บทที่ 17

#####บทที่ 17

            หลังจากผ่านยามบ่ายไปแล้ว ดวงตะวันก็เคลื่อนคล้อยไปทางทิศประจิม ซึ่งเป็นเวลาที่ตำหนักสว่างไสว สถานที่จัดพิธีการเฉลิมฉลองวันพระราชสมภพของฮองเฮานั้นเต็มไปด้วยผู้คน ไม่ว่าจะเป็นเหล่าขุนนางหรือฮูหยิน พอแต่ละขบวนรถม้าหยุดจอดที่หน้าประตูก็จะมีขันทีเดินนำเข้ามายังโถงจัดงาน โดยที่โถงพิธีการนี้ได้เเบ่งที่นั่งออกเป็นสองฝั่งเว้นที่ว่างตรงทางไว้เป็นพื้นที่สำหรับการเเสดงต่าง ๆ โดยฝั่งหนึ่งเป็นที่นั่งของบุรุษ ไล่จากตำแหน่งใกล้ที่นั่งฮ่องเต้ไว้สำหรับยศสูงไล่ต่ำออกไป ส่วนอีกฝั่งเป็นที่นั่งของบรรดาสตรี โดยให้ฮูหยินทั้งหลายนั่งเบื้องหน้าตามด้วยบุตรสาวนั่งเบื้องหลังไล่ลำดับตามยศของสามี

            ทว่ายังไม่ถึงเวลางานฉะนั้นผู้คนส่วนใหญ่จึงจับกลุ่มคุยกัน น้อยคนที่จะไปนั่งที่นั่งเรียบร้อยแล้ว

            “วันนี้เจ้างดงามจริงเชียว ชุดสีเขียวมรกตนี้ช่างเข้ากับเจ้าเสียจริง”

            คนถูกชมแก้มแดงขึ้นสีระเรื่อ “มิสู้เจ้าหรอก ชุดสีชมพูลายดอกอิงฮวาช่างงามนัก เวลาเดินราวกับนางฟ้านางสวรรค์เริงระบำท่ามกลางดอกไม้ ตอนเจ้าเดินมาผู้คนทั้งห้องโถงต่างมองเจ้าเป็นตาเดียว”

            พูดไปก็ทำสีหน้าเชิงล้อเลียน

            ริมฝีปากบางหยักยิ้ม สายตาที่ส่งออกไปหยิ่งทะนงมิได้แสดงท่าทีขวยเขินเเต่อย่างใด เพราะคำชมเหล่านั้นนางฟังจนชินหูเสียแล้ว หานเผยหนิงผู้ได้ฉายายอดหญิงอันดับหนึ่งเเห่งเมืองหลวงพูดคุยกับเหล่าคุณหนูที่เดินเข้ามาคุยกับนางอย่างเป็นธรรมชาติ มีบางคราที่นางแอบเหลือบสายตาไปยังกลุ่มบุรุษที่ยืนสนทนาอยู่ไกล สายตานางมีไว้ให้เพียงบุคคลเดียวเท่านั้น

            “องค์ไท่จื่อวันนี้ช่างดึงดูดสายตาข้านัก ชุดขาวพิสุทธิ์นั่นแม้จะเป็นอย่างทุกวันแต่ไยวันนี้ข้าถึงรู้สึกว่าดูดีกว่าทุกวันก็ไม่รู้” 

            ซ่งป่าวซานเอ่ยด้วยใบหน้าเคลิบเคลิ้มสายตานางจ้องไปยังชายหนุ่มในกลุ่มบุรุษที่ยืนคุยกันอยู่ไม่ไกลผู้มีนามว่าเทียนเหิงซึ่งก็คือไท่จื่อองค์ปัจจุบัน

            “นั่นสิ ข้าเตรียมเพลงพิณมาเพื่อมัดใจองค์ไท่จื่อเป็นเดือนเชียวนะ ข้าขอตำแหน่งชายารองก็ยังดี ส่วนชายาเอกข้ายอมให้สหายรักอย่างเจ้า” 

            ต่งจิ่นถิงเอื้อมไปจับมือยอดหญิงอันดับหนึ่งสหายรักของตนเอาไว้โดยที่สายตาไม่ได้ละไปจากบุรุษชุดขาวสักเค่อเดียว ส่วนหานเผยหนิงที่ถูกจับมือนางเเสดงสายตาดุดันวาบหนึ่งก่อนกลับมาเป็นปกติและรีบเอ่ยขึ้น

            “พูดจาส่งเดชน่าจิ่นถิง คุณหนูซูเมิ่งต่างหากที่เป็นว่าที่ชายาเอกมิใช่ข้าเสียหน่อย” 

            น้ำเสียงแกมตัดพ้อเบาบางเอ่ยขึ้น เเต่ลึก ๆในใจกลับกระหยิ่มกระย่อง ตำเเหน่งหวงไทจื่อเฟยนางก็อยากได้ ตำแหน่งฮองเฮาในอนาคตนี้ทั่วเมืองหลวงไม่มีใครเหมาะสมมากไปกว่านางอีกแล้ว

            “นั่น ๆ ไท่จื่อกำลังหันมาทางนี้” 

            จิ่นถิงรีบดึงเเขนเสื้อสหาย ส่วนตัวเองหันกลับมาเพราะไม่กล้าสบตาคู่นั้นกลับกันกับหานเผยหนิงที่พอได้ยินดังนั้นก็ชายตามองพร้อมอมยิ้มส่งไป สายตาหวานหยดย้อยแฝงแววเขินอายสบเข้ากับแววตาติดเย็นชาของเทียนเหิงก่อนรีบหลุบตาลงต่ำพอทิ้งเวลาไว้ชั่วครู่ก็รีบเงยขึ้นหวังสบตาฝ่ายตรงข้ามอีกคราแต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่า เทียนเหิงหมุนตัวเดินออกไปพร้อมกับกลุ่มสหายแล้ว แววตาผิดหวังสว่างวาบหนึ่งก่อนกลับมานิ่งสงบอีกครา

            “พวกเราก็รีบไปนั่งประจำที่กันเถอะ ใกล้ได้เวลาเริ่มงานแล้ว” 

หานเผยหนิงพูดจบก็เดินนำมุ่งตรงไปยังฝั่งขวาที่นั่งของสตรีทันที แต่ก่อนถึงที่หมายเท้าบางพลันชะงักเพราะเสียงขันทีที่หน้าทางเข้าโถงตะโกนเข้ามา

            “ตระกูลไป๋!!! เชิญ”

            ทุกคนหันไปมองตามเสียงอย่างพร้อมเพียงโดยมิได้นัดหมาย เป้าหมายในการมาเข้าร่วมในวันนี้ของทุกคนมิใช่การมาถวายพระพรฮองเฮา แต่คือการได้ชมละครฉากใหญ่ของเจ้าของข่าวลืออย่างตระกูลไป๋ต่างหาก ข่าวลือที่ว่าคุณหนูไป๋ซึ่งถูกหมั้นหมายกับองค์ไท่จื่อนั้นถูกลักพาตัวไปจนตอนนี้ยังหาไม่เจอนั้นถือว่าส่งผลเสียต่อตระกูลไป๋อย่างมากรวมทั้งเป็นการสั่นครอนสัญญาการหมั้นหมายด้วยเช่นกัน 

            สตรียังไม่ออกเรือนนางหนึ่งหายตัวไปไม่รู้ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญเพราะแม้กลับมาได้เเต่ตำเเหน่งหวงไทจื่อเฟยนั้นคงหลุดลอยแน่นอน หรือแม้เเต่การจะออกเรือนเป็นฮูหยินเอกของตระกูลเล็ก ๆก็ยังแทบไม่มีหวัง 

            …ทว่าที่กล่าวมาทั้งหมดนี้เป็นเพียงข่าวลือ พวกเขาต่างตั้งตาคอยงานวันนี้อย่างใจจดใจจ่อ หากคุณหนูซูเมิ่งปรากฏกายที่งานนี้ก็จะสามารถสยบข่าวลือเหล่านั้นได้ แต่หากไม่ล่ะก็ต่อให้ตระกูลไป๋มีข้ออ้างร้อยเเปดพันเก้าอย่างไรก็ไม่สามารถสยบข่าวลือนี้ได้

            นางกำนัลรับใช้นำทางพาบุรุษสามสตรีสามเดินเข้ามา บ่าวรับใช้ที่ติดตามมาด้วยถูกกันให้เดินห่างออกไป สายตาของความกระหายใคร่รู้ทุกคู่เพ่งมองมายังกลุ่มผู้มาใหม่เป็นจุดเดียว

            ไป๋หย่งคังและไป๋ซือฉีผู้เป็นน้องเดินนำไป๋เหิงซานผู้เป็นพี่ชายใหญ่ของซูเมิ่งเเยกไปทางฝั่งบุรุษตรงตำเเหน่งที่นั่งของตนเองอย่างสงบนิ่งราวกับกับว่าสายตาทุกครู่มองมานั้นคือเรื่องปรกติ ส่วนฮูหยินของหย่งคังนามเฟยจิน ฮูหยินของซือฉี และสตรีงามสง่าอีกนางเดินตามนางกำนัลไปยังฝั่งตรงข้าม  ใบหน้าสตรีเยี่ยงพวกนางแดงก่ำหลบตามิสู้ใคร ในอกเต็มไปด้วยความอับอาย

            “สตรีที่เดินตามไป๋ฮูหยินใช่คุณหนูซูเมิ่งคนนั้นหรือไม่? ข้ามองไม่ค่อยชัดเลย” 

            เป็นฮูหยินซ่งเอ่ยถามอีกคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน นางชี้ไปทางสตรีที่ก้มหน้าจนเห็นเพียงไรผมและเครื่องประดับบนหัว

            “ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน คุณหนูตระกูลไป๋คนนี้มิค่อยได้เผยหน้าเท่าไรนักเปลี่ยนฤดูทีก็ป่วยทีร่างกายไม่แข็งแรง จะได้เจอทีก็ต้องเป็นงานใหญ่ ๆทั้งนั้น ข้าจำหน้ามิได้หรอก”

            “ข้าก็ลืมไปแล้วว่าใบหน้านางเป็นเยี่ยงไร” เสียงพูดนางเบาลง สายตายังเฝ้าสังเกตไปที่กลุ่มสตรีตระกูลไป๋มิวางตา

            ทางฝ่ายผู้เป็นจุดศูนย์รวมสายตาอย่างสตรีทั้งสามก็พยายามทำตัวให้ลีบเล็กที่สุด จนสตรีผู้มีอายุน้อยสุดในสามคนนี้เอ่ยขึ้นอย่างอดมิได้

            “ท่านป้าเจ้าคะ ข้าจะทดไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ สายตาที่เเต่ละคนมองมานั้นราวจะมองทะลุทั้งตัวข้าอย่างไรอย่างนั้น ข้าขอออกไปเดินเล่นข้างนอกได้ไหมเจ้าคะ” 

            หยางเจียงเหมยผู้เป็นหลานสาวของหยางฮูหยินเอ่ยขึ้น วันนี้นางอุตส่าห์ดีใจที่ได้ติดตามมาเปิดหูเปิดตางานใหญ่เป็นครั้งแรก มิคิดเลยว่าเพราะข่าวลือของคุณหนูไป๋ซูเมิ่งตัวปัญหาจะมาตกลงที่นาง ตอนนี้นางอยากประกาศให้ทุกคนรู้ว่านางหาใช่คนถูกลักพาตัวไม่ คนถูกลักพาตัวนั้นหายไปเป็นเดือนป่านนี้เหลือเเต่ซากแล้วกระมัง …แต่นางก็ไม่สามารถทำได้เพราะการออกเรือนของนางนั้นจะดีเลวขึ้นอยู่กับชื่อเสียงตระกูลไป๋เช่นกัน

            ทุกคนที่รู้เรื่องในจวนต่างถูกสั่งให้ปิดปากเงียบเรื่องการหายตัวไปของไป๋ซูเมิ่งโดยปล่อยข่าวว่าป่วยหนักแทน จนกระทั่งมีข่าวโครมลอยนี้ขึ้นมาทำเอานางและคนในตระกูลมิมีหน้าออกจากจวน ไม่เว้นแม้กระทั่งท่านป้าของนางหรือผู้เป็นมารดาของเจ้าตัวปัญหาพอได้ยินข่าวก็บ่นกับนางแทบทุกเวลา

            “นั่งลง! อยู่เงียบ ๆสงบเสงี่ยมไว้ แค่นี้ข้าก็อับอายมากพอแล้ว”