บทที่ 31

#####บทที่ 31

 

 

วันรุ่งขึ้นซูเมิ่งตื่นสายกว่าทุกทีมากโข เพราะด้วยความที่เมื่อวานซูเมิ่งนอนกลางวันไปแล้วและมีเรื่องให้คิดในหัวมากมายข่มตาอย่างไรก็ไม่หลับเสียที กว่านางจะนอนหลับก็ปาไปยามโฉ่วแล้ว พอรู้ว่าซูเมิ่งตื่นนางกำนัลซือเจียก็รีบเข้ามาแจ้งกำหนดการวันนี้ให้เเก่ซูเมิ่งทันที โดยวันนี้ถือเป็นวันทำพิธีเปิดงานวันเเรกของงานล่าสัตว์ล้อมป่า คุณหนูบ้านต่าง ๆที่มากับขบวนต้องทำหน้าที่กระจายกันไปเป็นเพื่อนเล่นกับเหล่าเชื้อพระวงศ์ที่เป็นสตรี หากเกินก็จะถูกแยกไปรวมอีกที่ซึ่งค่อนข้างไม่ได้เข้าร่วมงานสักเท่าไหร่ ดีที่ในฐานะที่นางเป็นคุณหนูรองตระกูลไป๋จึงได้รับเลือกให้เป็นเพื่อนเล่นองค์หญิงนางหนึ่งนามว่าเฟิงอี้ เป็นพระราชธิดาองค์ที่สองของฮ่องเต้ ซึ่งอายุสิบสี่ปีน้อยกว่านาง

ด้วยความที่ซูเมิ่งตื่นสายนางจึงไม่แต่งหน้าแต่งตัวอะไรมาก แค่ทำให้ตนเองดูไม่หมองแล้วก็แต่งชุดที่เหมาะสำหรับขี่ม้าเท่านั้น ซึ่งนางรู้สึกชอบชุดแบบนี้เป็นที่สุดเพราะมันคือชุดกางเกงและไม่มีความรุ่มร่ามทำให้เคลื่อนไหวสะดวก โดยชุดที่ซูเมิ่งสั่งตัดนั้นนางก็ออกแบบเพิ่มเติมปรับชุดขี่ม้าของสตรีให้คล้ายบุรุษมากขึ้นตัดความหรูหราออกเน้นความทะมัดเเทมง แล้วก็เลือกเป็นสีเปลือกไม้ตัดกับชุดข้างในสีครีม และยิ่งซูเมิ่งสั่งให้ไป๋จื่อทำผมทรงรวบหางม้าขึ้นแล้วพันด้วยผ้าตรงบริเวณที่เป็นรอยมัดทำให้หากมองเผิน ๆซูเมิ่งจึงคล้ายบุรุษหน้าหวานคนหนึ่งอย่างไงอย่างนั้น แต่หากสังเกตทรวดทรงองค์เอวถึงจะรู้ว่าเป็นสตรี

ซูเมิ่งเดินตามนางกำนัลซือเจียมาพร้อมกับซ่วนเชิงแล้วก็เจียงเหมยส่วนบ่าวส่วนตัวไม่สามารถเข้าร่วมงานได้ เดินไปสักพักพอถึงลานพิธีก็มีนางกำนัลอีกนางพาซ่วนเชิงเดินแยกออกไปเพื่อไปหาองค์หญิงองค์อื่น ส่วนซูเมิ่งกับเจียงเหมยก็ถูกพาไปหาองค์หญิงเฟิงอี้ อาจด้วยเพราะนางทั้งสองมีอายุใกล้เคียงกับพระองค์นี้จึงถูกจัดมารับใช้เป็นเพื่อนเล่นในกลุ่มเดียวกัน

“องค์หญิงเพคะ คุณหนูรองไป๋ซูเมิ่งกับแม่นางหยางเจียงเหมยมาแล้วเพคะ” 

พวกนางทั้งสองหยุดอยู่ตรงหน้ากระโจมหลังเล็กหลังหนึ่ง สตรีเบื้องหน้านางแต่งตัวสวยสง่าไม่ว่าจะเครื่องประดับบนพระเกศาหรือเครื่องแต่งกายล้วนจัดเเต่งมาอย่างดี ยังดีที่นางใส่เป็นกางเกงขี่ม้าที่คลุมทับกึ่งกระโปรงอย่างสตรีทั่วไปจึงพอเข้ากับสถานการณ์ปัจจุบันบ้าง พอองค์หญิงเฟิงอี้เห็นผู้มาใหม่ก็ฉีกยิ้มสง่างามส่งมาทันที

“ข้าได้ยินชื่อเสียงคุณหนูรองไป๋นานแล้ว ได้เห็นตัวจริงสักที” 

เฟิงอี้เดินเข้ามากุมมือซูเมิ่งก่อนพาไปนั่งยังที่นั่งข้าง ๆตัวเอง ทิ้งให้เจียงเหมยเดินตามมาและก็นั่งถัดจากซูเมิ่งอีกที

เฟิงอี้ไล่สายตามองซูเมิ่งตั้งแต่หน้าจรดเท้าใบหน้าเผยแววฉงนชั่วครู่ เฟิงอี้เป็นพระราชธิดาของฮ่องเต้กับฮองเฮาจึงได้รับการเอาใจใส่จากรอบข้างมากกว่าธิดาองค์อื่น ๆ แม้นางจะเป็นคนรองก็ตาม โดยเฟิงอี้ถูกไทเฮานำไปเลี้ยงตั้งแต่เเบเบาะพอโตมาก็อาศัยอยู่ในตำหนักใกล้ไทเฮา นานครั้งถึงได้รับอนุญาติให้ไปหาฮองเฮาจึงทำให้นางไม่ได้สนิทใจกับผู้เป็นมารดาเท่าที่ควร แต่มาช่วงนี้ใกล้กำหนดกาลที่ไทเฮาจะเสด็จกลับมาจากถือศีลสวดมนต์ที่วัดจึงปล่อยให้เฟิงอี้กลับมาก่อน ดังนั้นช่วงก่อนมางานล่าสัตว์เฟิงอี้จึงได้มีโอกาสอยู่กับผู้เป็นมารดาและได้ยินข่าวเกี่ยวกับซูเมิ่งมาบ้าง ทั้งเรื่องที่นางหายจากอาการป่วยและเหตุการณ์ในวันพระราชสมภพของฮองเฮา

“เจ้าไม่ต้องกลัวนะข้าน่ะอยู่ข้างเจ้า อยากได้เจ้าเป็นพี่สะใภ้มากกว่าคุณหนูเผยหนิงจอมหยิ่งนั่นเสียอีก” 

เฟิงอี้เอ่ยเสียงเบากระซิบกระซาบให้เพียงซูเมิ่งได้ยิน ที่นางพูดอย่างนี้เพราะเห็นท่าทางซูเมิ่งดูวางตัวห่างเหินเลยคิดว่านางอาจกังวลใจเรื่องนี้ แต่หารู้ไม่ว่านั่นคือท่าทีปรกติยามเจอคนที่เพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรกต่างหาก

“องค์หญิงเฟิงอี้คิดมากไปแล้วเพคะ” 

นางส่งยิ้มอ่อนไปให้พลางค่อย ๆเอามืออกจากมือของเฟิงอี้อย่างเเนบเนียน

“เรียกข้าอี้เอ๋อ หรือเฟิงอี้ก็ได้นะ เรียกอย่างนั้นออกจะดูห่างเหินเกินไป” 

พูดจบนางก็เอนตัวลงพิงหมอนให้นางกำนัลข้างกายนวดให้ โดยปล่อยผ่านท่าทางการเขยิบออกห่างจากตนของซูเมิ่ง เพียงนางเห็นซูเมิ่งครั้งแรกก็รู้สึกถูกชะตาแม้ว่าชุดที่หญิงสาวใส่ก็ออกแปลกประหลาดไปเสียหน่อยก็เถอะ

ระหว่างที่กำลังเพลิดเพลินก็มีเสียงของสตรีอีกนางที่ก่อนหน้าที่ถูกทิ้งไว้นอกวงสนทนาเอ่ยขึ้น 

“หม่อมฉันพอมีฝีมือเรื่องการนวดคลายเส้นมาบ้างมิทราบว่าเฟิงอี้อยากลองไหมเพคะ”

เปลือกตาที่ใกล้ปิดยกเปิดขึ้นทันที เฟิงอี้จ้องมองเจ้าของคำพูดเมื่อคู่ด้วยแววตาแข็งกร้าว 

“เมื่อครู่เจ้าพูดว่าเยี่ยงไรนะ”

เจียงเหมยสะดุ้งตกใจกับเเววตาที่ส่งมา พอตั้งตัวได้ก็หยักยิ้มพอใจที่ตนทำให้สตรีสูงศักดิ์ตรงหน้าสนใจได้ก่อนเอ่ยตอบ “หม่อมฉันมีฝีมือการนวดคลายเส้นเพคะ ท่านป้าก็บอก หากเฟิงอี้ต้องการหม่อมฉันสา…”

“บังอาจ! เจ้ากล้าเรียกข้าโดยตรงอย่างนั้นรึ” 

เฟิงอี้ผุดลุกขึ้น ใบหน้าแฝงแววกรุ่นโกรธ นางกำนัลรอบข้างต่างพากันก้มหน้าหมอบกับพื้นอย่างรู้งาน พวกนางรับใช้ข้างกายองค์หญิงมานานย่อมรู้ว่ายามนางโกรธนั้นอันตรายเพียงใด ส่วนเจียงเหมยนั้นนางตัวสั่นใบหน้าซีดเผือดรีบคุกเข่าลงหน้าแนบพื้นตาม

“เฟิงอี้อย่าถือสานางเลย หากเกิดเรื่องขึ้นก่อนใกล้พิธีเปิดฝ่าบาทคงไม่พอพระทัยเป็นแน่เพคะ” 

ซูเมิ่งที่ยังนั่งที่เดิมเอื้อมมือจับเฟิงอี้ พอเจ้าตัวถูกเรียกก็ทำให้ได้สติ นางผ่อนลมหายใจเข้าออกจนใบหน้าคลายความตึงเครียดลงกลับมาสง่างามตามเดิม

“ข้าจะไม่เอาเรื่องเจ้าแล้วกันเพราะเห็นแก่คุณหนูรองไป๋หรอกนะ” 

เจียงเหมยรีบขอบพระทัยและขึ้นมานั่งตามเดิมอย่างสงบเสงี่ยม นางลอบมองคนที่ช่วยตนเองด้วยแววตาอิจฉาแต่ก็ต้องข่มไว้ ใช้ความยากลำบากของตนที่กว่าจะได้มาเป็นหลานคนโปรดของหยางฮูหยินตบหน้าเรียกสติคืน นางขึ้นมาถึงจุดนี้ได้เพื่อที่ในอนาคตตนจะต้องมีชีวิตที่ดีขึ้น ดังนั้นตนต้องไม่วู่วาม

ซูเมิ่งหยักหน้าเชิงขอบพระทัย “เฟิงอี้เรียกข้าซูเมิ่งก็ได้เพคะ”

พอเฟิงอี้ได้ยินดังนั้นก็ฉีกยิ้มกว้าง “ได้สิ ซูเมิ่ง งั้นก็ถือว่าเจ้ากับข้าสนิทกันแล้วนะ”

 

กระโจมแบบเปิดถูกตั้งรายล้อมเป็นรูปตัวครึ่งวงกลมเปิดด้านหนึ่งล้อมลานพิธีตรงกลางไว้ พอถึงเวลา ฮ่องเต้จึงเริ่มทำพิธีเปิด เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วยามพิธีแบบทางการก็จบลง จากนั้นก็ให้เหล่าคุณชายแสดงฝีมือขี่ม้าและยิงธนูบนหลังม้าไปยังเป้าที่อยู่ไกลราวหนึ่งในห้าลี้พอเป็นน้ำจิ้มและปิดด้วยเจ้าของงาน ฮ่องเต้เดินถือคันธนูสลักมังกรสีทองยิงปักลงกลางเป้าอย่างแม่นยำ เสียงสรรเสริญดังรอบทิศจนกระทั่งฝ่าพระกรของซือเยียนยกขึ้นเสียงจึงเงียบหายไป

“ทุกปีมีเพียงข้าที่ยิงธนูเปิดเพียงคนเดียวช่างโดดเดี่ยวนัก งานล่าสัตว์ครานี้ชินหวังมาด้วย เจ้ามิแสดงฝีมือหน่อยหรือ?”

สิ้นคำทุกสายตาก็พุ่งไปที่บุรุษชุดดำน่าเกรงขาม เขากำลังยกชาขึ้นดื่มจึงส่งชาอุ่นเข้าปากและหลับตาซึมซับรสชาติสักครู่ ก่อนเอ่ยตอบทั้งที่ยังไม่ลืมตา

“ไม่ล่ะ ฝ่าบาททรงทำเหมือนทุกปีนั่นแหละ” 

เหล่าข้าราชบริภารก็พากันถอนหายใจพรืดอกสั่นขวัญหายก่อนรีบมองไปที่ฝ่าบาท แต่กลับไม่เห็นใบหน้าที่ควรโกรธเกรี้ยวเมื่อถูกปฏิเสธดังที่คาดไว้ แต่กลับเห็นรอยยิ้มมุมปากเล็ก ๆแทน

“หม่อมฉันขอพระราชทานอภัยทูลเสนอเพคะ หลานสาวของหม่อมฉันมีฝีมือเรื่องการขี่ม้าและยิงธนูพอไปวัดไปวาได้ หากพระองค์ไม่รีบมิให้นางได้แสดงฝีมือหน่อยเพคะ” 

หวังกุ้ยเฟยรีบถือโอกาสนี้เอ่ยขึ้นทันทีทั้งเป็นการเเก้สถานการณ์ไม่ให้ฝ่าบาทต้องเสียหน้า และได้ขายหลานสาวของตนไปในตัว หลานของหวังกุ้ยเฟยที่ว่าคือบุตรีคนโตของตระกูลแม่ทัพหวังที่อายุปาไปใกล้ยี่สิบแล้วแต่ยังไม่ออกเรือนหรือไม่มีแม้กระทั่งการหมั้นหมายใด ๆ ด้วยความที่คุณหนูอิ่งจวนเป็นสตรีที่นิสัยโผงผาง ชอบการฟันดาบ ยิงธนู ขี่ม้าเป็นชีวิตจิตใจ ทำให้รูปร่างนางออกจะใหญ่กว่าสตรีเมืองหลวงไปเสียหน่อย ผิวคล้ำแดดไปเสียหน่อย ไหนเลยจะมีชายใดอยากเอาไปเป็นภรรยา

ซือเยียนพอได้รับฟังดังนั้นก็พยักหน้าอนุญาต เดินกลับไปที่กระโจมของตน ส่งคันธนูคู่ใจให้ว่านกงกง ส่วนเหล่าองครักษ์ทั้งหลายก็เข้าไปเตรียมม้าและป้านธนูให้สำหรับคุณหนูอิ่งจวนใหม่ และด้วยความที่ตำแหน่งป้านธนูเดิมนั้นไว้สำหรับกำลังบุรุษพวกเขาจึงย้ายเข้ามาใกล้ขึ้นอีกกึ่งหนึ่ง

 

“เดี๋ยวก่อน! ไม่ต้องนำเข้ามาหรอกไว้ที่เดิมนั่นเเหละ” 

เสียงเล็กเเหลมตะโกนขึ้น อิ่งจวนเดินออกมาจากกระโจมที่นางอยู่ก่อนหน้า ใบหน้าฉายแววไม่หยี่หระ นางยอบกายคารวะเหล่าผู้สูงศักดิ์จากนั้นจึงหันไปสบตากับหวังกุ้ยเฟยผู้เป็นน้าสาวของนางก่อนหยักยิ้มมุมปาก พอหวังกุ้ยเฟยได้ยินคำพูดนั้นของผู้เป็นหลานก็ถึงกับหน้าเสีย ในใจนางได้เเต่ไว้อาลัยให้แต่ตระกูลหวัง นางและทุกคนในตระกูลต่างก็รู้ว่าอิ่งจวนต่อต้านการออกเรือนมากเพียงใด ซึ่งการที่หวังกุ้ยเฟยขอให้อิ่งจวนแสดงฝีมือเพราะนางอยากให้เหล่าคุณชายในที่นี้ได้ยลโฉมความงามของหลานนางที่ตนบังคับให้แต่งตัวและสอนเรื่องมารยาทต่าง ๆ ไม่ได้ตั้งใจให้เเสดงศักยภาพด้านการยิงธนูจริง ๆเสียหน่อย และดูเหมือนอิ่งจวนจะรับรู้และตั้งใจทำย้อนแย้งนาง 

…ก็ใครจะอยากแต่งกับสตรีที่สามารถยิงธนูในระยะเดียวกับชายชาตรีได้เล่า จากที่พระนางจะอยากลบล้างคำครหาเรื่องอิ่งจวนเหมือนชายชาตรีนั่นไม่ยิ่งทำให้คำเล่าลือเหล่านั้นเป็นจริงหรอกหรือ

ซูเมิ่งจ้องมองสตรีที่เดินออกมาจากกระโจมด้วยนัยน์ตาปิดความตื่นเต้นไว้ไม่มิด นางดูจากท่าทางการเดินกับชุดที่เจ้าตัวแต่งมาแล้วช่างดูขัดตานัก ชายเสื้อผ้าของอิ่งจวนรุ่ยร่ายกรุยกรายแต่ท่าเดินนั้นออกจะย่างเต็มฝีเท้าลงน้ำหนักเท้ามั่นคงยิ่งนัก ดูก็รู้ว่าเป็นคนที่เคยฝึกยุทธิ์มาก่อน