เมื่อหมอบอกว่าไม่ได้เป็นเกย์ (2)

"ขอต้อนรับคุณชายหมอกลับจากเขาใหญ่คร้าบบบ" รพีภัทรถอนหายใจอย่างเซ็งๆ เมื่อเดินเข้ามาถึงโต๊ะ ยังไม่ทันนั่งก็โดนหมอไทม์เพื่อนสนิทเอ่ยแซวซะก่อน

"ทำหน้าอะไรแบบนั้น พวกกูนัดมากินเหล้าแป๊บเดียวจะเป็นจะตาย"

"มึงมากกว่ามั้งไอ้หมอก" รพีภัทรตอบกลับทันที เมื่ออวัศย์เอ่ยพูดในสิ่งที่ปกติจะเป็นตัวเองที่มีปัญหาเรื่องนี้ ตั้งแต่มันมีแฟนก็เล่นหายหน้าหายตาออกจากวงสังคม จะนัดมันมากินเหล้าทั้งที เล่นชักแม่น้ำเป็นร้อยสาย จนพวกเขาถึงขั้นต้องโทรขอให้ใบชาเป็นคนเอ่ยปากพูด แต่ไอ้ตัวดีมาถึงก็นั่งซังกะตายจ้องแต่จะกลับบ้าน ถ้าวันนี้ไม่มีเหตุจริงๆ มันคงไม่โผล่มาอยู่ตรงนี้ เลิกงานแล้วหายหัวตลอด

แล้วก็เดาได้ไม่ยากว่าสาเหตุที่ทำให้มันต้องทิ้งเมียมานั่งอยู่ตรงนี้ก็เพราะเขา

"กูก็อยากเจอเพื่อนเจอฝูงบ้างไง แล้วอยากรู้ด้วยว่าเพื่อนรักจะซื้ออะไรจากเขาใหญ่มาฝากบ้าง"

"นั่นดิ มีอะไรมาฝากเพื่อนบ้างน้าาา" ธารณ์ลากเสียงยาวถามต่อ

"มีตีนนี่ไง"

"ไอ้พีร์ไอ้คนหยาบ การมีเมียไม่ได้ทำให้มึงอ่อนโยนขึ้นเลยรึไง" ไทม์บ่นเพื่อนเซ็งๆ แสร้งทำสีหน้ารับไม่ได้

"พวกมึงไม่มีอะไรทำกันแล้วรึไง ถึงต้องมาตามเสือกเรื่องกูเนี่ย" รพีภัทรส่ายหน้าเซ็งๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าแก้วตรงหน้าขึ้นมาดื่ม

"ไหนๆ มึงก็เปิดมาขนาดนี้แล้ว ให้กูเสือกหน่อยเถอะ" เมื่อรพีภัทรพูดมาขนาดนี้ อวัศย์จึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อน ก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่อยากรู้ "ได้ข่าวว่ามึงไปตามเฝ้าเมียถึงกองถ่ายจริงเหรอวะ"

รพีภัทรถอนหายใจยาวอย่างเบื่อหน่าย ตั้งแต่เมื่อวานที่เขากลับไปทำงานวันแรกหลังกลับจากสัมมนา ข่าวต่างๆ เกี่ยวกับเขาและภรรยาในนามดังว่อนในเน็ต ส่วนใหญ่จะเป็นข่าวซุบซิบที่เขาไปตามเฝ้าลัลนาในกองถ่าย อีกทั้งยังตั้งใจจัดสัมมนาให้ตรงวันกับเธอเพื่อที่จะได้ไปตามเฝ้าได้

มันมีคนคลั่งรักขนาดนั้นเลยเหรอ  ถามจริง!?

ทั้งโดนสายตาแปลกๆ ของคนในโรงพยาบาลจ้องมอง ไหนจะข้อความข่าวที่ไอ้เพื่อนตัวดีส่งมาแซวอีก ยังมีเฮียพัชที่โทรมาเปรยๆ เรื่องจะลงทุนเปิดโรงแรมที่เขาใหญ่ เอาเข้าไป!

ทีแรกคิดว่าวันนี้อาการแปลกๆ ของทุกคนจะเริ่มหายไป แต่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม แถมยังโดนลากตัวออกมากลางดึกอีกด้วย

"ว่ามา" คุยให้มันจบๆ ไปเลยแล้วกัน!

"สรุปมึงตามไปเฝ้าคุณนาวเขาจริงเหรอวะ"

"เออ"

"เชี่ยยยย" สองเสียงประสานกันทันทีเมื่อเพื่อนเอ่ยปากยอมรับ

"พวกมึงจะตื่นเต้นอะไรนักหนา"

"คุณเพื่อนครับ อย่างมึงไปนั่งเฝ้าผู้หญิงจะไม่ให้กูตื่นเต้นยังไงไหว" อวัศย์ตอบกลับเพื่อนทันที เมื่อเห็นมันทำหน้าเซ็งๆ ไอ้คนเย็นชาเนี่ยนะ จะไปนั่งเฝ้าผู้หญิง ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นภรรยาก็เถอะ

"มันไม่มีอะไรเลย เขาเกิดอุบัติเหตุกูก็แค่ไปช่วยดูเท่านั้น อีกอย่างกูกับเขาใครๆ ก็รู้ว่าแต่งงานกันแล้ว จะให้ปล่อยเขาไว้คนเดียว คนอื่นจะมองยังไง"

"มึงแคร์คนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"

"นั่นดิ ยิ่งพูดยิ่งแปลกๆ" อวัศย์นั่งกอดอกพิงโซฟา นั่งมองไทม์ซักไซ้เพื่อนสนิท

"ไม่ใช่แค่กูสักหน่อย เขาก็เป็นคนมีชื่อเสียง"

"แต่สายกูที่รายงานมาไม่ใช่แบบนั้นนะ"

"เรื่อง?"

"ยังไงๆ วะมึง" ธารณ์รีบหันไปมองหมอกด้วยแววตาสนุก เมื่อเพื่อนมีข่าวจากวงใน

"สายกูรายงานมาว่ามึงไปนั่งเฝ้าที่กองก่อนคุณนาวเกิดอุบัติเหตุอีก" 

"ก็เพราะมีคนเห็นไง ว่ากูอยู่ที่นั่น" รพีภัทรอธิบายบอกเพื่อน

"อยู่แล้วไง ต้องเฝ้าด้วยเหรอ"

"มึงจะอะไรไอ้หมอก ทีเมื่อก่อนมึงยังไปนั่งเฝ้าใบชาสอนหนังสือ แค่เด็กมายื่นลูกอมให้มึงก็แทบจะตบหัวทิ่ม" 

"ถีบสิไอ้พีร์ ใครจะไปทำเด็กแบบนั้น" อวัศย์โวยวายเสียงดังทันที ใครมาได้ยินเข้าจะมองเขายังไง หาว่ารังแกเด็ก ตัวเขาไม่เคยทำกับเด็กสักหน่อย มีแค่ไปข่มขู่ผู้ปกครองนิดหน่อยเท่านั้นเอง ว่าให้สอนลูกสอนหลานให้หัดตั้งใจเรียน!

"มันต่างกันตรงที่นั่นคือใบชาไง...แล้วไอ้หมอกมันก็หลงเมีย มันก็ไม่แปลกที่จะไปตามเฝ้า ส่วนมึง..."

"..."

"นั่นสิ กูยอมรับกูหลงเมีย ส่วนมึง..."

"พอเลย จะมาคาดคั้นอะไรกู จะแดกไหมเหล้า"

"โมโหกลบเกลื่อนซะด้วย" ไทม์ยกแก้วในมือขึ้นดื่มอย่างอารมณ์ดี ส่วนอวัศย์หัวเราะในลำคอแผ่วเบาอย่างถูกใจ

"กูบอกไม่มีอะไร ก็คือไม่มี มันคืออุบัติเหตุแล้วข่าวก็เขียนเกินจริง" รพีภัทรเริ่มหงุดหงิดกับเรื่องบ้าๆ เดี๋ยวจะต้องไปเช็กสักหน่อยว่าคนที่เริ่มเขียนข่าวนี้มาจากสำนักไหน ช่องอะไร ที่โรงแรมได้มีสปอนไว้บ้างรึเปล่า!

"เออ! ไม่มีก็ไม่มี รีบแดกเข้าไปเหล้าอะ อธิบายจนคอแห้งหมดแล้ว" ธารณ์เพยิดหน้าไปยังแก้วเครื่องดื่มที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะ 

"แล้วนี่เมียมึงเป็นไงบ้าง"

"เมียห่าอะไร ไม่ใช่! กูไม่รู้ แล้วก็ไม่สนใจด้วย!!" รพีภัทรที่โดนกวนมาสักพักเริ่มหงุดหงิด ขึ้นเสียงตอบเพื่อนสนิท ไม่รู้จะถามจะกวนกันไปถึงไหน

"อ้อ..เขาคงหายดีแล้วแหละ ไม่งั้นคงไม่ไปนั่งกินเหล้าคนเดียวแบบนั้นหรอก แต่มึงไม่ต้องสนใจหรอกนะเขาไม่ใช่เมียมึงนี่" รพีภัทรหันขวับไปด้านหลังมองตามสายตาเพื่อนทันที ก่อนจะเห็นร่างบางคุ้นตาที่นั่งอยู่คนเดียวบนเก้าอี้บาร์

มาได้ยังไง!?