บทที่ 2

“ทำไมจะมาไม่ได้นี่มันห้องกู!” นีรนาแผดเสียงดังอย่างโมโห เธอไล่สายตามองทั้งสองคน

“อุบาทว์! ออกไปเลยทั้งมึงทั้งชู้ ออกไป! ออกไปจากห้องกู!”

นีรนาตะโกนด่าพร้อมชี้นิ้วไล่ ในมือยังถือร่มคันโตที่อยากจะฟาดมันทั้งสองให้เจ็บอย่างที่เธอเจ็บ

“นีน่าใจเย็นก่อนนะ มันไม่ใช่อย่างที่คิด” พิมมาดาพยายามอธิบาย

“มึงไม่ต้องตอแหลอีพิม แทงกันยับเกือบถึงคอหอยมึงยังจะแก้ตัว” พิมมาดาชะงักกับคำด่าของแฟนสาว

มือบางของนีรนากำแน่น เธอไม่น่าเลี้ยงงูเห่าไว้เลย  

         ไอ้เรารึอุตส่าห์ช่วย ให้มาอยู่ด้วยเพราะเห็นว่าลำบาก กินบนคอนโดขี้รดบนเตียง เลวระยำที่สุดเธอคิด ในขณะที่ทั้งสองหนุ่มสาวต้นเรื่องรีบใส่เสื้อผ้าเตรียมจะเผ่นหนีออกจากห้อง

“เดี๋ยว!” เสียงเรียกของนีรนาทำให้พิมมาดาแอบยิ้ม คิดไว้อยู่แล้วว่าแฟนสาวต้องใจอ่อน

“พวกมึงเก็บของที่ทำเละเทะให้หมด” ปลายร่มชี้ไปยังกองขวดเบียร์ที่วางเกลื่อนห้อง

“เร็วสิ!” เสียงตะคอกจากเจ้าของห้องดังเร่งเมื่อทั้งสองชายหญิงยืนนิ่ง

เมื่อสายรหัสระเริงรักเกินเลยเพราะความเมาผสมกับความเงี่ยน พอเหล้าเข้าปากจากที่คุยกันเรื่องทั่วไป นั่งห่างกัน ความเมาก็ทำให้ทั้งสาวทอมและสาวสองเกินเลยกันอย่างที่เห็น

ตามกำหนดเดิมนีรนาต้องกลับพรุ่งนี้ แต่ทำไมถึงได้กลับก่อนกำหนดทั้งยังไม่ได้โทรบอกเธอ

ยิ่งคิดพิมมาดาก็ยิ่งแค้นใจ เธอไม่น่าเผลอใจเลย รีบเก็บของแล้วออกจากห้องไปตั้งหลักก่อน ตั้งใจว่ารอให้นีรนาหายโกรธค่อยกลับมาง้อใหม่ คนอย่างนีรนาถึงจะโกรธง่ายแต่หายเร็ว

ปัง! เสียงประตูปิดไล่หลังสองย่าหลานสายรหัสระเริงรัก

“เพราะมึงเลยอีริชชี่” พิมมาดาหันไปแหวใส่คนตัวสูงที่ยืนตัวลีบอยู่ข้างกาย

“ริชชี่ขอโทษ” เสียงหวานของอีกฝ่ายดังขึ้น เสียงที่ต่างจากเวลาที่เขาคร่อมทับอยู่บนตัวเธอ เมื่อเห็นสายตารู้สึกผิดของรัชชานนท์เธอก็ใจอ่อนทันที

จะโทษว่าเป็นความผิดของหลานรหัสทั้งหมดก็ไม่น่าจะถูกนัก เพราะตอนเมาทั้งเธอและเขาก็ถูกตัณหาเข้าครอบงำ ทำให้เลยเถิดและบานปลาย

เมื่อสองคนอัปรีย์ออกจากห้องไปแล้ว นีรนาก็จัดการเปลี่ยนรหัสเข้าห้อง ทั้งยังแจ้งนิติบุคคลให้จัดการเรื่องลบลายนิ้วมือของพิมมาดาออกจากระบบผู้พัก

กลับมาถึงห้องแทนที่จะได้พัก ก็ไม่ได้พักเหนื่อยเหลือเกิน นีรนาหลับตาลงบนโซฟาตัวใหญ่

แต่...ภาพและเสียงการสมสู่ของคนทั้งคู่ยังติดตาติดหู เธอลุกขึ้นนั่งลูบใบหน้างามของตนอย่างเหนื่อยใจ เวลานี้ช่างไม่เหมาะกับการอยู่คนเดียว

มือบางกดหมายเลขโทรศัพท์ที่ตั้งค่าเป็น ‘รายการโปรด’ ไม่อยากจะโทรหาหรอกนะ แต่เวลานี้เธอไม่อยากอยู่คนเดียว

สูดลมหายใจเข้าปอดลึกจากนั้นก็กดโทรออกหา ‘กิ๊กลำดับที่หนึ่ง’ รอไม่นานปลายสายก็กดรับ

         “ว่าไงครับคนดี”

         “ไม่อยากนอนห้อง ขอไปนอนด้วยได้ไหม” น้ำเสียงของนีรนาฟังออกว่าไม่ได้พูดเล่น และคิดว่าเธอกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอย่างแน่นอน เอกภพไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธในทันที

เขารอให้เธอพูดต่อ

         “ทำไมคะ ไม่อยากเป็นแฟนกันจริงเหรอ ตอนนี้เลิกกับแฟนแล้ว อยากเลื่อนสถานะไหม ถ้าอยากเลื่อนก็มารับที่ห้องหน่อย” เธอกดวางสายโดยที่ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบรับ

โยนโทรศัพท์ลงบนที่นอน น่าเบื่อ ไม่ว่าจะทอมหรือผู้ชายโคตรน่าเบื่อ น่าเบื่อที่สุด คนเอาแต่ใจตามประสาลูกคนเล็กของบ้านทำปากคว่ำน้ำตารื้นเพราะความโกรธ  

         เสียงสัญญาณเรียกจากหน้าห้องทำให้รู้ว่าคนที่เธอเพิ่งโทรหามาถึงแล้ว ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมเขามาห้องเธอได้รวดเร็วเช่นนี้

เพราะเขาเองก็พักอยู่ชั้นนี้เช่นเดียวกับเธอ ห้องหัวมุมฝั่งซ้าย ส่วนเธออยู่ห้องหัวมุมฝั่งขวา โลกกลมหรือมีคนจงใจก็สุดจะรู้

นีรนาเปิดประตูออก ไปยืนอยู่ตรงหน้าผู้ชายที่มีตำแหน่งกิ๊กลำดับที่หนึ่งของเธอ

เงยหน้ามองเขา สายตาอ่อนโยนทอดลงมา มือหนาจับศีรษะทุยโยกไปมาอย่างเอ็นดู

“เป็นอะไรเรา” เอกภพมองใบหน้าง้ำงอของอีกฝ่ายก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือมาบีบแก้มนุ่มเบา ๆ  

         “ขี่หลังหน่อย” เธอไม่ตอบแต่ขอขี่หลังเขาแทน เขามองเห็นขนตาที่ชุ่มหยาดน้ำตา

ชายหนุ่มหันหลังให้เธอ ยอบกายลงเล็กน้อย เธอกอดคอเขาเมื่อเขายกตัวขึ้นเธอก็ใช้ขาเรียวเกี่ยวกับเอวสอบไว้แน่น พิงศีรษะกับไหล่กว้าง

ไม่มีคำพูดระหว่างกัน เขาพาเธอเดินมาเงียบ ๆ เดินจากห้องหัวมุมขวาไปยังหัวมุมซ้าย ไร้เสียงพูดคุยแต่น้ำตาของเธอยังชื้นอยู่ตรงบ่าเขา

         ‘เอกภพ’ หยุดหน้าห้องของตัวเอง สแกนลายนิ้วมือจากนั้นก็พาเธอเข้าห้องพัก คอนโดสองห้องนอนสองห้องน้ำ แต่เวลานี้นอนได้แค่ห้องเดียว เพราะอีกหนึ่งห้องเขาใช้ทำเป็นห้องทำงาน ห้องอ่านหนังสือ