บทที่ 18

#####บทที่ 18

            ประตูบานใหญ่ถูกขันทีที่เฝ้าอยู่หน้าประตูผลักเข้ามา สายตากระหายใคร่รู้ของทุกคนในโถงพุ่งไปที่ผู้มาใหม่อีกครั้ง คนเเรกที่เดินเข้ามาเป็นไป๋ลู่ซานคุณชายรองของตระกูลไป๋ เขาสวมชุดสีฟ้าเนื้อผ้าดีเงางามปักลายเมฆาสีเงินเข้าได้กับเข็มขัดหยกคุณภาพดี ทำให้ภาพรวมเขากลายเป็นคุณชายผู้เเสนอบอุ่น แต่ถึงรัศมีความงามจะสูงส่งเพียงใดแต่ทุกคนก็มองเพียงวาบเดียวก่อนรีบละสายตาจ้องไปยังบุคคลเบื้องหลัง

            ร่างโปร่งบางของสตรีนางหนึ่งเดินเข้ามาช้า ๆ ชุดสีขาวบริสุทธิ์พริ้วไหว ภาพตรงหน้าทำให้ผู้มองแทบหยุดหายใจ ทันที่ได้เห็น…

            ริมฝีปากบาง ใบหน้าเรียวรูปไข่อ่อนหวานไม่ต่างจากมวลบุบผา ขนตางอนยาวราวปีกวิหค ผิวขาวดั่งหิมะ ใบหน้าผ่องเช่นนี้ช่างงดงามไร้ที่ติ แต่น่าเสียดาย…สตรีผู้นี้ทั่วทั้งใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือดฝาด ริมฝีปากที่ควรเเดงระเรื่อกลับขาวซีดราวกับทั้งร่างของหญิงนางนี้ไร้เลือดหล่อเลี้ยง แล้วไหนจะอากัปกริยาที่เดินนั่นอีกล่ะ ดูไร้เรี่ยวแรงจนต้องมีบ่าวรับใช้นางหนึ่งคอยพยุงไม่ให้ร่างอันน่าทะนุถนอมนั้นล้มไปกับพื้น

            ผู้คนที่ได้เห็นภาพนั้นต่างพากันถอนหายใจไม่เว้นแม้เเต่ผู้สูงส่งที่สุดเเห่งแคว้น!

            ทั้งสามเดินบนทางตรงกลางที่เว้นไว้สำหรับการเเสดง พวกเขาเดินไปตรงหน้าไป๋หย่งคังและไป๋เหิงซานที่เบิกตาโพรงมองสตรีที่ไม่ได้เจอกันนานอย่างตกตะลึง รอจนทั้งไป๋ลู่ซานและไป๋ซูเมิ่งทำความเคารพทั้งสองจึงได้สติ

            “ถวายพระพรฮ่องเต้และฮองเฮาพะยะค่ะ”

            “ถวายพระพรฮ่องเต้และฮองเฮาเพคะ” 

            ซูเมิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานติดจะแหบเล็กน้อย เสียงนางแผ่วเบาแต่ก็ได้ยินกันถ้วนทั่วเพราะภายในโถงเงียบกริบ 

            “หม่อมฉันสมควรได้รับโทษยิ่งนักที่มาสายเพคะ”

            พูดจบสตรีร่างบอบบางก็ยกมือสะบัดเบา ๆให้หลุดจากการพยุงของบ่าวรับใช้จนทำให้ร่างบางล้มลงคุกเข่ากับพื้นเสียงดังสะท้อน นางก้มหน้าแนบพื้นอย่างยอมรับผิด

            …แต่หารู้ไม่ว่าใบหน้าที่จ้องมองพื้นนั้นแววตามีเลศนัยด้วยใบหน้ายิ้มร้าย

            “ลุกขึ้นเถิด ไม่มีใครว่าเจ้าหรอก” 

            เสียงทรงอำนาจเอ่ยขึ้น ซึ่งนั่นเป็นผลดีแก่ซูเมิ่งอย่างมากเพราะมันคือการการันตีได้ว่าเรื่องนี้จะไม่มีใครหยิบยกขึ้นมาว่านางได้แน่นอน มิเช่นนั้นจะถือว่าเป็นการตบพระพักต์ฮองเต้ซึ่งไม่มีใครทำอยู่แล้ว

            ซูเมิ่งเงยหน้าขึ้นเชิดปรายคางน้อย ๆ เเผ่นหลังยืดตรงงามสง่า

            “อาการหม่อมฉันนั้นเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเช่นนี้มานานหลายปี ไม่คาดเลยว่าแม้เเต่ในวันพระราชสมภพของพระองค์ซึ่งสำคัญยิ่งเช่นนี้พระองค์ยังทรงคิดถึงหม่อมฉัน หม่อมฉันต้องขอบพระทัยฮองเฮายิ่งยวดเพคะที่ทรงเป็นห่วงเป็นใยหม่อมฉันถึงเพียงนี้” 

            แม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยความอิดโรยแต่รอยยิ้มที่ฉายออกมานั้นทำเอาหลายคนถึงกลับเผลอไผล ทว่าสตรีบนตำเเหน่งสูงสุดนั้นกลับรู้สึกตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง แววตาฉายแววดุดันขึ้นวาบหนึ่งอย่างมิเคยเป็นเพราะคำกล่าวนั้นของซูเมิ่ง

            …การได้ตำเเหน่งฮองเฮามาจนตอนนี้ต้องผ่านด่านทดสอบมากมายคำกล่าวเชิงแฝงของสตรีอายุไม่ถึงครึ่งของนางไยนางจะเเปลความไม่ออก

            หากไล่ทวนคำกล่าวของซูเมิ่งอย่างถี่ถ้วนจะรู้ได้ว่าคนพูดมีเจตนาเสียดสีนางอย่างเห็นได้ชัด สตรีที่สมควรถูกลักพาตัวไปตามเเผนที่นางและท่านพ่อนางวางไว้กลับยืนอยู่ตรงหน้าแถมยังกำลังย้อนรอยนางอีก!

            คำกล่าวนั้นหากเเปลความจะหมายถึงว่า อาการป่วยของตนก็มีมาตั้งนานเเล้วแต่ทำไมฮองเฮาถึงได้คิดจะช่วยเมื่อยามนี้ซึ่งประจวบเหมาะที่มีข่าวลือนี้ออกมา ซึ่งซูเมิ่งคิดไว้ว่าเเค่อยากลองโยนหินถามทางเพียงเท่านั้นซึ่งพอเห็นสีหน้าที่แม้เเสดงออกมาวาบเดียวนั้นนางก็รู้ทันทีว่าสมมุติฐานของตนเป็นจริง

            การที่นางถูกลักพาตัวรวมถึงเรื่องข่าวลือนี้ต้องมีฮองเฮาเกี่ยวข้องด้วยไม่มากก็น้อยเป็นแน่!!!

            พอจ้าวฮองเฮากดเปลวไฟที่ครุกรุ่นในอกลงได้ก็ยิ้มหวานก่อนเอ่ยขึ้น 

            “เจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไปนั่งประจำที่ก่อนเถอะเดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไปจะหาว่าข้าใจร้ายบังคับคนป่วยให้มาร่วมงานเสียเปล่า ๆ”

            นางก้มหน้าลงรับคำฮองเฮา มุมปากหยักยก

            …ดูท่าคำพูดเมื่อครู่คนรับสารจะมองออกถึงเจตนาของนางถึงได้เอ่ยเช่นนี้

            นางเงยหน้าขึ้นสบพระเนตรฮองเฮาโดยตรงก่อนเอ่ยเสียงหวาน 

            “หาไม่เพคะ แม้หม่อมฉันจะป่วยหนักเพียงใดก็ต้องมาถวายพระพรฮองเฮาให้ได้” 

            นางทิ้งระเบิดลูกใหญ่อีกครั้งก่อนหมุนตัวออกมา

            นางให้บ่าวรับใช้พาไปยังกลุ่มสตรีตระกูลไป๋ ซึ่งนางก็สบตากับแววตาดุดันของสตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดนาง แววตานั้นช่างเต็มไปด้วยความเกลียดชังเเตกต่างจากที่นางคิดไว้ก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง

            นางเข้าใจแล้วว่าเหตุใดตอนเข้าเมืองหลวงมาความทรงจำของซูเมิ่งคนเดิมถึงมีเเต่เรื่องที่เกี่ยวกับผู้เป็นบิดาและพี่ชายทั้งสอง น่าจะเป็นเพราะนางเป็นบุตรีที่มารดาชังกระมัง แต่ด้วยเหตุผลใดนั้นแม้กระทั่งร่างเดิมก็ยังไม่เข้าใจ เหมือนว่าตั้งเเต่นางจำความได้ไป๋เฟยเจินก็ไม่เคยแสดงความรักแก่นางหรือเเม้กระทั้งอ้อมกอดก็มิเคย นั่นทำให้เรื่องนี้เป็นปมด้อยในใจของร่างเดิมไม่น้อย เเต่หาใช่สำหรับนางไม่

            สำหรับซูเมิ่งแล้วนางคิดว่าการที่นางมารับช่วงต่อร่างนี้นางจะพยายามใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุด ใครดีมานางดีตอบใครร้ายมานางก็จะให้สิ่งนั้นกลับไป เพราะชาตินี้นางมิได้อยู่ภายใต้อาณัติใครอย่างชาติก่อนแล้ว ชาตินี้นางจะอยู่หรือตายนางต้องเป็นคนกำหนดเองเท่านั้น

            ซูเมิ่งนั่งลงข้างหลังไป๋หยางเจิน ตั้งแต่นางมาถึงตรงนี้จนกระทั่งนั่งลงยังไม่มีใครทักนางสักคนซึ่งนางก็ไม่สนใจ ซูเมิ่งมองไปเบื้องหน้าก็สบเข้ากับแววตาฉงนของบุรุษผู้หนึ่ง

            ดวงตาสองคู่จ้องกันอยู่นานต่างฝ่ายต่างพยายามอ่านความคิดของอีกฝ่ายผ่านทางสายตา…

            เว่ยเทียนเหิงหรือไท่จื่อของเเคว้นนี้คือคนที่กำลังสบตาคู่เรียวนั่น

            …ยิ่งมองยิ่งไม่รู้สึกคุ้นเคยราวกับไม่ใช่สตรีที่เเต่ก่อนมักมองเขาด้วยสายตาราวกับมองเทพเซียน สายตาของสตรีนางนี้นั้นเเต่ก่อนต้องเต็มไปด้วยความเคารพบูชา และความหลงใหล เจอกันแต่ละครั้งก็เฝ้าตามติดเขาราวเงาตามตัว แต่ในวันนี้นั้นช่างแตกต่าง ตั้งเเต่นางก้าวเท้าเข้ามายังไม่แม้จะชายตามองมาที่เขา และครั้งนี้น่าจะเพราะความบังเอิญ เขาถึงได้มีตัวตนอยู่ในสายตาของนางสักที

            หลังจากอาหารถูกนำออกไปจากทุกโต๊ะแล้วจนเหลือเพียงถ้วยชาและกาน้ำชาไว้ให้จิบแก้กระหาย การเเสดงของเหล่าคุณหนูที่ถูกเชิญมาเข้าร่วมงานก็เริ่มขึ้น การเเสดงเหล่านั้นฉากหน้าเป็นการเเสดงความสามารถเพื่อถวายพระพรให้เจ้าของวันเกิด ทว่าทุกคนต่างรู้ว่าเป็นการแสดงให้ฮองเฮาประเมินถึงความเหมาะสมต่อตำเเหน่งชายาของไท่จื่อต่างหาก

            ระหว่างที่สายตาของคนส่วนใหญ่ต่างมองไปที่การเเสดงของคุณหนูกลุ่มหนึ่งตรงพื้นยกสูงของทางเดินกลางพลันประตูบานใหญ่ก็เปิดออกอีกครั้งพอดีที่การเเสดงการร่ายรำกลุ่มจบลงพอดี

            ชายร่างสูงในชุดสียามรัตติกาล เนื้อผ้ามันวาวเเหวกอกเห็นกล้ามหน้าอกลาง ๆ ลวดลายด้วยไหมสีขาวประดับให้ทั้งชุดดูสวยสง่า เข็มขัดหยกเนื้องามราคาแพงยิ่งทำให้คนสวมดูสูงสง่ามากขึ้น ใบหน้านิ่งสงบ ริมฝีปากบางเหยียดตรง ดวงตามองตรงไร้ความรู้สึกราวท้องฟ้ายามไร้ดวงดาวยามมองเข้าไปยังนัยน์ตาดีดำทมิฬนั้น ให้ความรู้สึกเงียบเหงาวังเวง บ่ากว้างและหลังเหยียดตรงนั้นทำให้เขาดูมีอำนาจไม่ต่างฮ่องเต้

            “ชะ ชิน…” 

            ขันทีหนุ่มที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูกำลังอ้าปากจะตะโกนประกาศให้ทุกคนรู้เหมือนอย่างเคย เเต่พอชายผู้มาใหม่หันกลับมาเขาก็รีบหุบปากลงทันที เขาสบเข้ากับนัยน์ตาเฉยชานั่น สองขาพลันสั่นพึ่บพั่บดีที่มือคว้าขอบประตูได้ทัน ไม่ทำให้ตัวเองล้มลงไปกองกับพื้น

            ชายร่างสูงเดินเข้าโถงที่ประดับประดาอย่างหรูหราด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก แม้การมาครั้งนี้เจ้าตัวจะไม่ต้องการเป็นที่สนใจของใครแต่ด้วยเป็นจังหวะที่การเเสดงจบลงพอดีทำให้การที่ประตูเปิดอีกครั้งนี้เป็นจุดสนใจทันที

            “วันนี้พายุเข้าเป็นแน่ ข้าถึงได้เห็นเจ้าในงานแบบนี้ ฮ่าฮ่า”

            เว่ยซือเหยียนผู้เป็นฮ่องเต้เอ่ยด้วยน้ำเสียงติดตลก เขามองไปที่ผู้มาใหม่พร้อมระบายรอยยิ้มอารมณ์ดี ซึ่งแตกจากคนที่ถูกกล่าวด้วยอย่างสิ้นเชิง เขาเดินผ่านกลุ่มคุณหนูที่เพิ่งร่ายรำเสร็จอย่างไม่แม้ชายตาเเล ในขณะที่ผ่านก็มีคุณหนูบางคนขาอ่อนล้มลงไปกองกับพื้นด้วยสีหน้าเหมือนไม่ได้สติตาลอยมองตามชายชุดสีรัตติกาลไม่ละสายตา

            “…” 

            เขายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจเสียงของผู้มีอำนาจสูงสุดก่อนเดินไปนั่งยังเก้าอี้ที่มีขันทีข้างกายฮ่องเต้เพิ่งยกมาวางถัดจากตำเเหน่งฮ่องเต้ระหว่างสนมกุ้ยเฟย

            พอฮ่องเต้เห็นผู้มีศักดิ์เป็นน้องชายพ่อแม่เดียวกันนั่งลงก็โบกมือให้เริ่มการเเสดงต่อไปต่อ ส่วนตัวเองก็หันมาคุยกับชายที่มาใหม่ต่อ

            “กลับมาถึงเมืองหลวงเมื่อไร ไยไม่เห็นส่งข่าวบอกข้าบ้าง”

            “เมื่อไม่กี่วันก่อน” 

            เขาพูดไปพลางยกชาสีใสที่นางกำนัลเพิ่งรินให้ขึ้นดื่ม “ท่านไม่ใช่บิดา มารดาข้าเสียหน่อย ข้าต้องบอกด้วยรึว่าข้าจะไปไหนมาไหน”

            “หึ เจ้าอย่าลืมนะว่าข้าเป็นพี่ชายสุดที่รักของเจ้า และที่สำคัญข้าเป็นฮ่องเต้ของแคว้นนี้นะเจ้าอย่าลืม” 

            น้ำเสียงที่เปล่งออกมาดูผ่อนคลายไม่ได้เเสดงอำนาจความเป็นฮ่องเต้อย่างที่พูด

            “หึ”

            ฮ่องเต้หนุ่มมองไปยังผู้เป็นน้องชายของตนเขาที่มีตำเเหน่งเป็นชินหวัง เป็นพี่น้องคนเดียวที่เขาไม่ได้ไล่ให้ออกจากเมืองหลวงหลังจากขึ้นครองราช เพราะเขารู้ว่าน้องชายเขาผู้นี้ไม่ได้มีความคิดอยากขึ้นมานั่งบนบัลลังก์เลยแม้เเต่น้อย ในช่วงที่เว่ยซือเหยียนยังเป็นไท่จื่อก็ได้เว่ยซือหมิงเป็นกำลังเสริมสำคัญช่วยเขาให้ขึ้นครองราชได้อย่างมั่นคง พอหลังจากที่เขาขึ้นครองราชแล้วน้องชายคนนี้ก็ไม่ค่อยได้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับงานราชสำนักเท่าไรนัก มักจะหายหน้าหายตาออกจากเมืองหลวงบ้าง นานทีถึงจะกลับมาให้เขาเห็น

            ทว่าเเม้เว่ยซือหมิงจะไม่ได้เข้ามาช่วยงานราชสำนักแต่เขาก็มีอำนาจมากมายเป็นรองเพียงฮ่องเต้เท่านั้น ทำเอาเหล่าข้าราชบริพารไม่กล้ามีเรื่องด้วยและมีบ้างที่หาทางประจบแต่มักจะไม่เป็นผลเสียเท่าไร