งานเลี้ยงในคฤหาสน์

เสียงเพลงบรรเลงเบาๆ คลอเคล้าไปกับเสียงสนทนาของผู้คนในงานเลี้ยงที่คฤหาสน์แอชตันยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย เมรี่พยายามรักษากิริยาท่าทางที่สง่างาม แม้ภายในใจจะเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะไขปริศนาการหายตัวไปของมิสซิสอลิซาเบธ แบล็ควู้ด ภรรยาของลอร์ดแอชตัน เธอรู้สึกว่านี่คือเบาะแสสำคัญที่เชื่อมโยงไปถึงเฟรเดอริค และ 'เงาแห่งลอนดอน' ได้

"คุณเอดิสันคะ ฉันจะหาข้อมูลเกี่ยวกับการหายตัวไปของมิสซิสอลิซาเบธได้จากที่ไหนคะ?" เมรี่กระซิบถามเอดิสันขณะที่พวกเขากำลังยืนอยู่ใกล้กับภาพวาดของมิสซิสอลิซาเบธ

เอดิสันมองไปรอบๆ ก่อนจะตอบด้วยเสียงแผ่วเบา "ดูเหมือนว่าเธอจะถูกกล่าวถึงน้อยมากในงานเลี้ยงนี้ครับ ไม่มีใครอยากพูดถึงเรื่องนี้เลย" เขาเหลือบมองไปที่ลอร์ดแอชตัน "ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจนัก หากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับ 'เงาแห่งลอนดอน' จริงๆ"

"แล้วเราจะทำอย่างไรกันดีคะ?" เมรี่ถาม

"เราจะต้องแยกกันสืบครับ มิสแบล็ควู้ด" เอดิสันกล่าว "ผมจะพยายามหาทางเข้าไปในห้องทำงานของลอร์ดแอชตัน ส่วนคุณ...ลองหาโอกาสพูดคุยกับคนรับใช้เก่าๆ ที่นี่ดูสิครับ พวกเขาอาจจะรู้เรื่องราวบางอย่างที่ไม่มีใครรู้"

เมรี่พยักหน้า เธอเข้าใจดีถึงความเสี่ยง แต่ก็รู้ว่านี่คือทางเดียวที่จะได้ข้อมูล เธอแอบเดินแยกออกมาจากเอดิสัน และเดินไปที่บริเวณห้องครัวที่ค่อนข้างเงียบกว่า เธอมองหาคนรับใช้สูงอายุที่ดูใจดีและน่าจะคุยด้วยง่าย

ในที่สุด เธอก็เห็นหญิงชราคนหนึ่งกำลังจัดอาหารอยู่ในห้องเก็บอาหาร เมรี่เดินเข้าไปหาเธออย่างสุภาพ

"สวัสดีค่ะคุณป้า" เมรี่กล่าว "ฉันชื่อเมรี่ค่ะ เพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก คฤหาสน์ของท่านลอร์ดสวยงามมากเลยนะคะ"

หญิงชราหันมามองเมรี่ด้วยรอยยิ้มจางๆ "สวัสดีจ้ะคุณหนู ขอบคุณสำหรับคำชมนะจ๊ะ"

"คุณป้าอยู่ที่นี่มานานแล้วหรือคะ?" เมรี่ถาม

"ฉันทำงานที่นี่มาตั้งแต่สาวๆ แล้วจ้ะคุณหนู ตั้งแต่สมัยที่มิสซิสอลิซาเบธยังอยู่ที่นี่เลย" หญิงชราตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าเล็กน้อย "แต่ก็น่าเสียดาย...ตอนนี้เธอไม่อยู่ที่นี่แล้ว"

เมรี่รู้สึกว่าเธอมาถูกทางแล้ว "หนูได้ยินมาว่ามิสซิสอลิซาเบธหายตัวไปอย่างลึกลับหรือคะ?" เมรี่ถามด้วยความระมัดระวัง

หญิงชราถอนหายใจ "ใช่จ้ะคุณหนู หายไปอย่างปริศนาจริงๆ ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอหายไปไหน ท่านลอร์ดก็เสียใจมากจริงๆ"

"คุณป้าพอจะจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ไหมคะ?" เมรี่ถาม "ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง"

หญิงชราครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "จำได้สิจ๊ะคุณหนู วันนั้นเป็นวันที่พายุเข้าหนักมาก ฟ้าผ่าเสียงดังน่ากลัวไปหมดเลยจ้ะ ฉันกำลังอยู่ในครัว เตรียมอาหารเย็นอยู่ แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นจากห้องนอนของมิสซิสอลิซาเบธ ฉันรีบวิ่งไปดู ก็เห็นท่านลอร์ดวิ่งออกมาจากห้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ท่านบอกว่ามิสซิสอลิซาเบธหายไปแล้ว"

"แล้วท่านลอร์ดไม่ได้บอกหรือคะว่าเห็นอะไรบ้าง?" เมรี่ถาม

"ท่านลอร์ดบอกว่าไม่เห็นอะไรเลยจ้ะคุณหนู ท่านแค่ได้ยินเสียงกรีดร้อง แล้วเมื่อวิ่งไปดู มิสซิสอลิซาเบธก็หายไปแล้ว" หญิงชราตอบ "แต่มีบางอย่างที่ฉันจำได้แม่นยำเลยนะจ๊ะ..."

เมรี่เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ "อะไรหรือคะคุณป้า?"

"มันคือกลิ่นจ้ะคุณหนู กลิ่นแปลกๆ ที่ฉันไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน" หญิงชรากล่าว "มันเป็นกลิ่นฉุนๆ คล้ายกำมะถัน แต่ก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายดอกไม้บางชนิดผสมอยู่ด้วย"

"กลิ่นกำมะถันกับดอกไม้?" เมรี่ทวนคำ กลิ่นกำมะถันบ่งบอกถึงสารเคมีบางชนิด หรืออาจจะเป็นดินปืน แต่กลิ่นดอกไม้...มันคืออะไรกันแน่?

"ใช่จ้ะคุณหนู และฉันก็เห็นรอยไหม้เล็กๆ ที่ขอบหน้าต่างห้องนอนของมิสซิสอลิซาเบธด้วยนะจ๊ะ" หญิงชรากล่าว "เหมือนมีอะไรบางอย่างถูกเผาไหม้ตรงนั้น"

เมรี่รู้สึกว่าเธอได้เบาะแสสำคัญแล้ว กลิ่นกำมะถัน รอยไหม้ที่หน้าต่าง...นี่อาจจะไม่ใช่การหายตัวไปธรรมดา แต่เป็นอุบัติเหตุบางอย่าง หรืออาจจะเป็นการทดลองที่ผิดพลาด!

"ขอบคุณมากนะคะคุณป้า คุณป้าช่วยหนูได้มากจริงๆ ค่ะ" เมรี่กล่าวด้วยความซาบซึ้ง

เมรี่รีบเดินกลับไปหาเอดิสัน ซึ่งกำลังยืนอยู่ใกล้กับห้องทำงานของลอร์ดแอชตัน เขาพยายามแง้มประตูห้องทำงานเล็กน้อย และมองเข้าไปด้านใน

"คุณเอดิสันคะ หนูเจอเบาะแสสำคัญแล้วค่ะ!" เมรี่กระซิบ

เอดิสันหันมามองเมรี่ "ผมก็เช่นกันครับ มิสแบล็ควู้ด ผมคิดว่าเราจำเป็นต้องเข้าไปในห้องทำงานของลอร์ดแอชตันให้ได้"

"แต่ทำไมคะ?"

"ผมเห็นเอกสารบางอย่างที่ดูน่าสนใจอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาครับ" เอดิสันตอบ "มันดูเหมือนจะเป็นแผนผังของอุปกรณ์บางอย่างที่ซับซ้อนมาก"

ขณะที่พวกเขากำลังยืนคุยกันอยู่ จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง "เจ้าสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่ตรงนี้!"

เมรี่และเอดิสันหันขวับ พวกเขาพบกับมิสเตอร์คลาร์กที่กำลังยืนจ้องมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและไม่ไว้วางใจ

"มิสเตอร์คลาร์ก!" เอดิสันกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "เราแค่กำลังชื่นชมความงามของคฤหาสน์นี้อยู่ครับ"

"ความงามของคฤหาสน์หรือ?" มิสเตอร์คลาร์กยิ้มเยาะ "หรือว่ากำลังวางแผนที่จะขโมยอะไรบางอย่างกันแน่?"

"คุณกำลังกล่าวหาพวกเราอย่างไม่ยุติธรรมนะครับมิสเตอร์คลาร์ก" เอดิสันกล่าว "เราไม่มีเจตนาเช่นนั้นเลย"

"ผมไม่เชื่อใจคุณหรอกเกรย์สัน" มิสเตอร์คลาร์กตอบ "ผมรู้ว่าคุณมาที่นี่เพื่ออะไร และผมก็รู้ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่"

"คุณกำลังเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะคุณมิสเตอร์คลาร์ก" เมรี่กล่าวแทรกขึ้น เธอพยายามแสดงท่าทีไร้เดียงสาที่สุด "คุณลุงของหนูแค่พาหนูมาเที่ยวงานเลี้ยงเท่านั้นเองค่ะ"

มิสเตอร์คลาร์กมองเมรี่ด้วยสายตาเหยียดหยาม "เจ้าเด็กน้อยอย่างเจ้าไม่ควรมารู้เรื่องอะไรที่ซับซ้อนเช่นนี้หรอกนะ มิสแบล็ควู้ด"

"ทำไมล่ะคะ?" เมรี่ถาม "นักสืบก็ควรจะต้องรู้ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ใช่หรือคะ?"

คำพูดของเมรี่ทำให้มิสเตอร์คลาร์กหน้าถอดสีเล็กน้อย เขาคงไม่คาดคิดว่าเมรี่จะกล้าตอบโต้เช่นนั้น

"เจ้าเป็นนักสืบอย่างนั้นหรือ?" มิสเตอร์คลาร์กหัวเราะเยาะ "เด็กสาวอย่างเจ้าจะไปเป็นนักสืบได้อย่างไร! เจ้าคงจะดูละครมากเกินไปแล้วล่ะ!"

"ฉันเป็นนักสืบค่ะ" เมรี่ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "และฉันจะพิสูจน์ให้คุณเห็นเองค่ะว่าฉันทำอะไรได้บ้าง"

มิสเตอร์คลาร์กมองเมรี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจและรอยยิ้มที่ชั่วร้าย "น่าสนใจ...น่าสนใจมากจริงๆ นะมิสแบล็ควู้ด ผมหวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ผมผิดหวังนะ"

มิสเตอร์คลาร์กเดินจากไป ทิ้งให้เมรี่และเอดิสันยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกัน

"คุณทำอะไรลงไปน่ะมิสแบล็ควู้ด!" เอดิสันกระซิบ "คุณไปท้าทายมิสเตอร์คลาร์กทำไมกัน!"

"หนูแค่ต้องการให้เขาเชื่อว่าหนูเป็นนักสืบจริงๆ ค่ะ" เมรี่ตอบ "และหนูก็อยากให้เขารู้ว่าหนูไม่ได้กลัวเขาเลย"

เอดิสันถอนหายใจ "คุณกล้าหาญเกินไปแล้วนะมิสแบล็ควู้ด แต่ก็เอาเถอะ...ตอนนี้มิสเตอร์คลาร์กคงจะจับตาดูเราเป็นพิเศษแล้วล่ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ" เมรี่ตอบ "ยิ่งเขาจับตาดูเรามากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งมีโอกาสที่จะเจอเบาะแสมากขึ้นเท่านั้น"