EP.5 ได้กันแล้วจะกลัวอะไร

EP.5

พี่พายแหวกกลีบดอกไม้แดงช้ำและแกล้งบีบให้น้ำกามไหลออกมา ก่อนจะใช้นิ้วกลางยัดเข้าไปเขี่ยน้ำรักออกมา

“มันฟินนะ จะทำให้หนูเสร็จอีกเหรอ”

“หน้าเราดูมีความสุขนะ”

“ค่ะ ความสดชื่นที่ได้จากน้ำกาม ไม่มีสิ่งไหนมาทดแทนได้”

“พูดจาอะไรเลอะเทอะ”

“พี่พายนั่นแหละ ทำหนูเลอะเทอะหมดแล้ว”ว่าแล้วเขาก็เอาน้ำรักมาป้ายบนตัวเรา เขี่ยวนๆตรงเนินสามเหลี่ยม ขึ้นไปที่หน้าท้องแบนราบ จนถึงยอดถันทั้งสองข้าง

“หนูเสียวนะ รับผิดชอบด้วย”

“เดี๋ยวเช็ดให้”

“ถ้าจะเอาต่อไม่ต้องเช็ดก็ได้ค่ะ”

“ไหวเหรอ”

“ไหวค่ะ”

“แล้วบอกหายใจไม่ทัน”

“งั้นพี่พายมานอนข้างล่าง หนูนอนทับพี่พายเอง หนูขอฟินกับเรือนร่างพี่พายก่อนได้ไหม ขย่มเองอาจไม่แรงเท่าที่พายขย่ม”ว่าแล้วเราก็ลุกขึ้นพร้อมกับผลักให้พี่พายนอนลงที่โซฟาแทนเรา

“หนูไม่อิ่มค่ะ”

ร่องสวาทถูไถกับแก่นกายใหญ่ซ้ำไปซ้ำมา สัมผัสเรือนร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามยิ่งทำให้น้ำหล่อลื่นไหลกระฉอก ในที่สุดเราก็อดใจไม่ไหว สอดใส่แก่นกายเข้าไปด้านใน แม้จะรู้สึกเจ็บบ้างแต่สุดท้ายเราก็ทำให้ทั้งเขาและเราเสร็จไปพร้อมกันได้

หลังจากเสร็จก็นอนกอดกัน เรานอนบนอกพี่พาย กอดเขาอยู่อย่างนั้น ไม่รู้เลยว่าตัวเองผล็อยหลับไปตอนไหน แต่รู้แค่ว่ามันอบอุ่นมาก

คืนต่อมา

23.30 น.

เมื่อคืนเรามีความสุขมากจนลืมความทุกข์ใจทั้งหมด มีความสุขแบบที่พี่อิฐยังไม่เคยให้ได้ แต่ทำไม เช้ามาความเศร้ากลับทวีคูณ พี่พาย ผู้ชายที่มีอะไรกับเราเมื่อคืน เขาหายไป จนถึงตอนนี้ก็ไร้วี่แววว่าเขาจะมาหา เราคงง่ายเกินสินะ ผู้ชายได้แล้วก็คงฟันแล้วทิ้ง น่าสมเพชตัวเองเหลือเกิน

หรือเรื่องราวทั้งหมดมันจะเป็นแค่ฝันไป มันไม่มีจริงหรือเปล่า แต่ความเจ็บปวดที่ใจกลางสาวเป็นเครื่องยืนยันชั้นดีว่า เรื่องเมื่อคืนเป็นเรื่องจริง อีกทั้งไข้ที่ขึ้นซึ่งตอนนี้ตัวรุมๆ พรุ่งนี้จะออกจากโรงพยาบาลได้แล้วเชียว

แต่อย่างน้อยมันก็ยังมีเรื่องดีนิดนึง ผลตรวจร่างกายเราออกแล้ว ปกติดีทุกอย่าง ยกเว้นหัวใจที่บอบช้ำตอนนี้มันแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว

คลิปวีดีโอในโทรศัพท์ถูกลบ ไม่รู้ว่าเขาเอานิ้วมือเราไปแสกนเข้าเครื่องแล้วลบเลยเหรอ ถ้าเป็นขนาดนั้นเขาคงไม่อยากให้เขาอยู่ในความทรงจำเรา แต่ไม่เป็นไร เราจะเก็บเขาไว้ในไดอารี่เล่มนี้ เราวาดภาพ18+ของเรากับพี่พายลงในนี้ ภาพวาดเสมือนจริงนี้มันทำให้มีอารมณ์อีกครั้ง ซึ่งไม่ใช่แค่อารมณ์ใคร่ มีเศร้ามีทุกข์ มีผิดหวัง และน่าเวทนา

ใช่! เราระบายทุกอย่างลงในไดอารี่เล่มนี้ เปิดไปหน้าที่แล้วยังเป็นเรื่องของเรากับพี่อิฐอยู่เลย ยังระบายเรื่องเขาไม่ทันเสร็จ นี่เราจะต้องเสียใจเรื่องไหนก่อนดี

เรานั่งเขียนระบายความรู้สึกมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว ภาวนาให้ตอนที่ลุงเพชรไปเอาของใช้ส่วนตัวและไดอารี่เล่มนี้มาเขาไม่เสียมารยาทเปิดอ่านมันนะ ไม่งั้นคงต้องแทรกแผ่นดินหนี มีแต่เรื่องใต้สะดือทั้งนั้น

ควรนอนได้แล้วเนเน่ พรุ่งนี้ไม่รู้ต้องเจออะไรอีก ขอให้ผ่านไปแบบไม่เจ็บหนักนะ

เราปิดไดอารี่ลงพร้อมถอนหายใจแรง ปาดน้ำตาออกลวกๆ คงจะมีแค่เราที่เป็นคนปลอบใจตัวเองได้ดีที่สุด ลุกขึ้นจากเก้าอี้ กำลังจะเดินไปนอน แต่จู่ๆก็มีบางอย่างเกิดขึ้นตรงหน้า

“พะ…พี่พาย /เฮ้ย! ยังไม่นอนเหรอ”ต่างฝ่ายต่างก็ตกใจกันและกัน พี่พายปรากฏตัวมาแบบผีในละครไทย ซึ่งนี่คือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นจริงแบบไม่มีตัวแสดงแทน เขาโผล่มาจะๆต่อหน้าต่อตา แทบช็อคขาเราแข็งทำอะไรไม่ถูก จะกรี๊ดออกมาแต่มันออกเสียงไม่ได้

“ฉิบหายเอ้ย!”พี่พายสถบคำหยาบพร้อมก้าวเข้าหาเราแค่ก้าวเดียว ส่วนเราล้มลง ขามันสั่นจนยืนไม่ไหว ทำอะไรไม่ถูก รีบสไลด์ตัวถอยหลังไปแอบใต้โต๊ะ โดยใช้เก้าอี้ปิดบัง แต่เปล่าประโยชน์พี่พายรีบดึงมันออก

“คิดว่านอนไปแล้ว ก็เลยมาแบบนี้”

“นะโมตัสสะ …”ท่องว่าไงต่อนะ เราพนมมือแต่จำบทสวดไม่ได้ แล้วผีที่ไหนมันจะไป

“ได้กันแล้วจะกลัวอะไรวะ”

“ภควะโต นะโม อิติปิโส สังฆังนะมามิ”

“เฮ้ย! บทสวดประเทศไหนน่ะ”

“ฮือออออ”เราปล่อยโฮเมื่อพี่พายจับมือเราที่ไหว้เขาอยู่ลง มือเขายังเย็นจนเราสะดุ้งเหมือนเดิม หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามจนจะทะลุออกมาอยู่แล้ว

“ก็บอกไปแล้วนะว่าเป็นผี ไม่เชื่อเอง ไม่เชื่อไม่เท่าไร มาปล้ำพี่อีก ทีนี้เชื่อยัง?"

"..."

"เลิกร้องเถอะ พี่มาดี”

“นี่เราเป็นบ้าไปแล้วเหรอเน่ หรือเราตายไปแล้ว หรือเราเห็นภาพหลอน มันคืออะไร”

“น้องยังไม่ตาย มีพี่คนเดียวที่ตาย”

“แล้วหนูกับพี่ติดต่อกันได้ไง”เสียงเราสั่น ยังกลัวอยู่แต่พี่พายหัวเราะเบาๆกับท่าทางของเรา

“น้องขออะไรไปล่ะ จำได้ไหม พี่ก็มาช่วยไง แล้วน้องก็ชวนพี่มาเนี่ย ลืมเหรอ”

“…”

“อ้อ ไอ้ที่พันขาน้องน่ะ มันเป็นผีพรายหญิงวัยชราที่มันกำลังหาตัวตายตัวแทนอยู่ มันจะได้ไปเกิดใหม่ ดีที่น้องภาวนาไปแบบนั้นพี่ถึงเข้าไปช่วยได้”

“มันไม่ใช่วัชพืช จะมีอะไรเซอร์ไพรส์อีกไหมเนี่ย”

“จริงๆจะมาตั้งแต่หกโมง แต่มัวทะเลาะกับอีป้านั่น มันด่าพี่เรื่องที่พี่ช่วยน้อง จนมันอดไปเกิด วันนี้พี่ก็เลยมาดึก”

ไม่รู้ต้องขอบคุณอีกไหม แต่เกิดความรู้สึกสับสนหลายอย่าง ต้องรู้สึกดีหรือกลัว หรือควรโทรไปเล่าในรายการผี เผื่อจะดังแล้วเอาไปเป็นซีรีย์ ได้เงินมาต่อชีวิตที่กำลังอยู่ในช่วงขาลง

เรานั่งกอดเข่าตัวสั่น ทำใจอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ซึ่งพี่พายก็นั่งมองเราอยู่อย่างนั้น จิกแขนตัวเองหลายครั้งว่านี่ไม่ใช่ฝันไปใช่ไหม และใช่มันเป็นความจริง

“ห้ามวาร์ปมาให้หนูเห็น ห้ามทำให้หนูตกใจนะ”พอตั้งสติและทำใจได้ก็เริ่มตั้งข้อตกลงกับเขา

“วาร์ป?”พี่พายทำหน้างงๆ เหมือนเขาจะไม่รู้จักคำนี้ แต่เขาก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ “อ๋อ แบบนี้นะเหรอ” เหมือนถ้าไม่ได้แกล้งเราชีวิตเขาคงไม่มีอะไรทำ เขาวาร์ปหายจากตรงนี้ไปปรากฎตัวทั่วห้อง ในที่สุดก็กลับมาที่เดิม ซึ่งเราเห็นแค่นิดเดียวเพราะหลังจากนั้นปิดตา มันไม่ใช่เรื่องที่จะชินกันง่ายๆ

“พี่กำลังทำให้ชินอยู่นะ เอามือออก ลืมตาด้วย”

“พอแล้ว ไม่อยากดูแล้ว”

“อะไร ทีเมื่อคืนล่ะชอบจังเลยนะ ลูบๆคลำๆ ไม่เห็นกลัว”เรามองหน้าพี่พาย มือไวตีแขนพี่พายไปเต็มแรง

“ถ้าหนูรู้ว่าพี่เป็นผี หนูคงไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก”

“รู้ น้องรู้ แต่น้องแค่ไม่เชื่อ”

“ใครจะไปคิดอ่ะว่าจะมีจริงอ่ะ”

“แต่เราได้กันแล้ว อย่ามาทำกลัว เออแล้วได้กับพี่ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ท้องหรอก น้ำอสุจิหมดอายุ”

“ค่ะ ถึงมันจะหมดอายุ แต่มันเจ็บ และตอนนี้หนูเป็นไข้”

“อยากงอแงไหม จะกอดปลอบ มาให้พี่โอ๋นี่มา”เหมือนประโยคนี้จะทำให้ความหวาดกลัวหายเป็นปลิดทิ้ง เขาดูเป็นผู้ชายอบอุ่นมาก มันทำให้ไม่สนเรื่องที่เรากับเขาคนละภพคนละชาติกันไปเลย

“ยังไม่ต้องค่ะ หนูปลอบตัวเองก่อน หนูยังไม่ชิน ช่วยหลบด้วยนะคะ หนูจะไปเตียง”

“หลบแบบไหน”

“หลบดีๆ อย่าวาร์ปไม่งั้นหนูแช่งนะ”

พี่พายหัวเราะชอบใจ เขาหลบทางให้เราเดินกลับไปนอนที่เตียง ซึ่งตอนนี้นอนไม่หลับแล้ว อยากรู้เรื่องของเขา

“แล้วพี่ตายได้ไงคะ”

“เมื่อ30ปีก่อน พี่เป็นพลเมืองดีที่ขัดขาพวกมาเฟียไม่ให้พวกมันทำสิ่งต่ำช้า เลยโดนพวกมันตามฆ่า เมื่อก่อนตรงสวนไอ้อิฐมันเป็นป่า มีบ่อนั้นอยู่มาก่อน พี่วิ่งหนีพวกมาเฟียมา พวกมันมีเป็นสิบรุมพี่คนเดียว หาทางหนีไม่ได้แล้วเพราะพวกมันสกัดทุกทาง คิดอะไรไม่ออกเลยวิ่งลงน้ำ พวกมันมีอาวุธทุกอย่างที่ทำให้พี่ทรมานได้ คิดว่าถ้าตายขอแบบไม่ทรมานมาก”

“…”

“พวกมันหูตาไวตามพวกมาที่บ่อ ยิงปืนลงน้ำ พี่เลยเป็นแผลที่หลังกับขา พี่จึงรอให้พวกมันชะล่าใจแล้วไปจากตรงนี้ แต่เวลานั้นไม่มาถึงพี่ตายซะก่อน ไม่ได้ตายเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหวอย่างเดียว ตายเพราะมีใครก็ไม่รู้ดึงขาด้วย”

“น่าสงสารจังคะ”

“คนดีก็ตายเร็วแบบนี้แหละ”

“พี่อายุเท่าไรคะ”

“ตอนตายอายุ40”

“40หน้าเด็กจัง แต่ตายมา30ปี ตอนนี้ก็70ปี หนูต้องเรียกปู่ทวดแล้วมั้ง”

“เรียกพี่เหมือนเดิมเหอะ”

“เรียกป๋า เรียกแดดดี๊ได้ไหม”

“พี่ไม่ใช่พ่อเรานะ”

“ก็ไม่ใช่ไง เคยได้ยินคำว่า เด็กป๋าไหม”

“ป๋าไหน แล้วแดดดี๊อ่ะพ่อใคร”

“เอาเป็นว่าเรียกพี่เหมือนเดิมนั่นแหละ”