Library

Home / รักโบราณ / “เจ้าสาวของขุนศึกเงา” / บทพิเศษ: "12 ตระกูล – 12 ดาบแห่งดินแดนเสียง"

บทพิเศษ: "12 ตระกูล – 12 ดาบแห่งดินแดนเสียง"

Author: mafath9

Last Updated: 2025-06-30 00:18:03

บทพิเศษ: "12 ตระกูล – 12 ดาบแห่งดินแดนเสียง"

✦ ภาพรวมของโลกในปัจจุบัน

หลัง "สงครามพันธะ" จบลง โลกเข้าสู่ยุคของความสงบลวง

ทว่าเบื้องหลังคือการเคลื่อนไหวของตระกูลทั้งสิบสอง ที่แตกเป็นสามขั้วหลัก:

ขั้วอำนาจแบบทหาร – เชื่อในการจัดการโลกด้วยดาบและยุทธศาสตร์

ขั้วศรัทธา – เชื่อว่าคำภาวนาเปลี่ยนมนุษย์ได้

ขั้วเงา – ไม่เชื่อทั้งดาบหรือพระ แต่อยู่เพื่อ ‘เสียงที่ไม่เป็นของใคร’

✦ รายชื่อตระกูลทั้ง 12 และสถานการณ์ปัจจุบัน

1. คุเสะ (Kuse) – ดาบแห่งกฎ

ผู้นำ: คุเสะ เคียวยะ (แนวศรัทธา) / คุเสะ อาราโตะ (แนวเงา, พี่ชายผู้แกล้งตาย)

ความถนัด: วางแผนการศึกแบบ "ไม่ชักดาบ" ศึกจบก่อนเริ่ม

ทหาร: ~14,000 นาย (ฝ่ายเคียวยะ), ~3,000 คนใต้ดิน (ฝ่ายอาราโตะ)

สัมพันธ์กับศาสนจักร: เคียวยะจงรักภักดี ศูนย์กลางศาสนจักรสายอนุรักษ์

2. อาคิฮาระ (Akihara) – ดาบแห่งความรู้

ผู้นำ: อาคิฮาระ เรียวโกะ (แม่ชีนักยุทธศาสตร์)

ถนัด: การรบผ่านข่าวสารและ “บทสวดปลอม” เป็นตระกูลที่เขียนบทใหม่ได้เหมือนพระ

ทหาร: ~7,000 นาย แต่ควบคุมเครือข่ายสอดแนมกว่า 20 แคว้น

สถานะ: ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด ส่งลูกหลานทั้งเข้าโบสถ์และสนามรบ

3. ยามาโนะอุจิ (Yamanouchi) – ดาบแห่งสายเลือด

ผู้นำ: ยามาโนะอุจิ โมโรยะ (ผู้นำลัทธิเลือดบริสุทธิ์)

ถนัด: ควบคุมพันธมิตรผ่านการแต่งงานทางการเมือง

ทหาร: ~9,000 นาย + ผู้ซื่อสัตย์ทางสายเลือดอีก 4,000

ท่าที: ใช้ศาสนาเป็นเครื่องมือ, ส่งลูกสาวบวชเพื่อควบคุมศาสนจักรจากใน

4. อิซึกิ (Izuki) – ดาบไร้โลหะ

ผู้นำ: อิซึกิ โทคิยะ (นักพรตเงา)

ถนัด: จารึกความเงียบ การรบแบบไม่มีเสียง ไม่มีอาวุธ

ทหาร: ไม่ระบุแน่ชัด เชื่อว่าควบคุมกองเงากว่า 2,000 คน

ท่าที: ปฏิเสธทุกฝ่าย ไม่ขึ้นทะเบียนศาสนา ไม่เข้าสนธิสัญญา

5. โคบายาคาวะ (Kobayakawa) – ดาบแห่งศิลป์

ผู้นำ: โคบายาคาวะ จิยู (ศิลปินนักสังหาร)

ถนัด: สื่อสารผ่านภาพ จัดการกลศึกผ่านศิลปะและความงาม

ทหาร: ~5,000 คน + หน่วยนักแสดงลับ

ท่าที: เปลี่ยนขั้วตามแรงบันดาลใจ เชื่อใน “ความจริงผ่านอารมณ์”

6. โทโมเอะ (Tomoe) – ดาบของหญิงผู้ไม่ก้มหัว

ผู้นำ: โทโมเอะ ชิเอะ (แม่ทัพหญิง)

ถนัด: รบในแนวหน้า ใช้ “กลยุทธ์จิตวิญญาณ” ผ่านเสียงขับร้องศึก

ทหาร: ~11,000 นาย

ท่าที: ต่อต้านการบังคับศรัทธา, สนับสนุนเสียงเด็กจากหมู่บ้านเงา

7. ทาเคดะ (Takeda) – ดาบปฐพี

ผู้นำ: ทาเคดะ เซนจิ

ถนัด: การรบแบบดินแดน, ป้องกันพรมแดนดั่งหินผา

ทหาร: มากสุดใน 12 ตระกูล ~20,000 นาย

ท่าที: ไม่สนใจศาสนา แต่พร้อมสนับสนุนฝ่ายที่ปกป้องดินแดน

8. ชินโด (Shindo) – ดาบแห่งเส้นลมปราณ

ผู้นำ: ชินโด เรียวเซ็น (ผู้เงียบขรึม)

ถนัด: รบแบบแพทย์สงคราม รักษาศัตรูเพื่อเปลี่ยนเป็นพันธมิตร

ทหาร: ~6,000 นาย + แพทย์สนามกว่า 2,000 คน

ท่าที: สนับสนุนแนว “พิธีชื่อ” เชื่อในการระลึกมากกว่าศรัทธา

9. ซาคุราอิ (Sakurai) – ดาบในเงา

ผู้นำ: ไม่มีระบุแน่ชัด — เชื่อว่าผู้นำคือ “เสียงจากอดีต”

ถนัด: การซึมผ่านทุกสังคมในฐานะ “ผู้เล่า”

ทหาร: ไม่แน่นอน แต่เชื่อว่าควบคุมเครือข่ายนักเล่าเรื่องทั่วแผ่นดิน

ท่าที: เชื่อว่าโลกควร “ไม่มีเจ้าของของเสียง” สนับสนุนสมุดเงา

10. ฟุยุงิ (Fuyugi) – ดาบแห่งฤดู

ผู้นำ: ฟุยุงิ ทาโอ (นักกลอนที่ไม่พูด)

ถนัด: การทำนายกลศึกผ่านบทกวีและพยากรณ์

ทหาร: ~3,000 + สายข่าวกว่า 7 แคว้น

ท่าที: เป็นกลาง, คอยตัดสินใจตาม “กลิ่นของลม”

11. ฮิรายามะ (Hirayama) – ดาบแห่งเพลิง

ผู้นำ: ฮิรายามะ ไคโตะ

ถนัด: สงครามเต็มรูปแบบ ใช้การเผาเมืองเพื่อจบศึก

ทหาร: ~13,000 คน

ท่าที: สนับสนุนศาสนจักรแบบรุนแรง เชื่อว่าทุกศรัทธาต้องผ่านไฟ

12. คาเสะงาวะ (Kasegawa) – ดาบล่องลอย

ผู้นำ: ไม่ปรากฏตัวจริง — มีเพียงจดหมายที่ส่งมาตลอด

ถนัด: การควบคุมเศรษฐกิจและศรัทธาผ่าน “การบริจาค” และ “การลบ”

ทหาร: ไม่มีชัดเจน แต่มีอิทธิพลในทุกตลาดและสำนักพิมพ์

ท่าที: ควบคุมกระแสข่าว + ชี้นำศาสนจักรใหม่ผ่านเงิน

✦ แผนภาพความขัดแย้งเบื้องต้น

ฝ่าย ศาสนจักรนิยมสุดโต่ง: คุเสะ (เคียวยะ), ฮิรายามะ, คาเสะงาวะ

ฝ่าย แนวทางเงา/จำชื่อ/พิธีเด็ก: โทโมเอะ, ชินโด, ซาคุราอิ, อิซึกิ

ฝ่าย กลาง/ลังเล: ทาเคดะ, อาคิฮาระ, ฟุยุงิ

ฝ่าย ศิลป์/พลิ้ว: โคบายาคาวะ, ยามาโนะอุจิ

Continue to read this book for free

Scan code to download App

Previous Chapter Next Chapter

“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 129: พระที่ล้มแท่น
“พระที่ล้มแท่น” พระบางคนเผาตำราเก่า และฟังเสียงเด็กแทน “เมื่อศรัทธาถูกใช้เพื่อปิดหู บางคนจึงเลือกปิดตำรา...เพื่อเปิดใจ” วัดโฮเซ็นจิในหุบเขาตะวันตกเฉียงเหนือของโยะริมิยะ เสียงระฆังทองแดงหนักเจ็ดร้อยชั่ง เคยดังก้องทุกเช้าค่ำ เรียกชาวบ้านให้สวดตาม สั่นเตือนให้พระผู้ถือบาตรเดินตามระเบียบ ก้องเตือนให้คนในศาสนจักรจำได้ว่า “คำข้างในตำรา...ศักดิ์สิทธิ์กว่าเสียงใด” แต่วันหนึ่ง เสียงระฆังเงียบ ไม่มีใครตี ไม่มีเสียงสวด มีเพียงกลิ่นควันจากกระดาษที่ถูกเผา พระที่เคยเทศน์จนเลือดเปื้อนหมึก ชื่อของเขาคือ “คันริว” ในวัยหนุ่ม เขาเคยจารึกบทสวดด้วยเลือดตนเอง เชื่อว่าศักดิ์สิทธิ์คือสิ่งที่ต้องบูชา ไม่ใช่ตั้งคำถาม เขาเคยลงโทษพระลูกวัดที่ออกเสียงผิด เคยตราหน้าเด็กที่ถามว่า “ทำไมบทสวดไม่พูดชื่อพ่อแม่ข้าเลย” แต่เขาก็เป็นคนเดียวในวัด ที่ทุกคืน…จะออกไปนั่งใต้ต้นสน เขียนสิ่งที่ไม่อยู่ในตำรา “เสียงที่แม่ร้องไห้” “ชื่อของคนที่ถูกฝังโดยไม่มีใครพูดถึง” “เสียงหัวเราะของเด็กที่ตายโดยไม่มีพิธี” เขาไม่เคยเผยสิ่งที่เขียน จนกระทั่งคืนหนึ่ง...ฝนตก เด็กที่เดินฝ่าฝนเข้า
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 128: แผ่นดินที่ไม่มีตำรา
แผ่นดินที่ไม่มีตำราเมื่อพื้นที่ที่ไม่มีศาสนจักรเข้าถึง เริ่มจัดพิธีฟังแทนศาสนา“เมื่อบทสวดไม่อาจเข้าถึงผู้คนก็เริ่มฟังกันเองโดยไม่ต้องอ้างคำใดในตำรา”กลางทุ่งอาเคะฮะ แคว้นที่ไม่มีชื่อบนแผนที่แผ่นดินแห่งนี้เคยถูกเรียกว่า "เขตต้องสาป" โดยศาสนจักร เพราะเป็นพื้นที่ที่ไม่เคยสร้างศาลา ไม่เคยมีแท่นสวด และไม่มีพระรูปใดตั้งรกรากยาวนานพอจะจารึกบทบูชาให้ถาวรแต่ในปีแห่งเงาเดินกลา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 127: พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง
พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง— คนทั่วแผ่นดินเริ่มร่วมพิธีจำชื่อผู้ตายแบบไม่มีลำดับชั้นแผ่นดินโยะริมิยะไม่เคยมีเสียงสวดที่ไหลจากทุ่งสู่พระราชวังไม่เคยมีเสียงชื่อชาวนาถูกเอ่ยในที่ที่เจ้าเมืองเคยยืนไม่เคยมีใครกล้าจดจำ “คนที่ไม่มีชื่อ” อย่างเปิดเผย…จนกระทั่งค่ำคืนหนึ่งในต้นฤดูใบไม้ร่วงเมื่อสายลมเย็นพัดมาจากทิศเหนือ และฝุ่นจากพายุฤดูแล้งยังไม่ทันจางมีหญิงชราในหมู่บ้านอิซานะ นั่งอยู่หน้ากองฟืนที่ยังไม่จุดลูบสมุดเก่าเล่มหนึ่ง แล้วพูดขึ้นกลางวงว่า“คืนนี้...ข้าจะอ่านชื่อสามีของข้าที่ศพเขาไม่เคยมีใครเผาให้…เพราะไม่มีใครมาฟัง”ไม่มีพระ ไม่มีเจ้าเมือง ไม่มีผู้อาวุโสมีเพียงคนในหมู่บ้านนั่งเงียบ ฟังเสียงคนชราสะอื้นจากนั้น เด็กชายคนหนึ่งก็ค่อย ๆ หยิบสมุดฟังเล่มใหม่มาเขียนชื่อของ “อาคิระ” — พ่อของเขา ที่เคยหายไปกลางป่าระหว่างทางไปตลาดไม่มีใครสั่งให้ทำไม่มีตำราบอกให้พูดไม่มีเสียงระฆังเริ่มพิธีแต่เมื่อดวงจันทร์ครึ่งดวงขยับพ้นยอดไผ่เสียงชื่อผู้ตายเริ่มถูกอ่านเรียงต่อกัน โดยผู้เป็นลูก ผู้เป็นภรรยา หรือแม้แต่เพื่อนบ้านที่ไม่เคยรู้ว่าคนตายนั้นมีชื่อจริงว่าอะไรมันเริ่มที่หมู่บ้านหนึ่งแล้วต่อมา มี
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 126: ผู้เงียบที่เริ่มพูด
ผู้เงียบที่เริ่มพูด- เมื่อคนเงียบในตระกูลใหญ่กลายเป็นผู้นำใหม่ในสายลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงต้นปีที่ 17 แห่งยุคโยะริมิยะใหม่เสียงกระดิ่งไม้ของศาลาฟังในหมู่บ้านซุยโฮดังขึ้นอย่างอ่อนโยนไม่ใช่เพื่อเรียกให้ฟังเทศน์ ไม่ใช่เพื่อเริ่มพิธีศักดิ์สิทธิ์แต่เพื่อแจ้งว่ามีเด็กคนหนึ่ง…เริ่มจดประโยคแรกในสมุดฟังเวียนเล่มใหม่ศาลานั้นไม่มีแท่นบูชา ไม่มีคนควบคุม ไม่มีเสื้อผ้าศักดิ์สิทธิ์แต่มีคนมากกว่าสี่สิบคน นั่งเงียบพร้อมกัน โดยไม่มีใครบอกให้ทำเด็กผู้นั้นชื่อว่า "ริสึ"เขาไม่ใช่คนในตระกูลใหญ่ ไม่เคยถูกสอนให้นำแต่เป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่จำชื่อของหญิงชราที่เพิ่งตายได้ครบถ้วนแม้หญิงชรานั้นจะไม่มีหลาน ไม่มีลูกหลงเหลือและศาสนจักรไม่ยอมจัดพิธีให้ผู้ไม่มีตระกูลริสึยืนหน้าศาลามือสั่นเทาแต่พูดอย่างมั่นคง:“ข้าขอให้เราจำเธอ…แม้เธอไม่มีใครเหลือให้จำเพราะถ้าชื่อของเธอเงียบหายวันหนึ่งชื่อของพวกเราก็จะหายไปเช่นกัน”ในห้องใต้ดินของตระกูลยามาโนะขณะเดียวกัน ที่แคว้นกลางของโยะริมิยะในห้องใต้ดินลับของตระกูลยามาโนะ — หนึ่งใน 12 ตระกูลใหญ่หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่หน้าสมุดฟังที่ไม่มีชื่อผู้เขียนดวงตาของนางมืดแน
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 125: บทที่ไม่มีผู้เขียน
บทที่ไม่มีผู้เขียนสมุดฟังถูกเวียนเขียนโดยไม่ลงชื่อในเช้าวันหนึ่งที่ไร้หมอก...ศาลาหลังใหม่ในหมู่บ้านอิซุระเต็มไปด้วยเสียงกระซิบ แต่ไม่มีใครพูดเสียงดังเด็กหญิงคนหนึ่งเปิดสมุดอ่านชื่อแม่ของเพื่อน แล้วปิดตาไว้ครู่หนึ่งไม่มีพิธีไม่มีใครสั่งให้ทำและที่สำคัญ…ไม่มีใครบอกว่าต้องเขียนอะไรสมุดฟังเล่มนั้น วางอยู่กลางศาลาใครจะเขียนก็ได้จะเขียนแค่ชื่อจะวาดรูปหรือจะเล่าเรื่องบางอย่างก็ได้ที่ข้างปก…มีเพียงคำเดียวที่ถูกเขียนไว้ในหมึกจาง“เพื่อผู้ที่ไม่มีใครเขียนถึง”เสียงที่ไม่มีเจ้าของความเปลี่ยนแปลงไม่ได้เริ่มจากเสียงใหญ่โตแต่มาจากการเวียนกันอ่าน…เวียนกันเขียน…เวียนกันฟังเมื่อไม่กี่เดือนก่อน สมุดฟังยังเป็นของ “ใครบางคน”อิโตะมีสมุดของเขาซาโยะมีเล่มของพ่อฮากุโร่เคยถือสมุดที่เขียนชื่อศัตรูแต่ตอนนี้ ทุกสมุดกลายเป็นสมุดเดียวกันไม่มีผู้เขียนไม่มีคนถือครองไม่มีแม้กระทั่งลายเซ็นเด็กคนหนึ่งจะเขียน แล้วทิ้งไว้คนถัดไปก็จะเติมเรื่องของตนแล้วส่งให้คนอื่นบางครั้งสมุดก็หายไปเป็นสัปดาห์แต่วันหนึ่ง…มันจะกลับมา พร้อมชื่อใหม่หนึ่งชื่อ และเรื่องเล่าใหม่หนึ่งเรื่องศาลาในหมู่บ้านอิซุระจึงกลา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 124: บ้านที่ไม่มีประตู
บ้านที่ไม่มีประตู - เด็กสร้างศาลาฟังใหม่ที่ทุกคนเข้าได้หุบเขาตะวันตกของโยะริมิยะ เคยเป็นพื้นที่ต้องห้ามของศาสนจักรแต่วันนี้ กลายเป็นที่แรกที่มี “บ้าน” หลังหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่บ้านของใครคนใดคนหนึ่งไม่มีประตูไม่มีระฆังไม่มีแท่นมีเพียงเสาสี่ต้น หลังคาฟาง และพื้นดินเปล่าตรงกลางปูเสื่อไม้ไผ่สานหยาบ ๆ วางสมุดฟังเล่มหนึ่ง ซึ่งหน้าแรกยังว่างเปล่าและมีป้ายไม้เก่าเขียนไว้ด้วยลายมือเด็กว่า:“ศาลาฟัง – ไม่มีผู้นำ ไม่มีผู้อนุญาต”พวกเขาไม่ได้รอใครให้สั่งไม่ได้ขอพระรูปใดมาเปิดพิธีไม่ได้ถือธงตระกูล หรือสัญลักษณ์ทางศาสนาพวกเขาคือกลุ่มเด็กสิบสองคนจากหมู่บ้านรอบนอกบางคนเคยเป็นลูกกำพร้าที่พ่อแม่ถูกประหารโดยคำสั่งศาสนจักรบางคนเป็นหลานของผู้ถูกลืมบางคนเคยเขียนชื่อคนตายด้วยดินเพราะไม่มีหมึกและวันนี้ พวกเขามีหมึกพอมีมือที่สั่นแต่แน่นพอมีใจที่ยังจำ“เราจะไม่เปิดประตู…เพราะเราไม่เคยปิด”— ยามาโกะ, เด็กหญิงคนหนึ่งที่เขียนป้ายเสียงแรกในศาลาฟัง“ท่านเคยได้ยินชื่อ ฮานาโกะหรือไม่?”เสียงของเด็กชายชื่อโคจิ เอ่ยขึ้นกลางวงไม่มีใครตอบไม่มีใครรู้ว่าเธอคือใครแต่ทุกคนฟัง“เธอเป็นคนที่เคยให้ขนมฉันโดยไม่ถ

Share

บทพิเศษ: "12 ตระกูล – 12 ดาบแห่งดินแดนเสียง"

✦ ภาพรวมของโลกในปัจจุบัน