ตอนที่15.

ตอนที่15.

“เราถูกลักพาตัว..” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองก่อนจะลุกลงจากเตียงกว้างสีขาวสะอาดแล้วตรงไปที่หน้าต่างที่มีม่านสีหวานปลิวไสว เมื่อเธอโผล่หน้าออกไปนอกหน้าต่างลมทะเลก็ปะทะใบหน้าทันที..

“ที่นี่ที่ไหน..” หญิงสาวแหวกม่านออกแล้วมองไปรอบๆ บริเวณ เมื่อเห็นว่าประตูเชื่อมต่อกับระเบียงนอกห้องเหมือนฝันก็ไม่รอช้ารีบเดินออกไปที่ระเบียงกว้างที่มีกระถางดอกไม้วางเรียงรายและก็กำลังออกดอกชูช่อบานสะพรั่ง ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่ามันมีดอกอะไรบ้าง แต่สีสันและกลิ่นหอมของมันก็พอทำให้เธอพอจะหยุดชื่นชมมัน ก่อนจะละสายตามองไปที่ท้องทะเลกว้างเวิ้งว้างแล้วหันกลับมามองสถานที่ที่เธอกำลังยืนอยู่

บ้านสีขาวหลังใหญ่งดงามรูปทรงคล้ายตึกโบราณสมัยโรมันแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดเพราะมันผสมผสานความเป็นเรือนไทยไปด้วยอย่างลงตัวดูงดงามแปลกตาซึ่งปลูกสร้างอยู่บนเนินเขาหินปูนซึ่งมีฉากเบื้องหลังเป็นต้นไม้เขียวขจีสลับกับหินสีเทาสูงๆ ต่ำๆ เหนือหลังคาบ้านขึ้นไป รอบๆ บริเวณบ้านก็ปลูกประดับด้วยดอกไม้หลากสีสันและมีสวนหย่อมงดงาม มีบันไดหินทอดลงไปสู่ชายหาดสีขาวสะอาดตาน่าเดินเล่น แต่ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์จะทำแบบนั้น

“ชอบที่นี่ไหม..” เสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้นเหมือนฝันหันขวับไปมองทันที ดวงตากลมโตเบิกกว้างริมฝีปากเผยอค้าง

“คุณราม..”

“แหม น่าชื่นใจจังที่เธอจำฉันได้ขึ้นใจขนาดนี้” เขาเดินมาใกล้เหมือนฝันถอยหนีอย่างอัตโนมัติมองเขาอย่างระแวดระวัง

“คุณลักพาตัวฉันมา คุณบ้าไปแล้ว ฉันมีเรื่องต้องสะสางนะคุณจะทำแบบนี้ไม่ได้”

“อะไรที่ต้องสะสาง อ้อ.. เรื่องที่เธอจะไปเร่ขายตัวให้เสี่ยคนนั้นคนนี้น่ะเหรอ ไม่ต้องห่วง ฉันขอซื้อตัวเธอไว้แล้ว และเงินที่เธอติดหนี้เสี่ยหมิงฉันก็จ่ายให้แล้วเรียบร้อยโดยที่เธอไม่ต้องกังวลว่าไอ้เสี่ยสองพี่น้องบ้ากามนั่นจะมารังควานหรือตามตอแยเธอ และเมื่อฉันใช้หนี้ให้เธอก็เท่ากับว่าฉันซื้อเธอต่อมาจากเสี่ยหมิงแล้วเรียบร้อย..

“แต่คุณไม่มีสิทธิ์จะลักพาตัวฉันมา คุณโป๊ะยาสลบฉัน คุณมันคนทุเรศ”

“ก็เพราะรู้ว่าเธอจะไม่ยอมมาดีๆ ไงล่ะก็เลยต้องใช้วิธีนี้ เธอบังคับให้ฉันทำแบบนี้เองนะมายดรีม..”

“ฉันชื่อเหมือนฝัน ไม่ใช่มายดรีม” เมื่อไม่รู้จะเถียงเขาอย่างไรก็เอาชื่อมาอ้างเพื่อเถียงเขานี่ล่ะ เหมือนฝันหายใจแรงๆ ด้วยความฉุนเฉียว มองไปทางไหนเธอก็แพ้เขาทุกทาง เป็นรองเขาทุกอย่าง พอมารู้สึกถึงตรงนี้เหมือนฝันก็เริ่มรู้ตัวว่าตนเองอยู่ในชุดล่อแหลมไม่น้อยเมื่อเธอไม่ได้สวมบราเซีย หญิงสาวรู้สึกขัดเขินขึ้นมาทันทีใบหน้าสาวร้อนผ่าวแล้วกอดอกไว้ผินกายหลบสายตาวาวๆ ของเขา..

“ฉันจะเรียกมายดรีม เพราะเธอเป็นของฉัน.. หิวมั้ย..”

เขาบอกด้วยน้ำเสียงและแววตามั่นคงแล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุยเสียดื้อๆ แต่พอได้ยินประโยคคำถามของเขาท้องเจ้ากรรมก็ร้องฟ้องความต้องการของร่างกายอย่างไม่รักษาหน้าเจ้าตัว เหมือนฝันหน้าแดงก่ำเมื่อเห็นแววตายิ้มๆ ของราม หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง

“หิวสิ คนนะไม่ใช่ประอิฐพระปูนจะได้ไม่มีความรู้สึก”

“งั้นก็ไปกินข้าวกันเถอะ นี่ก็สายแล้ว” เขาผายมือไปที่ประตูเหมือนฝันจึงเดินเชิดหน้าเดินไปรอเขาที่หน้าประตูและพอดีที่เธอเห็นเสื้อคลุมพาดอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งจึงรีบหยิบมาสวมอย่างรวดเร็ว...

การกระทำทั้งหมดรวมถึงท่าทางของเธอนั้นอยู่ในสายตาของรามตลอดเวลา ชายหนุ่มอมยิ้มน้อยๆ เก็บซ่อนความพึงพอใจไว้มิดชิดแล้วเดินนำหน้าเธอไปยังสถานที่ที่เขาให้คนตั้งโต๊ะอาหารรอ

รามเดินนำหน้าเหมือนฝันไปยังบันไดหินที่ทอดลงไปยังลานหินกว้างที่มีซุ้มเสาโรมันและมีดอกไม้ต้นไม้ปลูกประดับเลื้อยคดโค้งเป็นหลังคาแต่ก็มีแสงแดดส่องลอดช่องกิ่งใบลงมาเป็นลำแสงสีทอง งดงามลงตัวเหมือนสวนสวรรค์ในภาพวาดหรือในภารพยนตร์เกี่ยวกับเทพนิยาย เหมือนฝันแหงนหน้ามองดอกไม้สีสวยที่เลื้อยรัดรอบเสาหินแล้วเอื้อมมือไปแตะกลีบดอกของมันแผ่วเบาราวกลัวว่ามันจะปริแตกแล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นดมกลิ่นของมัน หญิงสาวยิ้มบางๆ เมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย

“คุณแม่ฉันบอกว่ามันชื่อ แย้มปีนัง นั่นกระดังงาแล้วก็สายหยุด ส่วนตรงมุมนั้นเป็นการเวก กลิ่นดอกไม้พวกนี้จะหอมทั้งวันและหอมมากในตอนกลางคืน ท่านปลูกเองกับมือเลยนะดอกไม้และต้นไม้บนเกาะนี้ ฉันคือคนช่วยขุดดินรดน้ำ” เขาเล่าเรื่อยๆ ท่าทางดูเป็นธรรมชาติทำให้เหมือนฝันลดอาการเกร็งๆ ไปได้บ้าง

“แล้วท่านอยู่ที่ไหนคะ”

“คุณแม่ฉันท่านเสียนานแล้วส่วนคุณพ่ออยู่อังกฤษ จะมาที่นี่ปีละครั้ง ท่านรักที่นี่มาก เพราะเป็นเรือนหอของท่านกับคุณแม่”

“เสียใจด้วยนะคะ”

“ไม่เป็นไร คุณแม่ท่านจากไปอย่างสงบและพวกเราทุกคนได้มีเวลาทำใจ ท่านมาเสียชีวิตที่นี่ล่ะ หลุมศพของท่านอยู่ท้ายเกาะ ทุกคนในตระกูลคาเมรอนของฉัน จะนำศพหรืออัฐิมาฝังที่นี่ เกาะนี้เป็นเหมือนสุสานและสถานที่พักผ่อนประจำตระกูล แต่หลังจากที่คุณแม่เสียชีวิต เกาะนี้ก็ดูจะเงียบเหงาลงไปเพราะไม่มีใครมาคอยเดินสำรวจเกาะและปลูกดอกไม้ต้นไม้สวยๆ” 

รามยิ้มให้เธอแล้วเลื่อนเก้าอี้ให้อย่างสุภาพ เหมือนฝันขอบคุณเขาเบาๆ ตามมารยาทที่ดี หญิงสาวก้มมองอาหารตรงหน้าแล้วขมวดคิ้วมุ่น

“ท้ายเกาะมีบ้านพักของคนดูแลเกาะ เป็นครอบครัวเล็กๆ พ่อแม่ลูก ตอนนี้ลูกสองคนของพวกเขาไปเรียนบนแผ่นดินใหญ่ โดยใช้ทุนของคาเมรอน เมื่อจบออกมาก็จะได้ทำงานในบริษัทของฉัน แต่หากจะไปขอความช่วยเหลือจากพวกเขาก็หยุดคิดได้เลย ที่นี่จะไม่มีเรือออกไปแผ่นดินใหญ่ถ้าฉันไม่อนุญาตและจะมีเรือมาส่งของกินของใช้เดือนละครั้งเท่านั้น”

รามดักคอเมื่อเห็นแววตาฉายแววสดใสของเธอ เหมือนฝันเบ้ปากใส่เขาแล้วตักอาหารเข้าปากอย่างหิวโหย ตอนนี้เธอหิวจนตาลายแล้ว เดี๋ยวค่อยคิดเรื่องอื่นก็แล้วกัน ตอนนี้ท้องอิ่มไว้ก่อนเป็นดี...