บทที่ 33 (ต่อ)

บทที่ 33 (ต่อ)

“ซูเมิ่งกำลังคิดอะไรอยู่หรือ?” 

เป็นอิ่งจวนที่เอ่ยขึ้น นางยืนอยู่ข้างซูเมิ่งเช่นเดียวกันแม้สภาพจะดีกว่าคุณหนูคนอื่นอยู่มากแต่ก็ไม่วายใบหน้าซีดเผือดรู้สึกเหมือนอาหารที่เพิ่งกินเข้าไปจะขย้อนออกมา โดยอิ่งจวนนั้นเอ่ยหลังจากที่ตัวเองรู้สึกดีขึ้นแล้วเพราะนางเห็นซูเมิ่งยืนมองการต่อสู้มานานแล้วโดยไม่เอ่ยอะไรสักแอ่ะเดียว

“ข้ากำลังคิดว่าเจ้าพวกชุดดำเหล่านี้ลอบโจมตีด้วยเหตุผลอันใดอยู่น่ะ เอ้อ ละอิ่งจวนดีขึ้นแล้วหรือ” 

ซูเมิ่งหันกลับมา พอเห็นสีหน้าสหายดีขึ้นแล้วก็กลับไปรวมกับคนอื่น

“องค์หญิงไม่ต้องกังวลไปพะยะค่ะ หม่อมฉันส่งคนไปเรียกกำลังเสริมแล้ว" 

ทหารองครักษ์ที่รับหน้าที่ดูแลความปลอดภัยใกล้ชิดองค์หญิงเอ่ยขึ้น แม้ในใจตนก็ยังไม่แน่ใจว่ากำลังเสริมจะมาทันไหม แต่เพื่อความสบายใจของเหล่าคุณหนูจึงเอ่ยไปอย่างนั้น แต่เป็นซูเมิ่งที่สังเกตเห็นสีหน้าของคนพูดที่ดูไม่สอดคล้องกับประโยคที่ออกมาจากปากเสียเลย ไม่ทันไรทหารนายหนึ่งที่ออกไปเป็นกำลังแนวหน้าที่ต่อสู้กับเหล่านักฆ่าก็พุ่งตัวเข้ามา สภาพเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผล

“แย่แล้วท่านหัวหน้า! ดูเหมือนว่าพวกมันจะส่งคนมาเพิ่ม พวกเราน่าจะสามารถต้านมันได้ไม่นานขอรับ”

ใบหน้าของคนที่เอ่ยปลอบแก่องค์หญิงซีดเผือดซึ่งก็ไม่แพ้เหล่าคุณหนูใกล้เคียงที่น่าจะมีประมาณห้าถึงหกคน

“หากข้าไม่รอดพวกเจ้าถูกตัดหัวหมดแน่ ไปนำกำลังพาข้าหนีสิ!!” 

เฟิงอี้ตวาดกร้าวทั้งที่ขายังแทบยืนไม่ได้ นางมีนางกำนัลคอยเอายาแก้เวียนหัวให้อยู่ตลอด สองตาไม่กล้ามองไปไกลเลยแต่อารมณ์ภายในกายเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธจนทนไม่ได้

นายทหารพอได้รับคำตวาดก็ยิ่งเครียด ซึ่งหากองค์หญิงเฟิงอี้ผู้เป็นลูกคนโปรดของฮ่องเต้กับฮองเฮาแล้วยังเป็นหลานคนโปรดของไทเฮาด้วย หากเป็นอะไรไปพวกเขาคงไม่สามารถรักษาชีวิตของตนได้แน่ แต่พอมองไปที่คุณหนูคนอื่น พวกนางก็เป็นลูกหลานของตระกูลใหญ่หลายตระกูลเช่นกัน แต่หากชั่งน้ำหนักความสำคัญดูแล้วการปกป้ององค์หญิงย่อมสำคัญกว่ามาก หากลูกหลานตระกูลใหญ่เป็นอันตรายพวกเขาอาจแค่โดนลงโทษสถานหนักซึ่งก็ยังดีกว่าโทษตายเป็นแน่

“พระองค์ต้องทรงเย็นพระทัยก่อนพะยะค่ะ หม่อมฉันต้องพาพระองค์รอดแน่” 

พูดจบก็เร่งฝีเท้าออกไปสั่งกายลูกน้องกับแผนใหม่ทันที ผ่านไปไม่ถึงครึ่งเค่อก็กลับมาตรงหน้าองค์หญิงและเหล่าคุณหนูอีกครั้ง

“ครานี้พวกกระหม่อมจะแบ่งออกเป็นสองกลุ่มพะยะค่ะ กลุ่มนึงเป็นกลุ่มขององค์หญิงและสหาย ส่วนอีกกลุ่มเป็นของเหล่าคุณหนูพะยะค่ะ โดยจะแยกหนีเป็นสองทาง และจะมีกำลังทหารรั้งพวกมันไว้ที่นี่ เชิญองค์หญิงมากับกระหม่อมพะยะค่ะ”

หลังจากนั้นทหารองครักษ์ก็แบ่งเป็นสามส่วนอย่างรวดเร็ว ส่วนที่จำนวนทหารองครักษ์มากสุดคอยต้านเหล่านักฆ่าอยู่ที่นี่เพื่อเปิดโอกาสให้ทหารอีกสองกลุ่มพาคนหนีออกไป กลุ่มหนีกลุ่มแรกคอยคุ้มกันองค์หญิงเฟิงอี้และเจียงเหมยที่เกาะติดองค์หญิงไม่ห่างออกไป ซึ่งกลุ่มทหารองครักษ์ส่วนนี้กินจำนวนทหารไปราวเจ็ดส่วนของทหารองครักษ์ที่เหลือ อีกสามส่วนแบ่งมาคุ้มกันคุณหนูห้าคนที่เหลือรวมซูเมิ่งและอิ่งจวนด้วย

“เจ้าว่ามันออกจะลำเอียงเกินไปหรือเปล่า?” 

อิ่งจวนหันมาพูดกับซูเมิ่งที่เพิ่งขึ้นม้าและตั้งตัวได้ สายตาของสตรีร่างสูงสง่าเพิ่งละมาจากกลุ่มเฟิงอี้ อิ่งจวนขี่ม้ามาข้าง ๆ แม้ปากจะพูดแต่มือก็คอยลูบแผงคอคอยปลอบประโลมม้าให้คลายอาการตกใจ

“พวกเขาแบ่งคนมาปกป้องให้พวกเราบ้างก็ดีแล้วล่ะ หึ” 

…ซูเมิ่งและอิ่งจวนมีนิสัยอย่างนึงที่เหมือนกัน คือเป็นคนพูดตรงไม่เสแสร้งอย่างสตรีสมัยนี้ส่วนใหญ่ ซึ่งนิสัยนี้ทำให้นางสนิทใจกับอิ่งจวนได้เร็ว

ไม่เพียงแค่ซูเมิ่งและอิ่งจวนเท่านั้นที่คิดอย่างนี้ทุกคนต่างก็คิดแต่เพียงไม่มีใครกล้าท้วงเท่านั้น คุณหนูบางคนที่แทบไม่มีแรงก็จะถูกผูกไว้กับม้าและมีคนช่วยขี่พาไป พอทหารองครักษ์เห็นว่าเหล่าคุณหนูต่างขึ้นม้าเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็หันมาพูดกับพวกนางนิดหน่อยแล้วก็มีคนนำออกมาตามแผนทันที

ระหว่างทางที่ขี่ม้าตามกันออกมาก็กลุ่มนักฆ่าตามมาจนเกิดการต่อสู้บ้าง ทำให้ค่อย ๆเสียทหารองครักษ์ไปเรื่อย ๆแต่เหมือนกับจำนวนนักฆ่าที่ตามมาทางกลุ่มซูเมิ่งจำนวนจะไม่ลดลง มีแต่เพิ่มจำนวนขึ้นจนในใจของนางเริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว และสิ่งที่ทำให้แน่ใจก็คือลูกธนูที่ถูกยิงมาจากนักฆ่าต่างพุ่งมาที่ซูเมิ่งเป็นส่วนใหญ่ทำให้ทหารองครักษ์ที่ปัดป้องลูกธนูและปกป้องซูเมิ่งโดยเฉพาะค่อย ๆลดลงบ้างก็ถูกยิงตกม้า บ้างก็ถูกสกัดให้ออกห่าง และท้ายที่สุดกลุ่มนักฆ่าที่ตามมาก็สามารถเร่งม้าขึ้นมาสกัดหน้ากลุ่มหลบหนีของซูเมิ่งจนทัน เสียงหวีดร้องของคุณหนูดังแสบหูผสมกับเสียงร้องของม้าเมื่อถูกดึงให้หยุดชะงัก

…ใช้เวลาไม่นานกลุ่มหลบหนีที่มีซูเมิ่งอยู่ก็ถูกล้อมไร้สิ้นทางออก จำนวนนักฆ่าที่เพิ่มมาจากไหนไม่ทราบที่มาในมือพร้อมอาวุธครบมือประจันหน้ากับทหารองครักษ์ที่เหลือไม่ถึงสิบนาย บรรยากาศโดยรอบเย็นยะเยือก เหงื่อไหลหยดออกมาจากกรอบหน้าและเต็มแผ่นหลังอย่างไม่ควรจะเป็นในอากาศต้นฤดูหนาว

กลุ่มนักฆ่าเข้าล้อมกลุ่มของซูเมิ่งไม่เปิดให้นำม้าออกเลย ตอนนี้กลายเป็นเหล่าคุณหนูอยู่ข้างในอีกครั้งซึ่งสภาพของแต่ละคนนั้นบอกแน่ชัดแล้วว่าทนไม่ไหวอีกต่อไป ไม่เป็นลมไปเสียก็ตัวสั่นไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว กลุ่มนักฆ่าตรงหน้ามีราว ๆ ยี่สิบคนเห็นจะได้ แต่ทหารองค์รักษ์เหลือแค่หกคนบาดเจ็บอีกหนึ่ง ไม่ว่ามองมุมไหนก็ไม่มีทางเอาชนะได้

คิ้วเรียวขมวดมุ่นสองตาจ้องมองเหล่านักฆ่าตรงหน้า จากที่ซูเมิ่งสังเกตพฤติกรรมของนักฆ่ามีความเป็นได้สูงที่อาจถูกจ้างวานมาฆ่าใครสักคนในกลุ่มลูกขุนนางซึ่งอาจจะเป็นซูเมิ่งเอง และดูท่าพวกมันจะไม่ยอมปล่อยให้พลาดง่าย ๆเสียด้วยเพราะหากเหยื่อรอดไปได้ อาจเหลือหลักฐานตามไปถึงตัวการเบื้องหลังได้ และจากกลุ่มคุณหนูในกลุ่มนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นลูกหลานของขุนนางขั้นเล็กเท่านั้นมีเพียงซูเมิ่งและอิ่งจวนที่พอเป็นเหยื่อที่เป็นไปได้ ส่วนองค์หญิงเฟิงอี้น่าจะไม่ใช่เป้าหมายของพวกมันเพราะกลุ่มนักฆ่าที่ตามกลุ่มองค์หญิงไปน้อยกว่าตามกลุ่มพวกนางมาก ทั้งยังตามทางที่พวกนางหลบหนีผ่านมาก็มีกำลังเสริมพวกมันมาเพิ่มด้วยซ้ำ หากซูเมิ่งไม่ทำอะไรสักอย่างมีหวังพวกนางทั้งหมดถูกฆ่าปิดปากหมดเป็นแน่

คิดได้ดังนั้นมือเรียวจึงค่อย ๆขยับมือควานหาของภายในชุดตนหวังหยิบยาพิษผงที่นางพกไว้ แต่ก่อนถึงตำแหน่งเป้าหมายนางกลับสัมผัสกับวัตถุเรียบเย็นชิ้นหนึ่งได้ก่อน

…นกหวีดเหล็กที่ชินหวังให้มา!

เขาบอกว่าให้นางใช้ยามที่ต้องการความช่วยเหลือนี่นา! หวังว่าเจ้านกหวีดนี้จะเป็นประโยชน์ล่ะ 

ซูเมิ่งยกนกหวีดขึ้นแตะริมฝีปากแล้วปล่อยลมใช้เวลาเพียงชั่ววาบเดียวและเอามือลง จากนั้นก็ลอบมองความเปลี่ยนแปลงรอบข้าง แต่กลับไม่มีเสียงใดใดออกมา ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยสักอย่าง รอบข้างไม่ได้มีกองกำลังมาช่วยอย่างที่ซูเมิ่งหวัง ยังมีเพียงพวกนางและเหล่านักฆ่าเผชิญหน้ากันเยี่ยงเดิม…

อีตาชินหวังบ้า! ซูเมิ่งจึงได้แต่กร่นด่าในใจเก็บนกหวีดนั่นเข้าแขนเสื้อและล้วงหยิบของที่ต้องการออกมาแทน

ขณะที่เหล่านักฆ่าค่อย ๆเขยิบทำให้วงล้อมเล็กลงเรื่อย ๆซูเมิ่งที่เตะท้องม้าเบา ๆให้เขยิบเดินออกมาข้างหน้าทีละน้อยก็กะระยะแล้วสาดผงพิษใส่นักฆ่าตรงหน้านางทันที ผ่านไปชั่ววาบเดียวนักฆ่าสองคนตรงหน้าก็ล้มลงชักดิ้นชักงอเป็นจังหวะให้ซูเมิ่งควบม้าออกจากวงทันที นางหยิบธนูออกมาง้างลูกธนูสามดอกพร้อมกันเอี้ยวตัวไปข้างหลังยิงนักฆ่าที่ตามมาข้างหลังล้มสามคนรวด พอพวกมันตั้งตัวได้ก็รีบตามซูเมิ่งมาทันที เหลือคนที่เหลือจัดการกับกลุ่มทหารองครักษ์ไว้ แต่ส่วนใหญ่เร่งขึ้นม้าติดตามซูเมิ่งออกมา

…นั่นไง! ซูเมิ่งคิดผิดเสียที่ไหนกันเล่า เป้าหมายของพวกนักฆ่าคือนางจริง ๆด้วย

ที่ซูเมิ่งแยกตัวออกมาเพราะนางต้องการให้พวกมันตามตนออกมาเพื่อเปิดโอกาสรอดให้คนอื่น ไม่ใช่ซูเมิ่งเป็นคนดีหรืออย่างไร แต่นางแค่คิดว่าพวกคุณหนูพวกนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยกับเรื่องยุ่งยากเหล่านี้ไม่ควรเอาชีวิตพวกนางมาเกี่ยว หากนางยังอยู่รวมด้วยมีหวังถูกฆ่าทั้งหมดแต่หากนางแยกออกมาอย่างน้อยพวกนั้นยังมีหนทางรอดบ้าง ส่วนตนก็ต้องพึ่งตัวเองหาทางรอดไปให้ได้ หรือไม่ก็พยายามยื้อเวลาพอพวกพี่ชายรู้เรื่องต้องรีบมาช่วยพวกนางเป็นแน่ นางตายมาแล้วครั้งหนึ่งครั้งนี้นางคงไม่ตายง่าย ๆกระมัง

เฟี้ยว!

ลูกธนูพุ่งถากข้างแก้มซูเมิ่งตัดผมกระจุกเล็กร่วงลง เมื่อครู่หากซูเมิ่งไม่เบี่ยงหลบอาจปักกลางหัวไปแล้ว เหล่านักฆ่าข้างหลังเริ่มเปลี่ยนอาวุธมาเป็นธนูแล้ว ส่วนลูกธนูของซูเมิ่งก็เหลืออีกไม่มากเพราะนางใช้ยิงพวกนักฆ่าที่ตามมาตกม้าไปหลายคนแล้ว แต่ด้วยจำนวนที่มากแม้ซูเมิ่งจะแม่นธนูเพียงใดก็ไม่อาจกำจัดพวกมันทั้งหมดได้ หากนางยังนั่งบนม้ากลางแจ้งมีหวังถูกพวกมันยิงจนพรุนแน่ คิดได้ดังนั้นซูเมิ่งก็เร่งม้าให้เร็วขึ้นอีกแล้วรีบหักเลี้ยวเข้าไปภายในป่ารกทึบทันที