บทที่ 30 (ต่อ)

บทที่ 30 (ต่อ)

“คุณหนูนอนหลับอยู่เจ้าค่ะ พี่ซือเจียมีอะไรหรือเจ้าคะ?” 

ไป๋จื่อ ที่ออกมาจากกระโจมของซูเมิ่งหลังจากเพิ่งช่วยซูเมิ่งถอดเสื้อเเล้วนอนบนเตียงไปเมื่อครู่ นางเจอเข้ากับนางกำนัลซือเจียพอดี

“อืม ให้คุณหนูพักผ่อนบ้างก็ดี เมื่อบ่ายนางทำอาหารให้เหล่าคุณชายจนเหนื่อยแล้วกระมัง” 

พูดแล้วก็นึกถึงเมื่อบ่ายที่สตรีร่างบอบบางต้องทำเนื้อย่างเป็นสิบชุด แม้นางจะแค่คอยสั่งการแต่ก็ต้องคอยอยู่หน้าเตาตลอดตอนนี้ตะวันเพิ่งตกดินเท่านั้นแต่คงด้วยความเหนื่อยล้าจึงหลับเร็วกระมัง ใครใช้ให้นางทำเนื้อย่างรสชาติถูกปากกันเล่า ดีนะที่คุณหนูซูเมิ่งตัดสินใจเปลี่ยนเป็นให้สูตรแก่คนครัวของคุณชายให้กลับไปทำเองหากต้องการเพิ่ม มิเช่นนั้นต้องเหนื่อยกว่านี้เป็นแน่

“พอดีวันนี้ข้าจะพาคุณหนูซ่วนเชิงกับคุณหนูเจียงเหมยไปแช่ตัวที่น้ำพุร้อนน่ะ เลยว่าจะมาชวนนางไปด้วย เดินไปสุดกระโจมทางด้านนู้นก็ถึงแล้ว หากนางนอนอยู่รอให้นางตื่นก่อนแล้วค่อยไปก็ได้” 

“ได้เจ้าค่ะ” 

ซูเมิ่งที่เอ็นตัวนอนยังไม่ทันหลับและได้ยินที่ซือเจียบอกแต่ตอนนี้นางอยากนอนจึงหลับตาลงเช่นเคย นางตื่นมาก็ยามเฉินแล้ว 

“เดี๋ยวบ่าวเรียกให้คนเอาน้ำมาให้อาบในนี้นะเจ้าคะ”

“ไม่ต้อง ข้าอยากไปแช่น้ำพุร้อน” 

ซูเมิ่งปัดขาลงจากเตียงไม่สนใจไป๋จื่อที่ทำสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ “เจ้าอาบน้ำแล้วหรือ?”

“เจ้าค่ะ บ่าวเห็นคุณหนูยังไม่ตื่นนอนแล้วนี่ก็ดึกแล้วยังไปแช่น้ำพุอีกหรือเจ้าคะ?” 

“ใช่ เจ้าเตรียมของเถอะ”

…ยิ่งดึกสิดี จะได้แช่น้ำพุอย่างสงบไม่มีเสียงคนอื่นรบกวน

 

ซูเมิ่งเดินนำไป๋จื่อมาที่บ่อน้ำพุร้อนตามที่ได้ยินซือเจียบอก อากาศโดยรอบอบอุ่นขึ้นทันทีที่เข้าใกล้เขตนี้ รอบข้างเป็นป่าแต่ทางราชสำนักล้อมบริเวณนี้ให้แยกออกจากเขตป่าเพื่อให้ความปลอดภัยเวลาคนมาแช่น้ำพุร้อนเรียบร้อย อีกทั้งยังแยกฝั่งแบ่งน้ำพุออกเป็นของบุรุษกับสตรีชัดเจน

 

และเป็นอย่างที่ซูเมิ่งคาดไว้ ยามนี้ไม่มีใครมาแช่น้ำพุเลย มีเพียงนางแล้วก็ไป๋จื่อที่หอบของตามมาเท่านั้น

จ๋อม!

ซูเมิ่งถอดชุดออกแล้วลงไปแช่อย่างไม่รีรอ น้ำพุอุ่นกำลังดีพอรวมกับกลิ่นใบไม้ของป่ารอบข้างยิ่งทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ส่วนไป๋จื่อนางไม่อยากแช่น้ำจึงวางชุดไว้ให้คุณหนูตนบนโต๊ะข้างบ่อน้ำ ส่วนตัวเองก็ทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ มองคุณหนูตัวเองเล่นน้ำ

ไรผมของซูเมิ่งมีหยดน้ำเกาะเล็กน้อยขับให้ผิวที่ขาวดุจหยกส่องประกาย ลำคอยาวระหงขาวเนียนเกลี้ยงดุจงาช้าง เส้นผมดำเงางามเปียกน้ำลู่แนบกาย พอบวกเข้ากับใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มผ่อนคลายทำให้เกิดความงามไร้ที่เปรียบ ไป๋จื่อเฝ้ามองคุณหนูตนอย่างไม่รู้สึกเบื่อแต่แล้วเสื้อผ้าที่ผู้เป็นบ่าวพับวางไว้บนตั่งเรียบร้อยก็ปลิวว่อนตกลงไปในน้ำพุข้างกายนายสาว

“ว้าย! คุณหนูเจ้าคะเดี๋ยวบ่าวมานะเจ้าคะ”

ไป๋จื่อเอื้อมหยิบชุดที่เปียกขึ้นมาก่อนเดินกลับไปที่กระโจมเพื่อนำชุดมาให้ใหม่ ใบหน้านางเต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้

…แปลกเสียจริงเมื่อครู่ลมก็ไม่ได้พัดเสียหน่อยไยชุดถึงตกลงน้ำได้

 

จ๋อม! 

“ไหนเจ้าบอกว่าจะไม่ลงมาแช่น้ำอย่างไรเล่า เปลี่ยนใจแล้วหรือ?” 

ซูเมิ่งเอ่ยทั้งที่ยังหลับตาพริ้ม มุมปากหยักยิ้มตลอดเวลาอย่างผ่อนคลาย แต่ว่าไป๋จื่อที่เพิ่งลงน้ำมากลับไม่ตอบนางแถมซูเมิ่งยังรู้สึกถึงแรงดันน้ำเหมือนคนกำลังเดินมาทางตัวเองอีกด้วย 

…แต่แรงที่น้ำดันนางดูเหมือนจะมากเกิดไปสำหรับสตรีร่างบอบบางอย่างไป๋จื่อกระมัง

เมื่อคิดได้ดังนั้นซูเมิ่งก็ผงกหัวขึ้นจากการหมอบแนบใบหน้ากับขอบบ่อก่อนหน้า นางลืมตาขึ้นหันหลังมองเเหล่งที่มาของแรงดันน้ำทันที

“เป็นท่าน! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ห้ามเข้าใกล้ไปมากกว่านี้” 

ซูเมิ่งที่ตื่นเต็มตา จากที่ตอนแรกนางหันหน้าเข้าขอบบ่อยกสองมือเกาะแล้วนอนหลับปล่อยให้ร่างกายที่เปลือยเปล่าตั้งแต่หน้าอกลงไปอยู่ใต้ผิวน้ำ พอเห็นว่าตรงหน้าเป็นใครก็รีบหันกลับมาทำเอาน้ำกระเพื่อมใหญ่โต ยังโชคดีที่เป็นบ่อน้ำพุทำให้มีควันร้อนบดบังการมองเห็นไว้บ้าง มิเช่นนั้นบุรุษตรงหน้าคงได้เห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ซึ่งพอซูเมิ่งรู้ตัวก็รีบย่อตัวให้ร่างกายโผล่พ้นน้ำแค่ลำคอระหงขึ้นไป ใบหน้าเรียวขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่

…ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนนางยังไม่เคยเปิดเปลือยต่อหน้าผู้ชายเยี่ยงนี้มาก่อนเลย แม้ว่าครานี้จะมีน้ำและไอน้ำบดบังก็เถอะ แต่บนร่างนางไม่มีอาภรณ์สักชิ้นเลยนะ!

ซือหมิงหยักยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ เขาชอบท่าทีเสียอาการของนางมากกว่าใบหน้าปั้นยิ้มยามปรกติเป็นไหน ๆ พอเห็นว่าตนทำอย่างนี้แล้วนางเสียอาการจึงไม่มีความคิดจะหยุดอย่างที่คนตรงหน้าสั่ง เขายังคงก้าวเข้าหา…

“เฮ้! บอกให้หยุดไง หากท่านไม่หยุดจะหาว่าหม่อมฉันไม่เตือนนะ" 

ซูเมิ่งเอ่ยน้ำเสียงดังขึ้นในขณะที่เท้าทั้งสองข้างก็ค่อย ๆก้าวถอยหลัง นางเหลือบมองไปยังรอบข้างไม่เห็นทั้งไป๋จื่อและเสื้อผ้าของตนก็นึกขึ้นได้ว่าไป๋จื่อกลับกระโจมไปเอาชุดใหม่มาเปลี่ยน ในใจก็ได้เเต่กล่าวโทษบ่าวของตนที่ไยไม่ทิ้งชุดไว้ให้นางบ้างเลย เล่นเอาไปหมดเยี่ยงนี้ ซูเมิ่งจะหนีตาชินหวังบ้ากามขึ้นจากน้ำก็ไม่ได้จึงได้เเต่ถอยจนกระทั่งแผ่นหลังบางกระทบกับแผ่นหินที่กั้นระหว่างน้ำพุชายและหญิง

 

…นางถอยไปไหนไม่ได้อีกแล้ว

ซือหมิงที่เห็นใบหน้าใสกระจ่างงอง้ำเพราะจนตรอกก็ยิ่งได้ใจ ไม่ได้มีความรู้สึกผิดเรื่องธรรมเนียมระหว่างชายหญิงอะไรทั้งสิ้น ในหัวมีแต่สตรีตรงหน้าและท่าทางน่าเอ็นดูเท่านั้น

…เขาจะทำอะไรใครจะกล้าตำหนิคนอย่างชินหวังล่ะ

แต่พลันระยะห่างระหว่างซูเมิ่งและซือหมิงจากที่ค่อย ๆน้อยลงก็คงที่ เท้าหนาชะงักร่างกายที่เปลือยเปล่าเช่นเดียวกับสตรีตรงหน้า ผิวหนังบริเวณท้องของชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงฝ่าเท้าอันนุ่มนิ่มของซูเมิ่งแม้จะมีผืนน้ำบดบังการมองเห็น แต่เขาก็จินตนาการได้ว่าสตรีตรงหน้ายกขาขึ้นยันเขาเพื่อหยุดยั้งไม่ให้เขาเดินเข้าใกล้ไปมากกว่านี้

“ขอประทานอภัยเพคะ ก็ท่านไม่ยอมหยุดเอง” 

ใบหน้าไร้ความสำนึกผิดดั่งคำพูดนั่นไม่ได้ทำให้ซือหมิงโกรธเคืองแต่อย่างใด แต่เขากลับแปลกใจเสียมากกว่าด้วยไม่คิดว่านางจะกล้าทำเยี่ยงนี้ เขาไม่ได้หมายถึงการลบหลู่ แต่หมายถึงการยกขาขึ้นในสภาพเปลือยกายต่างหาก พอคิดถึงเรื่องนี้แม้ไม่เห็นภาพแต่ในกายก็ร้อนรุ่มขึ้นมา สายตาจับจ้องไปที่ซูเมิ่งทำเอาคนถูกมองถึงกับทำตัวไม่ถูก

“หากพระองค์ยอมถอยออกไปหม่อมฉันจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครเพคะ หม่อมฉันจะถือว่าท่านซือหมิงไม่เคยมาที่นี่แล้วกัน”

ซูเมิ่งยอมถอยก้าวหนึ่งเพื่อให้บุรุษตรงหน้าจากไปเสียที เพราะนางเริ่มรู้สึกว่าฝ่าเท้าที่สัมผัสชายหนุ่มเริ่มรู้สึกร้อนแปลก ๆ แล้วยังสายตาที่จ้องมองมานั้น นางจึงรีบเปิดปากเจรจาให้เรื่องรีบจบ ๆไป ไม่สนว่าตนจะเสียเปรียบหรือไม่

“เรื่องนี้? เจ้าหมายถึงเรื่องอะไร”

“ก็เรื่องที่ท่านลอบเข้ามาให้เขตน้ำพุของสตรีแล้วไหนยังเรื่องที่ท่านเอ่อ แอบ…เอ่อ บังเอิญมาเจอกับหม่อมฉันซึ่งเป็นสตรียังไม่ออกเรือนอย่างไรเพคะ” 

ยิ่งพูดนานขาที่รับน้ำหนักตัวอยู่ข้างเดียวก็เริ่มล้าจึงเริ่มลดต่ำลง หากนางไม่ใช่เคยฝึกท่ายืนด้วยขาข้างเดียวมาก่อนป่านนี้คงล้มไปนานแล้ว แต่ดูท่าบุรุษตรงหน้าจะไม่เข้าใจที่ซูเมิ่งต้องการสื่อ เขายังยืนนิ่งมองมายังตน พอซูเมิ่งมองกลับก็เห็นแผงอกเปลือยเปล่าที่โผล่พ้นน้ำจนเกือบถึงบริเวณท้องที่ซูเมิ่งใช้เท้ายันไว้ขึ้นสีเลือดฝาดลามขึ้นไปถึงลำคอ ใบหน้าเรียวจึงฉายแววสงสัย

 

…น้ำพุร้อนขนาดทำให้ร่างกายเปลี่ยนสีได้เลยหรือ

“หากเป็นเรื่องนั้น ข้าไม่ถือ เจ้าอยากบอกใครก็บอกไปเถอะ” 

ใบหน้าที่เคยประดับด้วยรอยยิ้มน้อย ๆของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นตึงเครียด เขาเริ่มรู้สึกว่าฝ่าเท้านุ่มนิ่มของสตรีตรงหน้าร้อนลวกผิว หากความนุ่มนี้ยังสัมผัสเขาอยู่อาจทำให้ความร้อนในกายเขาประทุได้ คิดได้ดังนั้นฝ่ามือหยาบจึงถือวิสาสะจับข้อเท้าบางไว้แทน ทำเอาเจ้าของขาถึงกลับสะดุ้งโหยงสีหน้าฉายแววไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม

จากคำพูดของชินหวังทำให้ซูเมิ่งรู้ว่านางไม่สามารถเอาเรื่องนั้นมาเป็นข้อต่อรองได้ และยิ่งจากการกระทำที่เขาทำราวกลับจะไม่ยอมปล่อยให้นางไปง่าย ๆทำให้ซูเมิ่งตัดสินใจทำบางอย่างทันที

ซูเมิ่งบิดขาของตนข้างที่ถูกจับยามที่ซือหมิงไม่ทันตั้งตัวให้หลุดออกจากการเกาะกุม ก่อนที่เท้าข้างนั้นจะถีบยอดอกอีกฝ่ายและตีน้ำทำให้เกิดสะเก็ดน้ำกระจายโดยรอบ จากนั้นก็ถีบตัวพุ่งขึ้นจากน้ำทั้งร่างเปลือยเปล่าพุ่งไปยังกองเสื้อผ้าของซือหมิง กว่าซือหมิงจะตั้งตัวได้และมองมาที่ซูเมิ่ง นางก็สวมชุดคลุมสีดำตัวนอกของชายหนุ่มเรียบร้อยแล้ว ด้วยความที่ขนาดของเจ้าของชุดคลุมตัวนอกสูงและใหญ่กว่าซูเมิ่งมากชุดจึงปิดมิดตั้งแต่คอยันปลายเท้ามีเพียงใบหน้าหยอกเย้าของซูเมิ่งที่โผล่ออกมาให้เห็น

 

“หม่อมฉันแช่น้ำเสร็จแล้วคงต้องขอตัวลาไปก่อนนะเพคะ ส่วนชุดนี้หม่อมฉันต้องขอบพระทัยท่านซือหมิงมากที่ทรงมอบให้หม่อมฉัน” 

พูดจบซูเมิ่งก็หมุนตัวเร่งฝีเท้าออกจากบริเวณบ่อน้ำพุทันที ยามนี้นางไม่กลัวใครมาเห็นสภาพตนแล้ว นางสนใจความปลอดภัยของตัวเองมากกว่า ในมือของซูเมิ่งนั้นหยิบชุดตัวในของชินหวังออกมาด้วยกะว่าให้เขาไม่มีชุดใส่โทษฐานที่กล้าแกล้งนาง แต่ใครจะรู้ว่าทันทีที่ซูเมิ่งเดินออกไปซือหมิงก็เรียกถงฝูให้เอาชุดมาให้ ฝ่ายถงฝูที่เข้ามาพอเห็นใบหน้าเบิกบานเปื้อนยิ้มของผู้เป็นนายก็ถึงกลับขยี้ตาตนด้วยไม่เชื่อว่าคนตรงหน้าคือชืนหวังผู้เยือกเย็น พอซือหมิงสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยก็เดินอำเพลงกลับไปที่กระโจม ระหว่างทางเหล่าคนสนิทที่หลบในเงามืดเฝ้าติดตามผู้เป็นนายมานานต่างตกตะลึงบ้างก็ตกจากต้นไม้บ้างก็เผลอเผยตัวตน 

…เจ้านายพวกเขาเคยอำเพลงเสียที่ไหนเล่า! 

พอซือหมิงเข้าไปในกระโจมแล้วพวกเขาก็รีบเข้ามารุมล้อมถงฝูเพื่อหาคำตอบ ซึ่งถงฝูก็จนปัญญาเช่นเดียวกัน เขาตามซือหมิงไปที่บ่อน้ำพุจริงแต่ก็ถูกสั่งให้อยู่รอบนอกเท่านั้น รู้เรื่องอีกทีก็ตอนที่เห็นคุณหนูซูเมิ่งเดินสวมชุดของเจ้านายออกมา จากนั้นก็ถูกเจ้านายเรียกให้เอาชุดไปให้ที่บ่อน้ำพุฝั่งสตรีทั้งที่ก่อนหน้าเจ้านายเขาเข้าไปแช่ตัวที่บ่อน้ำพุฝั่งบุรุษด้วยซ้ำ

…หรือว่า! 

พอถงฝูเล่าเรื่องที่ตนรู้จบเหล่าพรรคพวกที่รุมล้อมก็อ้าปากค้างตาโต

เจ้านายพวกเขาคงไม่ได้ข่มเขงรังแกคุณหนูซูเมิ่งหรอกใช่ไหม!? 

พวกเขาอยู่กับชินหวังมานานยังไม่เคยเห็นเขาใกล้ชิดสนิทสนมกับสตรีนางไหนมาก่อนเลย คุณหนูซูเมิ่งคือสตรีคนแรก รู้จักกันไม่นานชินหวังก็ชิงสุกก่อนห่ามเสียแล้ว ไม่ได้การล่ะ เจ้านายพวกเขาอาจไม่รู้จักธรรมเนียมปฏิบัติระหว่างชายหญิง หากรุกหนักเกินไปมีหวังว่าที่ชายาชินหวังหนีหายก่อนแต่งเป็นแน่! และเพื่อเจ้านาย พวกเขาคงต้องแอบเตือนหน่อยกระมัง

ระหว่างทางกลับไปยังกระโจมซูเมิ่งก็เห็นไป๋จื่อที่รีบเร่งหอบเสื้อผ้าจนไม่ดูทางเกือบชนกับนาง 

“ว้ะ…” 

พอเห็นว่าไป๋จื่อตกใจและอ้าปากจะร้องซูเมิ่งก็รีบตะครุบปิดปากแทบทันที เพราะสภาพของตนตอนนี้ไม่พร้อมให้ใครมาเจอ หากใครมาเห็นเข้าต้องเข้าใจผิดไปไกลแน่ จากนั้นก็รีบลากไป๋จื่อเข้ากระโจมตนเองแล้วค่อยปล่อยมือ

“คุณหนูมาอยู่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ แล้ว ๆ เสื้อผ้า!?”

สายตาตื่นตะลึงไล่มองชุดหลวมโครกที่เจ้านายตนใส่ ใครดูก็รู้ว่าขนาดชุดอย่างนี้ต้องเป็นของบุรุษเป็นแน่ …แต่ประเด็นคือชุดของบุรุษมาอยู่บนตัวคุณหนูอย่างไรนี่สิ

“เจ้าไม่ต้องพูดไปเลย ความผิดเจ้าที่ทิ้งข้าออกมาข้ายังไม่ลงโทษเจ้าเลย ส่วนเรื่องเสื้อผ้านี่ไม่มีอะไรมากข้าอยากขึ้นจากน้ำเลยหยิบเสื้อผ้าแถว ๆนั้นมาใส่ก่อนน่ะ”

ไป๋จื่อมองไปยังเนื้อผ้าสีดำเงางามเนื้อผ้าคุณภาพดีที่คุณหนูตนบอกว่าหยิบเอาแถวนั้นมา …ใครช่างกล้าทิ้งชุดที่ทั้งใหม่และน่าจะราคาเเพงอย่างนี้ไว้กันนะ แต่พอเงยหน้าขึ้นสบสายตาที่มองนางอย่างคาดโทษก็รีบสะบัดความสงสัยนี้ทิ้งไป

“บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ คือบ่าวแค่มาเอาเสื้อผ้าคุณหนูแทนตัวที่เปียกแล้วก็นึกขึ้นได้ว่ามีน้ำมันชโลมผิวที่ยังไม่ได้เอาไปจึงรื้อในลัง พอบ่าวหาเจอก็รีบออกมาเลยเจ้าค่ะ ไม่คิดว่าคุณหนูจะรีบออกมาเร็วขนาดนี้”

ซูเมิ่งถอนหายใจแรงคราหนึ่ง “รีบเอาชุดมาเถอะข้าหนาวจะตายอยู่แล้ว” 

…ไม่ใช่ความผิดของบ่าวนางหรอก หากไม่มีอีตาชีกอชินหวังนางก็คงยังแช่น้ำต่อนั่นแหละคงไม่ต้องรีบออกมาทั้งชุดคลุมตัวเดียวคลุมกาย ดีที่ระหว่างทางไม่มีใครเห็น อาจจะเพราะนี่ก็ดึกมากแล้วคนส่วนใหญ่คงเข้านอนเรียบร้อยจึงถือว่านี่เป็นโชคดีของนางไป