บทที่ 17 (ต่อ)

#####บทที่ 17 (ต่อ)

            ไป๋ฮูหยินเอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงความหงุดหงิดอย่างมิคิดปิดบัง ทำเอาฮูหยินของซือฉีที่มีฐานะเป็นไป๋ฮูหยินสายรองยื่นมือแตะเเขนก่อนเอ่ยขึ้น

            “ใจเย็นก่อนพี่เฟยจิน ท่านแม่ทัพหย่งคังต้องจัดการได้แน่”

            “ข้าก็หวังเช่นนั้น ตระกูลไป๋คงไม่ต้องตกต่ำเพราะนังลูกตัวปัญหาหรอกกระมัง หึ”

            เฟยจินเงยหน้ามองไปยังสามีของตนฝั่งตรงข้าม “เดี๋ยวนะงานจะเริ่มแล้วไยลู่ซานยังไม่มาเล่า เจ้าเห็นหรือไม่?

            นางหันไปถามฮูหยินสายรองที่นั่งอยู่ข้าง ๆ คิ้วขมวดมุ่น

            “ตอนพบท่านแม่ทัพเดินมากับท่านพี่ที่หน้าประตูวังก็พบเพียงเหิงซานแล้วเจ้าค่ะ ส่วนลู่ซานนั้นข้าไม่เห็นเลย”

            “คงทำงานยังไม่เสร็จกระมังเจ้าคะ เดี๋ยวก็คงตามมา ท่านพี่เป็นคนตรงต่อเวลามากงานสำคัญเยี่ยงนี้คงไม่พลาด” 

            พอผู้เป็นมารดาได้ยินทั้งสองเอ่ยก็พยักหน้าเห็นด้วย ก่อนก้มลงสนใจชาเขียวกลิ่นหอมกรุ่นตรงหน้าแทน ตั้งแต่เข้าโถงมานางยังไม่เอ่ยทักทายใครเลยแม่กระทั่งเหล่าฮูหยินที่เป็นสหาย นั่นก็เพื่อเลี่ยงการถูกถามคำถามที่นางไม่แม้จะคิดเอ่ยถึง

            หลังจากทุกคนต่างเข้ามานั่งประจำตำเเหน่งได้ไม่นาน เสียงขันทีก็ดังขึ้น

            “ฮ่องเต้ ฮองเฮา พระสนมกุ้ยเฟย[10]เสด็จ” 

            สิ้นคำทุกคนก็ลุกขึ้นยืนยอบกายคำนับอย่างพร้อมเพรียง เหล่าผู้มาใหม่เดินเข้าไปข้างในสุดนั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดเตรียมไว้ เป็นเก้าอี้ที่หันหน้าออกไปทางเข้าและพื้นที่ที่จัดเตรียมไว้สำหรับแสดง

            “นั่งลงเถิด วันนี้ข้ามิใช่เจ้าของงาน ทุกคนทำตัวตามสบายเถิด” 

            ฮ่องเต้อยู่ในชุดสีเหลืองทองอร่ามน่าเกรงขาม เขาเป็นบุรุษอายุราวสี่สิบเศษที่ใบหน้าออกใจดีมักมีรอยยิ้มเเต่งแต้มแทบทุกเวลา แต่เหล่าขุนนางต่างก็รู้ว่าภายใต้ใบหน้านี้เต็มไปด้วยความเด็ดขาดและความเจ้าเล่ห์ หากถูกจับได้ว่าฉ้อโกงบ้านเมืองจะต้องมีจุดจบที่ฆ่าล้างตระกูลทุกราย ทำให้ราชสำนักเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างทุกวันนี้

            ส่วนฮองเฮาที่นั่งเคียงข้างฮ่องเต้วันนี้ดูงามสง่ากว่าผู้ใด นางสวมชุดเเดงลายหงส์บนหัวสวมเครื่องประดับประจำตำแหน่งไร้ผู้ใดเทียบเทียม ส่วนสนมกุ้ยเฟยที่นั่งอีกด้านของฮองเต้แต่ระดับต่ำลงมา นางนั่งยิ้มหวานไม่เอ่ยคำใดตั้งแต่เข้ามา ด้วยรู้ว่าวันนี้ตนมาเป็นเพียงเครื่องประดับเท่านั้นหาใช่ตัวเอกในงานไม่

            ในส่วนของพิธีการดำเนินจนครบทุกคนก็ลงมือทานอาหารตรงหน้าทำให้ในห้องโถงไร้เสียงพูดคุยมีเพียงเสียงกระเบื้องกระทบกันบ้าง เวลาผ่านไปหลายเค่อ ผู้เป็นฮองเฮาเงยหน้ามองไปทางบุตรชายของตนผู้ดำรงตำเเหน่งไท่จื่อ ก่อนละสายตามองไปยังตำแหน่งที่นั่งของฝั่งสตรีมองหาใครบางคนซึ่งนางก็ไม่เห็นบุคคลคนนั้นดังคาด ริมฝีปากที่ทาชาดสีเเดงเพลิงพลันหยักยกขึ้น

            “อืม ไป๋ฮูหยินคุณหนูซูเมิ่งไม่มาหรอกรึ ไยข้ามิเห็นนางเลย”

            พอฮองเฮาพูดดังนั้นตำเเหน่งที่นั่งของสตรีตระกูลไป๋ก็กลายเป็นจุดศูนย์รวมสายตาทันที ไป๋ฮูหยินเงยหน้าสบพระเนตรฮองเฮาด้วยใบหน้าซีดสลด 

            “อะเอ่อ …”

            “ทูลฮองเฮา บุตรีของกระหม่อมป่วยหนักจึงไม่สามารถมาถวายพระพรฮองเฮาได้ขอรับ ขอพระองค์โปรดประทานอภัย” ไป๋หย่งคังรีบเอ่ยบอก

            “เจ้าอย่าได้ถือสาเลย หวงโฮ่ว[11]”

            มือหนายื่นมากุมมือฮองเฮาไว้ทำเอาเจ้าของมือบางใบหน้าขึ้นสีเเดงระเรื่อ

            “ข้าหาได้กล่าวโทษไม่ เพียงแต่ข้ามิได้พบหน้าว่าที่สะใภ้ในอนาคตมาช้านาน จึงอดคิดถึงมิได้เท่านั้นเองเพคะ”

            ฮองเฮากล่าวกับชายที่นั่งข้าง ๆด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม ก่อนหันไปกล่าวกับไป๋หย่งคัง

            “อาการเป็นอย่างไรบ้าง ตามหมอหลวงไปดูอาการแล้วหรือ?”

            “หมอประจำตระกูลสั่งต้มเทียบยาเรียบร้อยแล้วพะยะค่ะ ขอบพระทัยฮองเฮาที่ทรงเป็นห่วง กระหม่อมทราบซึ้งใจแทนบุตรีของกระหม่อมยิ่งนัก"

            น้ำเสียงที่เอ่ยเต็มไปด้วยความหนักแน่นและความน่าเกรงขามสมกับตำแหน่งเเม่ทัพ ทั้งที่ในใจเขาหวาดหวั่นยิ่งนักเพราะจนป่านนี้ยังตามหาบุตรสาวตนเองไม่พบเลย เขายังเฝ้าคอยเบาะเเสจากหอสรรพสิ่งที่ตนจ้างไว้ ตอนนี้เขาจึงทำได้เพียงต้องปกปิดเรื่องที่ลูกสาวตนหายตัวไปอย่างเต็มความสามารถ

            “คงอาการหนักมาก ข้าจะให้หมอหลวงคังไปตรวจอาการนางเสียหน่อย”

            กล่าวเสร็จก็หันไปสั่งนางกำนัลข้างกายให้ไปตามหมอหลวงคังที่ทำหน้าที่ตรวจอาการเฉพาะฮองเฮาและฮ่องเต้มา

            “ท่านแม่ทัพไป๋คงไม่เอ่ยปฏิเสธเราหรอกกระมัง” 

            ฮองเฮาที่พอเห็นไป๋หย่งคังทำท่าจะปฏิเสธก็รีบเอ่ยขึ้นทำให้เขาหุบปากลงทันใด ไป๋เหิงซานรีบก้าวมาคุกเข่าข้างกายพ่อของตนก่อนเอ่ยบอก

            “พวกกระหม่อมตระกูลไป๋เทียวเสาะหาหมอเทวดามาดูอาการให้แล้วพะยะค่ะ ความกรุณาของฮองเฮานี้ล้ำค่ายิ่งนักไว้คราหน้าข้ากระหม่อมจะแทนคุณทดแทน แต่ครานี้เกรงว่าจะรับไว้มิได้พะยะค่ะ”

            ไป๋เหิงซานโขกหัวลงเสียงดังสะท้อนทุกคนในโถงต่างหุบปากเงียบรอการตอบสนองจากคนเบื้องบน

            “บังอาจ! ฮองเฮาอุตส่าห์ประทานหมอหลวงคังให้ไปดูอาการแต่พวกเจ้ากลับปฏิเสธ หรือว่าจะจริงดังที่ข่าวลือว่าไว้” 

            เป็นเสนาบดีกรมคลังผู้เป็นบิดาของจ้าวฮองเฮาเอ่ยขึ้น พอทุกคนได้ยินดังนั้นเสียงดังซุบซิบก็ดังกระจายไปทั่วทั้งโถงโดยหัวข้อสนทนาก็คือเรื่องที่เสนาบดีจ้าวริเริ่มเมื่อครู่

            “ข่าวลือเรื่องอันใดกัน? ท่านเสนาบดีจ้าว” 

            ฮ่องเต้เอ่ยเสียงเรียบ บนใบหน้าเริ่มฉายแววรำคาญ เขาเริ่มรู้สึกได้ว่ามีเรื่องบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น เรื่องงานบ้านเมืองเขามิเคยผิดพลาดแต่เรื่องวังหลังนั้นเขาไม่ค่อยเข้ามายุ่ง เพราะให้อำนาจแก่ฮองเฮาเต็มสิบส่วน เเต่มองจากสถานการณ์ตรงหน้าที่ดูเหมือนว่าจะเกี่ยวกับตระกูลไป๋ซึ่งถือเป็นตระกูลแม่ทัพที่มีความสำคัญต่อความมั่นคงของอาณาจักรเขาจะไม่ยุ่งไม่ได้

            “ถวายบังคมพะยะค่ะฝ่าบาท สองสามวันมานี้มีข่าวลือว่าเหตุที่ไม่มีใครเห็นคุณหนูซูเมิ่งมากว่าเดือนไม่ใช่เพราะป่วยหนัก แต่เป็นเพราะหายตัวไปล่ะพะยะค่ะ” 

            เสนาบดีกรมคลังจ้าวเอ่ยจบก็ลอบชำเลืองมองไปยังไป๋หย่งคังอย่างรู้สึกสาแก่ใจ ฝ่ายทางฮ่องเต้พอรู้แจ้งพลันเหลือบมองไปทางสองบุรุษรูปร่างผึ่งผายที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า สายตามองคู่นั้นไร้ซึ่งความหย่ำเกรงต่อผู้ใดไร้แววความกังวลเผยออกมา

            “จริงหรือท่านแม่ทัพไป๋?” 

            “มีข่าวลือนี้จริงพะยะค่ะ ไม่รู้ว่าผู้ใดตั้งใจปล่อยข่าวโคมลอยนี้ออกมา และปล่อยออกมาเพื่อเหตุอันใด”

            ไป๋หย่งคังหันสบตาเสนาบดีจ้าวอย่างแฝงนัยสำคัญ ก่อนหันกลับมา

            จ้าวฮองเฮารีบเอ่ยขึ้น ใบหน้าแฝงความตกใจไว้หลายส่วน

            “มีข่าวลือนั่นจริงหรือ? ท่านเเม่ทัพไป๋อย่าได้กังวลไปเลย ซูเมิ่งก็เปรียบดังลูกสาวข้าเช่นกันข้าย่อมปกป้องนาง เอาเยี่ยงนี้หรือไม่ข้าจะให้หมอหลวงคังไปรักษานางซึ่งนั่นก็ถือว่าเป็นการยืนยันไปในตัวว่าข่าวลือนั่นมิเป็นความจริง ท่านพี่เห็นว่าวิธีนี้เป็นเช่นไรเพคะ” 

            ประโยคสุดท้ายนางหันมาถามบุรุษข้างเคียง พอคนถูกถามรับรู้ได้ถึงความหวังดีของฮองเฮาจึงพยักหน้าเห็นด้วย ครานี้ทั้งไป๋หย่งคังและไป๋เหิงซานคุมสีหน้าและท่าทางสงบนิ่งไม่ไหวเเล้ว เหงื่อแตกชุ่มหลัง ในหัวพวกเขาต่างคิดวนหาทางเเก้ไข ทว่าฮองเฮานั้นไม่หยุดคอย 

            “ต้องรบกวนหมอหลวงคังแล้ว” 

            เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มหวานหยด นางพยักหน้าเชิงคำสั่งให้หมอหลวงไปทำตามที่นางเอ่ย ทันใดนั้นประตูห้องโถงก็เปิดออกจากด้านนอก พร้อมเสียงเเหลมสูงของขันทีดังขึ้น

            “คุณชายไป๋ลู่ซาน คุณหนูซูเมิ่งมาแล้ว”