บทที่ 2 ~ ไร่เดือนฉาย

บทที่ 2 ~ ไร่เดือนฉาย

ไร่เดือนฉาย หรือบ้านของเธอ เป็นของพ่อเลี้ยงตา หรือ ปรวี จิตกูร บิดาแท้ ๆ ของศศินา เดิมทีไร่นี้เคยทำไร่ใบยาสูบซึ่งทำกำไรในปีหนึ่งมหาศาลทั้งจากการส่งออกและส่งโรงผลิตบุหรี่ในประเทศ หากแต่พอพ่อเลี้ยงตาเริ่มลงเล่นการเมือง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

พ่อนำเงินที่ได้จากกำไรไร่ยาสูบนำไปลงในการเมืองและไม่หันมาเหลียวแลสนใจไร่ใบยาสูบจนปล่อยให้ผู้จัดการไร่โกงเงินไปเป็นจำนวนมาก  จนถึงตอนนี้ศศินายังไม่แน่ใจนักว่าไร่เดือนฉายนั้นสภาพการเงินเป็นเช่นไร

เธอจากบ้านไปเกือบหกปีจนเรียนจบคหกรรม และระหว่างที่เรียนอยู่กรุงเทพเธอไม่เคยกลับมาเยี่ยมบ้านอีกเลย

สายลมก่อนเข้าหน้าหนาวของที่นี่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ทั้งหนาวเย็นทั้งแห้งแล้ง และพัดกลิ่นบ่มใบยาจากโรงบ่มที่ยังหลงเหลือของคนในหมู่บ้านแวกนี้

ทางเข้าไร่เดือนฉายลาดด้วยถนนยางมะตอยธรรมดาเป็นหลุมเป็นบ่อเพราะไม่ได้รับการดูแลรักษา แต่ยังไม่ถึงกับขรุขระมากนัก

“ขอบคุณลุงมากนะคะ”

ศศินาลากกระเป๋าลงจากรถกระบะของลุงแล้วจัดการจ่ายค่าโดยสาร ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มของหญิงวัยกลางคนค่อนไปทางวัยชรา

“คุณหนูมาแล้ว”

เธอเงยหน้าจากหูกระเป๋าที่ก้มลงมอง เงยหน้าหวานซึ้งขึ้นมองตัวบ้านไม้หลังขนาดย่อมกลางไร่ที่ทรุดโทรมเต็มทนไร้การบำรุงรักษา เห็นแม่บ้านคนเก่าแก่อยู่มานานวิ่งลงมาจากบันไดบ้าน

“แม่อุ๊ สวัสดีค่ะ”

ศศินาพนมมือไหว้ก่อนเข้าสวมกอดแม่อุ๊ด้วยความคิดถึง แม่อุ๊อยู่ที่บ้านหลังนี้มานานตั้งแต่เธอยังเด็ก ดูแลเธอแทนแม่แท้ ๆ มาโดยตลอด

“มา เข้าบ้านก่อนเถอะค่ะ”

เธอยังเดินกอดแม่บ้านเข้าสู่ตัวบ้านทำจากไม้ทั้งหลังรูปแบบภาคเหนือ หลังคาทรงจั่วมีกาแลแกะสลักไขว้ด้านบน ซึ่งแต่เดิมกาแลยังสดใหม่เห็นลวดลายชัดเจนจนบัดนี้ผุพังและซีดจาง ตัวบ้านเป็นบ้านแฝดสองหลังติดกัน เดิมทีเมื่อก่อนด้านล่างใต้ถุนบ้านเปิดโล่งจนเธอมักผูกเปลนอนใต้ถุนบ้านเสมอยามบ่าย แต่เดี๋ยวนี้ต่อเติมบางส่วนไว้เป็นครัวและพื้นที่นั่งเล่นรับแขก

“งานเป็นอย่างไรบ้างคะแม่อุ๊”

“คุณหนูมาเหนื่อย ๆ ยังไม่ต้องไปวัดหรอกค่ะ พอจะมีคนช่วยงาน อยู่บ้าง พักก่อนให้หายเหนื่อย เย็นนี้ค่อยไปฟังสวด”

“แล้วนี่ใครเป็นคนช่วยจัดการเรื่องพวกนี้คะ”

ศศินาเห็นแม่อุ๊เงียบไปแสร้งเดินเอากระเป๋าเก็บเข้าห้องนอนเก่าที่เธอเคยพักแต่ยังดูแลรักษาจนสะอาดเรียบร้อย

“พ่อเลี้ยงพันแสงค่ะ เป็นคนช่วยจัดการ”

“อะไรนะคะ แล้วนี่มันเรื่องของครอบครัวเรา ไปเกี่ยวข้องกับเขาได้ยังไงคะ”

แม่อุ๊ดึงมือคุณหนูของเธอให้นั่งลงบนเตียง ลูบแขนเบา ๆ เพื่อปลอบให้ใจเย็นลง

“ก็พอเกิดเรื่องขึ้น ญาติฝั่งพ่อเลี้ยงตา แม้แต่น้องแท้ ๆ อย่างอาต้องจิตเองก็ไม่หันมาดูดำดูดี กระทั่งศพยังไม่ยอมไปรับออกมาจากโรงพยาบาล”

ใบหน้าหวานหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อฟังเรื่องจากปากแม่อุ๊ จริงอยู่ที่พ่อของเธอไม่ใช่คนดี จะเรียกว่าเป็นคนเลวเลยก็น่าจะถูก แต่ในเมื่อคนตายไปแล้วทำไมต้องรังเกียจเดียดฉันท์กันด้วย

“คุณหนูค่ะ อย่าเพิ่งคิดมากเลยค่ะ พักผ่อนก่อน เย็นนี้แม่อุ๊จะให้ป้ออุ๊ย[1]คำพาไปวัด”

แม่อุ๊จัดแจงผละขอตัวไปเตรียมอาหารเย็นให้คุณหนู ก่อนเดินออกไปยังเหลือบมองดวงหน้าซีดเซียวของคุณหนูด้วยความเวทนา แม่ของคุณหนูมาด่วนจากไปตั้งแต่เด็กทิ้งให้เธอเผชิญชะตากรรมเพียงลำพัง มีพ่อก็เหมือนไม่มี

พ่อเลี้ยงตาไม่เคยสนใจใยดีลูกสาวคนนี้ทิ้งเธอไว้ให้อยู่ที่ไร่เดือนฉาย แล้วย้ายตัวเองไปอยู่ในเมืองพร้อมกับเมียใหม่ นี่เธอยังไม่ทันได้เล่าเรื่องเมียใหม่พ่อเลี้ยงตามาขอรื้อค้นบ้านเพื่อหาทรัพย์สมบัติ เพราะพ่อเลี้ยงตาเหลือแต่เปลือกและทิ้งหนี้ไว้ให้ก้อนโต

ศศินาล้มตัวลงนอนเอาแรงหลังจากที่เดินทางร่วมสิบกว่าชั่วโมงจากกรุงเทพเพื่อมายังเมืองเหนือสุดของแดนสยาม

ในใจเห็นภาพชายหนุ่มพ่อเลี้ยงพันแสง หรือ อ้ายแสงที่เธอเคยเรียกอยู่เสมอยามเป็นเด็กน้อย ชายหนุ่มลูกเจ้าของไร่ยาสูบข้างเคียงที่เธอมักจะไปคลอเคลียขอให้เขาคอยสอนงานในไร่

ภาพทรงจำทะลักทลายหลั่งไหลเข้ามาดั่งเธอนั่งมองภาพจากม้วนฟิลม์ซึ่งแม้ว่าจะสีซีดจางและลางเลือนไปบ้างบางส่วน แต่ความรู้สึกของวันนั้นยังแจ่มชัดกระทั่งยังรู้สึกได้ถึงความร้อนจากเปลวเพลิงที่ลุกไหม้

อ้ายแสงในใบหน้ากร้าวกระด้างผิวคล้ำแดดดวงตาลุกโชนมองเปลวไฟที่กำลังลามไหม้อย่างรวดเร็วของไร่ยาสูบ รวมไปถึงโรงบ่มที่ตากใบยาไว้เพื่อเตรียมนำส่งโรงยา

ในสมัยนั้นไร่ของพ่อเลี้ยงพันแสงไม่ได้ร่ำรวยเหมือนดั่งตอนนี้ ไม่มีเครื่องไม้เครื่องมือเพียงพอสำหรับรับมือไฟที่โหมไหม้ทั้งเร็วและแรงได้ ร่างสูงตระหง่านจึงทำได้เพียงวิ่งทะลุพื้นป่า ถือถังน้ำสีดำพยายามตักน้ำไปรดโรงบ่มให้มากที่สุดกับคนงานเพียงหยิบมือ แต่มันก็เปล่าประโยชน์ อากาศแห้งของภาคเหนือมักโหดร้ายเสมอเมื่อถึงยามหน้าแล้ง

เชื้อเพลิงจากการเผาไหม้ใบยาเกิดควันสีดำพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าพร้อมเปลวเพลิงสีแดงฉาน ชายหนุ่มร่างสูงเกร็งทรุดลงคุกเข่ากระแทกพื้นดินด้านหน้า ใบหน้ากราดเกรี้ยวก่อนจะแหงนหน้าขึ้นฟ้าตะโกนร้องออกอย่างสุดเสียง ดังเสียจนนกกระพรือปีกบินแตกออกจากรัง เสียงร้องโหยหวนกรีดแทงเข้าไปในหัวใจของศศินา เด็กสาววัยสิบเจ็ดปีที่ได้แต่ยืนมองเขาและโรงบ่มที่เผาไหม้

“ลูก แสง ลูก”

ศศินาประคองระพีแม่ของพันแสงไว้ฉุดเธอไม่ให้วิ่งเข้าไป ร่างอวบเตี้ยขาวจัดดั่งคนเหนือทรุดลงคุกเข่าที่พื้นเช่นกันน้ำตาไหลอาบแก้ม

“คุณน้าคะ”

ระพีเกาะแขนของศศินาไว้แน่นดั่งเถาวัลย์เพื่อประคองร่างของตัวเองไม่ให้ล้มลง ดวงตาร้าวรานมองภาพตรงหน้าผ่านม่านน้ำตา

“หมดแล้วเดือน หมดสิ้นทุกอย่างแล้ว”

จังหวะนี้ที่พันแสงพลันลุกขึ้น เธอเห็นใบหน้ากร้าวก้มต่ำลงมองมายังเธอ เปลวเพลิงยังลุกโชนแสงอยู่ด้านหลังเกิดเป็นเงาสีแดงโหมแรง

“เพราะบ้านเธอ เดือน พ่อของเธอเป็นคนทำ เขาต้องได้ชดใช้ บ้านของเธอต้องได้ชดใช้หนี้ในครั้งนี้”

แววตาวาวโรจน์ดั่งอสูรร้ายจ้องอาฆาตมาทางเธอ ส่งเสียงกดต่ำสะกดกลั้นความโกรธ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เธอกับเขาสูญสิ้นความผูกพันธ์ที่มีให้กัน และเธอไม่เคยเจอพันแสงอีกเลย

ศศินาลืมตาขึ้นจากภาพความทรงจำเหล่านั้น เธอได้แต่อ้อนวอนสวดภาวนา ขออย่าให้เธอได้เจออ้ายแสง พี่แสง หรือพ่อเลี้ยงพันแสงอีกเลย

[1] ตา