บทที่34

“ถุ้ยๆๆๆ! ทำมาเป็นพูดมาแจกจ่ายอาหารให้คนในหมู่บ้านเดียวกัน แล้วทำไมถึงได้แจกแต่อาหารหมูแบบนี้เล่า เฮอะ!!!” เจ้าหล่อนแค่นเสียงขึ้นจมูกด้วยความถือดี แม้ปากจะต่อว่าแต่มือก็ยังคงหอบหิ้วอาหารที่แจกจ่ายจนเต็มไม้เต็มมือ

“นั่นสิเจ้าคะท่านแม่ ทำแบบนี้เหมือนกำลังดูถูกว่าพวกเราชาวบ้านเป็นหมูไม่ใช่หรือ?!” นางจีบปากจีบคอพูดอย่างนึกดูถูก เพราะในใจก็รู้สึกอิจฉาเมิ่งฮวาที่รูปโฉมงดงามแถมยังมีฐานะร่ำรวยมากกว่าตนเอง จึงได้มาหาเรื่องในวันนี้!

แต่มีหรือชาวบ้านจะเห็นด้วยกับคำพูดของพวกนาง อาหารหมูอย่างนั้นหรือ? แค่นับว่าเป็นอาหารคนก็ใช่ว่าจะกินแบบนี้บ่อยๆแต่นี่พวกนางกับเปรียบอาหารที่ดีแบบนี้กับอาหารหมู มันไม่มากเกินไปหรือ?

“นี่นางเจียวซิ่งที่เจ้ากับบุตรสาวพูดออกมามันไม่เกินไปหรือ? หมูที่บ้านเจ้าเลี้ยงก็ได้กินเนื้อดีๆแบบนี้หรือ?” ชาวบ้านผู้หนึ่งเอ่ยตอกกลับอย่างไม่เห็นด้วยกับคำพูดของนางเจียวซิ่ง

“นั่นน่ะสิ ข้าเองก็เพิ่งจะรู้ว่าที่บ้านเจ้าเลี้ยงหมูดีกว่าคนในครอบครัวเสียอีก ถึงขั้นได้กินข้าวที่เม็ดเรียงสวยแบบนี้ไหนจะเนื้อหมูดีๆแบบนี้อีก!”

“นะ นี่! นี่พวกเจ้ากล้าพูดกับข้าอย่างนี้งั้นหรือ?!” นางเจียวซิ่งชี้ไม้ชี้มือใส่กลุ่มชาวบ้านด้วยความโกรธเคือง และอับอาย

“แล้วทำไมพวกข้าจะต้องไม่กล้าด้วยเล่า คนเขาตั้งใจช่วยเหลือคนในหมู่บ้านเดียวกัน แต่พวกเจ้านอกจากจะไม่คิดช่วยเหลือคนในหมู่บ้านเดียวกันแล้ว ยังคิดจะมาก่อเรื่องอีกงั้นหรือ?!” นางเจียอีหนึ่งในคนที่คอยรับฝีปากกับนางเจียวซิ่งเอ่ยตอกกลับออกมาอย่างเหลืออด

“นี่แค่นางเอาอาหารมาแจกจ่ายแค่ครั้งเดียว ก็ซื้อใจพวกเจ้าได้แล้วสินะ เฮอะ!” นางเจียวซิ่งแค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างนึกดูถูก “คอยดูเถอะ ระวังจะถูกพวกนางหลอกเอา!”

นางลี่จูทนฟังนางเจียวซิ่งหาเรื่องอยู่นานสุดท้ายก็ปริปากพูดอะไรออกมาโต้ตอบเสียที “นี่นางเจียวซิ่ง ถ้าคิดจะมาก่อเรื่องที่นี่ก็กลับไปซะเถอะ อ้อ! แล้วก็วางของที่ถืออยู่ในมือด้วยเล่า หากเอาของของข้ากลับออกไปจากที่นี่ข้าจะจัดการเจ้าอย่างหนักแน่นอน!”

“นี่เจ้ากล้าพูดจาข่มขู่ข้างั้นหรือ?!” แต่ทว่าเมื่อหันไปเห็นสายตาของนางลี่จูนางก็รีบหุบปากลงอย่างรวดเร็ว เพราะรู้ดีว่านางลี่จูนั้นเป็นอย่างไร “ข้าก็ไม่คิดจะอาหารหมูพวกนี้หรอก เฮอะ!” นางเจียวซิ่งวางอาหารในมือลงด้วยความเสียดาย ก่อนจะรีบเดินกระทืบเท้าปึงปังแล้วสะบัดก้นหนีกลับบ้านด้วยความเจ็บใจ อาหารดีๆทั้งนั้นน่าเสียดายจริงๆเลย!

เธอที่เห็นว่าคนก่อเรื่องออกไปแล้วก็หันมายกมือชื่นชมท่านป้า ก่อนจะหันกลับมาสนใจกับการแจกจ่ายอาหารต่อ และเมื่อแจกจ่ายอาหารหมดแล้วก็เริ่มเก็บของเข้าบ้านทำความสะอาด

“เอ่อ… ข้าขอถามอะไรหน่อยได้หรือไม่?” เธอหันไปมองหนึ่งในกลุ่มชาวบ้านด้วยความสงสัย ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ

“ได้สิเจ้าคะ ท่านลุงมีอันใดหรือเจ้าคะ?”

เขาทำท่าทีเหมือนอยากจะพูดแต่ก็ไม่ยอมพูด แต่สุดท้ายก็ยอมพูดออกมา “คือว่า… พวกเจ้าจะแจกจ่ายอาหารแบบนี้กันอีกหรือไม่?”

“อ้อ” เธอได้ยินคำถามก็ยิ้มตอบ “แจกสิเจ้าคะ แต่ว่าคงจะแจกอีกทีอาทิตย์หน้าน่ะเจ้าค่ะ ข้ากับท่านลุงท่านป้าตัดสินใจว่าจะแจกจ่ายอาทิตย์ละ1ครั้งเท่านั้นเจ้าค่ะ”

“โอ้! อย่างนั้นหรือ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ขอบคุณน้ำใจของพวกเจ้ามากๆ ข้าจะกระจายข่าวให้พวกชาวบ้านคนอื่นๆอีก”

“เช่นนั้นก็ต้องขอบคุณท่านลุงอล้วเจ้าค่ะ” หลังจากนั้นชาวบ้านก็เริ่มทยอยแยกย้ายกันกลับออกไป ส่วนพวกเธอก็เริ่มช่วยกันเก็บของกลับเข้าบ้าน ส่วนกระโจมก็ตั้งเอาไว้แบบนี้แหละเพราะอย่างไรก็ได้ใช้งานอีก จะมามัวเก็บๆแล้วค่อยนำออกมาตั้งอีกทีก็ดูจะยุ่งยากเกินไป

***

โจวจางเหว่ยนอนอยู่บนเตียงใหญ่ภายในห้องพัก ที่แม้อากาศด้านนอกจะหนาวเย็นมากเพียงใดทว่าบนร่างกายและกรอบหน้าของเขานั้นกับมีหยาดเหงื่อไหลเสียอย่างนั้น ก่อนที่ดวงตาคมกริบจะค่อยๆลืมขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด

เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสตรีที่เขาเห็นในฝันนั้นคือใคร และที่ที่นางอยู่นั้นคือที่ไหนมันช่างดูแปลกตาเหลือเกิน ไม่ว่าจนเป็นเหมือนรถม้าแต่กับไม่มีม้าคอยลากเลยสักตัว ไหนจะสิ่งที่ขับเคลื่อนอยู่บนอากาศ หรือแม้แต่เรือที่มีรูปร่างใหญ่โตแปลกตานั่นอีก

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามนึกหาคำตอบอย่างไรก็ไม่สามารถที่จะหาคำตอบได้ ซึ่งฝันทุกๆวันเขาก็ต้องฝันแบบนี้ติดต่อกันอยู่ทุกค่ำคืน จนกระทั่งหัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงกับนางและเริ่มรู้สึกเป็นห่วงในทุกครั้งที่นางจะต้องออกไปทำภารกิจที่เสี่ยงอันตราย และใช่ครั้งสุดท้ายสิ่งที่เขากลัวที่สุดก็เกิดขึ้นนางถูกลอบทำร้ายจากกลุ่มคนที่นางไว้เนื้อเชื่อใจจนทำให้ตายตกไป

“นางเป็นใครกันแน่?” เขาพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวเย็น เพื่อเรียกสติที่กำลังฟุ้งซ่านของตัวเองกลับคืนมา

“ท่านลุงเหตุใดยังไม่นอนอีกล่ะเจ้าคะ?” เธอเดินออกมาข้างนอกเพื่อจะดื่มน้ำ ทว่ากับเห็นท่านลุงนั่งอยู่ก่อนแล้ว

“อะอ้าว! อาเมิ่ง ออกมาทำอะไรดึกๆดื่นๆเล่า?”

“ข้าจะออกมาดื่มน้ำน่ะเจ้าค่ะ แล้วท่านลุงเล่ามานั่งทำอะไรตรงนี้เจ้าคะ?” เธอเทน้ำใส่แก้ว ก่อนจะฟุบนั่งลงตรงข้ามกับท่านลุง

“ไม่มีอะไรหรอก ลุงก็นั่งแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ” เขาเอ่ยตอบก่อนจะเงยหน้ามองเด็กสาวตรงหน้า หากไม่ใช่เพราะนางป่านนี้เขาก็คงจะต้องอยู่อย่างอดๆอยากๆ ลำบากเหมือนกันกับชาวบ้านพวกนั้นไปแล้ว