บทที่ 13 (ต่อ)

 #####บทที่ 13 (ต่อ)

            เขาหันไปกล่าวกับทุกคน นอกจากคนของมือปราบเมืองซีเปียนและเมืองตงเปียนที่เขานำมาแล้วยังมีคนของเมืองหนานเปียนอยู่ด้วย

            “งั้นท่านคงให้กระดาษในมือท่านแก่ข้าได้แล้วมั้งขอรับ เพราะว่าหากเรายังจับคนร้ายไม่ได้ก็คงไม่รู้ว่าใครจะชนะพนัน เอ หากท่านไม่ให้ข้าจะคิดว่าท่านจงใจไม่ต้องการหาคนร้ายเจอเพราะกลัวแพ้นะขอรับ”

            พอซูเมิ่งพูดจบคนเกือบหมดห้องก็พากันจ้องไปที่มือปราบเซียวเขม็ง

            “นำไปสิ ข้าต้องการให้หาคนร้ายให้พบอยู่แล้ว” 

            มือปราบเซียวรีบยื่นกระดาษที่มีข้อมูลให้ซูเมิ่ง พอนางได้สิ่งที่ตนต้องการก็รีบนำไปวางบนโต๊ะบริเวณที่ว่าง เลี่ยงหวงรีบเดินตามนางมานั่งข้าง ๆอาสาเป็นผู้ช่วยให้ ส่วนคนอื่นในห้องหลังจากจบเรื่องสนุกก็กลับไปเคร่งเครียดดังเดิม ห้องประชุมขนาดเล็กนี้มีคนเข้าออกแทบจะตลอดเวลา เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วยามนางเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษก็สบตากับฉิงอีที่เหมือนมองนางอยู่มาสักพักแล้ว

            …เขาเข้ามาตั้งเเต่เมื่อไหร่ แล้วมองนางด้วยเหตุใด แววตาเขานั้นดูเคลือบเเคลงสงสัยบางอย่าง

            “คารวะท่านรองหัวหน้ามือปราบฉิงอีขอรับ” 

            ซูเมิ่งเอ่ยขึ้น ฉิงอีหยักหน้าเชิงรับก่อนเดินเข้ามาทางนาง “เจ้ากำลังเขียนอะไร เอาให้ข้าดูหน่อย”

            ซูเมิ่งก้มหน้ามองกระดาษที่ตนกำลังอ่านทบทวนซึ่งเป็นลายมือเลี่ยงหวงที่เขียนตามคำบอกนาง

            …เขาจะมาไม้ไหนกัน อยู่ดีดีก็มาขอดู นางได้เเต่ตะขิดตะขวงใจแต่ก็ต้องส่งกระดาษให้

            “อืม นี่ลายมือเจ้างั้นรึ ดูมั่นคงแต่ก็แฝงความอ่อนโยน” 

            ฉิงอีเงยสบสายตาชายที่เห็นใบหน้าเพียงเสี้ยวหน้า ผิวขาวราวหิมะช่างเข้ากับสีของหน้ากากทำให้ดูโดดเด่นน่ามองประหลาด

            “ขอบคุณที่เอ่ยชมขอรับ นั่นลายมือข้าเอง” 

            เลี่ยงหวงเอ่ยขึ้น บนใบหน้าขวยเขิน …นั่นเป็นคำชมจากท่านฉิงอีเชียวนะ มือปราบดาวรุ่งแห่งเมืองหลวง คนที่เขายึดเป็นต้นเเบบ คนที่ทำให้เขาอยากเป็นมือปราบ

            ฉิงอียิ้มค้างมองไปทางเลี่ยงหวง 

            “ข้าเขียนไม่คล่องน่ะ แล้วก็ได้ท่านมือปราบเลี่ยงหวงช่วยเขียนให้” ซูเมิ่งเอ่ย

            …อย่าว่าเเต่เขียนคล่องเลย นางโตที่ต่างประเทศขนาดเขียนตัวอักษรจีนในชาติที่แล้วนางยังยากเลยแต่ก็พอเขียนได้ นี่ตัวอักษรจีนโบราณเชียวนะ แค่นางอ่านออกถือว่าพยายามมากแล้ว ตัวอักษรจีนโบราณที่เขียนด้วยพู่กันล่าสุดบิดเบี้ยวจนแทบอ่านไม่ออก ใครเห็นเป็นต้องหัวเราะเยาะเป็นแน่

            “อ่อ แล้วนี่ที่เจ้าเขียนคือ…”

            “เป็นสิ่งที่ข้าจะนำไปถามท่านหัวหน้ามือปราบกู่น่ะขอรับ” 

            พูดจบคนที่อยู่ในบทสนทนาก็เดินเข้า

            “ถามข้างั้นรึ?” กู่เทียนหลิวเดินเข้ามาใบหน้าแฝงความฉงน

            “ใช่ขอรับ ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างตกหล่นไป…”

            ซูเมิ่งเดินเข้าไปหากู่เทียนหลิว นางยื่นกระดาษให้ดูซึ่งจดข้อมูลของคนที่เข้าออกเมืองซีเปียนในช่วงนี้นับตั้งแต่วันที่เหยื่อรายที่สี่ถูกฆ่าและมีข้อบ่งชี้ว่าต่อไปเป้าหมายอยู่ที่เมืองนี้

            “จากที่ข้าดูส่วนใหญ่เป็นพ่อค้าที่เดินทางมาจากเมืองอื่น ๆซึ่งมากันทีหลายสิบชีวิต มีทั้งบ่าวรับใช้ บ่าวคนขับรถม้า รวมถึงมีลูกเมียด้วย และนอกจากนี้ยังมีชาวเมืองทั่วไปที่เข้าเมืองเพื่อมาทำธุระด้วย”

            ในรายงานที่กู่เทียนหลิวนำมาให้นางนั้นถือว่าละเอียดมาก เพราะนอกจากจะลงวันที่ที่แต่ละคนเข้าเมืองแล้ว ยังลงจำนวนคนในแต่ละกลุ่ม รวมถึงชื่อและรายละเอียดเล็ก ๆน้อย ๆมาด้วย

            “ใช่ ข้ารับรองได้ว่าทุกขบวนถูกข้าจดบันทึกไว้หมดแล้ว”

            กู่เทียนหลิวพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจเพราะเรื่องนี้มีการตรวจสอบหลายรอบแล้ว รถม้าทุกขบวนต้องถูกลงบันทึกไว้ จะมีเพียงในช่วงสองวันเเรกเท่านั้นที่เป็นการตรวจสอบย้อนหลัง เพราะว่าที่เมืองซีเปียนจะได้รับข่าวว่าคนร้ายมุ่งหน้าต่อไปมาที่นี่ก็ล่วงเลยสองวันหลังจากเกิดเหตุแล้ว เนื่องด้วยการเดินทางระหว่างเมืองใช้เวลาประมาณสองวัน

            “แล้วช่วงวันเเรก ๆท่านทำการตรวจสอบอย่างไรหรือ?” 

            ระหว่างที่นางเอ่ยฉิงอีก็เดินเข้ามา เพราะเขาเองก็อยากรู้ว่าชายลึกลับคนนี้ล่วงรู้อะไรจากการเเค่อ่านบันทึกการเข้าออกเมือง มือปราบส่วนใหญ่ต้องออกไปดูสถานการณ์จริง สอบถามพยาน ลงมือค้นหาถึงจะได้เบาะเเสเพิ่ม แต่นี่เขาเห็นว่าเจ้าหนุ่มคนนี้วัน ๆเอาแต่นั่งจ้องกระดาษ เอะอะอะไรก็จะขอดูบันทึก

            “เนื่องจากปกติการเข้าเมืองจะมีการลงบันทึกจำนวนขบวนคนที่เข้าเมืองอยู่แล้ว โดยให้ตัวแทนในแต่ละขบวนลง ข้าจึงส่งคนไปตามรายชื่อและสอบถามรายละเอียดเเทนและบันทึกมาอย่างที่เจ้าเห็น”

            ซูเมิ่งพยักหน้า นางชี้นิ้วไปรายชื่อที่นางวงไว้

            “ข้าคิดว่าทั้งแปดขบวนนี้อาจบันทึกคนในขบวนตกหล่นไป”

            ขบวนที่วงไว้คือขบวนของชาวเมืองที่เดินทางเข้ามาทำธุระส่วนใหญ่ในช่วงสองวันแรก มีเพียงคนที่เดินทางโดยใช้ม้า และชาวเมืองธรรมดาอีกสี่ขบวนที่นางไม่ได้วงไว้

            ซูเมิ่งเห็นว่าทุกคนดูไม่เชื่อในสิ่งที่นางเอ่ยจึงรีบเสริม 

            “เนื่องจากทั้งแปดขบวนนี้เดินทางโดยใช้รถม้ามีจำนวนคนไม่ต่ำกว่าสองคนในขบวน มีการบันทึกนามแต่ละคนไว้และลงข้อมูลไว้เช่นกัน ไม่เว้นแม้กระทั่งบ่าวก็ถูกลงไว้…เเต่ทั้งแปดขบวนนี้มีสิ่งที่ต่างจากสี่ขบวนที่ข้าไม่ได้เน้นไว้ นั่นก็คือ ไม่มีคนไหนในขบวนที่บันทึกว่าเป็นผู้ขับรถม้า แน่นอนว่ารถแต่ละคันต้องมีคนขับอยู่แล้วใช่หรือไม่”

            ซูเมิ่งเห็นข้อนี้จากการที่สี่ขบวนที่นางไม่ได้วงล้วนมีเขียนไว้ว่าบ่าวคนไหนขับรถม้า แต่อีกแปดขบวนนี้ไม่มีเลย

            “อ้อ ถ้าเป็นเรื่องนี้ ข้าน้อยอธิบายได้ขอรับ”

            เป็นชายลูกน้องกู่เทียนหลิวที่ยืนอยู่ไม่ไกลเอ่ยขึ้น

            “ทั้งเเปดขบวนนี้เดินทางโดยจ้างรถรับจ้างขอรับ เนื่องจากรายชื่อที่ลงไว้เป็นตัวแทนส่วนใหญ่จะเป็นชาวเมืองที่เดินทางมาไม่ใช่คนขับรถจ้าง ทางเราจึงไม่ได้ตรวจสอบไปถึงนั่นได้ขอรับ”

            “รถม้ารับจ้างงั้นหรือ?”

            ซูเมิ่งยกมือขึ้นกุมคางตนเองอย่างคนครุ่นคิด “งั้นมีศูนย์รถม้าหรือไม่ เอ่อ ข้าหมายถึงเเหล่งพักรถม้าหรือที่ที่มีรถม้ารับจ้างรวมกันเยอะ ๆน่ะ”

            “มีขอรับ เป็นเเหล่งพักรถม้า เป็นจุดจ้างรถม้าด้วย”

            “ข้าคิดว่าอาจต้องไปตรวจสอบที่นั่นสักหน่อย” 

            พอซูเมิ่งพูดจบ ทั้งกู่เทียนหลิวและฉิงอีก็พยักหน้าเห็นด้วย พวกนางและลูกน้องของกู่เทียนหลิวสามสี่คนก็มุ่งหน้าไปที่โรงรับจ้างรถม้าทันที ไปถึงกู่เทียนหลิวก็สั่งให้คนดูเเลโรงรับจ้างรถม้าเรียกคนรับจ้างขับรถม้าทั้งหมดมา พวกเขากระจายกำลังตรวจสอบคนพบว่าทุกคนมีหลักฐานที่อยู่ในช่วงเวลาที่เกิดเหตุกับคุณชายหยางเจี้ยน และพอลองนำลักษณะคนร้ายที่ซูเมิ่งบอกไว้ก่อนหน้ามาเทียบก็ไม่มีใครตรงเลยสักคน

            พอซูเมิ่งเห็นดังนั้นนางก็ไม่คิดล้มเลิก เพราะนางค่อนข้างมั่นใจในผลที่ตนวิเคราะห์ไว้ …มันต้องมีตกหล่นตรงไหนสักเเห่งเป็นแน่

            “เจ้าแน่ใจแล้วหรือ? ว่าคนรับจ้างขับรถม้ามีแค่นี้” 

            ซูเมิ่งหันไปถามคนดูเเลโรงรับจ้างที่ตัวสั่นเทิ้ม ในใจเขาทั้งงุนงงสับสนและหวาดหวั่นที่อยู่ดี ๆมีคนของมือปราบมาขอตรวจค้น

            “มีเท่านี้ขอ...รับ ทุกห้องไม่มีคนแล้ว มีเท่านี้ขอรับ”

            ฉิงอีที่ถือโอกาสตามช่างหลินมาด้วยละสายตาจากเถ้าแก่คนดูเเลโรงรถม้ารับจ้าง เขาหันไปมองเหล่าคนรับจ้างที่ยืนเรียงเบื้องหน้าพวกเขา มีบางคนยังใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยด้วยซ้ำ เขาไล่สายตาจนไปถึงชายคนหนึ่งยืนตัวสั่นยิ่งกว่าใคร ปากพะงาบ ๆอ้าหุบหลายครั้ง มือสองข้างกำเเน่น

            “เจ้าคนนั้นน่ะ!”

            ฉิงอีพยักหน้าให้ลูกน้องของกู่เทียนหลิวคนหนึ่งเข้าจับชายคนนั้นออกมา พาเขาออกมาจากกลุ่มคนรับจ้างมาหยุดยืนตรงหน้าฉิงอีและซูเมิ่ง ขาสองข้างเขาก็อ่อนแรง ล้มลงเข่ากระเเทกพื้น แต่นั่นไม่ทำให้เขารู้สึกเจ็บเพราะตอนนี้ใจเขาทั้งหวาดหวั่นทั้งกลัวจนเเทบอยากวิ่งหนี

            “ข้า ๆ ไม่ได้ทำอะไรผิดนะขอรับ ข้าเปล่า ข้าเปล่า!”

            “เจ้าทำอะไรผิดมางั้นรึ? มีอะไรจะพูดก็พูดออกมาให้หมด”

            ฉิงอีใช้น้ำเสียงดังกว่าปกติคาดคั้น 

            ชายคนที่ฉิงอีให้จับออกมานั้นรีบเงยหน้า

            “ข้าเปล่าขอรับ ข้าแค่อยากจะบอกว่ายังมีคนขับรถม้าอีกคนขอรับ พักอยู่ห้องข้าง ๆข้าน้อย”

            “งั้นเดี๋ยวข้าน้อยจะรีบไปเอาเขาออกมาเดี๋ยวนี้ขอรับ ไปสิ!” 

            คำสุดท้ายเถ้าแก่รีบหันไปตะคอกบอกบ่าวข้างกายตน เขาเพิ่งบอกว่าเอาคนออกมาหมดแล้วแท้ ๆ นี่กลับยังมีเหลืออยู่หักหน้าตนจนได้

            “ไม่ทันแล้วขอรับ ตอน...ตอนข้าน้อยออกมาหน้าห้องช่วงที่เถ้าแก่บอกให้ออกมารวมกันเพราะมีมือปราบมา เจ้านั่นมันก็ออกมานอกห้องพอดีแต่ไม่ได้ตรงมาที่นี่ เดินออกประตูหลังไปแล้วขอรับ”

            “เจ้าว่าอย่างไรนะ! เลี่ยงหวง!นำคนออกไปค้นหารอบ ๆจับคนที่น่าสงสัยมาให้หมด” 

            กู่เทียนหลิวรีบออกคำสั่ง ส่วนซูเมิ่งก็เดินเข้าไปหาชายที่นั่งอยู่บนพื้น

            “เจ้ารู้จักชายคนนั้นรึ?” 

            ชายขับรถม้าเงยหน้ามองซูเมิ่ง วาบหนึ่งที่เขาเผลอสบตารู้สึกเหมือนถูกอ่านใจจึงรับหันหลบสายตาอย่างเร็ว

            “ปะเปล่าขอรับ เขาพักอยู่ข้างห้องข้าน้อยเเต่ถึงกระนั้นก็ไม่ค่อยได้พบกันเท่าไร เคยเจอผ่าน ๆตอนเข้าออกห้องเท่านั้น เอ่อ เขาน่าจะนามชุนกระมัง เขาไม่ค่อยคุยกับใครเท่าไรนัก มักจะออกไปข้างนอกแต่เช้าและกลับมามื้อค่ำทุกวันขอรับ มื้อเย็นก็จะซื้อจากข้างนอกเข้าไปกินในห้องไม่เคยเจอที่โรงอาหารสักครา”

            “เขาทำเเบบนั้นทุกวันเลยหรือ?”

            ซูเมิ่งนิ่งคิดอะไรในหัวสักครู่ก่อนเอ่ย

            “ใช่ขอรับ ข้าน้อยเห็นชุนเข้าและออกห้องแบบนี้ทุกวัน และแทบจะเป็นเวลาเดิม มีเพียงสองสามวันมานี้ที่อยู่ในห้องทั้งวัน พวกข้าน้อยเองยังเเปลกใจแต่ก็ไม่มีใครเคยถามเขาขอรับ”

            พอทุกคนได้ยินดังนั้นก็นึกถึงลักษณะนิสัยคนร้ายที่ซูเมิ่งเคยกล่าวไว้

            “ชุนเป็นชายร่างเล็กใช่หรือไม่?” กู่เทียนหลิวเอ่ยขึ้น

            “ใช่ ๆขอรับ ผอมบางที่สุดในคนขับขับรถม้าที่ข้าน้อยเคยเห็นขอรับ แต่ก็คล่องแคล่วว่องไวดีทีเดียวขอรับ”

            กู่เทียนหลิวหันไปสั่งให้ลูกน้องนำกำลังคนไปตรวจสอบห้องพักของคนขับรถม้าทุกห้องเน้นโดยเฉพาะห้องของชุน เขาสอบถามลักษณะอื่นของชุนเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย เวลาผ่านไปจนท้องฟ้ามืดลงพวกนางจึงเดินทางกลับที่ว่าการแต่ทิ้งคนไว้สังเกตการณ์ที่โรงรถม้ารับจ้างพร้อมสั่งให้ปิดให้บริการชั่วคราว ท่านกู่เทียนหลิวขอตัวไปรายงานผลส่วนนาง เลี่ยงหวง และฉิงอีก็เดินไปห้องประชุมเล็ก