บทที่35

เธอมองดูก็รู้ว่าท่านลุงคงจะเรื่องให้คิดอยู่ภายในใจ แต่ในเมื่อท่านลุงไม่พร้อมที่จะพูดเธอก็ไม่อยากที่จะเซ้าซี้ให้ท่านลุงต้องลำบากใจ จึงตัดสินใจเอ่ยถามเปลี่ยนเรื่องแทน

“ท่านลุงเจ้าคะ หากหมดหนาวแล้ว ท่านลุงอยากจะทำบ้านใหม่หรือไม่เจ้าคะ?” เธอรู้ดีว่าอย่างไรท่านลุงกับท่านป้าก็ต้องการที่จะกลับไปอยู่ที่บ้านมากกว่าอยู่ที่บ้านหลังนี้กับเธอ เธอเข้าใจคนแก่ที่รักและหวงแหนที่ที่ตนเองสร้างมาดี

“อืม ลุงก็อยากจะทำให้มันดีกว่าตอนนี้เหมือนกัน แต่อย่างที่เจ้ารู้นั่นแหละอาเมิ่งจะสร้างหรือซ่อมแซมบ้านก็ย่อมต้องใช้เงินทองไม่น้อย”

“เอาอย่างนี้ดีไหมเจ้าคะ ถ้าหากว่าข้าจะให้ท่านลุงกับท่านป้าไปเป็นเถ้าแก่ช่วยดูแลร้านบะหมี่ให้ข้า ข้าจะให้ค่าจ้างท่านลุงกับท่านป้าท่านลุงคิดว่าเป็นอย่างไรเจ้าคะ?” อย่างไรหากจะให้เธอคอยเข้าไปตรวจดูร้านบะหมี่บ่อยๆเธอก็คงจะไม่เข้าไปหรอก หากได้คนที่ไว้ใจอย่างท่านลุงกับท่านป้าไปช่วยดูแลก็คงจะเป็นเรื่องที่ดี

“เพ้ยๆๆ จะให้ลุงรับเงินค่าจ้างจากเจ้าได้อย่างไรกันเล่า แบบนั้นลุงไม่เอาด้วยหรอก!”

“แต่ว่า… ทำงานก็ต้องได้รับเงินค่าจ้างสิเจ้าคะถึงจะถูก หากท่านลุงไม่รับข้าจะกล้ารบกวนท่านลุงกับท่านป้าได้อย่างไร อีกอย่างท่านลุงกับท่านป้าก็เป็นคนที่ข้าไว้วางใจมากที่สุดด้วยหากจะให้ไปจ้างคนอื่นเห็นทีคนจะ…” เธอเงียบลงก่อนจะเหล่ตามองไปทางท่านลุง เมื่อเห็นท่าทางของท่านลุงก็ได้แต่กลั้นยิ้มเอาไว้

“เฮ้อ เอาไว้ลุงจะลองไปคุยกับท่านป้าก่อนแล้วเดี๋ยวลุงจะมาบอกกับเจ้าอีกที แต่ตอนนี้เจ้าเข้าไปนอนได้แล้วตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว” เขาทอดถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างคิดหนัก ก่อนจะโบกมือไหล่หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามให้รีบไปเข้านอน

“เจ้าค่า ท่านลุงก็รีบเข้านอนนะเจ้าคะ ตื่นสายระวังจะโดนท่านป้าดุเอานะคิกคิก” เธอพูดพลางหยอกล้อกับท่านลุง ก่อนจะรีบวิ่งหนีเข้าห้องทิ้งให้ชายแก่นั่งฟึดฟัดอยู่ด้านหลังเพียงลำพัง

เช้าวันต่อมา

วันนี้หิมะตกหนักกว่าทุกๆวันที่ผ่านมา และอากาศยังหนาวเย็นถึงขั้วกระดูกเลยก็ว่าได้ เรียกได้ว่าอากาศของวันนี้ทรมานร่างกายของพวกเราชาวบ้านไม่น้อย

“อาเมิ่งตื่นแล้วหรือ? รีบมากินข้าวเช้าเร็วเข้าป้าทำอาหารเก็บไว้ให้ในห้องครัวแล้ว”

“ท่านป้ากับท่านลุงกินข้าวกันไปแล้วหรือเจ้าคะ?”

“กินแล้วล่ะ เจ้าก็รีบไปกินเสียเถอะอาเมิ่งอาหารตอนนี้น่าจะยังอุ่นๆอยู่” เธอได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไปหาอาหารเช้ากิน

ทว่าหลังจากที่เธอกินอาหารเสร็จเสี่ยวเปาก็ส่งเสียงเตือนให้เธอระมัดระวังเรื่องพายุหิมะที่กำลังจะมาถึงอีกครั้ง ซึ่งตอนแรกที่เธอได้ยินก็รู้สึกตกอกตกใจไม่น้อยเพราะไม่รู้ว่าฤดูหนาวปีนี้จะรุนแรงได้มากถึงขนาดนี้ เธอน่ะไม่เท่าไหร่หรอกเพราะเธอได้เพรียมพร้อมทุกอย่างเอาไว้หมดแล้วไม่ว่าจะเป็นโครงสร้างบ้านที่แข็งแรง หรือจะเป็นอาหารที่มีให้กินได้ไม่จำกัด แต่ที่น่าห่วงตอนนี้ก็คงจะเป็นพวกชาวบ้านน่ะสิ… ไม่รู้ว่าชาวบ้านพวกนั้นจะเอาชีวิตรอดจากหน้าหนาวนี้กันไปได้อย่างไร?

[ข้าว่าเจ้าระวังเรื่องพายุหิมะหน่อยก็ดีนะ อีกไม่นานจะเกิดพายุหิมะอาจทำให้ผู้คนล้มตายไม่น้อย]

‘แล้วข้าควรจะทำยังไงดีเสี่ยวเปา? มีทางไหนที่ข้าพอจะช่วยเหลือพวกชาวบ้านได้บ้างไหมนะ’ ความคิดในหัวของเธอตีกันจนยุ่งเหยิงไปหมด เพราะไม่รูัว่าควรจะตัดสินใจกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างไร

[ทางที่ดีข้าว่าเจ้าควรที่จะหาวิธีการที่จะเตรียมรับมือไว้ก่อนดีกว่า ส่วนพวกเรื่องชาวบ้านข้าว่าเจ้าควรจะตัดใจดีกว่า…] เสี่ยวเปาเงียบลงเพื่อรอดูปฏิกิริยาของนาง [ไม่ใช่ว่าข้าจะไม่เห็นด้วยที่เจ้าคิดขะช่วยเหลือพวกชาวบ้านนะ แต่หากการช่วยเหลือพวกนี้มันจะทำให้เจ้าเดือดร้อนข้าก็คงไม่มีทางที่จะเห็นด้วย]

“…” เธอไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดี ในเมื่อเธอนั้นรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่เธอไม่รู้ว่าควรจะหาวิธีใดที่จะช่วยเหลือพวกชาวบ้าน

[เอาอย่างนี้ดีหรือไม่? เจ้าก็ลองไปบอกลี่คุนสิว่าสหายของเจ้าที่อยู่ในเมืองส่งจดหมายมาเตือนว่าให้เฝ้าระวังเรื่องพายุหิมะ ในเมื่อเตือนไปแล้วชาวบ้านคนไหนจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ต้องแล้วแต่คนพวกนั้นแล้วล่ะ]

เมื่อเธอได้ฟังคำพูดของเสี่ยวเปาหัวใจของเธอก็เต้นแรงระรัวด้วยความดีใจ เพราะอย่างน้อยแล้วเธอก็ได้หาวิธีที่จะช่วยเตือนพวกชาวบ้านกันไปแล้วล่ะนะ ทีนี้ใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็คงจะต้องแล้วพวกเขาแล้วล่ะ

‘จริงด้วย! ขอบใจเจ้ามากเสี่ยวเปา ข้าจะรีบไปบอกท่านลุงเดี๋ยวนี้ล่ะ’

[อืม รีบๆไปเถอะ] เธอไม่ได้ตอบอะไรรีบวิ่งออกไปหาท่านตาที่กำลังนั่งเก้าอี้โยกเหม่อมองอากาศด้านนอกอยู่

“ท่านลุงเจ้าคะ!” เธอส่งเสียงเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงที่ไม่เบานัก จนทำให้ชายแก่อย่างลี่คุนตกใจจนเก้าอี้เกือบหงายหลัง

“เพ้ยๆๆ! ส่งเสียงดังอะไรขนาดนี้ตาแก่อย่างข้าหัวใจเกือบจะวายแล้วรู้หรือไม่…” เมื่อตั้งตัวได้เขาก็รีบหันมาบ่นอุบด้วยความตกใจ

เมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอทำให้ท่านลุงตกใจเธอก็เกาท้ายทอยอย่างเก้อๆ ก่อนจะรีบเอ่ยขอโทษขอโพยออกมา “อ่า ขอโทษเจ้าค่ะท่านลุงข้าเสียงดังมากไปหน่อย” เมื่อเห็นว่าท่านลุงไม่ได้เอ่ยต่อว่าอะไรออกมาอีก เลยรีบเอ่ยเข้าเรื่องที่เธอตั้งใจจะมาคุยทันที