บทที่ 8 ถ้าหากเธอท้องขึ้นมาล่ะ

เสียงครวญครางหวานหูเคล้าเสียงหอบกระเส่าของสองหนุ่มสาวบ่งบอกถึงความหวานซ่านรัญจวนที่มอบให้แก่กันอย่างเร่าร้อนถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ ตราบจนกระทั่งหญิงสาวใกล้จะคว้าดวงดาวมาไว้ในมือ

‘พี่เจ...แตมไม่ไหวแล้ว อ๊ะ...’ เตชิตากัดฟันบอก เธอรู้สึกดีระคนทรมานไปพร้อมกัน

‘ไปพร้อมกันนะที่รัก’

คำว่าที่รักของเขาช่างหวานหูเหลือเกิน หญิงสาวยิ้มรับ ก่อนที่จะยกสะโพกขึ้นรับการบดขยี้อย่างดุดันปนเร่าร้อนของเขาอย่างเต็มใจจนร่างกายเธอกระตุกถี่ๆ เมื่อทุกอย่างระเบิดพร่างพราวจนเกิดแรงสั่นสะเทือนไปถึงดวงดาว

เตชิตากอดร่างของเขาไว้ รู้สึกอุ่นวาบในท้องน้อยเมื่ออีกฝ่ายปลดปล่อยธารลาวาสวาทสาดเข้าใส่จนหยาดหยดสุดท้าย และซบใบหน้าลงที่ทรวงอกเธอ

‘พี่รักเธอนะวินนี่ รักมากที่สุด...’

อารมณ์วาบหวามรัญจวนของหญิงสาวแทบมอดมลายเมื่อได้ยินคำนั้นจากปากเขา น้ำตาอุ่นร้อนไหลรินอาบแก้ม อยากจะผลักร่างหนาหนักออกไปให้พ้น แต่ก็ไร้เรี่ยวแรง จำต้องยอมให้เขาฝากตัวตนไว้ภายในตัวเธออยู่อย่างนั้น

เธอรักเขา...แต่เขากลับบอกรักคนอื่นทั้งๆ ที่มีนอนกอดเธอแน่น เจ็บปวดใจเหลือเกิน...

คืนนั้นแม้จะถูกปรนเปรอจนบรรลุความสุขซ่านแห่งปรารถนา แต่เตชิตากลับต้องหลับไปทั้งน้ำตาในอ้อมแขนของผู้ชายที่เธอรักเขาอย่างหมดใจ

เช้าวันต่อมาหลังจากที่ผ่านสมรภูมิสวาท เตชิตาก็ต้องตกใจตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงแหบพร่าของเจ้าของห้องปลุกเธอจากนิทราอันสุขสม

‘เฮ้ย! แตม!’

เจษภัทรผุดลุกพรวดพราดขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าคนที่เขานอนกกกอดอย่างตลอดทั้งคืนไม่ใช่หญิงสาวในฝันแต่กลับเป็นน้องสาวคนสนิทที่ไม่เคยอยู่ในสายตาแทน

‘นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย เธอมาอยู่ในห้องพี่ได้ยังไง”

คำถามนั้นราวกับกำปั้นซัดคนฟังจนจุกแปลบในหัวใจ เจษภัทรผละถอยห่าง ทำให้หญิงสาวตกใจจนต้องรีบรวบดึงผ้าห่มขึ้นปกปิดร่างกายอันเปลือยเปล่า น้ำตาแทบร่วง ความสาวที่สูญสิ้นไปยังไม่น่าปวดใจเท่ากับสิ่งที่ได้ยินจากปากเขา...คนที่เธอรักหมดใจ

‘เมื่อคืนพี่เจเมา แตมเลยพามาส่งที่ห้อง แล้ว...ก็อย่างที่เห็น’

‘โธ่เว้ย! บ้าเอ๊ย...’ เขาสบถหน้าเครียด มือยีศีรษะตัวเองไล่อาการมึนเมา หางตาแลเห็นร่องรอยที่ฟ้องเรื่องเมื่อคืนบนผ้าปูที่นอน ชายหนุ่มก็แทบอยากเอาหัวโหม่งฝาตายให้รู้แล้วรู้รอด

‘พี่จะพูดยังไงดี พี่ไม่ได้ตั้งใจ...’ ถึงจะไม่ตั้งใจ แต่สิ่งที่ทำกับผู้หญิงตรงหน้านั้นเขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่ามันเกิดขึ้นแล้ว เขาและเตชิตามีอะไรกันแล้ว และเขาเป็นชายคนแรกที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไป

โอ๊ย...เขาอยากจะบ้าตาย

‘เมื่อคืนพี่บังคับข่มเหงหรือทำรุนแรงกับเธอมากหรือเปล่า’

คำถามแรกว่าตอบยาก คำถามนี้ยิ่งขยี้หัวใจมากกว่าเมื่อต้องย้อนนึกถึงเหตุการณ์สุดหวามเมื่อคืนที่เกิดขึ้น เตชิตาไม่ปฏิเสธว่าเมื่อคืนเธอมีความสุขลึกล้ำกับสิ่งที่เขาปรนเปรอให้โดยไม่ตั้งใจ แต่จะให้บอกเขายังไง ทั้งๆ ที่รู้แก่ใจ จริงอยู่ที่ว่าเขาอาจเมาและเป็นฝ่ายทำรุ่มร่ามก่อน แต่เธอก็ผิดที่สมยอมเคลิบเคลิ้มไปกับบทรักของเขาด้วยความที่มีใจให้เป็นทุนเดิม

หากจะมีใครผิดมันก็คงผิดกันทั้งสองฝ่าย

‘เปล่าค่ะ มันก็ไม่ถึงขั้น เอ่อ...ที่พี่ว่า’

หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึกๆ เมื่อเห็นสีหน้าสับสนของเขา ทำให้เธอรู้สึกข่มปร่าในลำคอ เศร้าลึกๆ เพียงคิดว่าหากไม่ใช่เธอแต่เป็นวินรดาคนที่เขารัก เหตุการณ์ตรงหน้าคงไม่เป็นเช่นนี้ เจษภัทรคงยินดีขอรับผิดชอบเธอคนนั้นโดยไม่ต้องคิดหนัก

‘ช่างมันเถอะค่ะ พี่ไม่ต้องคิดมาก’

‘ไม่คิดได้ไง พี่ทำเธอเสียหาย ถ้าพ่อแม่เธอ กับพ่อพี่รู้เข้าล่ะจะทำยังไง” สองบ้านเป็นเพื่อนกันมานาน เกิดรู้เรื่องนี้ขึ้นมาจะมองหน้ากันยังไง

“...”

“พี่เป็นผู้ชาย ยังไงทำแล้วก็ควรรับผิดชอบ...’ ดวงตาคมเข้มเหลียวมองหาของบางอย่างที่พื้น พอไม่เห็นใจก็หายวาบ ‘เมื่อคืนพี่ไม่ได้ป้องกันเสียด้วย’

จะเอาอะไรมาป้องกันเล่า เขาเมาทั้งเหล้าเมาทั้งรัก ส่วนเธอก็เมาเขาอีกที ต่างคนต่างเมาจนถลำลึก

‘ถ้าหากเธอท้องขึ้นมาล่ะ’

คำถามนั้นทำเอาหญิงสาวตะลึงงันไปชั่วขณะ ในวันนั้นเธอยังเด็กไม่ได้คิดไกลถึงขั้นที่เขาว่า แค่ครั้งเดียวมันคงไม่แจ๊กพอตขนาดนั้นมั้ง

‘แล้วพี่คิดจะรับผิดชอบแตมยังไงล่ะ หรือจะแต่งงานกันเพื่อรับผิดชอบเรื่องนี้’

ทีนี้ถึงคราวชายหนุ่มเป็นฝ่ายอ้ำอึ้งบ้าง สีหน้าปั้นยากของเขาทำให้เตชิตาจุกแปลบแสบร้อนในอก ได้คำตอบโดยพลัน

‘พี่ทำไม่ได้ใช่ไหม เป็นแตมไม่ได้ใช่ไหม คนที่พี่จะรักหรืออยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต เป็นแตมไม่ได้เหรอคะ...’

‘แตม...พี่ เอ่อ...พี่ขอโทษ’

ราวกับเธอถูกผลักลงสู่ก้นเหวลึกที่มืดมิดและหนาวเหน็บในทันใด

************