บทที่ 14

#####บทที่ 14

            ตอนนี้เป็นยามซื่อ กู่เทียนหลิวจึงเดินเข้ามาพร้อมกับท่านเจ้าเมืองและคนอื่นอีกหลายคน รวมถึงมือปราบเซียวที่เดินเข้ามาไม่แม้จะมองมาที่ซูเมิ่ง กู่เทียนหลิวมองสบตากับซูเมิ่งที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นจากกองกระดาษที่นางกำลังไล่ทบทวนรายละเอียดใหม่อีกครั้ง

            “ยังหาตัวคนขับรถม้าชุนไม่เจอ คาดว่าคงรู้ตัวและซ่อนตัวเป็นที่เรียบร้อย”

            น้ำเสียงกู่เทียนหลิวแฝงความเหนื่อยล้าแต่ก็ยังมั่นคงไม่เปลี่ยน

            “นี่ไม่เท่ากับเราต้องเริ่มต้นใหม่หรอกหรือเนี่ย”

            เลี่ยงหวงเอ่ยขึ้นเสียงไม่ดังมาก

            …ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างเพิ่งได้ดีใจที่สามารถระบุตัวคนร้ายได้แล้ว แต่ความหวังนั้นก็พลันแตกสลายอีกครา 

            ยกเว้นเพียงซูเมิ่งที่ใบหน้าไร้ความกังวลเช่นคนอื่น หลังจากที่นางนั่งไล่ดูลักษณะการก่อคดีทั้งหมดอย่างละเอียดอีกคราเพราะนึกสงสัยบางอย่างหลังจากที่ได้ฟังคำให้การของคนขับรถม้า และตอนนี้นางก็ได้ข้อสรุปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

            “ไม่หรอก ข้าน้อยมีเเผนจับคนร้ายมาเสนอขอรับ”

            ทุกคนหันมามองที่ชายร่างบางซึ่งสวมหน้ากากส่งเสริมให้ดูลึกลับน่าค้นหา ตอนนี้ในสายตาของพวกเขาไร้ซึ่งแววดูถูกเหยียดหยามเช่นเดิมแล้ว เเต่เต็มไปด้วยประกายแห่งความคาดหวังแทน

            “จากที่ได้ฟังคนขับรถม้าข้างห้องบอกว่าชุนจะทำอะไรเหมือนเดิมทุกวันทั้งเวลาเข้าหรือออกห้อง และพฤติกรรมอื่น ๆเหมือนเดิม พอนำมาดูร่วมกับลักษณะการก่อคดีกับเหยื่อทั้งห้าคนที่มีรูปแบบเหมือนกันทุกศพคือ หลังใช้มีดปาดคอให้เหยื่อเสียชีวิตแล้ว ทำร้ายเหยื่อจากนั้นจะจัดให้เหยื่อนอนหงายมือวางข้างตัวทุกรายมิมีผิดเพี้ยน นั่นทำให้ข้าน้อยสรุปได้ว่าคนร้ายมีนิสัยรักความสมบูรณ์แบบ แต่ในคดีที่ห้าที่เหยื่อคือคุณชายหยางเจี้ยนนั้นเขาทำพลาดซึ่งถือเป็นการทำลายความสมบูรณ์แบบของตนเอง”

            ซูเมิ่งหยุดให้ทุกคนคิดตามนางให้ทัน ก่อนเอ่ยถาม

            “พวกท่านคิดว่า หากท่านคือคนที่มีลักษนิสัยรักความสมบูรณ์แบบ แต่ทำงานที่ตนเองภาคภูมิใจนักหนาว่าไร้ที่ติผิดพลาดท่านจะรู้สึกอย่างไร” 

            นางมองไล่ไปทีละคน ถามคำถามอย่างไม่เจาะจงใคร

            “ต้องรู้สึกแย่มาก ๆ ผิดหวังกับตนเอง และต้องหาทางเเก้ไข” 

            ฉิงอีเอ่ยขึ้น พอซูเมิ่งได้ยินดังนั้นนางก็พยักหน้า

            “ใช่แล้ว เขาต้องหาทางเเก้ไขสิ่งที่ตนเองทำพลาดแน่นอน ดังนั้นข้าคาดว่าเหยื่อคนต่อไปที่ชุนจะลงมือก็คือคุณชายหยางเจี้ยนเช่นเดิมเพื่อเป็นการแก้ไขข้อผิดพลาดของตน”

            นางเอ่ยน้ำเสียงสงบ พอพวกเขาได้ฟังก็เข้าใจถึงสิ่งที่ซูเมิ่งต้องการจะสื่อ แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกว่ามันขัดกับหลักความจริงมากอยู่ หากเขาเป็นคนร้ายคงไม่โง่เขลาขนาดกลับมาลงมือกับเหยื่อคนเดิมหรอกเพราะมีโอกาสถูกจับได้สูงมาก

            “เจ้านำหลักการใดถึงมาเดาว่าคนร้ายจะกลับมาฆ่าคุณชายหยางเจี้ยนอีกครั้ง ข้าไม่เห็นด้วยกับการคาดเดาของเจ้า” 

            มือปราบเซียวเอ่ยเสียงแข็ง ที่เขาเอ่ยขัดมิใช่กลัวว่าจะจับคนร้ายได้แล้วเขาจะเเพ้พนัน แต่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีคนร้ายย้อนกลับมาฆ่าเหยื่อคนเดิมอย่างไม่คิดกลัวถูกจับเพียงเพราะเเค่เป็นคนรักความสมบูรณ์แบบ

            “ข้าบอกแล้วว่าข้าเพียงเสนอเท่านั้น ส่วนพวกท่านจะเห็นด้วยหรือไม่ข้าขอไม่ยุ่งเกี่ยว” 

            นางเดินกลับไปที่หน้ากองกระดาษก่อนนั่งลง นางก้มหน้าขีด ๆเขียน ๆไม่สนใจใคร เวลาผ่านไปกว่าเค่อที่ห้องเงียบกริบไร้เสียใด ก่อนที่เสียงหนาของฉิงอีจะเอ่ยขึ้น

            “ข้าเชื่อช่างหลิน”

            “ข้าเช่นกัน” กู่เทียนหลิวถอนหายใจแรงก่อนเอ่ย

            “งั้นตามนี้ ข้าหวังว่าเราจะจับคนร้ายได้เร็ว ๆเรื่องนี้ต้องลำบากท่านกู่แล้ว” 

            ท่านเจ้าเมืองต่งเอ่ยขึ้น เขามองไปที่ซูเมิ่งวาบหนึ่งนัยน์ตาลึกล้ำแววตาอ่านยากแล้วหมุนตัวเดินออกไปพร้อมคนติดตามสองคนเดิม

            “งั้นข้าขอตัวก่อน คงต้องขอความร่วมมือกับคุณชายหยางเจี้ยน หากข้าได้ความแล้วจะกลับมาแจ้งท่านแล้วกัน” 

            กู่เทียนหลิวกล่าวบอกฉิงอีที่แม้ตำเเหน่งตนจะใหญ่กว่าแต่หากเทียบกันแล้วฉิงอีกลับมีอำนาจมากกว่าเพราะเขาถือว่าเป็นมือปราบอนาคตไกลจากเมืองหลวงและได้รับความไว้วางใจจากฮ่องเต้มากพอสมควร

            ซูเมิ่งหยักยิ้มมุมปากบางเบาทั้งที่ยังก้มหน้าวาดรูปทั่วไปอย่างเดิม ที่นางเสแสร้งขีด ๆเขียน ๆเพื่อให้หลุดออกจากความสนใจทุกคนเท่านั้น เอาจริงคือนางก็เงี่ยหูรอฟังคำตอบอยู่ตลอดนั่นเเหละ

            เลยยามซื่อมาเเล้วซูเมิ่งเพิ่งเข้ามาในห้อง วันนี้นางตื่นมาก็ทานข้าวเที่ยงพอดีเพราะวันนี้ไม่มีใครไปปลุกนาง และด้วยความที่เมื่อวานนางนอนดึกมากจึงตื่นสายเป็นธรรมดา นางคาดเดาไว้ว่าป่านนี้ทางมือปราบคงวางแผนจับกุมคนร้ายเสร็จเรียบร้อยแล้วซึ่งก็เป็นอย่างนั้นจริง แต่มีบางอย่างที่นางคาดไม่ถึงเกี่ยวโยงมาถึงนางเช่นกัน!

            “เหตุใดต้องเป็นข้าด้วย!? คนของทางการก็มีตั้งมากมายข้าไม่ยอมเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้าเสียหน่อย”

            ตอนนางเข้ามาท่านหัวหน้ามือปราบกู่ก็เดินเข้ามาคุยกับนางเรื่องเเผนที่วางไว้ทั้งหมด ซึ่งในแผนนั้นก็มีนางซึ่งที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่กลายเป็นคนที่ต้องสวมรอยเป็นหยางเจี้ยนล่อจับคนร้ายซะงั้น โดยพวกเขาให้เหตุผลว่าซูเมิ่งมีขนาดตัวใกล้เคียงกับหยางเจี้ยน คนในกองปราบส่วนใหญ่เป็นคนมีวรยุทธิ์ทั้งนั้นกลัวคนร้ายจะไหวตัวทัน และที่สำคัญนางก็เป็นคนจุดประกายแผนการนี้ขึ้นมาหรือพูดให้เข้าใจง่ายก็คือนางต้องรับผิดชอบนั่นเอง

            …หึ นี่พวกเขาคิดว่านางเป็นคนดีมากหรือไง ที่นางมาช่วยทั้งหมดเป็นเพราะเงินหรอกเถอะ

            ชาตินี้นางตั้งใจไว้ว่าอยากจะใช้ชีวิตเยี่ยงคนหนูธรรมดาทั่วไป หากเป็นไปได้นางก็ไม่อยากมาเกี่ยวข้องกับเรื่องคดีนี้นักหรอกหากไม่ติดว่าการกลับบ้านนั้นต้องใช้เงิน และหนทางนี้ก็เป็นทางที่ได้เงินไวดีนางถึงยอมสอดตัวเข้ามา  คนเรายิ่งหนีสิ่งใดเรื่องนั้นเหมือนยิ่งวิ่งเข้าหาจริง ๆ

            …ชีวิตคุณหนูธรรมดาของนางนั้น นางไม่อยากให้มีเรื่องเสื่อมเสียชื่อเสียงถึงพยายามหาทางกลับบ้านเอง ไม่อยากบอกกับทางการเพราะนางก็ไม่รู้เรื่องอันใดมากนักเกี่ยวตัวคุณหนูตระกูลไป๋นี้บอกไปใครเขาจะเชื่อกัน นางกะไว้ว่าหลังจากได้เงินก้อนนี้แล้วนางจะจ้างรถม้ารับจ้างสักคันให้ไปส่งที่เมืองหลวงเสียเลย ไปถึงที่นั่นละค่อยคิดอีกทีว่าจะกลับตระกูลไป๋อย่างไร

            “พวกข้าไปคุยกับคุณชายหยางเจี้ยนแล้วเขาไม่ยอมเป็นเหยื่อล่อให้ทางการ ข้าถึงได้เสนอแผนว่าให้เขาช่วยเพียงเล็กน้อยที่เหลือเดี๋ยวทางเราหาทางจับคนร้ายเอง และพวกข้าก็รับรองความปลอดภัยของเจ้าด้วย มีมือปราบติดตามเจ้าทุกฝีก้าวไม่มีอันตรายแน่นอน”

            กู่เทียนหลิวเอ่ยเรื่องนี้เพราะคิดว่าที่ช่างหลินไม่ยอมทำงานนี้เพราะกลัวไม่ปลอดภัย แต่หารู้ไม่ว่าคนอย่างซูเมิ่งนั้นหากลัวเรื่องนั้นไม่

            …ชาติก่อนนางเป็นสายลับนะ เเค่ฆาตกรโรคจิตนั้นไม่ระคายมือนางอยู่แล้ว แต่ที่ซูเมิ่งไม่ทำเป็นเพราะว่าหน้าที่นั้นไม่ได้จำเป็นต้องใช้นางต่างหาก นางระดมหัวคิดไปตั้งเยอะไยต้องลงแรงอีกเล่าทั้งที่เงินก็ได้เท่าเดิม

            “เจ้าต้องการอะไรกล่าวมาเลยดีกว่า”

            ฉิงอีเอ่ยขึ้นหลังเขานิ่งมองอยู่นาน

            ซูเมิ่งหยักรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม …นั่นเเหละประเด็น!

            “จากที่บอกในประกาศว่าหากจับคนร้ายได้ทางการจะให้เงินพันตำลึงใช่หรือไม่ ข้าขอเพิ่มเป็นสองพันตำลึง แล้วข้าจะทำงานนี้แน่นอน ห้ามต่อลองหากไม่ตกลงท่านก็หาคนอื่นมาทำหน้าที่นี้แทนได้เลย”

            ซูเมิ่งพูดยังไม่ทันจบฉิงอีก็เอ่ยทันที

            “ตกลง เจ้าไปเตรียมตัวได้เเล้ว”

            ใบหน้าภายใต้หนากากขมวดคิ้วมองเขาปราดหนึ่ง

            …รีบตกลงเร็วไปไหม หระหรือว่านางพลาดเสียรู้ให้เขาเสียแล้ว! สองพันตำลึงนี่ถือว่าเยอะหรือน้อยกันนะสำหรับงานนี้ เพ้ย ทำไมก่อนหน้านางยังรู้สึกเหนือกว่าอยู่แล้วเชียว แต่ตอนนี้นางแทบอยากลงไปนอนดิ้นกับพื้นกัดลิ้นฆ่าตัวตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด

            ตอนนี้ซูเมิ่งนั่งทำหน้าเซ็งอยู่ในห้องกินอาหารชั้นสองของหอกุ้ยหรงซึ่งเป็นสถานที่ที่หยางเจี้ยนมักมากินเป็นประจำ แผนล่อจันคนร้ายก็คือ พวกเขาจะให้หยางเจี้ยนที่อาการบาดเจ็บเริ่มหายแล้วเดินทางจากที่จวนตระกูลเย่มาที่หอกุ้ยหรงอย่างคราก่อนเกิดเรื่อง พอหยางเจี้ยนเข้ามาในห้องนี้แล้วก็สลับตัวกับนางที่นั่งรออยู่ก่อน โดยนางนั้นใส่เสื้อผ้าเหมือนหยางเจี้ยนแต่ต่างที่มีหมวกคุมหน้าไว้ จากนั้นนางต้องไปหาฟางเอ๋อที่เป็นคนโปรดของหยางเจี้ยนที่ถนนทิศประจิม และก็รอคนร้ายลงมือ โดยนางก็หวังว่าคนร้ายจะลงมือวันนี้นางจะได้ไม่ต้องมาปลอมตัวบ่อย ๆ

            ซูเมิ่งดำเนินตามแผนจนถึงถนนทิศประจิม นางเอ่ยไล่บ่าวรับใช้ที่ติดตามหยางเจี้ยนตัวปลอมอย่างนางให้ออกไปตามแผน นางเดินตามถนนไปเรื่อย ๆ สองหูเงี่ยฟังเสียงความเคลื่อนไหวรอบตัว นางเดินจนมาถึงซอยที่เกิดเหตุก่อนหน้าแต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววคนร้าย นางเดินวนไปวนมาท้องก็เริ่มหิว ซูเมิ่งแวะซื้อซาลาเปาหนึ่งลูก หมั่นโถหนึ่งลูก แต่ในตอนที่นางกำลังดึงถุงเงินของหยางเจี้ยนที่เอวตนเองนั้นพลันมันก็หายวับไปกับมือ!

            นางมองตามหลังของเจ้าเด็กเหลือขอที่ฉกถุงเงินไปจากมือนางแล้ววิ่งหายไปในกลุ่มคน ซูเมิ่งยื่นซาลาเปาคืนเจ้าของร้านก่อนออกตัววิ่งตามไป นางวิ่งฝ่าฝูงชนออกมาก็คลาดกับเจ้าเด็กขี้ขโมยนั่นเสียแล้ว ซูเมิ่งหยุดวิ่งกวาดสายตาหาร่างเล็ก

            …หึ มีหยุดรอนางเสียด้วย กลัวนางตามไม่ทันหรือไง นางว่าแล้วเชียวว่าเจ้าเด็กนี่ต้องเป็นนกต่อ

            “นั่นเจ้าเด็กเหลือขอเอาเงินข้ามาเสียดีดีนะ!” 

            ซูเมิ่งแสร้งตะโกนด้วยน้ำเสียงอย่างคนโกรธเสียเต็มประดาก่อนออกวิ่งตามเด็กคนนั้นไป วิ่งมาสักพักรอบข้างก็ไร้ผู้คนรวมถึงที่ปลายทางข้างหน้าก็ไร้เงาหัวเจ้าเด็กนกต่อนั่นเช่นกัน ทางข้างหน้าเป็นเเหล่งรวมขยะส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง มีหลายกองที่เป็นเศษผักเน่า บริเวณนี้มีกำเเพงสูงกว่าที่อื่นจึงทำให้มีดูมืดกว่าเวลาจริง

            …ถือว่าคนร้ายมีรสนิยมในการเลือกสถานที่จัดการเหยื่อที่ดี

ซูเมิ่งเดินเข้าลึกขึ้นเรื่อย ๆ กองขยะที่มีความสูงราวอกนางซึ่งตั้งอยู่ใกล้ตำแหน่งที่ซูเมิ่งเพิ่งเดินมาถึงก็กระจายออกพร้อมร่างคนร่างหนึ่งทุ่มใส่นางทั้งตัวทันที

            ผัวะ!!!

            ซูเมิ่งเบี่ยงตัวหลบไปทางซ้ายทำให้ชุนที่พุ่งเข้ามาทั้งตัวตกลงไปบนพื้นจนเกิดเสียง นางถอยออกมาตั้งหลักพร้อมปัดตรงบริเวณที่ตัวของคนร้ายนามชุนเฉียดผ่านเมื่อครู่

            เมื่อครู่ต่อมรับกลิ่นที่จมูกนางแทบพัง …เพราะกลิ่นตัวเจ้านั่นร้ายเสียยิ่งกว่ากลิ่นขยะที่อยู่รอบ ๆเสียอีก

            ในสายตาของชุนนั้นเขามองซูเมิ่งด้วยความหวาดหวั่น เมื่อครู่เขาคลาดว่าจะสามารถล้มเหยื่อของตนได้แน่นอนเเล้วเชียว ทว่าเขากลับคว้าได้เพียงความว่างเปล่า และยิ่งพอมองไปที่คุณชายหยางเจี้ยนก็ยิ่งตระหนกเพราะนอกจากจะไม่ตื่นกลัวเขาอย่างที่ควรจะเป็นแล้วยังมีท่าราวกับไม่มีเขายืนอยู่ตรงนี้อีกเล่า!

            “ย๊าาา” 

            ยิ่งคิดในใจก็ยิ่งกรุ่นโกรธ ชายร่างเล็กแต่ก็ขนาดตัวใหญ่กว่าซูเมิ่งรีบลุกขึ้น กำมีดในมือให้มั่นก่อนวิ่งเข้าหาซูเมิ่งโดยใช้แรงทั้งหมดที่มี

            ซูเมิ่งเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง นางรอจนชายในชุดแสนสกปรกขยับเข้าใกล้ในระยะที่เเขนด้านที่ถือมีดของชุนห่างจากหน้านางไม่กี่ชุ่น ซูเมิ่งเอื้อมมือจับแขนเสื้อข้างนั้นส่วนมือของนางอีกข้างก็เอื้อมไปจับสาบเสื้อดึงเฉียงเข้ามา ก่อนยกขาข้างเดียวกันสับไปที่ข้อพับของชุนทำให้เขาเสียการทรงตัวล้มลงตัวกระแทกพื้นอย่างแรง มีดที่ถืออยู่ก่อนหน้ากระเด็นหลุดมือ

            การตอบโต้ของนางเมื่อครู่ใช้เวลาเพียงวาบหนึ่งเท่านั้นชุนก็ลงไปนอนมึนงงอยู่บนพื้นเสียแล้ว 

            เหล่ามือปราบที่ติดตามซูเมิ่งมาตลอดเพิ่งวิ่งเข้ามา เมื่อครู่พวกเขาเห็นเงาบางอย่างพุ่งออกมาจากกองขยะพวกเขาก็ผละจากที่ซ่อนวิ่งมาที่ช่างหลิน แต่พอมาถึงตัวก็เห็นคนร้ายที่พวกเขาเฝ้าแกะรอยหากำลังนอนอ้าปากพะงาบ ๆอยู่แทบเท้าเสียแล้ว 

            มือปราบสองคนเดินเข้าไปรวบตัวคนร้ายส่วนคนที่เดินเข้ามาหาซูเมิ่งคือรองหัวหน้ามือปราบอู๋หลวนซาน

            “เจ้าเป็นอันใดหรือไม่?” 

            ซูเมิ่งหยุดเอามือที่นางจับคนร้ายเมื่อครู่เช็ดที่เสื้อผ้า หันไปส่ายหน้าเป็นคำตอบให้ พอยกมือขึ้นมาดมก็ยังคงมีกลิ่นติดอยู่ดี

            “แล้วนี่ข้าต้องทำอะไรอีกไหม?”

            …ตัวเหม็นจะแย่เเล้ว นางอยากกลับห้องไปอาบน้ำล้างตัว ซูเมิ่งได้เเต่เอ่ยในใจ 

            …ไอ้ทนนั้นมันก็ทนได้ แต่ไม่ทนเสียยังจะดีกว่า เพราะไป ๆมา ๆนางเริ่มรู้สึกคันที่มือ แต่ก็อดกลั้นไว้ไม่ยกขึ้นมาเกา

            “ไม่มีอันใดแล้วท่านกลับไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะนำเรื่องไปรายงานทั้งหมดเอง”

            พอซูเมิ่งได้ยินดังนั้นนางก็ผละจากไปทันที 

            สายตาของอู๋หลวนซานจับจ้องตามหลังซูเมิ่งไป ในหัวเขาครุ่นคิดสบสน

            …เจ้าเด็กลึกลับคนนี้เป็นใคร เหตุใดถึงได้มีเรื่องให้เขารู้สึกทึ่งได้ตลอดเวลา ทั้งทักษะการสืบคดี และยังท่าต่อสู้อันเเปลกพิศดานที่เขาไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนนั่นอีกเล่า พอมองไปที่ชายรูปร่างผอมบางเนื้อตัวมอมแมมก็พลันปล่อยลมหายใจออกอย่างโล่งอก