บทที่ 18 (ต่อ)

#####บทที่ 18 (ต่อ)

 

            การเเสดงมีทั้งร่ายรำเป็นกลุ่มและเดี่ยวบ้างจนกระทั่งถึงคุณหนูคนสุดท้ายที่ได้ฉายาว่าเป็นคุณหนูอันดับหนึ่งเเห่งเมืองหลวงนี้ที่เพียบพร้อมทั้งหน้าตาและความสามารถ นามหานเผยหนิง

            สาวน้อยรูปร่างผอมบางเดินออกมากลางพื้นที่เเสดง ตามมาด้วยมีบ่าวยกพิณมาวางตาม อันที่จริงคุณหนูคนอื่นที่ออกมาก็มีบางคนที่เล่นพิณเช่นกัน แต่เท่าที่ซูเมิ่งฟังมาบทเพลงที่คุณหนูเผยหนิงบรรเลงไพเราะที่สุดและเลือกเพลงได้ฉลาดที่สุด เพราะเป็นเพลงที่กล่าวถึงการสรรเสริญฮองเฮาเป็นนัยแฝงต่างจากคนอื่นที่เลือกบทเพลงเกี่ยวกับความรักระหว่างชายหญิงเพื่อเกี้ยวไท่จื่อโดยตรง

            ซูเมิ่งแอบปรบมือให้หานเผยหนิงในใจอย่างรู้สึกยกย่อง 

            …แม้จุดประสงค์การเเสดงนี้จะเพื่อให้ตนได้เป็นชายาของไท่จื่อแต่คนที่เลือกนั้นหาใช่ตัวไท่จื่อไม่ คนที่ต้องประจบคือผู้เป็นเเม่ต่างหาก ซึ่งนางก็สังเกตได้ว่าฮองเฮาดูท่าจะพึงพอใจคุณหนูเผยหนิงที่สุดเช่นกัน เพราะตั้งแต่การเเสดงจบบนใบหน้าของฮองเฮาก็ประดับรอยยิ้มไม่เสื่อมคลาย แถมยังให้รางวัลเผยหนิงเยอะที่สุดด้วย

            หานเผยหนิงคารวะขอบพระทัยฮองเฮาด้วยท่าทางอ่อนหวาน สายตาแอบเหลือบไปหาทิศที่ไท่จื่อนั่งอยู่ซึ่งนางก็เห็นว่าเขาก็กำลังมองมาทางนางเช่นกัน รอยยิ้มบนใบหน้าจึงยิ่งกว้างขึ้น และในตอนที่หมุนตัวจะกลับไปนั่งที่นั้นนางก็สบตาซูเมิ่งพอดี พลันในใจก็อดนึกริษยาไม่ได้ 

            …คนตรงหน้าได้นั่งในตำแหน่งที่คุณหนูทั่วเมืองหลวงต่างปรารถนาโดยไม่ต้องดิ้นรนอันใดเลย พลันในหัวก็นึกเรื่องบางอย่างได้จึงหมุนตัวกลับไปอีกรอบและเอ่ยกับฮองเฮา

            “เสียงพิณของกระหม่อมมิสู้ฝีมือคุณหนูซูเมิ่งได้หรอกเพคะ หม่อมฉันเคยได้ยินมาว่าเสียงพิณของนางไพเราะยิ่งนักเพคะ” 

            พอซูเมิ่งได้ยินดังนั้นพลันคิ้วขมวดมุ่น 

            …หือ มิยักนึกได้ว่าร่างนี้เล่นพิณไพเราะขนาดนั้นดูเหมือนว่าทักษะของร่างนี้เล่นเป็นแต่ไม่น่าจะเทียบเผยหนิงได้ คงตั้งใจหาเรื่องนางมากกว่ากระมัง

            “เป็นเช่นนั้นรึ?” 

            ฮองเฮาพอได้ยินชื่อซูเมิ่งรอยยิ้มก็ลดน้อยลงเล็กน้อย นางไม่คิดว่าจะให้สตรีนางนี้ที่นางไม่ชอบหน้าออกมาเเสดงความสามารถสักเท่าใด ความจริงคนที่นางอยากให้เป็นหวงไท่จื่อเฟยคือหลานสาวฝ่ายมารดานางคนนี้ต่างหาก ตระกูลหานเป็นตระกูลฝ่ายบู๊ที่มีอำนาจมากตระกูลหนึ่งเป็นรองแค่ตระกูลไป๋ ทว่าอีกไม่นานต้องมีอำนาจมากกว่าแน่นอน เพราะในราชสำนักนั้นมีหลายพวกที่ต้องการกำจัดตระกูลไป๋ที่รุ่งเรืองเกินไป นี่คือสาเหตุหลักที่แม้การได้เกี่ยวดองกับตระกูลไป๋จะเป็นการเพิ่มความมั่นคงให้ลูกของตนในฐานะไท่จื่อ แต่ก็เพิ่มศัตรูเช่นเดียวกัน ดังนั้นนางจึงตัดสินใจเลือกทำลายตระกูลไป๋เสียเพื่อให้ตระกูลหานเป็นใหญ่ในฝ่ายบู๊เเทน

            “หม่อมฉันไม่ทราบเช่นกันเพคะเพียงได้ยินคนพูดต่อ ๆกันมา มิสู้พระองค์ให้คุณหนูซูเมิ่งแสดงเสียหน่อย” 

            เผยหนิงแย้มยิ้มหวานแฝงนัยบางอย่างให้สตรีที่นั่งอยู่เบื้องบน ครานี้ใบหน้าฮองเฮายิ้มมากขึ้นอย่างสมใจ 

            …ต้องขอบใจหลานสาวนางคนนี้ยิ่งนัก นางเข้าใจแผนการที่เผยหนิงยื่นมาให้นางแล้ว 

            …เคยได้ยินมาที่ว่าคงไม่ใช่เรื่องจริง หึหึ

            “ก็ดีเหมือนกันวันคล้ายวันเกิดข้าทั้งทีได้ฟังว่าที่ลูกสะใภ้บรรเลงพิณคงจะสุขใจยิ่งนัก แต่คุณหนูไป๋ร่างกายมิเเข็งแรงข้าคงมิรบกวนหรอก ไว้คราหน้าก็แล้วกัน” 

            นางหันไปเอ่ยกับซูเมิ่งที่นั่งอยู่ในกลุ่มสตรีตระกูลไป์โดยตรง แต่คราหลังนางลดเสียงลงพร้อมทำหน้าเสียดายปนเศร้าใจ

            พอจบประโยคของฮองเฮา ทุกคนในงานส่วนใหญ่ก็หันมามองยังซูเมิ่งด้วยสายตาหยามเหยียดอย่างปิดไม่มิด แม้จะแสดงออกไม่ชัดเจนเพราะเกร็งใจท่านแม่ทัพบ้าง

            …มีอย่างที่ไหนเล่าคุณหนูตระกูลอื่นที่ไม่ได้เป็นเเม้คนในครอบครัวยังมอบอะไรเป็นพิเศษให้ฮองเฮา แต่นี่เป็นถึงคุณหนูว่าที่ชายาเอกองค์ไทจื่อกลับไม่เตรียมอะไรมาให้เลย

            ซูเมิ่งแย้มยิ้มหวานส่งกลับไปทั้งใบหน้าซีดเซียวนั้น นางไม่สะทกสะท้านต่อสายตาทุกคนที่ส่งมาเลย เพราะนางมิใช่ลูกพลับนิ่ม[12]เสียหน่อย อยากให้นางเสียหน้านักใช่ไหมเดี๋ยวไป๋ซูเมิ่งคนนี้จัดการให้

            ไป๋ซูเมิ่งวางถ้วยน้ำชาในมือลงบนโต๊ะตรงหน้าก่อนพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน ใบหน้าที่ยังคงขาวซีดหันมองไปยังหานเผยหนิงเจ้าคนต้นเรื่องจากนั้นจึงไล่สายตาขึ้นสบตรง ๆกับฮองเฮา รอยยิ้มค่อย ๆปรากฎขึ้นบนหน้าของซูเมิ่ง

            “หม่อมฉันต้องขอประทานอภัยฮองเฮาด้วยเพคะ ตอนนี้ร่างกายหม่อมฉันยังอ่อนเเรงยิ่งนักคงไม่สามารถบรรเลงพิณให้พระองค์ได้จริง” 

            ซูเมิ่งค่อย ๆย่างเดินทำท่าทางอย่างคนป่วยไม่มีแรงจริงเดินมายืนห่างจากหานเผยหนิงไม่ไกล

            “มิทราบว่าคุณหนูเผยหนิงไปได้ยินว่าข้าเล่นพิณได้ไพเราะมาจากผู้ใด ข้าคิดว่านอกจากท่านอาจารย์ที่สอนข้าและท่านพี่ทั้งสองของข้าแล้วนั้นข้าก็มิเคยเล่นให้ใครฟังมาก่อนจริงเชียว ครานี้ข้าต้องขอคารวะน้ำชาสักถ้วยให้กับความรู้ที่กว้างไกลของท่านเสียหน่อยแล้ว”

            หานเผยหนิงอ้าปากพะงาบ ๆดวงตาจ้องเขม็งมาที่ซูเมิ่ง ทั้งนางและคนอื่น ๆไม่คิดว่าซูเมิ่งจะกล้าตอกกลับเช่นนี้ 

            …ไฉนใคร ๆก็พูดกันว่าคุณหนูตระกูลไป๋เป็นดั่งลูกพลับนิ่มไงเล่า แล้วคนตรงหน้านี้คือใคร ช่างห่างไกลข่าวลือนั้นยิ่งนัก

            ฮองเฮาที่เห็นว่าหานเผยหนิงถูกย้อนก็รีบเอ่ยขึ้นเเทรกทันที 

            “ข้าไม่ถือโทษเจ้าหรอก งานครานี้ข้าได้ฟังเพลงพิณจากเผยหนิงแล้ว ใจข้ารู้สึกสุขใจยิ่งนักพอแทนเจ้าได้ เจ้าไปนั่งที่เถิด เดี๋ยวอาการป่วยจะกำเริบเสียเปล่า” 

            พอได้ยินดังนั้นซูเมิ่งก็ส่ายหัวตัวเองเบา ๆ ในใจ รู้สึกสนุกยิ่งขึ้น

            คำพูดฮองเฮาฟังเผิน ๆนั้นกล่าวถึงการบรรเลงพิณแต่ตีความอีกนัยนั้นกำลังหมายถึงตำเเหน่งหวงไทจื่อเฟยอยู่ นางกล่าวหยอกเย้าว่าจะให้เผยหนิงมาเเทนที่ซูเมิ่งนั่นเอง

            อันที่จริงสำหรับซูเมิ่งนั้นตำเเหน่งไทจื่อเฟยนั้นนางไม่ได้ต้องการเพราะนางไม่ใช่ไป๋ซูเมิ่งคนที่หลงรักไท่จื่อหัวปักหัวปรำ นางได้มาเกิดชาตินี้ก็อยากใช้ชีวิตเยี่ยงคนธรรมดาตำเเหน่งฮองเฮาในอนาคตที่มาพร้อมความยุ่งยากนั้นนางหลีกได้จะรีบหลีกให้พ้น 

            …แต่วันนี้นั้นนางยอมไม่ได้เด็ดขาด ไม่รู้ว่าคนฝ่ายฮองเฮานั้นมีเป้าหมายอะไรถึงได้โจมตีมาที่นางและตระกูลไป๋เช่นนี้อย่างมิหยุดหย่อน ซึ่งสิ่งแรกที่นางต้องทำคือจัดการสถานการณ์ตรงหน้าให้เรียบร้อยแล้วค่อยกลับไปวางเเผนจัดการอีกทีหลังจากนี้

            “วันฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพทั้งที แม้หม่อมฉันจะป่วยหนักไร้เรี่ยวแรงดีดพิณถวายแต่หม่อมฉันย่อมมีสิ่งพิเศษมามอบให้พระองค์อยู่แล้วเพคะ ฮองเฮาโปรดรอสักครู่”

            ซูเมิ่งหันไปส่งสัญญาณให้บ่าวรับใช้ตระกูลไป๋ที่ไป๋ลู่ซานส่งให้มาติดตามนางตอนอยู่ในงานเพื่อคอยอำนวยความสะดวกให้นำหีบใบเล็กที่ซูเมิ่งเตรียมไว้ก่อนหน้ามา

            ในใจทุกคนต่างคาดเดาสิ่งที่อยู่ในกล่องว่าคือสิ่งใด คาดเดามูลค่าไปต่าง ๆนานา มือเรียวบางที่ขาวดุจดั่งหิมะรับหีบสีทองอร่ามลวดลายงดงามมาก่อนหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าฮองเฮาอีกครั้ง 

            ฮองเฮาพยักหน้าให้นางกำนัลข้างกายเดินไปเปิดดูหีบนั้นดู พอหีบถูกเปิดใบหน้าสับสนงุนงงก็เกิดขึ้นบนหน้าของนางกำนัลซึ่งเป็นคนเดียวที่เห็นของในหีบ นางเงยหน้ามองสบตากับซูเมิ่งก่อนมองสลับไปมองของในหีบไปมา ก่อนตัดสินใจหมุนตัวรายงานฮองเฮาและคนอื่นให้ได้รู้

            “เป็นใบชาผู่เอ๋อร์เพคะ”

            สิ้นคำก็มีเสียงหลุดหัวเราะของสตรีดังขึ้นครู่หนึ่งแล้วหายไป ก่อนน้ำเสียงกึ่งดูถูกของเผยหนิงจะดังขึ้น 

“เจ้าไม่รู้หรือว่าฮองเฮาชอบทานชาหลงจิ่น[13]มิใช่ชาผู่เอ๋อร์[14]” 

            หานเผยหนิงมองไปที่ใบชาในกล่อง พลันในใจก็รู้สึกโล่งอก คราแรกนางนึกว่าในหีบจะมีสิ่งของล้ำค่าอันใดที่ไหนได้เป็นเพียงแค่ใบชาผู่เอ๋อร์ซึ่งเป็นชาดำที่น้อยคนนักจะชื่นชอบและไม่ยกเว้นแม้เเต่ฮองเฮา อีกอย่างของที่ถวายแด่ฮองเฮาก็เป็นเพียงใบชาที่หาซื้อได้ง่ายมิควรค่ายิ่งนัก

            ไป๋ซูเมิ่งยังคงมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้ามิเสื่อมคลายแม้คนรอบข้างจะเเสดงท่าทางดูถูกนางเพียงใด ไป๋ซูเมิ่งเรียกบ่าวรับใช้นางเข้ามาก่อนสั่งบางอย่างให้นางไปนำมา

            “สิ่งที่หม่อมฉันจะมอบให้ฮองเฮาหาใช่ใบชานี้ไม่ ในระหว่างที่หม่อมฉันรักษาตัวอยู่ที่จวนมิได้ออกข้างนอกกว่าเดือน หม่อมฉันดื่มชาทุกวันจนเริ่มเบื่อรสชาติของชาจึงได้ผสมจนได้รสชาใหม่ขึ้นมา ครานี้หม่อมฉันจึงขอบังอาจผสมชาให้ฮองเฮาได้ชิมดูเพคะ”

            ซูเมิ่งหันมาชี้แจงอย่างสงบนิ่งแม้เรื่องที่ตนเพิ่งพูดเมื่อครู่นั้นเก้าส่วนนางแต่งขึ้นมาสด ๆ ความจริงชาที่นางจะผสมนั้นเป็นชาที่ชาวอังกฤษนิยมดื่มกัน มันคือการเอาชาดำผสมกับนมหรือน้ำตาลเมื่อให้ได้รสชาติเเปลกใหม่และกลมกล่อมขึ้นต่างหาก ชาติก่อนที่นางเป็นสายลับได้มีโอกาสเดินทางไปทำงานที่ประเทศอังกฤษ พอหลังจากทำงานเสร็จสิ้นยังติดนิสัยการดื่มชาดำมาจนตอนนี้ 

            ยิ่งพอก่อนหน้านี้ได้ยินว่าคนที่นี่ส่วนใหญ่ไม่ชอบรสชาติชาดำแต่กลับเป็นที่ชื่นชอบของฮ่องเต้ นางจึงคิดได้ขึ้นมาและถึงคราวเอามาใช้ก็งานนี้

            …ใช่แล้วเป้าหมายครั้งนี้นางหาใช่ฮองเฮาไม่ นางกะเอาใจฮ่องเต้ต่างหาก

            “มิเห็นเคยได้ยินว่าชาสามารถนำมาผสมกันได้ ฮองเฮามิใช่คนที่เจ้าจะให้ดื่มอะไรก็ดื่มได้นะ” 

            หานเผยหนิงรีบเอ่ย ไป๋ซูเมิ่งอมยิ้มน้อย ๆมองไปยังคนพูด แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากก็มีเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเสียก่อน

            “ฮองเฮาไม่ชิม แต่ข้าอยากชิม ชงมาเถอะ”

            ไป๋ซูเมิ่งหันมองตามเสียงจึงสบเข้ากับนัยน์ตาดำลึกล้ำที่จ้องมองกลับมาทำเอาขนในกายลุกชันอย่างไม่มีสาเหตุ เขาคือชายในชุดดำหรูหราที่มาสายเสียยิ่งกว่านาง นัยน์ตาไร้ความรู้สึกนั่นพออยู่บนใบหน้าหล่อเหลาแล้วก็ดูดีคนละแบบกับฮ่องเต้ที่มีใบหน้าแฝงรอยยิ้มแทบตลอดเวลา

            นางไม่สามารถล้วงความคิดจากนัยน์ตาคู่นั้นได้ งั้นนางจะถือว่าเขาพูดช่วยนางแล้วกัน

            “ขอบพระทัยเพคะ ชินหวัง”

            ส่วนฮองเฮาที่เหมือนถูกตบหน้ากลางอากาศก็ได้เเต่เก็บความไม่พอใจตนไว้ในใจ เพราะชินหวังนั้นมิใช่คนที่นางจะต่อกรด้วยได้

            บ่าวรับใช้ของซูเมิ่งกลับมาพร้อมกับขันทีสองคนที่ยกโต๊ะเข้ามาวางไว้เบื้องหน้านาง ก่อนนำกากระเบื้องที่ข้างในบรรจุนมอุ่นและน้ำเชื่อมในถ้วยกระเบื้องเล็ก ๆมาวาง และมีน้ำสะอาดในหม้อที่วางบนเตาขนาดเล็ก กาน้ำชา ถ้วยชา เอาทั้งหมดมาวางไว้บนโต๊ะ

            ไป๋ซูเมิ่งไม่รอช้า นางนั่งลง มือเรียวรินน้ำร้อนลงในกาน้ำชาเล็กน้อยแกว่งเบา ๆให้ทั่วกาน้ำชาก่อนเททิ้งไปและวางไว้ทางขวามือ หันมาเทนมอุ่นและตักน้ำเชื่อมลงในถ้วยชาปากกว้างประมาณไม่มาก จากนั้นหยิบใบชาผู่เอ๋อร์ในหีบใส่ลงในกาน้ำชาและเทน้ำที่พอเดือดตามลงไป ซูเมิ่งหยุดรอเกือบครึ่งเค่อก่อนรินชาลงถ้วยที่นางใส่ทั้งนมและน้ำเชื่อมไปแล้วก่อนหน้า

            ซึ่งตลอดการชงชานั้นทุกคนต่างจ้องแทบไม่กระพริบตาด้วยความอยากรู้ ในเมืองนี้นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นคนนำอย่างอื่นมาผสมกับชา แต่กลิ่นที่ลอยโชยมานั้นทำเอารู้สึกกระหายน้ำจนต้องยกชาตรงหน้าตนเองขึ้นมาจิบอย่างอดไม่ได้

            “เรียบร้อยเพคะ ชานี้จะทานให้อร่อยยิ่งต้องรีบทานทันทีเพคะ” 

            พูดจบซูเมิ่งก็ส่งถ้วยชาให้นางกำนัลนำไปส่งให้ชินหวัง สายตาทุกครู่ต่างมองตามถ้วยชาจนกระทั่งชินหวังยกชาขึ้นจิบก็ยังไม่ละสายตา

            เว่ยซือหมิงยกถ้วยชาขึ้นสูดกลิ่นก่อนยกจรดริมฝีปาก ทันทีชาที่อุ่นกำลังดีสัมผัสลิ้นพลันรู้สึกเเปลกใจระคนสงสัย รสชาติกลมกล่อมขึ้น รสหวานกำลังดี ทำให้หลังดื่มชารู้สึกสดชื่นปลอดโปร่งยิ่งกว่าเคย เขายกดื่มจนหมดในคราเดียว พอวางถ้วยลงลืมตาขึ้นก็พบว่าทุกคนรวมถึงชายคนข้าง ๆเขามองจ้องมา

            “ชาดี”

            เว่ยเทียนเหิงมองไปที่ความว่างเปล่าในถ้วยชาพลางยกยิ้มเชิงล้อเลียนน้องชายที่อายุน้อยกว่าเขาสิบกว่าปีคนนี้ก่อนหันไปพูดกับสตรีที่ยืนสงบนิ่งไร้ท่าทีตื่นเต้นเหมือนคุณหนูคนอื่นเมื่อยามอยู่ต่อหน้าผู้มีอำนาจอย่างเขา

            “ข้าก็อยากชิมเช่นกัน”

            ไป๋ซูเมิ่งเดินกลับไปทำให้อีกถ้วย พอฮ่องเต้ได้ลิ้มรสนัยน์ตาพลันสว่างไสว ออกปากชมพร้อมตบรางวัลมากเสียยิ่งกว่าที่ฮองเฮาให้เเก่คุณหนูทุกคนรวมกัน เหล่าข้าราชบริภารต่างมองซูเมิ่งเปลี่ยนไป เขาหันไปบอกบ่าวของตนให้จำทุกขั้นตอนที่ซูเมิ่งทำ เพราะในที่เเห่งนี้มีเพียงชินหวังเเละฮ่องเต้เท่านั้นที่ได้ชิม นอกนั้นไม่มีใครกล้าขอให้นางทำให้ …ยากนักจะเจอสิ่งที่ฮ่องเต้พอใจเยี่ยงนี้

            รอยยิ้มบนใบหน้าไร้เลือดฝาดนั้นเเสดงถึงความพอใจยิ่งนัก ช่างขัดตาสตรีที่มีอำนาจสูงสุดในที่เเห่งนี้จนทำให้สองมือกำเเน่นภายใต้เเขนเสื้อ

            …ใครจะรู้ว่าหลังจากนี้ใบชาผู่เอ๋อร์จะกลายเป็นชาที่คนหาซื้อมากที่สุดในเมืองหลวงเเห่งนี้

            “ขอบพระทัยเพคะฮองเต้” ซูเมิ่งคารวะก้มหน้าเเนบพื้น

            “ไว้คราหลังก็มาเที่ยวเล่นที่วังบ้างนะ”

            ฮ่องเต้พูดจบก็สร้างเสียงฮือฮาทั่วโถง 

            …พวกเขาอาจประเมินความพอใจของฮ่องเต้ที่มีต่อตระกูลไป๋น้อยไปเสียแล้ว ไม่รู้ว่านับจากวันนี้การเคลื่อนไหวของราชสำนักจะเปลี่ยนไปมากเพียงใด