บทที่ 34

 

#####บทที่ 34

 

 

หวี๊ดดดด 

เสียงแหลมสูงของเหยี่ยวร้องขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของป่าทึบ ชายหนุ่มชุดดำเรียบหรูที่หลบหลังพุ่มไม้ดงหนึ่งเงยหน้าขึ้นทันที สายตาดุดันมองไปบนท้องฟ้า เหยี่ยวตัวโตบินร่อนวนบนท้องฟ้าอ้าปากร้องบอกสัญญาณ

…เป็นเหยี่ยวตัวที่ฝึกให้ตอบสนองกับนกหวีดที่เขาให้ซูเมิ่งไว้! หรือนางกำลังอยู่ในอันตราย

“ยกเลิกคำสั่งล่าหมี กลับเดี๋ยวนี้!”

เหล่าทหารของเว่ยซือหมิงถอนกำลังออกทันที ก่อนหน้าที่เสียงเหยี่ยวดังพวกเขากำลังวางกับดักเพื่อเตรียมสำหรับล่าหมีในค่ำคืนนี้กันอยู่ ทว่าตอนนี้พวกเขาต่างรีบขึ้นม้าและตามผู้เป็นนายออกไปแต่ถึงกระนั้นก็ตามไม่ทันเพราะฝีเท้าม้าตัวเก่งของชินหวังเร็วมากบวกกับเจ้าของม้าเร่งฝีเท้ามันจนสุดเลยยากจะตามทัน

ซือหมิงเร่งม้าจนมาถึงบริเวณที่เหยี่ยวบินวน สองสายตามองหาเจ้าของร่างบางภายในกลุ่มคนตรงหน้า ตอนที่เขามาถึงคนของชินหวังที่ถูกสั่งให้มาบริเวณนี้ก็มาถึงก่อนแล้วเพราะอยู่ใกล้กว่า พวกของเขาจัดการเหล่านักฆ่าชุดดำเรียบร้อยหมดแล้วและสามารถช่วยเหล่าคุณหนูไว้ได้ แต่เขากลับหาซูเมิ่งไม่เจอ ตรงบริเวณที่เหล่าคุณหนูถูกดูเเลรวมกันอยู่ก็ไม่มี บุคคลที่บาดเจ็บก็ไม่มี แล้วนางไปอยู่ไหนกัน!

“ชินหวังเพคะ ชินหวังเพคะ ช่วยสหายหม่อมฉันด้วยเพคะ” 

นำเสียงของสตรีติดสั่นเล็กน้อยเอ่ยเรียกสติของเจ้าของตำแหน่ง แต่เจ้าตัวก็ยังไม่เลิกมองหาคนในความคิดหนึ่งเดียวจนรับรู้ถึงแรงดึงที่แขนเสื้อจึงต้องหันไปมองเจ้าของแรงดึงนั้น

“ปล่อย!”

อิ่งจวนสะดุ้งตัวโยน นางตกใจสายตาดุดันของซือหมิงแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือ

“ช่วยซูเมิ่งด้วยเพคะ นะนาง…”

“นางเป็นอะไร!”

ครานี้มือหนาคว้าจับเข้าที่ต้นแขนของอิ่งจวนอย่างแรง สายตาดุดันและกดดันจนบรรยากาศโดยรอบเย็นยะเยือก เหล่าคุณหนูที่พอได้รับแรงกดดันเหล่านี้เพิ่มก็เเข่งกันร้องไห้เสียงดังกว่าเดิม แต่ก็มีคุณหนูนางหนึ่งตะโกนเสียงสั่นออกมาอย่างโกรธแค้น

“ตะตอนที่พวกเราถูกล้อม นางขี่ม้าหนีไปแล้ว เห็นแก่ตัวสิ้นดี ป่านนี้คงไม่รอ…”

“หุบปาก! นางเป็นอะไร!” 

ซือหมิงหันมาถามอิ่งจวนอีกรอบหลังจากแผ่กำลังภายในกดดันจนสตรีเจ้าของประโยคก่อนหน้ากระอักเลือด

“นางขี่ม้าออกไป ล่อพวกนักฆ่าส่วนใหญ่ออกไปทางนั้นเพคะ พระองค์ต้องช่วยสหายหม่อมฉันด้วยนะเพคะ”

อิ่งจวนทนความเจ็บที่ต้นแขนกลั้นใจบอกออกไป ในใจนางห่วงซูเมิ่งเกินกว่าจะมากังวลเรื่องความเจ็บที่ต้นแขน ไม่ว่าคนอื่นจะคิดอย่างไรแต่สำหรับอิ่งจวนนางรู้ดีว่าการที่ซูเมิ่งขี่ม้าแยกออกไปคือการช่วยพวกนาง ระหว่างทางไม่เพียงแต่ซูเมิ่งที่สังเกตได้ว่าเป้าหมายของนักฆ่าคือซูเมิ่งแต่อิ่งจวนก็สังเกตได้เช่นกัน

“ถงฝู! เรียกคนมาเพิ่ม!” 

พูดจบสองเท้าก็ก้าวขึ้นคร่อมม้าแต่ก่อนออกตัว ถงฝูวิ่งเข้ารายงานก่อน

“นักฆ่าที่พวกกระหม่อมไว้ชีวิตฆ่าตัวตายหมดแล้วพะยะค่ะ ค้นตัวพบว่าเป็นคนของสำนักพยัคฆ์เมฆาพะยะค่ะ”

 

“ยอมเสียเถอะ!! ต่อสู้ไปเจ้าก็ไม่รอดหรอก”

เสียงอันดุดันตะโกนขึ้นท่ามกลางเสียงย่ำฝีเท้าของม้าหลายสิบตัว แต่ซูเมิ่งที่ขี่ม้านำอยู่ข้างหน้าก็ไม่ได้ลดฝีเท้าม้าลงตาม กลุ่มนักฆ่าที่ตามซูเมิ่งมายังคงพยายามยิงธนูมาที่นางอย่างไม่ลดละซึ่งจะบอกว่าไม่เป็นผลเลยก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ตามตัวของซูเมิ่งเต็มไปด้วยรอยถากของธนู เสื้อผ้าขาดวิ่นและที่ชัดเจนที่สุดก็คือมีลูกธนูอันหนึ่งปักคาอยู่หัวไหล่ด้านซ้าย ซึ่งนั่นทำให้ม้าของซูเมิ่งก็ยังวิ่งได้ตามปรกติเพราะซูเมิ่งเลือกให้ตนบาดเจ็บดีกว่าให้ม้าบาดเจ็บเพราะอย่างน้อยนางก็ยังคงความเร็วของม้าได้และด้วยความที่ม้าตื่นตกใจทำให้มันวิ่งเร็วสุดกำลัง เหล่านักฆ่าจึงยังไม่สามารถตามนางทันเสียที

…หากการทรงตัวไม่ดีป่านนี้นางคงตกม้าตายไปนานแล้ว เพราะเจ้าม้าใต้ร่างบางวิ่งเร็วมากและกระสับกระส่ายควบคุมยากเป็นที่สุด

เอ๊ะ เดี๋ยว!!! 

สายตาแหลมคมของร่างบางระหงส์จ้องมองไปข้างหน้า จากเดิมที่เต็มไปด้วยต้นไม้ขึ้นรกมองกะระยะได้เพียงหนึ่งจั้งแต่ไยเบื้องหน้ากลับกลายเป็นเห็นท้องฟ้าว่างเปล่าได้ล่ะ! 

ไม่สิ! เบื้องหน้าคือหน้าผา!!!

รู้ดังนั้นมือบางที่เปรอะเลือดก็ดึงบังเหียนม้าทันที แต่ด้วยความที่ม้าตื่นตกใจมานานแล้วพอถูกกระตุ้นอย่างกระทันหันก็ยิ่งวิ่งเร็วขึ้นกว่าเดิม ร่างม้าและร่างคนพุ่งพ้นต้นไม้คู่สุดท้ายร่วงลงสู่เบื้องล่างทันที

กลุ่มนักฆ่าที่ควบม้าตามมาพากันหยุดตรงขอบหน้าผา พอมองลงไปเบื้องล่างกลับเห็นเพียงหมอกหนาทึบและสีเขียวขจีของใบไม้ด้านล่าง

“ไป! หาทางลงไปข้างล่างแกะลอยหาศพนางให้เจอ ส่วนเจ้ากลับไปรายงาน”

สิ้นคำกลุ่มนักฆ่าก็แบ่งออกเป็นสองกลุ่มทันที ไม่รั้งรอชื่นชมผลงานให้เสียเวลา เพราะสำหรับสำนักพยัคฆ์เมฆาแล้วงานสำเร็จก็ต่อเมื่อพบศพเท่านั้น!!!

 

“ถวายบังคมฮ่องเต้พะยะค่ะ”

ร่างสูงตระหง่านในฉลองพระองค์ทองอร่ามลายมังกรยืนขึ้นทันทีที่รู้ว่าใครเปิดประตูห้องหนังสือเข้ามา

“เป็นอย่างไรบ้าง หานางเจอหรือยัง?!”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยอำนาจเอ่ยขึ้น และพอเขามองไปที่ใบหน้าของว่านกงกงที่เข้ามารายงานก็รู้ผลได้ทันที ว่ายังหาไม่เจอจึงไล่ให้ออกไป

ในใจของผู้เป็นโอรสสวรรค์นึกถึงข่าวที่ถูกรายงานระหว่างที่ตนกำลังขี่ม้าล่าสัตว์อยู่ในป่าชั้นใน ข่าวเรื่องที่ว่าอยู่ ๆก็มีกลุ่มนักฆ่าเข้ามายังเขตงานล้อมป่าและเท่านั้นไม่พอยังไล่ล่าเหล่าคุณหนูจนเกิดจลาจลอย่างไม่รู้สาเหตุ และสิ่งที่เลวร้ายสุดคือ บุตรีของแม่ทัพใหญ่ไป๋กลับถูกตามล่าจนป่านนี้ยังหาตัวไม่พบ และจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นงานล้อมป่าล่าสัตว์ปีนี้จึงถูกยกเลิกกลางคัน ให้การดูแลลูกหลานของเหล่าขุนนางและเตรียมตัวกลับเมืองหลวง ส่วนเรื่องการตามหาคุณหนูซูเมิ่งก็เป็นไปอย่างเข้มข้นตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องจนมาถึงวันนี้ก็ผ่านมาราวห้าวันแล้วยังไม่พบตัวคนเลย ซึ่งวันนั้นเขาจำเป็นต้องกลับเมืองหลวงไปกับขบวนและทิ้งกำลังทหารไว้เพื่อตามหาต่อเพราะทางเมืองหลวงก็เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น และจำเป็นให้เขาผู้เป็นฮ่องเต้กลับไปจัดการ

 

“กระหม่อมว่าพระองค์ไปพักผ่อนก่อนเถอะพะยะค่ะ ส่วนทางนี้ไว้เป็นกระหม่อมหาต่อเอง” 

ไป๋เหิงซานเอ่ยเสียงแหบแห้งบอกแก่ชายในชุดดำคลิบทองงามสง่า ซึ่งขัดกับใบหน้าหมองคล้ำและรัศมีเยือกเย็นที่กระจายออกมารอบข้างยิ่งนัก เขาไป๋เหิงซานและไป๋ลู่ซานผู้มีฐานะเป็นพี่ชายของซูเมิ่งก็มีสภาพไม่ต่างกันมากนักแต่นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกอันใดแต่กับบุรุษผู้มีตำแหน่งชินหวังตรงหน้านี่สิไยถึงได้อดหลับอดนอนเพื่อตามหาน้องสาวพวกเขาถึงขนาดนั้นด้วย หากจำไม่ผิดซูเมิ่งนั้นน่าจะเคยพบชินหวังไม่กี่ครั้งเองไม่น่าจะมีสายสัมพันธ์เเน่นเเฟ้นอะไรขนาดนี้

“ไม่จำเป็น”

พูดจบเว่ยซือหมิงก็ขึ้นม้าพุ่งตัวออกไปทันที ม้าวิ่งพาเจ้าของมายังบริเวณหน้าผาซึ่งเป็นจุดหนึ่งที่กองกำลังองครักษ์ส่วนตัวของเขาค้นภายในป่าแล้วเเกะรอยจนมาหยุดที่นี่ แต่ก็ทำการค้นหาหลายรอบก็ไม่มีร่องรอยใดเพิ่มเติม เเต่เนื่องจากร่องรอยในป่าที่มีรอยต้นไม้ใบหญ้าราบและตายเพราะถูกฝูงม้าย่ำนั้นแตกออกเป็นหลายทาง ซึ่งแต่ละทางพวกเขาก็ทำการตรวจสอบแล้วก็ไม่มีสักทางที่พบร่องรอยให้ตามตัวต่อไปได้เลย บริเวณหน้าผานี้ก็มีการตรวจสอบหลายสิบครั้งแล้วเช่นกัน

“นั่น!”