เล่ห์รัก เกมบัลลังค์

มุมมองของเคลี่นี่คือ วิทยาลัยราชวงศ์ ที่แท้จริงซึ่งสร้างขึ้นที่ด้านหลังของพระราชวังของอาณาจักรแอสตันซึ่งเป็นอาคารที่สวยงามซึ่งสั้นกว่าปราสาทเพียง 3 เมตรคานและภาพวาดที่แกะสลักบนอาคารโรโคโคดูซับซ้อนมาก โดมทรงกลมดูเหมือนจะแสดงให้ผู้คนเห็นว่าพวกเขาสามารถทนต่อทุกสิ่งได้ รวมความรู้อันชาญฉลาดทั้งหมด รวมถึงการเล่นที่น่ารื่นรมย์ แต่ยังรวมถึงความไร้สาระความสุขด้วยที่นี่มีครูมากกว่านักเรียน มีอาจารย์สอนวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ เศรษฐศาสตร์ มารยาท ภาษาละติน ฝรั่งเศส กฎหมาย ประวัติศาสตร์ และคณิตศาสตร์ เป็นต้น มีครูจำนวนถึง 25 คนแต่มีนักเรียนน้อยกว่า 10 คนในชั้นเรียน พวกเขาเป็นลูกชายสามคนของราชาผู้ล่วงลับของแอสตันเช่นเดียวกับผู้หญิงที่เติบโตมากับพวกเขา ลูกสาวของอดีตนายกรัฐมนตรี นั่นคือฉันและน้องสาวฝาแฝดของฉัน จูดี้ ตอนนี้เธอไม่อยู่ เพราะในฐานะทูตสันถวไมตรีตามเสด็จไปต่างประเทศนอกจากความจริงที่ว่าเราเป็นคนแปลกหน้าแล้ว ยังมีลูกสาวของพลเรือเอกด้วย และเราต้องปลูกฝังความรู้สึกร่วมกับพวกเขาตั้งแต่เด็ก เพราะพวกเขาจะเป็นผู้คุ้มกันตลอดชีวิตที่ใกล้ที่สุดในอนาคตแน่นอน บอดี้การ์ดต้องเรียนรู้บางอย่างที่แตกต่างจา

ขณะที่วิ่งไป เธอตะโกนว่า "เจสซี่! ฉันขอโทษ! เจสซี่! ฉันขอโทษ!"ข้าราชบริพารที่ทำงานริมถนนเห็นนางและคิดว่านางป่วยทางจิต!ในตอนเย็นเคลี่นั่งบนระเบียงนอกห้องของเธอ มองดูดาวและครุ่นคิดถึงตอนกลางวัน แต่ก็ยังเศร้ามากทันใดนั้นก็มีเสียงพูดขึ้นว่า "เคลี่ คุณกำลังดูดาวอยู่หรือเปล่า" ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอเห็นเขาคนสุดท้ายที่เธอต้องการพบ..เอ็ดเวิร์ดเขาเดินไปและนั่งลงข้างเคลี่ “คุณมาทำอะไรที่นี่” เธอถามอย่างเย็นชา“มองดูดาว เห็นไหม นั่นคือดาวเหนือ ซึ่งก็คือ ...”เคลี่ลุกขึ้นและทิ้งเขาไว้ ดังนั้นเอ็ดเวิร์ดจึงต้องไล่ตามเธอ "มีปัญหาอะไร?""ฉัน..." เคลี่ไม่รู้จะตอบอย่างไร เพราะเธอแค่อยากจะหนีจากเอ็ดเวิร์ด“ฉันไปกินข้าวเถอะ ฉันหิวนิดหน่อย!” เคลี่ได้แก้ตัว“มาทันเวลาพอดีเลย!” เอ็ดเวิร์ดหยิบกระเป๋าออกมาจากกระเป๋าของเขา เขาเปิดกระเป๋า และข้างในนั้นมีถุงกระดาษใบเล็กๆ ที่ละเอียดอ่อนมาก ซึ่งดูย้อนยุคมาก เธอเปิดถุงกระดาษที่บรรจุเนื้อแดงไว้ "นี่เป็นขนมพิเศษของภาคตะวันออก ลองดูสิ!"เคลี่รู้สึกหิวนิดหน่อยแต่อยากจะกินข้าวให้เสร็จเพื่อให้เอ็ดเวิร์ดกลับโดยเร็ว ดังนั้นเธอจึงหยิบมันขึ้นมาและกัดโดยไม่คิด มันเคี้ยวหนึบแล

หลังจากนั้นไม่กี่วันขาก็หายเป็นปกติ เธอคิดว่าครั้งนั้นต้องขอบคุณเอ็ดเวิร์ด จึงทำเค้กชิ้นเล็กๆ ด้วยตัวเอง ซึ่งงดงามมาก เธอต้องการมอบให้เอ็ดเวิร์ดเพื่อแสดงความขอบคุณ เธออารมณ์ดีขณะเดินถือเค้กไปที่ห้องของเอ็ดเวิร์ดในขณะนั้นก็มีเสียงหัวเราะคิกคัก อันหนึ่งเป็นของเอ็ดเวิร์ด อีกอันเป็นเสียงผู้หญิง แปลกมาก เธอค่อยๆ ผลักประตูเปิดและเดินเข้ามา เขากับเด็กผู้หญิงยืนอยู่ข้างโซฟา หลังของหญิงสาวหันหน้าเข้าหาเขา และเขากำลังปลดเข็มขัดเสื้อโค้ทของเธอที่ด้านหลัง เธอตกตะลึง ทันทีที่เอ็ดเวิร์ดมองกลับมา เขาเห็นเคลี่ถือเทปอยู่ในมือ เขาไม่ปล่อย“เคลี่ คุณมาแล้ว!” เขาทักทายเธอแต่เธอไม่ตอบเขา เธอไม่รู้จะพูดอย่างไร เธอยืนอยู่ตรงนั้น เอ็ดเวิร์ดยังไม่ปล่อยเทป เขาเห็นเค้กในมือของเคลี่ ใช่ เธอยังคงยืนถือเค้กอยู่หน้าประตู เธอเป็นเหมือนคนใช้ส่งเค้กให้เจ้าบ้าน ขณะที่เอ็ดเวิร์ดกับหญิงสาวเป็นเหมือนเจ้าบ้านและสุภาพสตรีของบ้านที่พร้อมจะกินเค้กเธอหันหลังและเดินจากไป เอ็ดเวิร์ดยังคงไม่ไล่ตามเธอ และเขาก็งงงวย “เคลี่เธอนี่แปลกมาก!”คราวนั้น เด็กสาวตรงหน้าก็พูดว่า “องค์ชาย ขอข้าจัดการเอง” เอ็ดเวิร์ดตอบอย่างรวดเร็วว่า "ลืมมันไ

"ทำไมจะไม่ล่ะ?" เคลี่ถามเอ็ดเวิร์ดเชื่อในสิ่งต่าง ๆ มาตลอด 10 ปี และตอนนี้มันกำลังจะถูกทำลาย เขารู้สึกเสมอว่าจูดี้ช่วยเขาไว้ ดังนั้นเขาจึงตีความการกระทำของจูดี้ด้วยความปรารถนาดีเขาคิดว่าจูดี้ไม่เพียงแต่ยังเด็ก แต่ยังสวย ฉลาด และมีเหตุมีผล ตอนนี้เธออายุ 20 ปีและกลายเป็นผู้หญิงที่แท้จริง เธอมีน้ำใจต่อผู้คนโดยธรรมชาติ เธอใจดี และเธอจะช่วยเขาไม่ได้ได้อย่างไรถ้าเธอไม่ใจดีจูดี้ขี้อายมาก เป็นการแสดงที่กล้าหาญ ถ้าเธอไม่กล้า เธอจะเสี่ยงกับการถูกหมาป่ากินเข้าไปเพื่อช่วยเขาได้อย่างไร? จากนั้น หลักฐานก็ไม่มี และจินตนาการที่สวยงามของจูดี้ก็หายไป“แต่นั่นมันต่างหูของเธอ ฉันกลับไปที่แคมป์แล้วเห็นว่าเธอพลาดไปหนึ่งอัน!” เอ็ดเวิร์ดยังคงเถียง เถียงเพื่อตัวเอง และจูดี้ และในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้ายสำหรับความเชื่อของเขา!“นั่นต่างหูของฉัน! เรามีหลายอย่างเหมือนกัน เธอเห็นคุณหยิบต่างหูของฉันขึ้นมา และจงใจซ่อนต่างหูของเธอไว้ข้างหนึ่ง!” เคลี่อธิบาย“ฉันจะเชื่อได้ยังไง” เอ็ดเวิร์ดกล่าวว่า“เชือกที่ฉันผูกไว้กับเธอมีเก้าเส้น จริงๆ แล้วเธอไปเจอตุ้มหูที่อยู่ใต้เงื่อน เธอพูดตอนวิ่งแล้วก็ตกลงมา!”เอ็ดเวิร์ดตะลึง “ค

ฉันอยากให้ราชินีรู้ด้วย! ฉันอยากให้ราชาผู้สูงศักดิ์รู้ด้วย เขาอาจจะฆ่าฉัน แต่มันช่วยอะไรไม่ได้ ฉันเอาชนะผู้หญิงคนโปรดของเขา แม้ว่าทั้งหมดนี้จะเป็นเท็จ ตราบใดที่คนอื่นคิดว่ามันจริง มันก็จริงแต่พี่ชายที่รักของฉัน ทำไมคุณถึงบอกว่าเป็นนักเต้นที่มานอนกับฉันใช่ เด็กนอกกฎหมายและสาวเต้นรำเข้ากันได้ดีกว่า เหมือนกับหนูและแมลงวันในรางน้ำ พวกเขาเข้ากันได้ดีเพียงใดเมื่ออยู่ด้วยกัน พี่ชายที่รัก คุณโทษตัวเองทั้งหมดโดยบอกว่าคุณพบเธอเพื่อฉัน พี่ชายที่รัก คุณนายรัฐมนตรีกระทรวง คุณอเลน และกษัตริย์ผู้สูงศักดิ์ของคุณทุกคนรู้ว่าคุณไม่สามารถคุ้นเคยกับนักเต้นได้เลยคุณกำลังพยายามขอโทษเพราะคุณใจดี ในฐานะผู้สืบทอดอาณาจักรในอนาคต คุณควรแบกรับบาปของตัวเองที่มีต่อน้องชายนอกกฎหมายที่น่าสงสารของคุณ!ประเสริฐมากพี่ชายของฉัน แต่ฉันก็ยังเกลียดคุณ ฉันก็รู้ว่าความเกลียดชังนี้ไม่ดี แต่ก็ช่วยไม่ได้ มันเหมือนปีศาจ มันกระซิบข้างหูฉันว่า “ฉันหวังว่าพี่ชายของคุณจะตาย!”แต่ฉันทนความตายของคุณไม่ได้! ฉันรู้ว่าความคิดของฉันชั่วและผิด ฉันรู้ว่าคุณมีความหมายดีสำหรับคนอื่นเท่านั้น แต่ความเมตตาเช่นนี้ เหมือนกับดวงอาทิตย์ที่ร้อนระอุ