ตอนที่ 9 ขายของธรรมดาที่ล้ำค่าในยุคนี้

‘แม้จะไม่ได้ทำเองก็เถอะ’

“อีกอย่างส่วนผสมไม่ใช่น้อยๆ หาได้ยากจากยุค…เอ่อ ข้าหมายถึงในใต้หล้านี้จะหาสุราที่กลิ่นและรสชาติดีได้เท่าข้าอีกหรือ สามตำลึงน้อยไปหรือไม่”

“เอ่อ เช่นนั้นก็สี่ตำลึงข้าให้เจ้าสี่ตำลึง”

ขณะที่ทั้งสองกำลังต่อรองราคากันอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงของใครบางคนเอ่ยขึ้นมากลางวงสนทนานั้น

“เฮอะ เถ้าแก่เหอร้านเหล้าของเจ้าชอบกดขี่ราคากับชาวบ้านตาดำๆ เช่นนี้เองหรอกหรือ ก่อนหน้าข้าเคยได้ยินมาบ้างไม่คิดว่าจะเป็นความจริง”

“ฮูหยินเว่ย!”

“ใช่ข้าเองสุราที่นางนำมาแค่เพียงได้กลิ่นที่โชยมานั่นก็รู้แล้วว่าเป็นของล้ำค่ายิ่ง”

“ฮูหยินปราดเปรื่องยิ่งนักเจ้าค่ะ”

“เจ้ารินมาให้ข้าลิ้มรสสักนิดสิ ข้าจะบอกราคาที่เหมาะสมได้”

“ได้เจ้าค่ะฮูหยิน”

“หรือท่านไม่พอใจที่ข้าเข้ามาขัดขวางการเจรจาทำการค้าของท่านหรือ”

“มะ ไม่ใช่เช่นนั้นหรอกขอรับฮูหยิน”

ไป๋ฉางอวี้ละความสนใจจากตาแก่ขี้เหนียวนั้นก่อนจะรินไวน์ลงในจอกเหล้าเล็กๆ ที่นางเตรียมมาด้วย ฮูหยินเว่ยรับไปก่อนจะยกสุราในจอกขึ้นดื่มทีละนิดความหวานกลมกล่อมและรสชาติสุราที่กลั้วคอลงไปนั้นทำเอานางสดชื่นขึ้นมาทันใด

“นี่มันไม่ใช่สุราธรรมดาแล้วกระมังนี่เป็นสุรารสเลิศแล้ว เจ้าไปได้มาจากที่ใดหรือนางหนู”

“เอ่อคือว่า ก็แค่สุราที่ข้ากับสามีช่วยกันหมักบ่มเอาไว้น่ะเจ้าค่ะ”

“เหล้านารีแดงยังรสชาติไม่ดีเท่านี้เลย เจ้าช่างมีฝีมือจริงๆ”

ไป๋ฉางอวี้ยิ้มเอียงอายเล็กน้อย

‘นางหมักเองที่ไหนกันเล่าแต่เพื่อความอยู่รอดของครอบครัวก็คงต้องตามน้ำไปเท่านั้น’

“เถ้าแก่เหอเหล้านารีแดงไหหนึ่งก็สิบตำลึงแล้ว หากว่าท่านไม่สู้ราคาเช่นนั้นข้าจะรับซื้อไว้เอง”

เมื่อไป๋ฉางอวี้ได้ยินว่าเหล้านารีแดงที่รสชาติแย่กว่าของนางราคาไหละสิบตำลึงก็ถึงกับต้องหันไปมองหน้าเถ้าแก่ร้านเหล้าทันที

‘นี่คิดจะโก่งราคาข้างั้นหรือนี่’

“เอ่อ แต่ว่าฮูหยิน”

“เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว ไปเถอะนางหนู”

“ฮูหยินขอรับข้าน้อยผิดไปแล้ว”

เถ้าแก่เหอรีบวิ่งตามสตรีทั้งสามออกมาจนถึงหน้าร้านแต่พวกนางก็หาได้สนใจเขาไม่

ทั้งสามเดินฝ่าผู้คนออกจากตลาดไปยังเส้นทางหลักที่ทั้งกว้างและใหญ่

“ฮูหยินท่านจะรับซื้อสุราของข้าไว้เองจริงๆ หรือเจ้าคะ”

“ใช่แล้ว หากเจ้านำไปขายที่โรงสุราหรือร้านเหล้าเล็กๆ เช่นนั้นอีกย่อมถูกกดราคาอย่างแน่นอน รู้หรือไม่สุราดีๆ ในเมืองหลวงไหหนึ่งเกือบร้อยตำลึงก็มีนะ”

“จริงหรือเจ้าคะ!”

“ลูกชายของข้าเป็น เอ่อ เป็นพ่อค้าที่ติดต่อกับวังหลวงบ่อยๆ เขาชื่นชอบหาของล้ำค่าไปเสนอขายแก่คนในวังหลวงยิ่งนัก หากรู้ว่าได้สุรารสเลิศเช่นนี้เป็นต้องดีใจกระโดดโลดเต้นอย่างแน่นอน”

“อย่างนั้นหรือเจ้าค่ะ”

“ตามข้ามาเถอะ นี่เสี่ยวลู่ช่วยนางถือตระกร้าสิ”

“เจ้าค่ะฮูหยิน”

“บ้านของข้าชอบทำการค้ามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เรื่องพวกนี้ข้าจึงเชี่ยวชาญนัก”

“แล้วท่านจะพาข้าไปที่ไหนหรือเจ้าคะ”

“บ้านของข้าอย่างไรเล่าตามมาเถอะข้าไม่พาเจ้าไปขายหรอกน่า”

ฮูหยินเว่ยขยิบตาให้นางเล็กน้อยก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเดินไปตามทางเดินอย่างคล่องแคล่ว

“เจ้าของวิเศษที่เจ้าให้ข้านี่ช่างยอดเยี่ยมเสียจริงดูสิมองเห็นอะไรชัดเจนขึ้นเยอะเลย รู้หรือไม่ก่อนหน้านี้แค่เพียงก้อนหินข้าก็ยังมองไม่เห็น แย่จริงๆ”

“ดีใจที่ฮูหยินชอบมันนะเจ้าค่ะ”

ไป๋ฉางอวี้เดินตามฮูหยินไปยังบ้านหลังหนึ่งที่ที่เมื่อมองอย่างชัดเจนอีกครั้งมันเกินกว่าคำว่าบ้านมาก ‘ช่างใหญ่โตอะไรเช่นนี้นะ’

“คะ คือว่าท่านพาข้ามาที่นี่ทำไมกันเจ้าคะ”

“ที่นี่คือบ้านของข้าเองเข้ามาเถอะข้าจะให้คนของข้าดูของล้ำค่านี่เสียหน่อยจะได้ให้ราคาเจ้าถูก”

ไป๋ฉางอวี้มองบ้านหลังใหญ่โตด้วยความลังเลเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรหรอกน่าเข้ามาเถอะ”

ฮูหยินเว่ยดึงแขนของนางเข้าไปในบ้านเมื่อเข้ามาถึงก็ถูกเชิญมานั่งที่ศาลาหลังงามที่รายล้อมไปด้วยสวนดอกไม้ละลานตางดงามยิ่งนัก

ไป๋ฉางอวี้ถูกสะกดให้ชื่นชมดอกไม้เหล่านั้นจนลืมไปว่าตนเองนั้นมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไรจนเมื่อกระทั่งได้ยินเสียงของบุรุษวัยกลางคนดังแว่วเข้ามาในหูถึงได้สติอีกครั้ง

“ฮูหยินเรียกข้าน้อยหรือขอรับ”

“ใช่แล้ว นี่อาซือเจ้ามาดูนี่สิแม้ข้าจะไม่สันทัดเรื่องพวกนี้แต่พอมองออกมาว่าเป็นสุราล้ำค่ายิ่งนัก ใช่หรือไม่”

“ข้าน้อยขอลองดูก่อนนะขอรับ”

เขารับจอกสุราจากฮูหยินเว่ยมายกขึ้นดื่มทีละนิดก่อนจะทำตาโตเมื่อได้ลิ้มรสสุรานั้นแล้ว พ่อบ้านสือผู้ที่ใช้ชีวิตอยู่กับสมุนไพรและของหายากมาทั้งชีวิตเป็นต้องประหลาดใจอย่างยิ่งที่สตรีอายุน้อยเช่นนางจะมีของสิ่งนี้อยู่ในมือทั้งยังมากมายเช่นนี้

‘มีไหเดียวก็นับว่าล้ำค่ามากพอแล้วนี่นางมีถึงสามไห! น่ากลัวว่าที่บ้านของนางคงหมักเอาไว้อีกมากมายอย่างแน่นอน’

ว่าอย่างไร

“รสชาติดียิ่งนักดียิ่งกว่าเหล้านารีแดงชื่อดังในเมืองหลวงเลยขอรับฮูหยิน ของพวกนี้หากส่งไปขายในเมืองหลวงคนที่นั่นย่อมสู้ราคาอย่างแน่นอน ว่าแต่นางหนูเจ้าไปได้ของพวกนี้มาได้อย่างไร”

ไป๋ฉางอวี้ที่ได้ยินดังนั้นก็เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ที่บ้านของข้ายังมีอีกมากเลยนะเจ้าคะ สามีของข้าเป็นคนหมักด้วยตนเองแต่น่าเสียดายที่ก่อนหน้านี้เขาประสบอุบัติเหตุดวงตาถูกไม้ทิ่มแทงจนตามืดบอดสนิทไปจึงไม่ได้ออกไปหาสมุนไพรเพื่อมาหมักเพิ่มอีก”

“คุณพระช่วย!”

“บ้านของข้ายังหมักเหล้าเอาไว้อีกมากแต่น่าเสียดายที่บ้านของข้าต้องการใช้เงินจำนวนมากในการรักษาสามีของข้าจึงตัดใจนำมันออกมาขายน่ะเจ้าค่ะ”

“เป็นเช่นนี้นี่เอง”

“ฮูหยิน สุราพวกนี้มีราคายิ่งนักข้าประเมินดูแล้วรับซื้อได้ไหละห้าสิบตำลึง”

‘ไหละห้าสิบตำลึงงั้นหรือสามไหก็ร้อยห้าสิบตำลึงแล้ว แม่เจ้ามันมากมายเพียงใดนะเหตุใดตอนเรียนหนังสือถึงไม่ตั้งใจฟังที่อาจารย์สอนกันเล่า’

“ข้ารับซื้อไว้ทั้งหมดนี้ เจ้าบอกว่าที่บ้านยังมีอีกมากมายใช่หรือไม่เช่นนั้นหากว่าสุราได้ที่แล้วก็นำมาขายที่บ้านของข้าได้ตลอดเวลาเลยนะ ถือเสียว่าข้าเป็นญาติผู้ใหญ่ของเจ้าคนหนึ่งก็แล้วกัน”

“แต่ว่าฮูหยินท่านกับข้าพบกันเพียงครั้งเดียวท่านไว้ใจข้ามากเกินไปนะเจ้าคะ”

“ทำไม หรือเจ้าเป็นสายลับของใครแฝงตัวมางั้นหรือ”

“ห้ะ!”

“คงไม่ใช่สินะข้าอยู่มานานอายุปูนนี้แล้วไม่มีสิ่งใดที่ต้องเป็นกังวลแล้วล่ะ”

นางพูดจบก็ยกสุราขึ้นดื่มอีกครั้ง

“ฮูหยินยังกลางวันอยู่เลยดื่มมากไปไม่ดีนะเจ้าคะ”

“เจ้านี่อย่างไรนะ เป็นแม่ค้าก็ต้องขายสินค้าสิมาบอกให้ข้าหยุดดื่มได้อย่างไร”

“ข้าก็เพียงแค่”

“ช่างเถอะถึงข้าจะแก่แล้วแต่ข้ายังแข็งแรงดี ดื่มเหล้าก็เพื่อให้คลายเหงาลงเท่านั้นลูกหลานก็ไม่มีชีวิตช่างเงียบเหงาเสียจริง”

“ลูกหลานไม่มีได้อย่างไรกันเจ้าคะหากคุณชายมาได้ยินเข้าคงเสียใจแย่”

“เจ้านี่ชอบขัดข้าอยู่เรื่อยเลยนะเสี่ยวลู่ ข้าหมายถึงบุตรชายของข้าไม่ยอมมีครอบครัวเสียทีจึงไม่มีหลานมาวิ่งเล่นที่บ้านของเราต่างหากเล่า”

“อะ เอ่อเจ้าค่ะฮูหยิน”

ไป๋ฉางอวี้จ้องมองสตรีทั้งสองที่กำลังถกเถียงกันอย่างนึกเอ็นดู นางยกน้ำชาที่สาวใช้ส่วนตัวของฮูหยินเว่ยรินให้ก่อนหน้านี้ขึ้นดื่มความหอมหวานของชาทำเอานางหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง

“ข้าพอมองออกว่าเจ้าไม่ใช่คนที่คิดร้ายต่อใครสตรีที่ขยันขันแข็งทั้งยังมากฝีมือเช่นนี้ หากว่าเจ้ายังไม่มีครอบครัวข้าคงอยากให้เจ้ามาเป็นสะใภ้ของข้าแล้ว”

“แค่กๆ”

ไป๋ฉางอวี้ถึงกับสำลักน้ำชาทันทีที่ได้ยินฮูหยินเว่ยเอ่ยออกมา

“ฮ่าๆๆ ดูเจ้าสิเลอะหมดแล้วตกใจมากหรือ ข้าก็เพียงแค่ล้อเล่นเท่านั้นอย่าใส่ใจกับคำพูดของคนแก่ขี้เหงาเช่นข้าเลยนะ”

“เจ้าค่ะฮูหยิน”

ฮูหยินเว่ยสายหน้าให้นางเบาๆ ก่อนจะหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับบริเวณปากของนางเล็กน้อยแต่ที่ทำให้ไป๋ฉางอวี้สนใจนั่นก็คือ ลายปักผ้านั่น! จะว่าไปนางเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะหรือจะจำผิดไป

“เอ่อ ฮูหยินข้าขอถามอะไรบางอย่างได้หรือไม่เจ้าคะ”

“อะไรหรือ”

“…”