตระกูลใหญ่กลายเป็นผู้นำใหม่
ลมฤดูหนาวร่วงผ่านยอดไม้ในเขตตะวันออกของแคว้นยามาโนะ เสียงของสายลมยังไม่ดังเท่าเสียงในใจคนที่กำลังเปลี่ยนไป ณ ปราสาทฮิรายามะ ปราสาทที่สูงตระหง่านกลางหุบเขา เคยเป็นหนึ่งในศูนย์กลางของอำนาจเก่า ภายใต้การปกครองของตระกูลอาโออิ — ตระกูลที่ภายนอกดูแข็งแกร่งไม่ยอมเปลี่ยนแปลง แต่ภายใน…เริ่มแตกร้าวโดยไม่มีใครกล้าเอ่ย ชายหนุ่มนามว่า อาโออิ อาคินาริ เขาเป็นบุตรคนรองของผู้นำตระกูล ไม่มีตำแหน่งในสภา ไม่มีบทบาทในกองทัพ ไม่มีเสียงในพิธีใหญ่ และที่สำคัญ…ไม่มีใครเคยเห็นเขาพูดเกินสามคำในที่สาธารณะ เขาคือ “คนเงียบ” แห่งตระกูลอาโออิ แต่เมื่อเงาเริ่มเดินกลางเมือง เมื่อสมุดที่ไม่มีชื่อกลายเป็นสมบัติประจำหมู่บ้าน และเมื่อเสียงของเด็กๆ แทรกซึมเข้าสู่ห้องที่เคยปิดตาย… เสียงของผู้เงียบ…เริ่มก้องดังกว่าธงใด เงาที่ไม่มีใครฟัง อาคินาริเติบโตมาท่ามกลางคำสั่งของพี่ชายและกฎของบิดา เขาฝึกดาบตั้งแต่ห้าขวบ อ่านตำราศาสนจักรตั้งแต่เจ็ดขวบ และเรียนรู้วิธีไม่พูดตั้งแต่อายุเก้าขวบ เพราะในบ้านของเขา การแสดงความเห็นถือเป็นความอ่อนแอ การตั้งคำถามคือการทรยศ และการพูดถึงผู้ที่ “ไม่มีบทสวด” คือการกระทำที่ใกล้บาป เขาเรียนรู้ที่จะยิ้มแบบไร้เสียง คำนับอย่างไร้คำ และใช้ชีวิตเหมือนใบไม้ที่ติดอยู่ในลำธาร ไม่สามารถว่ายทวนได้ กระทั่งวันหนึ่ง… สมุดฟังจากหมู่บ้านอุซึมิถูกวางเงียบ ๆ ในห้องสมุดเก่าของปราสาท ไม่มีใครรู้ว่าใครนำมา ไม่มีตรา ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีชื่อผู้ส่ง แต่เมื่ออาคินาริเหลือบเห็น และเปิดอ่านในคืนที่ทุกคนหลับ เขาพบชื่อที่เขาเคยจำ...แต่ไม่มีสิทธิ์พูด พบเรื่องราวที่คล้ายกับบาดแผลของตัวเอง และพบประโยคหนึ่งที่เปลี่ยนวิธีหายใจของเขาไปตลอดชีวิต: “บางครั้ง การเงียบคือเสียงที่ยังไม่มีพื้นที่” ความสั่นสะเทือนในงานประชุม สองวันถัดมา ในที่ประชุมใหญ่ของตระกูลอาโออิ ผู้นำสายอำนาจจากทั่วแคว้นถูกเรียกประชุม หัวข้อคือ “ภัยจากแนวคิดใหม่” และ “ศาสนจักรที่เริ่มแตกร้าว” ผู้พูดหลักล้วนคือขุนศึก ผู้เฒ่า และพระในศาสนจักรเก่า ทุกคนกล่าวโทษสมุดฟังว่าเป็นอาวุธของพวกไร้ศรัทธา กล่าวหาพิธีที่ไม่มีพระว่าเป็นพิธีของความมืด และกล่าวโทษเสียงของเด็กว่าเป็นการบ่อนทำลายรากของแผ่นดิน อาคินารินั่งอยู่ท้ายสุด เหมือนทุกครั้ง ไม่มีใครหันมามอง จนกระทั่งเขาลุกขึ้น… ชั่ววินาทีนั้น ห้องทั้งห้องหยุดนิ่ง คนที่ไม่เคยพูด กำลังเปิดปาก และเสียงของเขา ไม่ได้แผ่วเบา แต่ชัดเจน…เหมือนระฆังในหุบเขา “หากความทรงจำของคนที่ไม่มีชื่อ คือภัยต่อศรัทธาของท่าน งั้นข้าขอเลือก ‘ภัย’ นั้น…มากกว่า ‘คำสวด’ ที่ลืมชื่อแม่ข้าเสียอีก” ไม่มีใครกล้าตอบกลับ แม้แต่พี่ชายของเขา เสียงจากเงากลายเป็นคำมั่น วันถัดมา ข่าวของ “ชายเงียบที่เริ่มพูด” แพร่กระจายไปราวเปลวไฟในหญ้าแห้ง หมู่บ้านรอบปราสาทเริ่มนำสมุดฟังออกวางกลางลาน พ่อค้าที่เคยหวาดกลัวศาสนจักร เริ่มนำกระดาษเปล่ามาวางในร้านตน แม่บ้านในตลาดเริ่มสวด “ชื่อ” แทน “บท” และเด็กๆ เริ่มเดินจากบ้านหนึ่ง ไปอีกบ้านหนึ่ง พร้อมเสียงอ่านชื่อคนตาย ไม่กี่วันหลังจากนั้น อาคินาริถูกขอให้ขึ้นพูดต่อหน้าคนทั้งแคว้น ในพิธีใหญ่ซึ่งศาสนจักรเรียกขึ้นเพื่อต่อต้าน “พิธีฟัง” เขาก้าวขึ้นแท่นไม้ ไม่มีกลอง ไม่มีธง ไม่มีพระสวด มีเพียงชายหนุ่มที่เคยเงียบ พูดเพียงว่า… “ข้าจะไม่เป็นผู้นำ ข้าจะไม่ตั้งศาสนาใหม่ ข้าจะเป็นเพียงที่…ให้ทุกเสียงไม่ต้องหลบซ่อนอีกต่อไป” เขาวางสมุดฟังเล่มหนึ่งไว้กลางลาน แล้วถอยหลัง…ปล่อยให้เด็ก ๆ และชาวบ้านเดินเข้ามาทีละคน เขียน ร้องไห้ นั่งเงียบ หรือแค่เอามือวางบนปกหนังที่ไม่มีชื่อ ผลสะเทือน: ตระกูลอื่นเริ่มสั่น การเปลี่ยนแปลงของอาคินาริ เริ่มกลายเป็นแรงสะเทือนระดับแผ่นดินไหวในโลกการเมือง ตระกูลอาซูมะส่งคนมาสังเกตการณ์ ตระกูลยามาโนะเริ่มเรียกประชุมภายในว่า “เสียงเงา” แม้ศาสนจักรจะยังคงตราหน้าการกระทำนี้ว่าเป็น “เงาที่ล่อลวง” แต่ไม่มีใครสามารถหยุดจำนวนสมุดฟังที่เพิ่มขึ้นในแต่ละวัน แม้ไม่มีใครแต่งตั้งอาคินาริเป็นผู้นำ แต่เขากลับกลายเป็น “ผู้นำ” ในแบบที่ไม่มีใครเคยเห็น ผู้นำ…ที่ไม่สั่ง ผู้นำ…ที่ไม่เรียกร้อง ผู้นำ…ที่ฟังจนคนอื่นอยากพูดเอง บทสรุป: เสียงที่กล้าแรก อาจไม่ดังกว่าใคร แต่เมื่อมันมาจากผู้ที่เคยเงียบที่สุด มันจึงสะท้อนลึก…และเปลี่ยนโลกได้ จากเด็กที่เคยเขียนว่า “อยากให้ชื่อแม่ยังอยู่” ถึงคนเงียบที่พูดคำแรกเพื่อแม่ที่ไม่มีชื่อในบทสวด โลกใหม่จึงเริ่มจากคนที่ “ไม่ได้ต้องการนำ” แต่ “ต้องการให้ใครสักคน…ได้มีเสียง”
Latest chapter
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 129: พระที่ล้มแท่น
“พระที่ล้มแท่น” พระบางคนเผาตำราเก่า และฟังเสียงเด็กแทน “เมื่อศรัทธาถูกใช้เพื่อปิดหู บางคนจึงเลือกปิดตำรา...เพื่อเปิดใจ” วัดโฮเซ็นจิในหุบเขาตะวันตกเฉียงเหนือของโยะริมิยะ เสียงระฆังทองแดงหนักเจ็ดร้อยชั่ง เคยดังก้องทุกเช้าค่ำ เรียกชาวบ้านให้สวดตาม สั่นเตือนให้พระผู้ถือบาตรเดินตามระเบียบ ก้องเตือนให้คนในศาสนจักรจำได้ว่า “คำข้างในตำรา...ศักดิ์สิทธิ์กว่าเสียงใด” แต่วันหนึ่ง เสียงระฆังเงียบ ไม่มีใครตี ไม่มีเสียงสวด มีเพียงกลิ่นควันจากกระดาษที่ถูกเผา พระที่เคยเทศน์จนเลือดเปื้อนหมึก ชื่อของเขาคือ “คันริว” ในวัยหนุ่ม เขาเคยจารึกบทสวดด้วยเลือดตนเอง เชื่อว่าศักดิ์สิทธิ์คือสิ่งที่ต้องบูชา ไม่ใช่ตั้งคำถาม เขาเคยลงโทษพระลูกวัดที่ออกเสียงผิด เคยตราหน้าเด็กที่ถามว่า “ทำไมบทสวดไม่พูดชื่อพ่อแม่ข้าเลย” แต่เขาก็เป็นคนเดียวในวัด ที่ทุกคืน…จะออกไปนั่งใต้ต้นสน เขียนสิ่งที่ไม่อยู่ในตำรา “เสียงที่แม่ร้องไห้” “ชื่อของคนที่ถูกฝังโดยไม่มีใครพูดถึง” “เสียงหัวเราะของเด็กที่ตายโดยไม่มีพิธี” เขาไม่เคยเผยสิ่งที่เขียน จนกระทั่งคืนหนึ่ง...ฝนตก เด็กที่เดินฝ่าฝนเข้า
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 128: แผ่นดินที่ไม่มีตำรา
แผ่นดินที่ไม่มีตำราเมื่อพื้นที่ที่ไม่มีศาสนจักรเข้าถึง เริ่มจัดพิธีฟังแทนศาสนา“เมื่อบทสวดไม่อาจเข้าถึงผู้คนก็เริ่มฟังกันเองโดยไม่ต้องอ้างคำใดในตำรา”กลางทุ่งอาเคะฮะ แคว้นที่ไม่มีชื่อบนแผนที่แผ่นดินแห่งนี้เคยถูกเรียกว่า "เขตต้องสาป" โดยศาสนจักร เพราะเป็นพื้นที่ที่ไม่เคยสร้างศาลา ไม่เคยมีแท่นสวด และไม่มีพระรูปใดตั้งรกรากยาวนานพอจะจารึกบทบูชาให้ถาวรแต่ในปีแห่งเงาเดินกลา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 127: พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง
พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง— คนทั่วแผ่นดินเริ่มร่วมพิธีจำชื่อผู้ตายแบบไม่มีลำดับชั้นแผ่นดินโยะริมิยะไม่เคยมีเสียงสวดที่ไหลจากทุ่งสู่พระราชวังไม่เคยมีเสียงชื่อชาวนาถูกเอ่ยในที่ที่เจ้าเมืองเคยยืนไม่เคยมีใครกล้าจดจำ “คนที่ไม่มีชื่อ” อย่างเปิดเผย…จนกระทั่งค่ำคืนหนึ่งในต้นฤดูใบไม้ร่วงเมื่อสายลมเย็นพัดมาจากทิศเหนือ และฝุ่นจากพายุฤดูแล้งยังไม่ทันจางมีหญิงชราในหมู่บ้านอิซานะ นั่งอยู่หน้ากองฟืนที่ยังไม่จุดลูบสมุดเก่าเล่มหนึ่ง แล้วพูดขึ้นกลางวงว่า“คืนนี้...ข้าจะอ่านชื่อสามีของข้าที่ศพเขาไม่เคยมีใครเผาให้…เพราะไม่มีใครมาฟัง”ไม่มีพระ ไม่มีเจ้าเมือง ไม่มีผู้อาวุโสมีเพียงคนในหมู่บ้านนั่งเงียบ ฟังเสียงคนชราสะอื้นจากนั้น เด็กชายคนหนึ่งก็ค่อย ๆ หยิบสมุดฟังเล่มใหม่มาเขียนชื่อของ “อาคิระ” — พ่อของเขา ที่เคยหายไปกลางป่าระหว่างทางไปตลาดไม่มีใครสั่งให้ทำไม่มีตำราบอกให้พูดไม่มีเสียงระฆังเริ่มพิธีแต่เมื่อดวงจันทร์ครึ่งดวงขยับพ้นยอดไผ่เสียงชื่อผู้ตายเริ่มถูกอ่านเรียงต่อกัน โดยผู้เป็นลูก ผู้เป็นภรรยา หรือแม้แต่เพื่อนบ้านที่ไม่เคยรู้ว่าคนตายนั้นมีชื่อจริงว่าอะไรมันเริ่มที่หมู่บ้านหนึ่งแล้วต่อมา มี
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 126: ผู้เงียบที่เริ่มพูด
ผู้เงียบที่เริ่มพูด- เมื่อคนเงียบในตระกูลใหญ่กลายเป็นผู้นำใหม่ในสายลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงต้นปีที่ 17 แห่งยุคโยะริมิยะใหม่เสียงกระดิ่งไม้ของศาลาฟังในหมู่บ้านซุยโฮดังขึ้นอย่างอ่อนโยนไม่ใช่เพื่อเรียกให้ฟังเทศน์ ไม่ใช่เพื่อเริ่มพิธีศักดิ์สิทธิ์แต่เพื่อแจ้งว่ามีเด็กคนหนึ่ง…เริ่มจดประโยคแรกในสมุดฟังเวียนเล่มใหม่ศาลานั้นไม่มีแท่นบูชา ไม่มีคนควบคุม ไม่มีเสื้อผ้าศักดิ์สิทธิ์แต่มีคนมากกว่าสี่สิบคน นั่งเงียบพร้อมกัน โดยไม่มีใครบอกให้ทำเด็กผู้นั้นชื่อว่า "ริสึ"เขาไม่ใช่คนในตระกูลใหญ่ ไม่เคยถูกสอนให้นำแต่เป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่จำชื่อของหญิงชราที่เพิ่งตายได้ครบถ้วนแม้หญิงชรานั้นจะไม่มีหลาน ไม่มีลูกหลงเหลือและศาสนจักรไม่ยอมจัดพิธีให้ผู้ไม่มีตระกูลริสึยืนหน้าศาลามือสั่นเทาแต่พูดอย่างมั่นคง:“ข้าขอให้เราจำเธอ…แม้เธอไม่มีใครเหลือให้จำเพราะถ้าชื่อของเธอเงียบหายวันหนึ่งชื่อของพวกเราก็จะหายไปเช่นกัน”ในห้องใต้ดินของตระกูลยามาโนะขณะเดียวกัน ที่แคว้นกลางของโยะริมิยะในห้องใต้ดินลับของตระกูลยามาโนะ — หนึ่งใน 12 ตระกูลใหญ่หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่หน้าสมุดฟังที่ไม่มีชื่อผู้เขียนดวงตาของนางมืดแน
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 125: บทที่ไม่มีผู้เขียน
บทที่ไม่มีผู้เขียนสมุดฟังถูกเวียนเขียนโดยไม่ลงชื่อในเช้าวันหนึ่งที่ไร้หมอก...ศาลาหลังใหม่ในหมู่บ้านอิซุระเต็มไปด้วยเสียงกระซิบ แต่ไม่มีใครพูดเสียงดังเด็กหญิงคนหนึ่งเปิดสมุดอ่านชื่อแม่ของเพื่อน แล้วปิดตาไว้ครู่หนึ่งไม่มีพิธีไม่มีใครสั่งให้ทำและที่สำคัญ…ไม่มีใครบอกว่าต้องเขียนอะไรสมุดฟังเล่มนั้น วางอยู่กลางศาลาใครจะเขียนก็ได้จะเขียนแค่ชื่อจะวาดรูปหรือจะเล่าเรื่องบางอย่างก็ได้ที่ข้างปก…มีเพียงคำเดียวที่ถูกเขียนไว้ในหมึกจาง“เพื่อผู้ที่ไม่มีใครเขียนถึง”เสียงที่ไม่มีเจ้าของความเปลี่ยนแปลงไม่ได้เริ่มจากเสียงใหญ่โตแต่มาจากการเวียนกันอ่าน…เวียนกันเขียน…เวียนกันฟังเมื่อไม่กี่เดือนก่อน สมุดฟังยังเป็นของ “ใครบางคน”อิโตะมีสมุดของเขาซาโยะมีเล่มของพ่อฮากุโร่เคยถือสมุดที่เขียนชื่อศัตรูแต่ตอนนี้ ทุกสมุดกลายเป็นสมุดเดียวกันไม่มีผู้เขียนไม่มีคนถือครองไม่มีแม้กระทั่งลายเซ็นเด็กคนหนึ่งจะเขียน แล้วทิ้งไว้คนถัดไปก็จะเติมเรื่องของตนแล้วส่งให้คนอื่นบางครั้งสมุดก็หายไปเป็นสัปดาห์แต่วันหนึ่ง…มันจะกลับมา พร้อมชื่อใหม่หนึ่งชื่อ และเรื่องเล่าใหม่หนึ่งเรื่องศาลาในหมู่บ้านอิซุระจึงกลา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 124: บ้านที่ไม่มีประตู
บ้านที่ไม่มีประตู - เด็กสร้างศาลาฟังใหม่ที่ทุกคนเข้าได้หุบเขาตะวันตกของโยะริมิยะ เคยเป็นพื้นที่ต้องห้ามของศาสนจักรแต่วันนี้ กลายเป็นที่แรกที่มี “บ้าน” หลังหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่บ้านของใครคนใดคนหนึ่งไม่มีประตูไม่มีระฆังไม่มีแท่นมีเพียงเสาสี่ต้น หลังคาฟาง และพื้นดินเปล่าตรงกลางปูเสื่อไม้ไผ่สานหยาบ ๆ วางสมุดฟังเล่มหนึ่ง ซึ่งหน้าแรกยังว่างเปล่าและมีป้ายไม้เก่าเขียนไว้ด้วยลายมือเด็กว่า:“ศาลาฟัง – ไม่มีผู้นำ ไม่มีผู้อนุญาต”พวกเขาไม่ได้รอใครให้สั่งไม่ได้ขอพระรูปใดมาเปิดพิธีไม่ได้ถือธงตระกูล หรือสัญลักษณ์ทางศาสนาพวกเขาคือกลุ่มเด็กสิบสองคนจากหมู่บ้านรอบนอกบางคนเคยเป็นลูกกำพร้าที่พ่อแม่ถูกประหารโดยคำสั่งศาสนจักรบางคนเป็นหลานของผู้ถูกลืมบางคนเคยเขียนชื่อคนตายด้วยดินเพราะไม่มีหมึกและวันนี้ พวกเขามีหมึกพอมีมือที่สั่นแต่แน่นพอมีใจที่ยังจำ“เราจะไม่เปิดประตู…เพราะเราไม่เคยปิด”— ยามาโกะ, เด็กหญิงคนหนึ่งที่เขียนป้ายเสียงแรกในศาลาฟัง“ท่านเคยได้ยินชื่อ ฮานาโกะหรือไม่?”เสียงของเด็กชายชื่อโคจิ เอ่ยขึ้นกลางวงไม่มีใครตอบไม่มีใครรู้ว่าเธอคือใครแต่ทุกคนฟัง“เธอเป็นคนที่เคยให้ขนมฉันโดยไม่ถ
You may also like
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า
มู่มู่135.2K viewsท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ
สกุลหยางมีบุตรสาว358.3K viewsจวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง
ป่าดอกท้อ32.0K viewsหลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก
จิ้งซิง484.5K viewsวาสนารักดวงใจท่านแม่ทัพ
Deeda k.2.8K viewsนิยายจีนชุด ร้อนรักนางจิ้งจอกสาว
ผการุ้ง ช่อชมพู685 viewsลิขิตรักจันทราสีโลหิต
เฟยฮวา609 viewsเกิดใหม่เป็นนายหญิงมากสามี
ประดับดิน2.2K views
