ตอนที่2

ตอนที่2

“ใช่ค่ะ ว่าแต่นี่... ใช่ลุงอินหรือเปล่าคะ?” 

“ครับ ยังอุตส่าห์จำผมได้ แต่ผมนี่สิเกือบจำคุณณิชาไม่ได้เลย ไม่เจอกันตั้งสองปีคุณณิชาโตขึ้นเยอะเลยนะครับ แถมสวยขึ้นจนผมเกือบจำไม่ได้เลย” เพราะตอนที่ฉันกลับมางานศพของแม่กับคุณลุงเมื่อสองปีที่แล้ว ฉันยังเรียนอยู่แค่ปีสองเป็นเด็กกะโปโลอยู่เลย แต่ตอนนี้ฉันก็เรียนจบแล้ว โตขึ้นทั้งร่างกายและความคิดด้วย

“แหม ชมกันต่อหน้าแบบนี้ณิก็เขินแย่สิคะ” ฉันพูดติดตลก ลุงอินแกเลยหัวเราะชอบใจ ถ้าจะให้นับคนที่ดีใจในการกลับมาของฉัน นอกจากยี่หวาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันแล้ว ก็คงจะมีแค่ลุงอินนี่แหละที่ดูจะดีใจในการกลับมาของฉัน ใช่สิ ยังมีคุณนมอิ่มอีกคนหนึ่งด้วย

“ไปครับ เดี๋ยวผมขนกระเป๋าไปที่รถให้ ตามมาครับคุณณิ” ลุงอินจัดการขนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เดินนำหน้าไป ส่วนฉันก็ลากกระเป๋าอีกใบตามไปเหมือนกัน

เราใช้เวลาในการเดินทางกลับบ้านไม่นาน รถก็ขับมาจอดเทียบบริเวณหน้าบ้าน ฉันก้าวลงจากรถมองไปรอบๆ บริเวณบ้าน กลับมาคราวนี้บ้านหลังนี้ดูแปลกตาขึ้นเยอะ นอกจากบริเวณสนามหน้าบ้านที่เหมือนจะได้รับการเปลี่ยนแปลงใหม่จนน่ามองแล้ว ถัดออกไปจากตัวบ้านก็เหมือนจะมีการสร้างตึกหลังใหม่อีกหลังเพิ่มขึ้นมาด้วย

บ้านใครกัน?

“บ้านคุณคิมครับ” ลุงอินไม่ปล่อยให้ฉันสงสัยนานเลยรีบบอก

“บ้านคุณคิมเหรอคะ?” ฉันถามอย่างสงสัย อดแปลกใจไม่ได้ที่อยู่ๆ ก็นึกอยากจะปลูกบ้านหลังใหม่ขึ้นมาเสียอย่างนั้น

เขาคงจะอึดอัดใจ จนถึงกับต้องแยกบ้านอยู่สินะ

ฉันมักจะเรียกลูกชายเพียงคนเดียวของคุณลุง ว่าคุณคิม ไม่ได้เรียกว่าพี่อย่างที่ใครๆ ต่างก็อยากให้ฉันเรียกเขาแบบนั้น ไม่ว่าจะเป็นคุณลุง แม่ของฉัน หรือแม้กระทั่งคุณนมที่เป็นคนเก่าแก่ของที่นี่

การเรียกพี่เหมือนพี่น้องที่สนิทกัน เป็นสิ่งที่ฉันไม่ต้องการ สรุปคือไม่อยากสนิทด้วยนั่นแหละ ส่วนคุณคิม ก็มาจากชื่อจริงของเขา คิมหันต์

ฤดูร้อน ที่พร้อมจะแผดเผาฉันตลอดเวลา

“รังเกียจกันถึงขนาดต้องแยกบ้านอยู่เลยเหรอคะเนี่ย” ฉันพูดกลั้วหัวเราะกับลุงอิน

“คุณคิมคงอยากให้คุณณิอยู่บนตึกอย่างสบายใจน่ะครับ” 

“ก็ดีค่ะ ต่างคนต่างอยู่ จะได้ไม่ต้องมีปัญหา” ฉันหวังไว้อย่างนั้นนะ ลุงอินได้แต่ยิ้มเจื่อน ฉันรู้ว่าลุงอิน และคนอื่นๆ ในบ้านที่เป็นคนเก่าคนแก่ของคุณลุงอยากให้ฉันกับคุณคิมดีต่อกัน แต่สิ่งที่ทุกคนหวังมันเกินความสามารถของฉันจริงๆ

หลังจากที่ลุงอินกับเด็กรับใช้ในบ้านช่วยกันขนกระเป๋าขึ้นมาเก็บที่ห้องจนเรียบร้อย ทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองต่อ ฉันเลยหันมาจัดข้าวของในกระเป๋าเก็บเข้าตู้ ห้องนี้เคยเป็นห้องของฉันเมื่อห้าปีก่อน ตอนที่ฉันย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ครั้งแรก แต่ฉันก็อยู่ที่นี่ได้ไม่นานหรอก เพราะหลังจากนั้นไม่กี่วันฉันก็บินไปเรียนต่อทันที

แต่คราวนี้ฉันอาจต้องอยู่ที่นี่อีกนานเลย จนกว่าจะได้ที่อยู่ใหม่แล้วธุรกิจที่กำลังจะเริ่มขึ้นไปได้สวย หรือไม่ก็จนกว่าเจ้าของบ้านเขาจะไล่นั่นแหละ แต่อย่างหลังคงจะยากสักหน่อย เพราะตามพินัยกรรม ฉันก็คือเจ้าของบ้านคนหนึ่งเหมือนกัน

ฉันจัดข้าวของต่างๆ จนเข้าที่เข้าทาง และเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ กระทั่งมีเสียงเรียกจากหน้าห้องพร้อมกับเสียงเคาะประตูรั้ว ฉันรีบลงจากเตียงด้วยสภาพที่เสื้อผ้ายับยู่ยี่จากการนอน ที่น่าจะหลายชั่วโมงอยู่

“มีอะไรหรือเปล่าคะ พอดีณิเผลอหลับไปน่ะค่ะเลยมาเปิดประตูช้า” เมื่อเปิดประตูแล้วพบว่าเป็นคุณนมอิ่มที่มาเคาะประตูเรียก

คุณนมอิ่ม เป็นคุณนมของคุณคิม คุณนมเลี้ยงคุณคิมมาตั้งแต่เกิด รู้จักนิสัยใจคอของคุณคิมดีกว่าใครๆ แล้วคุณคิมเองก็รักและเกรงใจคุณนมมากที่สุดรองจากคุณลุงแล้วก็คุณแม่ของเขาด้วย