ตอนที่ 4 ชอบคนหล่อ แต่ไม่ใช่คนนี้

 

รัญรวีถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อชายแปลกหน้าที่เธอเจอเป็นครั้งที่สองเดินออกจากวอร์ดผู้ป่วยไปแล้ว หญิงสาวแอบยิ้มกับตัวเองเพราะยังไงเย็นนี้เขาก็มาไม่เจอเธอแน่ๆ และอีกสองวันจากนี้ก็จะเป็นวันหยุดของเธอ

หญิงสาวภาวนาว่าเขาจะลืมเรื่องทานอาหารเย็นและเลิกตามตื๊อเพราะถ้าเขายังคงตามที่อยู่แบบนี้เธอก็ต้องยอมไปทานอาหารเย็นกับเขาเนื่องจากตนเองเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น

“เนยใจลอยไปถึงไหน จุ๋มเรียกตั้งหลายครั้งแล้วนะ”

“จุ๋มกลับมาก็มาตั้งแต่ตอนไหน”

“มาตั้งนานแล้วนะ”

“ข้าวล่ะ” เธอมองในมือเพื่อนที่ว่างเปล่าทั้งที่บอกว่าจะลงไปเอา

“เทใส่จานแล้วเรียบร้อยแล้ว รีบไปกินกันเถอะ”

“ไปสิ”

“เป็นอะไรหรือเปล่าหรือคิดเรื่องไปรับงานที่โรงพยาบาลเอกชน”

“เมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นเขามาที่นี่”

“เขาตามเนยมาเหรอ แสดงว่าเขารู้เรื่องของเนยจริงๆ ต้องมีใครสักคนบอกแน่ ต้องถามให้รู้แล้วว่าใครเป็นคนบอก”

“บางทีอาจจะไม่มีคนบอกก็ได้”

“แล้วเขาจะรู้ได้ยังไงกันล่ะ”

“ก็เขาบอกว่าเขามาเยี่ยมญาติเตียงที่ 18”

“คุณลุงที่มาจากเรือนจำน่ะเหรอเขาเป็นลูกชายของคุณลุงหรือเปล่า”

“ไม่น่าจะใช่นะ เขาไม่ได้เรียกพ่อแล้วคุณทนายก็บอกเนยว่าลูกชายเขาไม่ว่างมาเยี่ยม”

“หรือเขาอาจจะเปลี่ยนใจมาเยี่ยมพ่อเองก็ได้”

“เนยก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ไม่เป็นไรหรอกถ้าเขามาอีกก็คงไม่เจอเนยแล้ววันนี้เนยเวรเช้าแล้วก็หยุดต่ออีกสองวันถึงตอนนั้นคุณลุงเตียง 18 ก็น่าจะกลับบ้านแล้ว”

“ถ้าเขาถามถึงเนยล่ะ จะให้จุ๋มบอกไปว่ายังไง”

“เขาคงไม่ถามหรอกมั้ง แต่ถ้าถามจุ๋มก็บอกว่าเนยหยุดยาวห้าวัน”

“ไม่อยากเจอเขาเหรอ”

“ใครอยากจะเจอ”

“เนยชอบคนหล่อๆ ที่ไม่อยากเจอเพราะกลัวจะหวั่นไหวใช่ไหมล่ะ”

“ยอมรับว่าชอบคนหล่อนะ แต่เรื่องจะหวั่นไหวไหมก็ยากอยู่ เนยชอบคนที่สุขุมดูอบอุ่นเป็นผู้ใหญ่ แต่ท่าทางเขาขี้เล่นไปหน่อย”

“เมื่อกี้จุ๋มก็เจอคนหล่อมากๆ เหมือนกันนะ”

“ตัวสูงๆ ใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลกางเกงสีดำใช่ไหม”

“ทำไมรู้หรือเขาคือคนที่เนยพูดถึง”

“น่าจะใช่คนเดียวกันนั่นแหละ”

“เขาหล่อมากๆ แต่งตัวก็ดูดีถ้าเขามาจีบก็รับไว้พิจารณาไว้หน่อยก็ดีนะ”

“เขาก็แค่อยากเอาชนะ ไม่ได้คิดจะจีบหรอก”

“มันก็ไม่แน่นะคืนนั้นเนยแต่งตัวเซ็กซี่มากด้วยสิ”

“แต่มันต่างจากตอนนี้มากนะ ถ้าเขาชอบหรือคิดจะจีบเพราะเห็นเราแต่งตัวแบบนั้นเขาก็คิดผิดแล้ว” โดยปกติแล้วรัญรวีจะเป็นคนแต่งตัวเรียบร้อยมากๆ ยกเว้นก็แต่ตอนไปเที่ยวสถานบันเทิงเพราะคิดว่านานๆ ครั้งได้ออกไปคลายเครียดก็อยากสนุกเต็มที่

“การแต่งตัวมันก็แค่ส่วนหนึ่งแต่หน้าตาเนยสวยหวานใครๆ ก็ชอบทั้งนั้นขนาดจุ๋มเป็นผู้หญิงยังชอบมองเลย”

“พูดอย่างกับตัวเองไม่สวย” รัญรวีมองหน้าเพื่อนแล้วก็พากันหัวเราะเพราะจริญญาก็เป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งแต่ติดที่เวลามาทำงานทั้งสองคนไม่แต่งหน้าจัดเหมือนเวลาไปเที่ยว

ช่วงบ่ายมีผู้ป่วยรับใหม่เพิ่มมาอีกหนึ่งคนและอาการยังไม่คงที่เท่าไหร่ รัญรวีเลยยุ่งกว่าเธอจะจัดการทุกอย่างเสร็จก็ถึงเวลาลงเวรพอดี

“ไปก่อนนะจุ๋ม เจอกันวันอังคารนะ”

“วันพุธต่างหากล่ะ วันอังคารจุ๋มหยุด”

“หยุดวันเดียวเหรอ”

“จริงๆ ก็หยุดสองวันแหละแต่ซื้อเวรน้องแขไว้”

“ขยันจริงๆ แบบนี้ทริปญี่ปุ่นคงใกล้แล้วใช่ไหม”

“ใกล้แล้วเนยไม่อยากไปด้วยจริงๆ เหรอ”

“ถ้ารอไปพร้อมกันเนยคงอีกนาน บางทีอาจจะลองคิดเรื่องไปรับงานพาร์ทไทม์ที่โรงพยาบาลเองชนอีกรอบเผื่อจะเก็บตังไปเที่ยวได้เร็วขึ้น”

“ถ้าจะไปจริงๆ บอกนะ จะได้ไปด้วยกัน”

“ก็ต้องบอกอยู่แล้วใครจะกล้าไปคนเดียวล่ะ”

“ไปจริงล่ะนะ ขอให้เวรบ่ายไม่ยุ่ง”

“สมพรปากเถอะอยากเวรสบายกับเขาบ้าง”

รัญรวีเดินกลับมายังหอพักที่อยู่ด้านหลังของโรงพยาบาล หญิงสาวอาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่เรียนจบ ถึงตอนนี้ก็เป็นเวลา 4 ปีแล้ว มีเพื่อนหลายคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่เรียนจบเช่นเดียวกับเธอและก็มีบางคนที่ย้ายออกไปหาที่พักใหม่หรือบางคนก็ย้ายออกไปอยู่กับแฟนหรือครอบครัว ส่วนตัวของเธอนั้นกำลังเก็บเงินสักก้อนเพื่อหาที่อยู่ใหม่เธออยากซื้อคอนโดมิเนียมห้องเล็กๆ ไว้เป็นที่พักเพราะไม่รู้ว่าอนาคตจะได้อยู่ที่หอพักแห่งนี้ไปตลอดหรือเปล่า

หญิงสาวเคยอยู่บ้านเช่ากับมารดาและคุณยายแค่พอท่านจากไปรัญรวีก็เลยไม่เช่าต่อเนื่องจากทางโรงพยาบาลมีสวัสดิการที่พักให้มันเลยทำให้เธอประหยัดเงินได้อีกเดือนละหลายพัน

เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วหญิงสาวก็เดินไปยังตลาดนัดด้านหลังโรงพยาบาลซึ่งจะมีทุกเย็นวันเสาร์ รัญรวีซื้อกับข้าวและขนมอีกหลายอย่างเพื่อกลับมาทานที่หอซึ่งไม่มีที่สำหรับปรุงอาหาร

“ขนมค่ะลุงยาม นี่ของลุงยามนะคะ แล้วเสื้อผ้าเด็กพวกนี้เนยฝากให้หลานนะคะ” เธอส่งถุงนมและเสื้อผ้าที่ซื้อมาให้กับยามที่หน้าหอพักเพราะเห็นกันมาตั้งแต่เรียนจบ และเธอก็รู้มาว่าลูกสาวของลุงยามเพิ่งจะคลอดลูกเมื่อสัปดาห์ก่อน

“ขอบใจมากนะหนูเนย”

พอเอาของให้ลุงยามแล้วก็เอาไปให้แม่บ้านของหอพักอีกหนึ่งถุงก่อนจะกลับเข้าห้องตัวเองจากนั้นก็นอนดูซีรีส์ด้วยความสบายใจ

พรุ่งนี้และวันมะรืนเป็นวันหยุดหญิงสาวไม่ต้องรีบนอนเพราะไม่คิดจะออกไปเที่ยวไหน เธอกะเอาไว้ว่าสองวันที่ได้หยุดจะนอนอย่างเต็มที่เพื่อเก็บพลังไว้ต่อสู้กับงานหนักที่รออยู่

ขณะที่กำลังดูซีรีส์เพลินๆ ยุวดีผู้ช่วยพยาบาลก็โทรศัพท์เข้ามา

“พี่เนยยุขอโทษ” เสียงปลายพูดออกมาทันทีโดยที่เธอยังไม่ได้พูดอะไรสักนิด และน้ำเสียงก็ฟังดูเหมือนคนไปทำอะไรผิดมาสักอย่าง

“ยุเป็นอะไร”

“ถ้ายุบอกพี่เนยอย่าโกรธนะ”

“พี่ยังไม่รู้เลยว่ายุไปทำอะไรมาแล้วพี่จะบอกได้ยังไงว่าโกรธไหม ลองบอกมาก่อนสิ”

“ยุกลัวพี่โกรธ อย่าโกรธยุนะคะ”

“ไม่โกรธก็ได้ บอกมาสิว่าไปทำอะไรผิดมา”

“พอดีมีผู้ชายคนหนึ่งมาหาพี่ที่นี่ เขาบอกว่ารู้จักพี่แต่ทำเบอร์โทรศัพท์พี่หายก็เลยอยากจะขอใหม่ ยุก็ไม่เชื่อเหรอค่ะ แต่เขายืนยันว่ารู้จักพี่แล้วตอนกลางวันก็มาหาพี่ที่วอร์ดแล้วด้วย แต่ยุไม่เชื่อเขาเลยท้าให้ดูกล้องวงจรปิด พอยุก็ไปดูเลยเห็นพี่กับเขายืนคุยกันอยู่ ยุก็เลยให้เบอร์ศัพท์พี่เขาไปแล้ว”

“แล้วตอนนั้นพี่จุ๋มอยู่ไหม”

“ไม่ค่ะ มีเคสรับใหม่พี่จุ๋มกำลังยุ่ง แล้วเขาโทรหาพี่หรือยังคะ”

“ไม่มีจ้ะ เขาคงแค่ขอเล่นๆ ”

“พี่โกรธยุไหม”

“ไม่หรอกเพราะพี่ไม่ได้สั่งไว้ แต่ครั้งต่อไปถ้าใครขอเบอร์แบบนี้อีกก็ให้ยุถามพี่ก่อนตกลงไหม”

“ตกลงค่ะ ถ้าพี่เนยมาทำงานยุจะเลี้ยงกาแฟหนึ่งแล้วเป็นการไถ่โทษดีไหมคะ”

“ไม่ต้องเลี้ยงหรอกจ้ะ แค่ลงไปซื้อให้พี่ก็พอ”

“ยุขอโทษอีกครั้งนะคะพี่เนย คราวหลังจะไม่ทำอีก”

“จ้ะ ยุรีบไปทำงานเถอะ”

“ได้ค่ะแล้วเจอกันนะคะพี่เนย”