บทที่ 19

#####บทที่ 19

 

            หลังจากกลับจากงานฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพของฮองเฮาซึ่งซูเมิ่งขอกลับมาก่อนงานเลิก เพราะฉะนั้นจนถึงเช้าวันนี้นางก็ยังไม่เจอคนในจวนคนอื่นเลยนอกจากพี่รองเมื่อวาน

            เมื่อวานนี้ซูเมิ่งรีบไปขอพบไป๋ลู่ซานที่มักทำงานอยู่ที่ศาลกลางตามที่นางจำได้ และก็ได้พบกับพี่ชายนางอย่างที่คาดไว้แต่กว่าจะได้พบก็ปาไปใกล้เวลาที่งานเริ่มแล้ว ทำให้ไปสายอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อวาน คราเเรกซูเมิ่งคิดว่าจะกลับจวนเลยแต่ด้วยความที่นางไม่รู้ว่าสถานการณ์ที่จวนตอนนี้เป็นอย่างไรจึงเปลี่ยนมาเข้าทางพี่รองของนางก่อน ให้พี่รองของนางออกหน้าไปก่อนส่วนเรื่องที่นางหายไปกว่าเดือนซูเมิ่งก็โบ้ยว่าจะเล่าให้ฟังคราวหลังพร้อมกับคนอื่น นั่นก็คือวันนี้นั่นเอง

            ในเรือนที่ซูเมิ่งเข้ามาพักก็คือเรือนอิงฮวา ที่ชื่อนี้เพราะตลอดทางก่อนเดินมาถึงเรือนนอนเต็มไปด้วยต้นอิงฮวา[15] และไป๋ซูเมิ่งคนเก่าก็ชอบดอกไม้ชนิดนี้เช่นกัน ส่วนซูเมิ่งคนนี้ก็ไม่ได้ชอบเป็นพิเศษแต่ก็ไม่ได้เกลียดอันใด

            และในเรือนนี้ก็มีบ่าวรับใช้ขั้นหนึ่งนามเย่าถิงที่พี่รองให้ตามนางไปงานด้วยเมื่อวาน และมีบ่าวรับใช้ขั้นสองอีกสองคนนาม ฉายถิงและเชียนถิง ส่วนไป๋จื่อที่ตามนางมาจากนอกเมืองหลวงก็เข้าเรือนมาเป็นบ่าวข้างกายซูเมิ่งเช่นกันแต่ยังไม่ได้วางตำเเหน่งอะไรอย่างเป็นทางการ

            ตอนนี้นางกำลังตามเย่าถิงเพื่อไปยังห้องโถงกลางซึ่งเป็นเรือนต้อนรับส่วนกลางของจวนตระกูลไป๋ เดินมาประมาณหนึ่งเค่อนางก็ถูกพามายืนอยู่ตรงหน้าเก้าอี้ตัวหนึ่งข้างพี่ชายใหญ่ของซูเมิ่ง กลุ่มคนในห้องนี้เป็นคนคุ้นเคยในความทรงจำของนางทั้งนั้น หลายคนนั้นมีสีหน้าตกใจเมื่อเห็นนางเดินเข้ามา

            “ท่านลุงหาน้องรองเจอแล้วหรือเจ้าคะ ข้านึกว่านางถูก…” 

            เซี่ยวเชี่ยนมองสำรวจไป๋ซูเมิ่งตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยใบหน้าตกใจ แต่จากหญิงสาวตรงหน้าไร้ร่องรอยหรือท่าทีเหมือนคนถูกลักพาตัวไปเลยสักนิด เนื้อตัวหมดจรด ใบหน้าเบิกบาน

            ซูเมิ่งหันไปมองสบตากับเซี่ยวเชี่ยนผู้เป็นบุตรีคนโตของไป๋ซือฉีและมีศักดิ์เป็นพี่หญิงใหญ่ตระกูลไป๋ เซี่ยวเชี่ยวอายุมากกว่าซุเมิ่งสองปี ปีนี้ก็ครบสิบเจ็ดปีแล้ว ยังไม่ออกเรือนแต่อีกไม่กี่เดือนเหมือนว่าจะจัดงานแต่งแล้ว ผู้โชคดีคนนั้นคือคุณชายตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่งในเมืองหลวง สำหรับซูเมิ่งคนเก่าแล้วนางถือว่าพี่หญิงใหญ่คนนี้เป็นแบบอย่างในเรื่องความเป็นกุลสตรี 

            …แต่อาการที่เเสดงออกมาตอนนี้นั้นหลุดความเป็นกุลสตรีหมดสิ้น

            “ใช่เจอแล้ว”

            ไป๋หย่งคังเอ่ยเสียงเรียบ ตอนนี้สายตาทุกคู่ในห้องแห่งนี้พุ่งมาที่ซูเมิ่งเป็นที่เรียบร้อย 

            …ในห้องโถงนี้มีแค่ตระกูลไป๋สายหลักและสายรอง ไม่มีบ่าวอยู่ในห้องเลยสักคน ดูท่าท่านพ่อของนางหวังให้นางเล่าเรื่องที่นางหายตัวไปจริงๆ และน่าจะมีคนรู้เรื่องนี้เเค่คนในห้องนี้เท่านั้นด้วย

            ไป๋ซูเมิ่งส่งรอยยิ้มอ่อนหวานให้ทุกคนก่อนเอ่ยขึ้น 

            “เป็นเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยเจ้าค่ะ ข้าต้องขออภัยทุกคนให้ต้องเป็นห่วงด้วย”

            “เข้าใจผิดงั้นรึ เจ้าจะบอกว่าที่เจ้าหายตัวไปไม่ได้ถูกลักพาตัวไปงั้นรึ?” 

            เฟยจินผู้เป็นมารดาของนางรีบเอ่ยแย้งอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเเสดงความเกรี้ยวโกรธพอเจ้าตัวรู้สึกตัวก็รีบสงบสติอารมณ์ 

            “ข้าหมายถึงการที่เจ้าหายตัวไปเป็นเดือน ๆ ให้ข้าต้องเป็นห่วงให้ท่านพี่ต้องออกตามหาเจ้าให้วุ่นคือเรื่องเข้าใจผิดงั้นหรือ งั้นแล้วเจ้าหายไปที่ใด?” 

            น้ำเสียงเบาลงแต่ก็ยังปิดความไม่พอใจในน้ำเสียงไม่มิด

            “ในวันนั้นข้านั่งรถม้าเเยกกับพวกพี่เดินทางไปพระราชวังคนเดียว แล้วอยู่ดีดีรถม้าคันข้าก็ถูกขับออกนอกเส้นทาง ระหว่างทางก็มีโจรกลุ่มนึงเข้ามาปล้นเจ้าค่ะ คือตอนนั้นข้ากลัวมากแต่โชคดีที่มีคนผ่านมาช่วยข้าได้ แต่ด้วยความกลัวข้าจึงป่วยเป็นเดือน พอหายป่วยข้าก็รีบให้เขาพามาส่งที่จวนทันทีเจ้าค่ะ”

            …ตอนนี้นางยังไม่รู้ว่าคนไหนบ้างที่นางไว้ใจได้ นางจึงเลือกปกปิดดีกว่า เพราะการที่วันที่นางถูกลักพาตัวนั้นเหมือนเป็นการจงใจให้นางนั่งรถม้าคันนั้นคนเดียว ดูเหมาะเจาะเกินไป 

            “แล้วเหตุใดทั้งข้าและก็ท่านพี่ส่งคนไปหาเจ้าจนทั่วถึงไม่เจอเบาะแสอันใดเลย ที่ด่านตรวจก็ไม่พบคนที่ใบหน้าเหมือนเจ้าผ่านเช่นกัน” ไป๋ซือฉีเอ่ยขึ้น

            “อ้อ พอดีท่านผู้มีพระคุณของข้าให้ข้ารักษาตัวอยู่ในเมืองหลวงเจ้าค่ะ เขาเป็นคนยากจนคนหนึ่งไม่ได้มีชื่อเสียงอันใด”

            เหงื่อในมือของนางออกจนชุ่มมือ นางดูจากสายตาข้องใจของทุกคนดูท่าจะไม่จบเพียงเท่านี้เสียด้วย ในหัวก็นึกหาทางออกมากมาย ซูเมิ่งจึงตัดสินใจส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางพี่รองที่นั่งฝั่งตรงข้าม

            “เขาคือใครกันรึ?”

            “เป็นครอบครัว ๆหนึ่ง …”

            “ท่านอาขอรับ ข้าว่าน้องรองน่าจะเหนื่อยแล้ว ปล่อยให้นางไปพักผ่อนเถอะขอรับ” 

            ไป๋ลู่ซานรีบเอ่ยแทรกแม้เขาจะไม่รู้เจตนาของน้องสาวตน แต่ปากเจ้ากรรมก็โพล่งไปก่อนสมองคิด พูดจบก็หันไปสบตากับพี่ชายใหญ่ด้วยสายตาแบบเดียวกับซูเมิ่ง

            “นางเพิ่งหายป่วยอย่าคาดคั้นนางเลยขอรับให้นางไปพักก่อนเถิด” ไป๋เหิงซานเอ่ยเสียงขรึม

            ไป๋ซูเมิ่งลอบถอนหายใจเบา ๆ ในใจมีความอบอุ่นเเผ่ซ่าน

            “งั้นหากเจ้าหายป่วยสนิทแล้วอย่าลืมนำของไปตอบแทนผู้มีพระคุณด้วยล่ะ วันนี้พอแล้วแยกย้ายพักผ่อนเถิด” 

            ไป๋หย่งคังกล่าวจบก็ลุกขึ้นทันที ด้วยคำพูดของผู้มีอำนาจสูงสุดในบ้านทำให้ทุกคนที่แม้มีข้อสงสัยก็ต้องพับเก็บกลับไป ถึงแม้ในใจจะรู้ว่าที่ซูเมิ่งพูดเต็มไปด้วยข้อสงสัยแต่ก็ต้องเงียบไว้

            “เเม้ว่าจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดแต่หากคนนอกรู้ก็มิใช่เรื่องดี หวังว่าจะไม่มีข่าวใดเล็ดลอดออกไป ให้ทุกคนจำไว้ว่าตลอดเดือนที่ผ่านมาบุตรีของข้าป่วยหนักและรักษาตัวอยู่ในจวนตลอด!” 

            สายตาแฝงความดุดันนั้นไล่สบตาทุกคน ด้วยความที่ไป๋หย่งคังอยู่ในสนามรบมานานหลายสิบปีทำให้รัศมีที่เเผ่ออกมากดดันทุกคนจนหลายคนหายใจติดขัด พอเจ้าตัวรู้ตัวก็ลดอารมณ์ตนเองลงก่อนเดินออกไป

            สายตาของคนเบื้องหลังที่มองตามบ่ากว้างเดินออกไปพากันถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนออกไป๋ไหย่งคังลอบสบตาบุตรชายคนโตอย่างรู้กัน แล้วจึงเดินไปรอที่ห้องหนังสือส่วนตัวที่อยู่เรือนถัดไปไม่ไกล นั่งจิบชารอไม่นาน คนสามคนก็เดินเข้ามายืนอยู่เบื้องหน้า

            เหิงซาน ลู่ซาน และซูเมิ่งเดินเข้ามาในห้องหนังสือของผู้เป็นบิดา 

            ในใจของไป๋ซูเมิ่งตอนนี้ร้อนรนราวคนทำความผิด หลังจากที่นางรอดจากการซักถามจากทุกคนและกำลังกลับเรือน จู่ ๆพี่ใหญ่ก็มาขวางและพานางมาที่ห้องเเห่งนี้ พอนางเข้ามาก็สบเข้ากลับสายตาคมกริบของผู้เป็นบิดา

            “บอกความจริงมาเถิด”

            ไป๋หย่งคังรวมถึงพี่ชายทั้งสองมองมาที่ซูเมิ่งเป็นจุดเดียว เหงื่อในมือนางออกจนชุ่ม หัวใจเต้นตุบ ๆ ในหัวคิดไม่หยุด

            …นางจะบอกดีไหมว่าซูเมิ่งของพวกเขาตายไปแล้ว คนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้หาใช่คนที่พวกเขารักไม่ ถ้าหากนางบอกไปชีวิตต่อจากนี้นางจะเป็นอย่างไร?

            …แล้วก็บอกดีไหม เรื่องที่มีคนประสงค์ร้ายหวังทำลายคุณหนูตระกูลไป๋อยู่ และยังมีเรื่องที่นางกำลังสงสัยแต่ยังไม่มีหลักฐานพิสูจน์นั่นอีกล่ะ

            สายตาที่จับจ้องมากดดันอย่างไม่ลดละ ไป๋ซูเมิ่งลอบซูดปากก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

            “ข้าถูกลักพาตัวไปจริงเจ้าค่ะ ในวันงานคล้ายวันพระราชสมภพของไท่จื่อ จวนเรานำรถม้าไปสองคันซึ่งข้าถูกแยกไม่นั่งรถม้าอีกคนคนเดียว ระหว่างทางข้าไม่ได้สังเกต อยู่ ๆคนขับรถม้าก็ขับออกนอกเส้นทางและนำข้าไปส่งให้คนอีกกลุ่มหนึ่ง คนกลุ่มนั้นถูกบางคนจ้างวานให้พาข้าออกไปขายเป็นนางโลมที่นอกเมืองหลวงเจ้าค่ะ…” 

            “ว่าไงนะ!!! ใครหน้าไหนมันกล้าทำเรื่องเช่นนี้” 

            ไป๋หย่งคังตบโต๊ะดังป้าบ ถ้วยชาหล่นแตกกระจายบนพื้น โต๊ะไม้แดงอย่างดีถูกแรงผ่าเป็นสองซีก 

            ขนาดอดีตสายลับเก่าอย่างซูเมิ่งยังถึงกลับสะดุ้งตกใจ 

            …ใครจะคิดกันเล่าว่านั่งคุยอยู่ดีดี ท่านพ่อของนางจะโกรธเกรี้ยวขนาดนี้

            ส่วนพี่ชายทั้งสองของนางถึงกลับผุดลุกขึ้นสีหน้าแดงก่ำ เส้นเลือดขึ้นปูดบนหน้า มือทั้งสองกำเเน่น

            ซูเมิ่งกลับมาตั้งสติ นางรีบเอ่ยขึ้นเพื่อยับยั้งไม่ให้เรื่องเลวร้ายไปมากกว่านี้

            “ใจเย็นก่อนเจ้าค่ะท่านพ่อ ลูกถูกจับไปจริงแต่ระหว่างทางมีชาวยุทธ์เฒ่าคนหนึ่งช่วยลูกไว้เจ้าค่ะ ลูกเลยรอดมาได้อย่างปลอดภัย”

            ไป๋หย่งคังปรับลมหายใจให้ช้าลง “จอมยุทธ์เฒ่าอย่างนั้นรึ?”

            “ใช่เจ้าค่ะ ระหว่างเดินทางข้ามเมืองลูกถูกจับมัดและนั่งอยู่ในรถม้าจู่ ๆคนชั่วที่จับลูกมาก็ถูกฆ่าและลูกก็ถูกท่านจอมยุทธ์ผู้เฒ่าพาหนีออกมาเจ้าค่ะ”

            “จอมยุทธ์เฒ่าคนนั้นมีนามว่าอันใด? แล้วเหตุใดเขาถึงต้องช่วยเจ้า? แล้วเจ้าหายไปไหนเป็นเดือน? เหตุใดไม่ส่งข่าวคราวบ้างเลย” 

            เหิงซานเอ่ยถาม น้ำเสียงคลายความโกรธลงบ้างแล้ว

            “เนื่องด้วยข้าถูกพาออกไปห่างจากเมืองหลวงมากแแล้วจึงใช้ระยะเวลานานกว่าจะเดินทางมาถึงเมืองหลวง รวมทั้งตอนนั้นข้าก็ไร้เงินติดตัว ส่วนท่านจอมยุทธ์ก็เป็นคนสมถะไม่มีเงินมากขนาดพาข้ามาส่งได้ทันที อีกอย่างจอมยุทธ์ผู้เฒ่าที่ช่วยข้าไว้ท่านเป็นคนสันโดษเจ้าค่ะ ท่านเป็นคนดีมากเห็นคนทำชั่วไม่ได้จึงยื่นมือเข้าช่วย ส่วนตัวตนท่านนั้นเป็นใครนั้นข้าบอกไม่ได้จริง ๆ และเท่าที่ข้าคิดคือหากข้าแจ้งข่าวให้พวกท่านรู้ไม่แน่อาจรู้ถึงหูคนที่ประสงค์แล้วเป็นภัยแก่ตัวข้า ข้าจึงต้องหาทางกลับมาเองเจ้าค่ะ ข้าต้องขอโทษท่านพ่อและท่านพี่ด้วยที่ทำให้เป็นห่วง” 

            ซูเมิ่งลงไปคุกเข่ากับพื้นก้มเอาหัวโขกพื้น แต่ก่อนที่หัวนางจะเขกลงบนพื้นเเข็งก็มีมือ ๆหนึ่งมารองไว้เสียก่อน พอนางเงยหน้าขึ้นก็สบเข้ากับเเววตาอบอุ่นดั่งสายธารของลู่ซาน

            “เหตุใดน้องข้าจึงพูดจาห่างเหินเช่นนี้ น้องข้าแท้ ๆข้ากลับปกป้องเจ้าไม่ได้ ทำให้เจ้าต้องไปตกระกำลำบาก ข้าสิต้องลงโทษตัวเอง”

            ลู่ซานพยุงซูเมิ่งขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม

            “อย่าโทษตัวเองเลยเจ้าค่ะท่านพี่ ท่านพ่อ การที่ข้าได้ออกไปตกระกำลำบากอยู่ข้างนอกทำให้ข้าได้เรียนรู้อะไรได้หลายอย่างเจ้าค่ะ ก่อนหน้านี้ข้าเป็นตัวถ่วงให้พวกท่านต้องเป็นห่วงเสมอมาจากนี้ไปพวกท่านมิต้องเป็นกังวลข้าได้เรียนทักษะมากมายจากท่านจอมยุทธ์ คุณหนูไป๋อ่อนแอคนก่อนข้าได้ทิ้งนางไปแล้ว จากนี้ไปข้าจะไม่เป็นตัวถ่วงพวกท่านอีกแล้วเจ้าค่ะ”

            ชายทั้งสามคนหันสบตากัน พวกเขาต่างคิดว่าไป๋ซูเมิ่งคนตรงหน้าต่างจากคนเดิมราวคนละคน ในใจก็อดสะท้านมิได้ เหตุการณ์ที่ผ่านมาที่พวกเขาไม่ได้อยู่เคียงข้างนางคงต้องผ่านอะไรมาอย่างแสนสาหัสเป็นแน่จึงทำให้จากหญิงสาวอ่อนแอ เรียบร้อยและไม่สู้คนก่อนหน้ากลายเป็นหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ และหนักเเน่นได้เช่นนี้

            ไป๋เหิงซานเอื้อมมือไปตบบ่าน้องสาวของตนก่อนเอ่ยขึ้น

            “ให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเถิดที่ปกป้องเจ้า เจ้ามิจำเป็นต้องลำบากเปลี่ยนเเปลงตนเองหรอก”

            “ใช่ น้องน้อยของข้าโตขึ้นมาก ที่ผ่านมาก็ลำบากเจ้ามากพอแล้ว”

            ไป๋ซูเมิ่งส่ายหน้า บนใบหน้าฉายรอยยิ้มแสนหวาน

            “ไม่เลยเจ้าค่ะ ข้าไม่ลำบากเลย”

            “เหิงซาน เจ้าจัดคนฝีมือดีให้คอยดูแลเมิ่งเอ๋อเพิ่ม เวลาเจ้าจะไปไหนต้องมีพี่ชายเจ้าไปด้วยเข้าใจไหม” 

            ไป๋หย่งคังหันไปกล่าวเสียงเข้ม ทั้งเหิงซานและลู่ซานต่างพยักหน้ารับคำ ต่างจากซูเมิ่งที่สีหน้าหมองลงในใจหดหู่ยิ่งนัก

            …นั่นไม่ได้หมายความว่านางถูกจำกัดอิสระภาพหรอกหรือ ใช่ว่าท่านพี่ทั้งสองจะมีเวลาว่างมากพอจะพานางไปไหนมาไหน

            “ไม่เอาน่า เจ้าอย่ามาทำหน้าร้องไห้ทราบซึ้งใจเลย” 

            เป็นลู่ซานที่สังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปได้คนเเรก เขาเอื้อมมือลูบหัวซูเมิ่งด้วยความหมั่นไส้ ทำเอาคงที่ถูกลูบยิ่งห่อเหี่ยวใจมากกว่าเดิม

            …ใบหน้านางเหมือนคนทราบซึ้งใจมากนักหรือไง

            “และก็ส่งคนไปสืบด้วยว่าใครที่กล้าทำเช่นนี้!”

            “ได้ขอรับท่านพ่อ”

            “ท่านพ่อเจ้าคะ ลูกมีเรื่องจะขอกล่าวเจ้าค่ะ” 

            นางรีบเอ่ยแทรกนัยน์ตาฉายแววจริงจัง

            “ว่ามา”

            “ลูกคิดว่าการลักพาตัวครั้งนี้ดูเหมือนเตรียมการมาอย่างดีเจ้าค่ะ วันนั้นมีเหตุให้ลูกต้องขึ้นไปนั่งรถม้าคันนั้นคนเดียว และยังคนขับรถม้าคนนั้นอีก ลูกคิดว่าอาจมีเกลือเป็นหนอน”

            “เจ้าหมายถึงคนใกล้ตัวมีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวเจ้าอย่างนั้นรึ”

            ซูเมิ่งพยักหน้า 

            “เรื่องนี้ยังสรุปไม่ได้ เจ้าไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้เดี๋ยวข้าจัดการเอง” 

            ไป๋หย่งคังเอ่ยน้ำเสียงแฝงความเด็ดขาด ซึ่งก็ไม่ได้เกินความคาดหมายของนางมากนัก สตรีในยุคนี้หาได้มีสิทธิ์ยุ่งเรื่องเหล่านี้ไม่ นางจึงได้เเต่ถอนหายใจเบา ๆ 

            …งั้นเรื่องที่นางสงสัยว่าฝ่ายฮองเฮาอาจมีส่วนเกี่ยวข้องคงต้องพับเก็บไปก่อน ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจรู้อยู่แล้ว

            …การที่นางตัดสินใจกลับจวนคิดถูกหรือไม่นั้นนางเริ่มคิดไม่ตก เวลานางจะขยับตัวอะไรขณะนี้ช่างยากยิ่งนัก

            จากนั้นสี่คนพ่อลูกก็คุยอีกไม่นานซูเมิ่งก็ถูกไล่กลาย ๆว่าให้นางไปพักผ่อนที่เรือนได้แล้ว หากนางเดาไม่ผิดทั้งสามคนคงคุยกันเรื่องสาเหตุการลักพาตัวหรือไม่ก็พวกคนบงการเป็นแน่ ผู้ถูกกระทำอย่างนางสมควรรู้เช่นกันเหตุใดทำอย่างกับนางเป็นคนนอกเยี่ยงนี้ สมัยนี้เป็นสตรีช่างอยู่ยาก เหตุใดนางไม่ย้อนมาเกิดในร่างบุรุษกันนะ…