๑ คนเก่ายังอยู่ในใจ คนใหม่ยังอยู่ข้างกาย

เช้าของวันใหม่ อิชย์เตรียมตัวออกจากบ้านเหมือนทุกวัน เขารับกาแฟจากจันทร์กระจ่างไปดื่ม พอหมดแก้วก็ส่งคืนหญิงสาว แล้วเดินตรงไปยังประตูบ้าน สวมรองเท้าผ้าใบเสร็จก็ก้าวตรงไปยังรถยนต์ส่วนตัว โดยมีหญิงสาวก้าวตามไปติดๆ จนเมื่อเขาเปิดประตูรถเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ จึงเอ่ยถาม

         “คุณจะกลับมากินข้าวที่บ้านหรือเปล่าคะ”

         “วันนี้มีเรื่องให้ต้องจัดการเยอะ ไหนจะต้องเข้าคลินิก ฉันคงไม่ได้เข้ามา เธอไม่ต้องรอ”   

         สิ้นเสียงห้าวทุ้ม เสียงสตาร์ตรถก็ดังกระหึ่ม หญิงสาวถอยหลังออกมาสองสามก้าวแล้วยืนมองอีกฝ่ายขับรถออกไปจนลับสายตา ก่อนกลับเข้าบ้านเพื่อดูแลความเรียบร้อยเหมือนทุกวัน

         ช่วงสายหญิงสาวขับรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งตรงไปยังบ้านของนายอังกูรและนางมนพร บิดาและมารดาของอิชย์ ซึ่งอยู่ห่างไปไม่ไกลนัก ทั้งสองอาศัยอยู่กับบุตรสาวคนโตที่ยังไร้วี่แววคู่ครอง

         อัจฉราโผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างเมื่อได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ที่คุ้นชิน แล้วยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ก่อนจะผลุบหายไปแล้วโผล่อีกทีที่ประตูบ้าน พอดีกับที่ร่างบางของจันทร์กระจ่างก้าวมาถึง

         “ไงจ๊ะ วันนี้มาแต่เช้า” อัจฉราทักทายด้วยสีหน้าแจ่มใส

         “แต่เช้าที่ไหนพี่อัจ นี่มันเกือบจะสิบโมงแล้ว สายโด่งแน่ะ” หญิงสาวกระเซ้าพี่สาวของสามี ขณะที่เดินตามอีกฝ่ายเข้าไปภายในบ้าน

         “แกงเนื้อใส่มะเขือเปราะค่ะพี่อัจ” หญิงสาวส่งกับข้าวให้กับคนที่เป็นพี่สาวของสามี และเป็นเพื่อนรุ่นพี่ของตนมาก่อน

         “ขอบใจจ้ะ ลาภปากพี่แท้ๆ”

         หญิงสาวหัวเราะขันท่าทางปาดริมฝีปากของอีกฝ่าย ก่อนจะชะเง้อมองหาบิดาและมารดาของอีกฝ่าย

         “พ่อกับแม่ล่ะคะ”

         อัจฉราเดินนำสาวรุ่นน้องตรงไปยังครัวใหญ่

         “ไปฟาร์มน่ะ ไปดูวัว เมื่อวานตาอิชย์แวะมาบอกว่าวัวเริ่มติดโรคระบาด เห็นว่าแยกตัวที่มีอาการออกไปพักอีกคอกหนึ่งแล้ว พ่อกับแม่ก็เลยออกไปแต่เช้าเหมือนกัน”

         อีกฝ่ายบอกเล่า พลางเก็บกล่องกับข้าวใส่ตู้เย็น จากนั้นทั้งสองก็ปักหลักนั่งคุยกันในครัวนั่นเอง

         “พักนี้เป็นไงบ้าง มีวี่แววบ้างไหม” คนถามหลุบตามองลงไปยังหน้าท้องของเพื่อนรุ่นน้อง ทั้งสายตาและริมฝีปากแต้มยิ้มกรุ้มกริ่ม ทำให้คนถูกถามต้องก้มลงมองตามแล้วส่ายหน้าเบาๆ

         “ยังเลยพี่”

         คนฟังขมวดคิ้วนิ่วหน้า

         “ก็ไหนว่าปล่อยแล้วยังไงล่ะ ทำไมยังไม่มาอีก” คนอยากมีหลานเต็มแก่ทำหน้าผิดหวัง ทำให้คนตัวบางส่ายหน้ายิ้มๆ อีกครั้ง

         “ไม่รู้เหมือนกัน คุณอิชย์พาไปตรวจสุขภาพมาแล้ว ก็ปกติดีทุกอย่าง”

         “แบบนี้ต้องบำรุงนะ” คนพูดทำหน้าจริงจัง ก่อนจะหันไปรินน้ำให้กับหญิงสาวร่างเล็ก

         “ขอบคุณค่ะ” จันทร์กระจ่างเอ่ยขอบคุณ แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง แววตาและสีหน้าคล้ายกับคนที่มีความคิดหมกมุ่น

         “มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าจันทร์”

         คนถูกถามหันกลับมาสบตา แล้วถอนหายใจยาว

         “เมื่อวานคุณแพรแวะมาหาคุณอิชย์ที่คลินิกค่ะ”

         คิ้วคู่งามของอัจฉราขมวดมุ่นแทบทันที

         “เหรอ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนมองน้องสะใภ้ด้วยสายตาค้นคว้า รับรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายไม่สบายใจกับการพบกันของคนทั้งสอง “อย่าคิดมาก แพรเขามีผัวไปแล้ว ผัวเขาออกจะใหญ่โต ก็คงแค่แวะมาทักทายเพื่อนเก่าธรรมดานั่นแหละ”

         คำปลอบใจของอัจฉราทำให้คนฟังยิ้ม แต่กลับเป็นรอยยิ้มที่ไม่สดใสเลยสักนิด

         “จันทร์”

         “จันทร์คงคิดมากเกินไปอย่างที่พี่อัจบอกจริงๆ”

         หญิงสาวพยายามยิ้มให้กับคนตรงหน้า ทว่าอัจฉราก็ยังเห็นว่าวันนี้จันทร์กระจ่างไม่สดใสเหมือนทุกวันอยู่ดี เรื่องแบบนี้ จะมองข้ามสัญชาตญาณหญิงไม่ได้ แต่ที่ตนต้องพูดแบบนั้นออกไปก็เพราะไม่อยากให้คนหน้าหมองต้องคิดมากจนเก็บเอาไปเครียด

         “อืม พี่ว่าเรามาช่วยกันทำกล้วยบวชชีดีกว่านะ เที่ยงนี้จะได้เอาไปให้พ่อกับแม่ ตาอิชย์แล้วก็คนงานที่ฟาร์ม นี่พี่กำลังรอกะทิจากแม่บ้านที่ออกไปซื้ออยู่ ระหว่างรอเรามาช่วยกันปอกกล้วยกันไปพลางๆ ก็แล้วกันนะ”

         “คุณอิชย์ไม่ไปคลินิกหรือคะ” จันทร์กระจ่างเอ่ยถามอย่างนึกแปลกใจ เพราะเขาบอกกับหล่อนว่าจะต้องเข้าคลินิกต่อ

         “ไม่หรอก อิชย์เพิ่งโทร.มาบอกพี่ก่อนหน้าจันทร์จะมาแป๊บเดียว ยิ่งฟาร์มยุ่งๆ แบบนี้ ก็คงจะไม่ได้ไปแล้ว”

         ได้ฟังเช่นนั้นหญิงสาวจึงพยักหน้ารับรู้ ทว่าลึกๆ นั้นเต็มไปด้วยความน้อยใจ เขาบอกกับทุกคนได้ยกเว้นหล่อน

         เจ้าของดวงหน้าหวานหลุบตาลง ภายในส่วนลึกเกิดรอยร้าวขึ้นอีกครั้ง

         เป็นคนไม่สำคัญสินะ ไม่เคยเลยสักครั้ง...

        

สองสาวต่างวัยตรงไปยังฟาร์มโคนมที่ห่างออกไปไม่มากโดยรถเก๋งของอัจฉรา เมื่อไปถึงทั้งสองก็เรียกคนงานมาช่วยขนหม้อกล้วยบวชชีไปไว้ที่โรงครัว อัจฉราเอ่ยถามคนงานสองสามคำจึงรู้ว่าพ่อและแม่รวมทั้งน้องชายอยู่ที่ไหน

         “ไปจันทร์ เราไปหาพ่อกับแม่ที่คอกพักชั่วคราวกันเถอะ”

         สิ้นเสียงของอัจฉรา จันทร์กระจ่างก็เดินตามอีกฝ่ายตรงไปยังคอกพักชั่วคราวที่สร้างเอาไว้สำหรับแยกวัวที่เกิดโรคโดยเฉพาะ  เมื่อไปถึง ทั้งคู่ก็เห็นบิดามารดากำลังยืนดูวัวตัวโตที่ถูกย้ายมาไว้ในคอกพักชั่วคราว

         “แม่”

         เสียงเรียกของลูกสาวทำให้นางมนพรและนายอังกูรหันไปตามเสียง เมื่อเห็นว่าลูกสาวมากับลูกสะใภ้ก็ส่งยิ้มให้ทันที

         “อ้าว จันทร์ก็มาด้วยเหรอลูก”

         จันทร์กระจ่างส่งยิ้มให้ท่าน ขณะหยุดลงข้างๆ ร่างอวบ

         “จันทร์แวะไปหาหนูที่บ้าน ก็เลยชวนทำกล้วยบวชชี แล้วก็ยกหม้อมาที่นี่ ให้คนงานยกไปเก็บเอาไว้ในโรงครัวแล้ว” อัจฉราบอกกับมารดา “แม่กับพ่อจะกินเลยไหม”

         “ยังหรอก รอเจ้าอิชย์ก่อน” นางมนพรบอกกับลูกสาว พลางมองเข้าไปยังคอกวัวที่มีลูกชายและสัตวแพทย์ประจำฟาร์มกำลังตรวจสุขภาพของเจ้าวัวอย่างละเอียด

         จันทร์กระจ่างขยับเข้าไปใกล้คอก แล้วมองเข้าไปที่ร่างของสามี ดวงตาคู่งามมองเขาด้วยความชื่นชมอย่างชัดเจน เวลาที่อิชย์ตั้งใจทำงานโดยไม่สนใจสิ่งอื่นใด เขายิ่งดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก หล่อนตกหลุมรักเขาก็เพราะแบบนี้

         แววตาเป็นประกายของจันทร์กระจ่าง ทำให้นางมนพรและอัจฉราสบตากันยิ้มๆ ทั้งคู่ชอบใจภรรยาของลูกชายมาช้านาน เมื่อรู้ว่าทั้งสองตกลงใช้ชีวิตร่วมกัน แม้จะยังไม่มีการจัดงานให้เป็นกิจจะลักษณะตามความพอใจของคนทั้งสองโดยเฉพาะลูกชายของตน แต่ทั้งหมดก็รับรู้และยอมรับหญิงสาวเข้ามาเป็นสะใภ้อย่างเต็มใจ เพราะนอกจากจันทร์กระจ่างจะมีรูปร่างหน้าตาน่ารักชวนมองแล้ว ยังขยันขันแข็ง ใจเย็น ทำอาหารก็อร่อย แม้แต่อิชย์เองยังยอมรับในข้อนี้