บทที่33

ตอนนี้เธออยู่ภายในห้องครัวกำลังเตรียมทำอาหารเย็นรอท่านลุงกับท่านป้าอยู่ แต่ทว่าก็ต้องชะโงกหน้าออกไปมองดูเพราะได้ยินเสียงกุกๆกักๆมาจากภายในตัวบ้าน

“อ้าว กลับกันมาแล้วหรือเจ้าคะ?” เธอเอ่ยปากถามทั้งสองคนด้วยความแปลกใจ เพราะเวลานี้เพิ่งจะกี่โมงเอง

“อืม กลับมาแล้วล่ะอาเมิ่ง ตาแก่พวกนั้นคุยอะไรกันก็ไม่รู้ไม่เห็นจะรู้ความกันเลยสักคน” ลี่คุนส่ายหัวตอบอย่างเบื่อหน่าย ตาแก่พวกนั้นเอาแต่ขอจับเสื้อคลุมที่อาเมิ่งให้ เขาล่ะเบื่อเต็มทนเลยหนีกลับบ้านดีกว่า

เธอพยักหน้ารับคำพูดของท่านลุงด้วยความมึนงง “อ่อ… อย่างนี้นี่เอง” ก่อนจะเบี่ยงสายตาไปทางท่านป้า “แล้วท่านป้าล่ะเจ้าคะ ไหนบอกว่าจะกลับเย็นๆอย่างไรเล่า? ข้าก็เลยเพิ่งจะเตรียมตัวทำอาหารเย็น”

นางลี่จูโบกมือตอบอย่างไม่ได้สนใจอะไร “ไม่เป็นไรหรอกอาเมิ่ง ป้ารีบกลับบ้านมาก่อนเอง แล้วนี่มีอะไรให้ป้าช่วยทำหรือไม่เล่า?”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านป้า ข้าว่าท่านลุงกับท่านป้ารีบไปนั่งพักกันก่อนดีกว่า”

“เอาอย่างนั้นหรือ?” เธอไม่ได้เอ่ยตอบ แต่พยักหน้าพลางผลิยิ้มตอบ กก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านในของห้องครัว

และเมื่อเธอทำอาหารเสร็จก็เริ่มลงมือกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนกระทั่งเวลาล่วงเลยเข้าสู่กลางเดือนของฤดูหนาว ตอนนี้อากาศหนาวเย็นติดลบอย่างรุนแรง บางครอบครัวก็ไม่สามารถที่จะขึ้นเขาหาอาหารเพื่อเติมเต็มเสบียงหรือฟืนกันได้อีก จะต้องอยู่กินกันอย่างประหยัดและน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

ซึ่งบางครอบครัวก็ถึงขั้นยอมขับไล่ หรือปล่อยคนที่ตนเองคิดว่าไร้ประโยชน์ที่สุดให้ต้องอยู่อย่างอดอยาก เพราะหวาดกลัวกันว่าคนพวกนั้นจะทำให้เสบียงอาหารของตนเองนั้นต้องหมดลง และเป็นการสิ้นเปลือง… ทว่าเรื่องพวกนี้เธอก็ไม่อาจจะช่วยเหลืออะไรใครได้มากนัก จึงทำได้แค่ช่วยเหลือคนบางกลุ่มเท่าที่จะทำได้แค่นั้น

“ท่านลุงตั้งกระโจมเสร็จแล้วหรือเจ้าคะ?” เธอที่เห็นท่านลุงเดินกลับเข้ามาก็รีบเอ่ยปากถาม ซึ่งกระโจมที่เธอให้ท่านลุงติดตั้งนั้นก็ไม่ได้ยากอะไรเลยสักนิด เพราะนั่นคือกระโจมจากยุคอนาคตที่เธอจากมา และมีผ้าใบปิดกั้นลมหนาวรอบกายได้อย่างดีอีกด้วยล่ะ!

“เสร็จแล้วล่ะอาเมิ่ง ตอนแรกลุงก็สับสนไม่น้อยแต่พอได้ลองติดตั้งจริงๆก็รู้ได้เลยว่าไม่ได้ยากอย่างที่คิดจริงๆ” ลี่คุนพูดยกยอออกมาด้วยความชื่นชม เขาไม่เคยเห็นกระโจมที่ติดตั้งง่ายและยังกันลมหนาวได้ดีมากอีกด้วย

“เช่นนั้นก็ดีแล้วเจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวข้าจะเข้าไปช่วยท่านป้าเตรียมอาหารแจกจ่ายพวกชาวบ้านก่อนดีกว่า”

“อือๆ รีบไปเถอะ” เธอเดินกลับเข้ามาในห้องครัวที่ตอนนี้มีท่านป้ายืนทำอาหารอยู่อย่างกระฉับกระเฉง

“ข้าช่วยเจ้าค่ะท่านป้า” เธอเข้าไปช่วยท่านป้าทำอาหารอย่างกระตือรือร้น เพราะรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยที่จะได้แจกจ่ายอาหารให้แก่ชาวบ้านที่กำลังเดือดร้อนจริงๆ

แผนการเรื่องที่จะแจกจ่ายอาการนี้เธอได้ลองให้ท่านลุงไปคุยกับท่านผู้นำหมู่บ้านแล้ว ซึ่งท่านผู้นำหมู่บ้านก็เห็นดีเห็นงามด้วยไม่น้อย เพราะมันเป็นประโยชน์และผลดีต่อคนในหมู่บ้านไม่น้อย ขอแค่ครอบครัวเธอที่เป็นผู้ริเริ่มที่จะแจกจ่ายอาหารให้ชาวบ้านไม่เดือดร้อนทีหลังก็พอ และแน่นอนว่าครอบครัวเธอไม่มีทางที่จะเดือดร้อนเรื่องอาหารอย่างแน่นอน

วันนี้เธอกับท่านลุงท่านป้าตัดสินใจกันว่าจะทำข้าวต้มหมูสับ กับผักดองแจกจ่ายให้แก่พวกชาวบ้าน แม้จะดูเหมือนเป็นอาหารง่ายๆแต่ทว่าเนื้อหมูก็ใช่ว่าจะกินได้ง่ายๆ อาหารที่ไม่ได้หรูหราแต่ทำให้อุ่นท้องและอิ่มท้องได้เป็นอย่างดีอีกด้วย

และทันทีที่พวกเธอช่วยกันยกหม้ออาหารที่มีฝาปิดอยู่ออกไปไว้ที่กระโจมด้านนอกรั้วที่มีท่านลุงนั่งเฝ้าอยู่ ก็ได้เห็นว่าตอนนี้บริเวณภายในกระโจมอีกฝั่งมีชาวบ้านยืนรอกันอยู่มากมายหลายคนเลยทีเดียว ซึ่งสภาพแต่ละคนที่เธอได้เห็นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารเวทนา เพราะแต่ละคนนั้นมีสภาพที่ผอมโซ หรือเรียกได้ว่าผอมจนเนื้อแทบจะติดกระดูก และยังสวมใส่เสื้อผ้าที่ขาดหลุดรุ่ย หรือเสื้อผ้าเก่าๆที่ใส่ทับกันหลายๆชั้นเผื่อให้รู้สึกอบอุ่น แต่เธอเชื่อได้เลยว่ามันคงจะไม่ได้ช่วยให้พวกเขารู้สึกอบอุ่นเท่าไหร่นัก

ท่านป้าที่หันมาเห็นเธอเอาแต่มองจ้องพวกชาวบ้านด้วยความสงสาร ก็ยื่นมือมาจับมือเธอด้วยความปลอบประโลม “อย่าเก็บไปคิดมากเลยนะอาเมิ่ง เราก็พยายามช่วยเหลือพวกเขาเท่าที่เราจะทำกันได้ก็พอแล้วล่ะ ไม่ว่าอย่างไรชีวิตคนเราก็จะต้องดิ้ดรนกันต่อไป…”

เธอเงยหน้ามองท่านป้าก่อนจะพยักหน้ารับอย่าเข้าใจ “ข้าเข้าใจเจ้าค่ะท่านป้า แต่ข้าก็ยังรู้สึกสงสารเวททนพวกเขาอยู่ดี”

“เอาล่ะๆ ป้าเข้าใจเจ้า แต่ตอนนี้ป้าว่าเรารีบไปแจกอาหารกันก่อนดีหรือไม่?” เมื่อเห็นว่าเธอพยักหน้ารับ นางลี่จูก็รีบหันไปหาสามี “มาเถอะตาแก่ มาเริ่มแจกจ่ายอาหารให้พวกชาวบ้านกันเถอะ”

หลังจากนั้นเธอ กับท่านลุงท่านป้าก็เริ่มช่วยกันแจกจ่ายอาหารให้แก่พวกชาวบ้าน ซึ่งเธอให้ชาวบ้านยืนต่อแถวกันอยู่ภายในกระโจมเพื่อความอบอุ่น “หากไม่อิ่มก็ไปขอเติมอาหารกันได้อีกนะเจ้าคะ”

“ขอบใจพวกเจ้ามากเลยนะ พวกข้าจะจดจำน้ำใจของพวกเจ้าในครั้งนี้เป็นอย่างดี” ชาวบ้านต่างพากันเอ่ยขอบคุณอย่างทราบซึ้ง

“อย่าเก็บไปคิดเรื่องเจ้าค่ะเรื่องเพียงแค่นี้เอง อย่างไรพวกเราก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน” เธอแย้มรอยยิ้มตอบชาวบ้าน ก่อนจะหันมาแจกจ่ายอาหารต่ออย่างขมักเขม้น ทว่าไม่นานก็มีเสียงดังโวยวายของกลุ่มคนผู้หนึ่งดังขึ้นมา