บทที่ 3

“นอนเตียงเดียวกันได้ไหม” คำถามของเขาทำให้เธอขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้แย้งถ้าเขาอยากจะนอนเตียงเดียวกับเธอ ก็ไม่ใช่ปัญหา

         “หรือพี่หมอจะนอนพื้น” นีรนามองหน้าเขา ถ้าเขาไม่ติดเธอก็ไม่ติด

         “เดี๋ยวพี่ไปนอนห้องรับแขก” นึกว่าจะแน่ เขาก็เป็นแบบนี้แหละ เก่งแต่ปาก เขาน่ะนอนได้กับทุกคนยกเว้นเธอ

เธอมียันต์ดีกันหมอเอกได้อย่างยันต์รุ่นน้องสาวหมอภีม เธอที่เป็นน้องสาวของเพื่อนสนิท เธอที่เคยเป็นคนแอบรัก เธอที่เขาไม่เคยสนใจ

         วันที่เธอบอกชอบเขา แต่เขาบอกว่าเธอเด็กเกินไป เขาคิดกับเธอแค่น้อง น้องของเพื่อนสนิทเท่านั้น ปฏิเสธเธอไปแล้วก็ควรมีความรักดี ๆ สิ ทำไมถึงไปมีความรักห่วย ๆ แบบนั้นตั้งหลายปี

         สมน้ำหน้า คบกับเธอตั้งแต่ตอนนั้นป่านนี้มีความสุขไปแล้ว

         “ดี! นีน่าจะได้ไม่มีใครมาแย่งเตียง” คนมาขอนอนด้วยเบะปากใส่เจ้าของห้องอย่างหมั่นไส้

         “แล้วเป็นอะไร ทะเลาะอะไรกัน” เขาหมายถึงเธอกับแฟนทอม เขายังจำได้ว่าเธอกับแฟนทอมสวีตกันมาก ทำไมวันนี้ถึงได้บอกว่าเลิกกัน

         “มันเอากันกับกะเทย พี่หมอคิดว่านีน่าควรเลิกไหมคะ”

         “แม่งเลว! เลิกสิคะ เลิกไปเลย” เสียงสบถดังออกมาจากปากคุณหมอผู้ครองตำแหน่งกิ๊กลำดับที่หนึ่ง

อดีตเขาอาจจะมีบ้าง คบซ้อน เล่นกับความรู้สึกของสาว ๆ ที่มาติดพัน และนั่นก็คงเป็นเวรเป็นกรรมที่ทำให้เขาต้องได้พบเจอกับคำว่าอกหัก แถมเวลานี้ยังต้องอยู่ในสถานะกิ๊กของคนตรงหน้า  

นีรนาเม้มปาก นั่นสิก็ต้องเลิกอยู่แล้ว คิดแล้วก็แค้นไม่หยุดเปย์ไปเท่าไรแล้วนะกับแฟนคนนี้ ยิ่งคิด นีรนายิ่งอาย อายคนตรงหน้า คนที่ได้ชื่อว่าเป็นกิ๊ก ใครอยากให้เขาเป็นกิ๊กกันล่ะ เพราะเขานั่นแหละทำให้เธออกหักแล้วอกหักเล่า

จากเด็กสาวใสซื่อในวันนั้น เมื่อโดนเขาหักอกไม่เหลือชิ้นดี สิ่งที่คิดได้ของสาวน้อยวัยสิบแปดก็ทำได้เพียง

เธอจะมีแฟนให้เขาเสียดายเล่น แต่เพราะหัวใจมันไม่ได้รักใครจริง หลายต่อหลายปีที่คบก็แค่คบไปงั้น ๆ คบแล้วเลิก คบแล้วเลิก วนเวียนอยู่แบบนี้

และทั้งหมดที่เป็นแบบนี้เพราะรักครั้งแรกของเธอนั่นแหละ เริ่มต้นไม่ดี ครั้งต่อ ๆ มาก็เลยจบกันไม่เป็นท่า ทั้งหมดเป็นเพราะเขานั่นแหละ

“ฮือ...ฮือ” ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ นีรนาปล่อยน้ำตาออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“เฮ้ย! ร้องไห้ทำไมคะ” คุณหมอหนุ่มลนลาน เป็นอย่างนี้ทุกครั้งกับน้ำตาของเธอ เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง เขาแพ้ตลอด

“ทุกอย่างก็เพราะพี่หมอนั่นแหละ ฮือ เพราะพี่หมอนั่นแหละ ทำให้นีน่าเป็นแบบนี้ เพราะพี่หมอคนเดียว” นีรนาทุบตีคนที่โอบกอดเธอไว้กับอก

“อย่าร้อง เป็นเพราะพี่ เพราะพี่นิสัยไม่ดี” เอกภพยอมรับสิ่งที่เธอกล่าวหา

“ใช่เป็นเพราะพี่นั่นแหละ เพราะพี่คนเดียว” เพราะเขานั่นแหละที่ผลักไสเธอ ไม่ยอมรับรักเธอตั้งแต่ตอนนั้น เพราะเขานั่นแหละ ทั้งหมดเป็นเพราะเขา

ภาพในอดีตฉายซ้ำขึ้นมาอีกครั้ง สาวน้อยวัยสิบแปดปี นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก อยู่ในชุดลำลองอยู่บ้าน เสื้อยืดสีขาว กางเกงผ้ายืดสีดำ ใส่แว่นหนาเตอะ  ถักเปียทั้งสองข้าง

เธอยืนนิ่งค้างราวกับว่าทุกสิ่งรอบตัวหยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่าง เขาโกหก

“ก็พี่เอกบอกเอง ถ้านีน่าเข้าได้จะ...” คำว่าแฟนไม่ทันหลุดออกจากปากของหญิงสาว เพื่อนพี่ชายก็พูดขัดขึ้นเสียก่อน

“พี่บอกว่า ไว้เราเข้ามหาลัยได้ก่อนค่อยว่ากัน”

“ก็ตอนนี้นีน่าสอบได้แล้วไงคะ เราเป็นแฟนกันได้หรือยัง”

“ไว้นีน่าเรียนจบก่อนนะ เด็กน้อย”

 เขาแค่หลอกเธออีกครั้ง เหมือนที่เคยทำ เมื่อสี่ปีที่แล้วนีรนาตัดสินใจตัดใจจากเขา ต่อให้เขาไม่มีใครเขาก็ไม่คบเธอ เธอตัดสินใจไม่เรียนที่มหาวิทยาลัยที่เดียวกับเขาและพี่ชาย

นีรนาตัดสินใจมาเรียนต่อถึงเชียงใหม่เพราะไม่ต้องการบังเอิญเจอหน้าใครบางคน

แต่กระนั้นเธอก็ยังได้ข่าวเขาบ้างเป็นบางครั้ง

เขามีแฟน

เขาเลิกกับแฟน

เขายังไม่เลิก ‘รัก’ แฟนเก่า ถึงแม้ว่าทั้งสองจะเลิกกันเป็นปีแล้วก็ตาม

         ชาร์มมี่[1]มองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย หลังจากพริณตา[2]หรืออีหวานของเพื่อนคืนดีกับคุณอาหมอแฟนหนุ่มแล้ว แต่ดูเหมือนคนที่หน้าตาบอกบุญไม่รับกลับเป็นนีรนาแทน ไหนว่ามีกิ๊กเป็นกองทัพ คนกิ๊กเยอะขนาดนั้นไม่น่าจะหน้าตาอมทุกข์แบบนี้นะ

         “มึงเป็นอะไรอีน่า”

         “เรียกชื่อให้มันเต็ม ๆ หน่อย เรียกซะกูเป็นอิกัวนาแล้ว” คนหน้าอมทุกข์บ่นกับเพื่อน

         “เออก็ได้ นีน่าตกลงมึงเป็นอะไร”

         “กูเลิกกับพิมแล้ว” นีรนาพูดออกมา ถึงมันจะยากแต่ต้องบอกเพื่อน

[1] ชาร์มมี่ นางเอกจากเรื่อง ชายไม่แท้ หญิงไม่จริง

[2] พริณตา นางเอกจากเรื่อง แรกแย้ม