ถูกเค้นข้อมูล

เมื่อลงมาถึงด้านล่าง พวกเขาก็พบกับทางเดินแคบๆ ที่ทอดไปสู่ห้องขังหลายห้อง เสียงไอค่อกแค่กและเสียงครวญครางดังแว่วมาจากห้องขังบางห้อง

"เฟรเดอริคอยู่ที่ไหนกันนะ?" เมรี่พึมพำ

พวกเขาเดินสำรวจไปทีละห้อง จนกระทั่งมาถึงห้องขังห้องหนึ่งที่อยู่สุดทางเดิน เมรี่มองลอดลูกกรงเข้าไป และเห็นชายร่างผอมบางคนหนึ่งนอนซมอยู่บนพื้น ใบหน้าของเขาซูบผอมและซีดเซียว แต่เมรี่จำได้ทันที...นั่นคือเฟรเดอริค!

"เฟรเดอริค!" เมรี่กระซิบเรียก เสียงของเธอสั่นเครือด้วยความดีใจและโล่งใจ

เฟรเดอริคเงยหน้าขึ้นมองเมรี่ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและไม่เชื่อ

"เมรี่! เป็นเธอจริงๆ หรือนี่!" เฟรเดอริคถาม เสียงของเขาแหบพร่าและอ่อนแรง "เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"

"ฉันมาช่วยพี่ไงคะ!" เมรี่ตอบ น้ำตาคลอเบ้า "พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?"

"ฉันไม่เป็นไร" เฟรเดอริคตอบ "แต่ฉันไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเธอที่นี่" เขาเหลือบมองเอดิสัน "แล้วชายผู้นี้คือใคร?"

"เขาคือคุณเอดิสัน เกรย์สันค่ะพี่" เมรี่แนะนำ "เขาเป็นนักสืบ และเขาก็ช่วยหนูตามหาพี่ด้วยค่ะ"

เอดิสันโค้งคำนับเล็กน้อย "ยินดีที่ได้รู้จักครับมิสเตอร์เฟรเดอริค"

"แล้วพวกเขากำลังจะทำอะไรกับพี่คะ?" เมรี่ถาม "หนูได้ยินมาว่าพวกเขากำลังจะใช้ 'ควันสีม่วง' กับพี่"

เฟรเดอริคถอนหายใจ "ใช่...พวกเขาพยายามเค้นข้อมูลจากฉันเรื่องที่ฉันรู้เกี่ยวกับแผนการของ 'เงาแห่งลอนดอน' และเรื่องที่ฉันสืบรู้ว่าพวกเขากำลังสร้างอาวุธร้ายแรงที่จะสามารถควบคุมจิตใจคนได้"

"ควบคุมจิตใจ!" เมรี่เบิกตากว้าง "เป็นไปได้อย่างไรคะ!"

"พวกเขาไม่ได้แค่ต้องการใช้แก๊สเพื่อทำให้คนหายไปเท่านั้นครับ" เฟรเดอริคอธิบาย "พวกเขาต้องการสร้างแก๊สที่จะทำให้คนอยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเขาได้อย่างสมบูรณ์"

"น่ากลัวจริงๆ นะครับ" เอดิสันกล่าว "แล้วพี่พอจะทราบไหมครับว่าพวกเขาเก็บแก๊สชนิดนั้นไว้ที่ไหน?"

"ผมรู้ว่าพวกเขากำลังจะนำมันออกไปจากที่นี่ในคืนนี้ครับ" เฟรเดอริคตอบ "พวกเขามีแผนที่จะใช้มันในการปฏิบัติการลับบางอย่าง"

"เราต้องหยุดยั้งพวกเขาให้ได้ค่ะ!" เมรี่กล่าว

"เราต้องรีบไปจากที่นี่ก่อนครับ" เอดิสันกล่าว "ผมได้ยินเสียงคนเดินผ่านมาทางนี้แล้ว"

เอดิสันใช้เครื่องมือสะเดาะกุญแจเปิดประตูห้องขังของเฟรเดอริค เฟรเดอริคลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล ร่างกายของเขายังคงอ่อนแรงจากการถูกทรมาน

"เราต้องรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดครับ" เอดิสันกล่าว "ผมจะพาคุณออกไปทางทางลับที่ผมเจอ"

ทั้งสามคนรีบเดินออกมาจากห้องใต้ดิน พวกเขาค่อยๆ คลานไปตามทางเดินที่มืดมิด เสียงฝีเท้าของยามดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"ระวังตัวด้วยครับ!" เอดิสันกระซิบ "พวกเขามากันแล้ว!"

จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง พวกเขาหันไปมอง และเห็นยามสองคนกำลังเดินตรงมาหาพวกเขา

"วิ่งครับ!" เอดิสันตะโกน

ทั้งสามคนรีบวิ่งไปตามทางเดิน เอดิสันหันไปหยิบมีดสั้นออกมาจากเสื้อโค้ท และโยนไปที่หลอดไฟ ทำให้หลอดไฟแตกกระจาย และทางเดินก็ตกอยู่ในความมืดมิด

"ไปทางนี้ครับ!" เอดิสันตะโกน เขาพาเมรี่และเฟรเดอริควิ่งไปทางซ้ายมือ แล้วเลี้ยวเข้าสู่ตรอกแคบๆ อีกแห่งหนึ่ง

เสียงยามตะโกนไล่ตามมาติดๆ "พวกมันอยู่ไหน! หาพวกมันให้เจอ!"

เมรี่และเอดิสันช่วยพยุงเฟรเดอริคให้วิ่งไปตามตรอกซอกซอยที่สลับซับซ้อนของท่าเรือลอนดอน พวกเขาเห็นแสงไฟจากเรือที่จอดเทียบท่าส่องเข้ามาในความมืด เอดิสันพาพวกเขาไปยังท่าเรือเล็กๆ แห่งหนึ่ง ที่มีเรือลำเล็กๆ จอดเทียบท่าอยู่

"ขึ้นเรือเลยครับ!" เอดิสันตะโกน

ทั้งสามคนกระโดดขึ้นเรือ เอดิสันรีบปลดเชือกที่ผูกเรือไว้ และติดเครื่องยนต์ เรือลำเล็กๆ แล่นออกไปจากท่าเรืออย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เสียงตะโกนไล่ตามของยามดังแผ่วลงไปในความมืด

เมรี่หันไปมองเฟรเดอริค ใบหน้าของเขาซีดเซียว แต่ดวงตาของเขาก็ยังคงฉายแววแห่งความมุ่งมั่น

"พี่ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?" เมรี่ถาม

"ฉันไม่เป็นไร" เฟรเดอริคตอบ "แต่เรายังไม่ปลอดภัยหรอกนะ 'เงาแห่งลอนดอน' จะไม่ยอมปล่อยเราไปง่ายๆ หรอก"

"เราต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดครับ" เอดิสันกล่าว "ผมรู้ว่าพวกเขามีฐานที่มั่นอีกแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ที่นั่นอาจจะซ่อนความลับที่สำคัญกว่านี้ก็ได้"

เมรี่มองไปยังแสงไฟที่ริบหรี่ของเมืองลอนดอนที่อยู่เบื้องหลัง เธอรู้ว่าการผจญภัยของเธอยังไม่จบลงง่ายๆ และเธอก็จะต้องเผชิญหน้ากับอันตรายอีกมากมายเพื่อไขปริศนาทั้งหมด และนำความจริงมาเปิดเผยให้โลกได้รับรู้