บทที่7

“เขาทำอะไรกันคะ” นับดาวเอ่ยถามพร้อมกับชี้นิ้ว เมื่อเห็นกลุ่มผู้หญิงนั่งรวมกันเป็นกลุ่ม ข้างกายมีกล่องใบเล็ก ๆ วางเรียงรายอยู่

“เขาหารายได้เสริมกัน หลังจากเก็บใบต้นบีบี พวกผู้หญิงก็จะมาร้อยเปลือกหอยกัน อาชีพเสริมกลุ่มแม่บ้านน่ะ”

วิคเตอร์ตอบเสียงราบเรียบพร้อมกับถอดเสื้อเชิ้ตที่เขาสวมใส่ออก เขาไม่ชอบใจนักที่เห็นร่างของนับดาว มีเพียงบิกินี่ปกปิดของสงวนเพียง 2 ชิ้นเท่านั้น

เขาเองนึกแปลกใจกับความรู้สึกของตัวเองอยู่เหมือนกัน ทำไมเขาถึงไม่ชอบให้คนอื่นจ้องมองร่างของเธอนอกจากตัวของเขาเอง

“นับอยากไปดูจังค่ะ”

“ฉันจะพาไปดู แต่เธอต้องใส่เสื้อก่อน”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันก็แค่ชุดว่ายน้ำตอนที่นับอยู่เมืองนอก นับก็ใส่แบบนี้ประจำนะคะเวลาที่ไปเที่ยวทะเล”

“แต่ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันจะไม่ยอมให้เธอใส่ชุดแบบนี้เดินไปทั่วเกาะแน่ ถ้าเธอจะใส่ เธอต้องใส่ให้ฉันดูคนเดียว”

“อะไรของนายเนี่ย”

“มาเดี๋ยวฉันใส่ให้” เขาพูดพร้อมกับสวมเสื้อให้นับดาว

“ขอบคุณค่ะที่ใส่เสื้อให้” นับดาวเขย่งเท้าก่อนจะจุมพิตริมฝีปากหยักนั้นอย่างแผ่วเบา หัวใจที่แข็งแกร่งอ่อนยวบลงทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้กันกับเธอ

ทั้งที่เขาพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ แต่ก็ทำไม่ได้เลย มันอ่อนไหวไปกับสัมผัสของเธอทุกครั้ง ใจของเขามันเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

”ไปกันเถอะค่ะ”

“อืม”

นับดาวจับมือแกร่งของวิคเตอร์ให้เดินตาม จนกระทั่งมาถึงกลุ่มที่ผู้หญิงนั่งอยู่

“สวัสดีค่ะคุณวิคเตอร์” เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ พร้อมกับวิ่งมาหาชายหนุ่มด้วยความดีใจ

“สวัสดีครับปันหยี” ชายหนุ่มทักทายเด็กน้อย พร้อมกับนั่งลง เขาบรรจงเขี่ยแก้มของเด็กหญิงเบา ๆ การกระทำที่แสนอ่อนโยนนั้น ทำให้นับดาวยิ้มออกมา เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะอ่อนโยนได้ขนาดนี้

“คิดถึงจังค่ะ”

“ครับ”

“เชิญมานั่งข้างบนก่อนค่ะคุณวิคเตอร์” เขาถูกต้อนรับเป็นอย่างดี เขาพาเธอขึ้นไปนั่งระเบียงของบ้านหลังนั้น มีเปลญวนที่ถูกผูกเอาไว้อีกมุม

“สวยจังเลยค่ะ” นับดาวนั่งลงข้างๆเด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังร้อยเปลือกหอย ส่วนวิคเตอร์เดินไปนอนบนเปลญวน ปกติเขามาก็จะทักทายเพียงไม่กี่คำ เขาก็แยกไปที่อื่น

“ลองร้อยดูไหมคะ?” เด็กสาวยื่นเปลือกหอยกับเชือกให้นับดาว เธอส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร นับดาวรับเชือกกับหอยมาจากนั้นก็เริ่มร้อย

“ทำแล้วส่งขายไหนคะ? แล้วได้ราคาดีไหม? “

“เปลือกหอยของเกาะไข่มุก พวกเราจะร้อยไว้จำนวนมาก ๆ พอร้อยเสร็จทุกวันอาทิตย์ก็จะมีเรือมาจอดเทียบท่า เราจะเอาเปลือกหอยที่เราร้อยไปส่งกับพ่อค้า พวกพ่อค้าเขาจะเอาเปลือกหอยไปขายต่ออีกทอดหนึ่งค่ะ ส่วนเรื่องราคาก็ได้ดีพอสมควรเลยค่ะ”

“ดีจังเลย”

“แค่อาชีพเสริมค่ะ ส่วนอาชีพหลักของพวกเราคือเก็บใบต้นบีบี พอเก็บเสร็จเราก็จะมารวมกลุ่มกันร้อยเปลือกหอยแบบนี้ค่ะ เป็นอาชีพเสริมไปในตัวด้วย”

“ดีจังเลยค่ะใครเป็นคนตั้งกลุ่มนี้คะ”

“คุณวิคเตอร์เป็นคนหารายได้เสริมมาให้พวกเราเองค่ะ งานต่างๆพวกเรามีทำไม่ขาด เมื่อก่อนพวกเราเก็บใบบีบีอย่างเดียว ถึงแม้ค่าจ้างจะสูงแต่ก็ไม่พอใช้ค่ะ ครอบครัวของเราต้องกินต้องใช้ต้องให้เงินลูกไปเรียน​ ถึงแม้จะเรียนฟรี​ แต่เด็กๆก็กินขนม​ คุณวิคเตอร์ก็เลยหาอาชีพเสริมให้พวกเรา โดยให้คุณพลดูแลทุกอย่าง พอพวกเรามาร้อยเปลือกหอยส่งพ่อค้า มันก็ราคาดีมากๆเลยค่ะ”

“เขาใจร้ายกับทุกคนไหมคะ?”

“ไม่ค่ะ คุณวิกเตอร์ไม่ค่อยพูดกับใคร แต่ใจดีนะคะจะใจร้ายกับคนที่ทรยศเขามากกว่า”

ผู้หญิงอีกคนพูดชื่นชมในตัววิคเตอร์ นับดาวหันไปมองผู้ชายที่นอนอยู่บนเปลญวนก่อนจะยิ้มออกมาเบา ๆ

“แล้วเด็ก ๆไปเรียนที่ไหนกันคะ”

“ไปเรียนอยู่หลังเกาะค่ะ เดินไปประมาน500เมตรก็ถึง คุณโจเซฟพ่อของคุณวิคเตอร์สร้างโรงเรียนเอาไว้”

“แล้วเอาครูที่ไหนมาสอนล่ะคะ”

“ลูกหลานของเกาะนี้แหละค่ะ คุณโจเซฟกับคุณมัดไหมเอาไปเรียนที่กรุงเทพฯ พอเรียนจบก็ให้มาตอบแทนบ้านเกิด ด้วยการสอนนักเรียนที่เกาะ มีอยู่หลายคนเลยนะคะ ที่ได้ไปเป็นครูอยู่ที่โรงเรียน กินเงินเดือนของครอบครัวคุณวิคเตอร์” หญิงอีกคนพูดเสริมพร้อมกับท่าทางชื่นชมครอบครัวนี้ ครอบครัวของวิคเตอร์ถึงแม้ว่าจะทำธุรกิจมืด แต่เขาก็มีความดีเยอะเหมือนกัน นับดาวคิดดังนั้นเธอก็ยิ้มออกมาพร้อมกับหันไปมองคนที่นอนอยู่เปลญวนอีกครั้ง

นับดาวใช้เวลาร้อยเปลือกหอยอยู่นานมาก เธอร้อยเป็นสร้อยข้อมือ​ 2 อัน แล้วเดินไปหาเขา

“ขึ้นมานอนด้วยกันสิ”

“ไม่เอาค่ะ เดี๋ยวเปลขาด” นับดาวพูดพลางหัวเราะเบาๆ

“ไม่ขาดหรอก ขึ้นมานอนบนตัวฉัน ถ้ามันขาดเธอก็จะไม่เจ็บ”

“ค่ะ” นับดาวขึ้นบนตัวของวิคตอร์ อกแกร่งสัมผัสกับร่างกายของหญิงสาว ทำเอาเธอตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยเลย

“ใจเต้นแรงจัง” วิคเตอร์พูดกับนับดาว ใจของหญิงสาวเต้นรัวแรงจนรู้สึกได้

“นับคงร้อนมั้งคะ” เธอแสร้งเบี่ยงเบนประเด็น เพราะใจเต้นแรงของเธอ เกิดจากสัมผัสตัวเขานั่นเอง

“อ๋อเหรอ?” ชายหนุ่มทำเสียงไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะเขี่ยแก้มของนับดาวเบาๆ

“ยกแขนขึ้นมาหน่อยค่ะ”

“ทำไม?”

“เอามาเถอะค่ะ” วิคเตอร์ยอมยกแขนขึ้นให้นับดาวแต่โดยดี เธอสวมสร้อยเปลือกหอยให้เขาอย่างเบามือ “นับตั้งใจทำให้นายเลยนะ”

“เธอคิดว่าผู้ชายอย่างฉันเหมาะกับเปลือกหอยพวกนี้เหรอ?” วิคเตอร์ขมวดคิ้วเข้มชนกัน พร้อมกับยกสร้อยข้อมือหอย2เส้นที่นับดาวใส่ให้เขาขึ้นมาดู เขาผู้ที่เพิ่งจะเคยรับของแบบนี้ และสัมผัสอันอ่อนโยนของผู้หญิง

“นายเหมาะกับมันนะ” เขาจับเธอลุกขึ้นนั่ง ก่อนถอดสร้อยของบิดาที่เขาใส่ติดตัวมาตลอด แล้วใส่ให้เธอ เพียงแค่สบตาหัวใจเธอก็เต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง

“นี่คือสิ่งที่ฉันใส่ติดตัวมาตั้งแต่เด็ก ฉันมอบให้เธอตอบแทนสร้อยข้อมือแล้วกัน” นับดาวหยิบสร้อยแล้วจ้องมองล็อกเก็ตวงกลม เธอแกะเข้าไปดูข้างในเป็นรูปผู้หญิงกับผู้ชาย ที่ถูกสลักชื่อเอาไว้ว่าเป็น โจเซฟรักมัดไหม ซึ่งเป็นชื่อพ่อแม่ของเขา และมันคงจะสำคัญมาก ๆแน่ ๆ

“ของสำคัญขนาดนี้ นายเอามาให้นับทำไมคะ?”

“ฉันให้เพราะอยากให้ ฉันให้เพราะเธอทำให้ฉันรู้สึกดี” ชายหนุ่มพูดเสียงเบาๆก่อนจะยิ้มให้หญิงสาว รอยยิ้มนี้นับดาวเพิ่งจะได้เห็นเป็นครั้งแรก ยิ้มที่สดใสและรู้สึกว่ามันไม่มีอะไรแอบแฝงเลยแม้แต่น้อย เขายิ้มให้เธอเพราะอยากยิ้มให้จริง ๆ

“ขอบคุณนะคะ” นับดาวหอมที่แก้มของชายหนุ่มเบาๆ ทั้งสองสบตากันนิ่ง ก่อนที่เขาจะประคองใบหน้าสวยของนับดาวแล้วบดริมฝีปากหนาลงริมฝีปากบางของเธออย่างแผ่วเบา

“เธอเคยคิดจะรักใครไหม?” วิคเตอร์เอ่ย ในขณะที่ทุกคนกำลังสาละวนกับงานของตัวเอง จนไม่สนใจวิคเตอร์กับนับดาว

“ยังไม่ได้คิดค่ะ”

“เราลองมาคบกันดูไหม?”

“ทำไมคะ?”

“ฉันอยากให้เธอสอนให้ฉันอ่อนโยน ตั้งแต่เธอเข้ามาในชีวิตฉัน ฉันรู้สึกว่าฉันอ่อนโยนขึ้น” เพียงแค่ได้ยินคำพูดของวิคเตอร์ นับดาวก็ยิ้มออกมา ชายที่ผู้คนเกรงกลัว กลับไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด ตอนนี้เขากลับน่ารักจนเธอรู้สึกดีในหัวใจ

“เอ่อ…” พลันรอยยิ้มของเธอแทบหุบลง เมื่อจุดประสงค์ที่เธอมาหาเขาคืออะไร? เธอไม่อยากจะคิดถึงวันที่ต้องจากกันเลย

“เอ่ออะไร เธอตกลงหรือเปล่า?” นับดาวกำลังคิด ถ้าเธอไม่ตกลง ก็คงไม่ได้เพราะเธอกับเขาเกินเลยกันมากแล้ว และถ้าอยากให้เขาเชื่อใจ เธอต้องยอม

“พ่อก็รักลูก ลูกต้องทำทุกอย่างให้มันเชื่อใจ ลูกต้องยอมมันเพื่อให้ได้ข้อมูลทุกอย่าง แม้กระทั่งต้องนอนกับมันลูกก็ต้องยอม เมื่อได้ข้อมูลทุกอย่าง พ่อจะไปถล่มมันเอง ”

คำพูดของบิดาเข้ามาในหัว ความฮึกเหิมที่จะเข้ามา ล้วงความลับของเขาในตอนแรกกลับไม่เหมือนเดิม เมื่อได้เห็นมุมมองต่างๆของผู้ชายอย่างวิคเตอร์ เขาไม่ใช่ผู้ชายใจร้ายมากมายเท่าไหร่ตามที่เธอได้สัมผัสมัน เขาใจดีกับคนบนเกาะมาก ครอบครัวของเขาสร้างโรงเรียนสร้างอาชีพให้กับคนที่นี่ ถึงแม้ว่าเขาจะทำอาชีพที่ร้ายแรงและชั่วร้าย แต่อีกด้านเขาก็มีความดีอยู่

“ว่าไง?” เขาใช้มือเขี่ยแก้มของหญิงสาวเบา ๆ มันคงถึงเวลาแล้ว ที่เขาจะเปิดใจรักใครสักคน

“ตกลงค่ะ” นับดาวฉีกยิ้มให้เขา ถึงแม้มันจะเป็นความสุขช่วงสั้นๆ เธอก็จะทำมันให้มีความสุข เธอจะจดจำเอาไว้ ว่าเธอเคยมีความสุขร่วมกันกับเขา