บทที่ 36 (2)

บทที่ 36 (2)

 

“ชายหญิงไม่ควรใกล้กัน ทีนี้ปล่อยหม่อมฉันลงได้หรือยังเพคะ”

น้ำเสียงและเเววตาที่เห็นได้เลือนลางเนื่องจากแสงในห้องนี้ไม่มากนั้นฉายแววจริงจัง

…แต่นั่นไม่ทำให้ซือหมิงรู้สึกว่าทำอะไรผิดแต่อย่างใด

“ข้ากำลังช่วยเจ้าให้ได้ดื่มน้ำ ข้าผิดหรือ? เจ้ากำลังป่วยอย่าพูดให้มากความเลย”

พูดจบก็ก้าวเท้าต่อไปพาซูเมิ่งไปถึงโต้ะและรินน้ำชาให้เสร็จสรรพ ซึ่งซูเมิ่งก็รับมาอย่างปฏิเสธไม่ได้ นางอยากรีบดื่ม ๆให้จบ ๆไป และพอซือหมิงเห็นว่าร่างบางดื่มน้ำจนพอใจแล้วก็โน้มตัวลงช้อนซูเมิ่งขึ้นมาอีกครั้งและพาไปที่เตียง ไม่รับรู้ท่าทีต่อต้านของคนในอ้อมอกแต่อย่างใดจนนางหยุดขัดขืนไปเอง

“จริง ๆหากพระองค์อยากช่วยให้หม่อมฉันดื่มน้ำก็พาหม่อมฉันมาทีเตียงแล้วนำน้ำมาให้หม่อมฉันก็ได้นะเพคะ ไม่เห็นจำเป็นต้องเปลืองแรงขนาดนั้น”

ซูเมิ่งเอ่ยเสียงเรียบหลังจากที่ถูกวางลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว ใบหน้านางแฝงความไม่พอใจอย่างปิดไม่มิด

“อ้อ นั่นสิ ข้าลืมคิดไป ไว้คราหลังแล้วกัน”

“อ้อ ได้เลย แล้วแต่ความต้องการพระองค์เพคะ”

…เหนื่อยกายไม่พอยังต้องมาเหนื่อยใจอีก คนป่วยอย่างซูเมิ่งที่เป็นหนี้บุญคุณคนตรงหน้าจึงได้แต่เก็บท่าทีไม่พอใจไว้ แล้วมอบรอยยิ้มที่จริงใจที่สุดไปให้แทน

“หม่อมฉันต้องขอบพระทัยชินหวังที่ช่วยหม่อมฉันไว้มากเลยเพคะ เอ่อ…ไม่ทราบว่าพระองค์มาเจอหม่อมฉันได้อย่างไรหรือเพคะ?”

ซูเมิ่งเอ่ยขึ้นหลังจากที่ขยับตัวเองให้เอนหลังพิงที่หัวเตียงเรียบร้อยแล้ว สายตาจ้องมองไปยังบุรุษหน้านิ่งตรงหน้าที่ยืนอยู่ไม่ห่าง

“ใคร ๆก็ต่างตามหาเจ้ากันทั้งนั้น เพียงชะตาของเจ้าต้องใจข้าจึงเลือกให้ข้าเป็นผู้เจอเพียงเท่านั้น”

…เขาพูดถึงเพียงนี้แล้วนางคงรับรู้ได้นะว่านางน่ะสมควรอยู่คู่กับเขาไปจนจบชาตินี้ เพราะแม้กระทั่งโชคชะตายังเข้าข้างซือหมิงให้มาเจอนาง ร่างสูงมองสบตากลับไปยังร่างบางที่ใบหน้าเริ่มมีสีเลือดฝาดขึ้นมาบ้างแล้ว จากนั้นก็ถือวิสาสะเดินเข้ามาข้างเตียงและนั่งยังเก้าอี้ที่ถูกวางไว้ก่อนหน้า

“อ้อ หม่อมฉันช่างโชคดีจริงเชียวเพคะ”

…ใบหน้าซีดเซียวแอบเบ้บิดปากอย่างอดไม่ได้ ซูเมิ่งบอกได้เลยว่าตั้งแต่นางเกิดมาทั้งสองชาตินี้ไม่มีใครหลงตัวเองได้หน้าตายเท่าบุรุษตรงหน้าอีกแล้ว

“แล้วคนที่ตระกูลของหม่อมฉันรู้เรื่องพระองค์เจอหม่อมฉันแล้วหรือยังเพคะ?”

“ยัง”

พอได้ยินสตรีตรงหน้าเอ่ยถึงเรื่องนี้เขาก็นึกถึงเรื่องสถานการณ์ของตระกูลไป๋ที่ถงฝูมารายงานก่อนหน้า แต่ก็ต้องปัดเรื่องนี้ตกจากสมองออกไปก่อน สองคิ้วเข้มขมวดมุ่นฉงนกับสิ่งที่ซูเมิ่งบอกแทน

“หม่อมฉันอยากขอให้พระองค์อย่าเพิ่งบอกพวกเขาเพคะ ได้ไหมเพคะ? หม่อมฉันไม่อยากให้คนที่อยู่เบื้องหลังแผนการทำร้ายตระกูลหม่อมฉันไหวตัวทัน หม่อมฉันว่าพระองค์ก็คงรู้เรื่องเกี่ยวกับตระกูลไป๋ไม่มากก็น้อยแล้ว พระองค์คงจะรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ที่ตระกูลไป๋นั้นไม่สู้ดีนัก”

นัยน์ตาดำที่มักเหมือนมีหมอกคลุมพลันใสกระจ่าง เฝ้ารอผลหลังจากตนพ่นเหตุผลมากมายเพื่อเกลี้ยกล่อมให้บุคคลตรงหน้ายอมทำตามที่ตนบอก

“ท่านพี่ซือหมิง”

“เอ๋ หมายความว่าไงเพคะ?”

บุรุษในชุดสีดำรัติกาลเหมือนอย่างเคยเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงแฝงความไม่พอใจเล็กน้อย

“เรียกแทนข้าว่าท่านพี่ซือหมิง”

“อ้อ ได้เพคะ แล้ว…”

…หวังว่าที่นางพูดมาทั้งหมดจะไม่เสียเปล่าหรอกกระมัง ซูเมิ่งอุตส่าห์ตั้งใจพูดเสียมากแต่เขากลับจับประเด็นได้เรื่องไม่เป็นเรื่อง

“ข้ารับปากเจ้า แต่ข้าต้องบอกให้รู้ก่อนว่าตอนนี้สถานการณ์ตระกูลของเจ้าเป็นอย่างไร…”

หลังจากนั้นซือหมิงก็ร่ายยาวถึงเหตุการณ์ที่สำคัญเกี่ยวกับตระกูลไป๋ทั้งเรื่องราชสำนักและเรื่องที่พี่ใหญ่ของนางกำลังเดินทางไปหมู่บ้านชายเเดนเพื่อแก้ปัญหาและหาทางล้างมลทินให้ตระกูลไป๋

“หม่อมฉันอยากไปช่วยพี่ใหญ่เพคะ”

“ไม่ได้ เจ้าต้องรอหมอพิษอยู่ที่นี่ ส่วนเรื่องช่วยพี่เจ้าข้าจัดการเรียบร้อย” 

ชินหวังพูดตัดคำซูเมิ่งแทบจะทันที

“ต้องขอบพระทัยท่านพี่ซือหมิงอีกครั้งเพคะ เเต่เรื่องนี้หม่อมฉันคงไม่สามารถนิ่งเฉยแล้วให้พระองค์ลำบากแทนได้เพคะ”

…สำหรับซูเมิ่งแล้วนางไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใครอยู่แล้ว และเรื่องล้างมลทินให้ตระกูลก็เป็นหน้าที่ของคนในตระกูลไป๋หาใช่เรื่องของคนนอกไม่ และอีกอย่างคือซูเมิ่งก็ไม่รู้ว่าการที่ชินหวังยื่นมือเข้ามาช่วยนั้นเป็นเพราะเหตุใด ฉะนั้นการช่วยด้วยกำลังตนเองเป็นดีสุด

“งั้นรอเจ้ากำจัดพิษในร่างกายได้ก่อน ตอนนี้ร่างกายเจ้ายังไม่แข็งแรงเทียบยาที่เจ้ากินจะต้านพิษไม่ให้กำเริบได้นานเท่าไรกัน ฉะนั้นเจ้าต้องรอหมอพิษอยู่ที่นี่ก่อน”

หมอจูที่รักษาซูเมิ่งและเป็นคนที่เขียนเทียบยาระงับอาการเจ็บปวดจากพิษแฝงนั้นเอ่ยถึงหมอพิษเลื่องชื่อคนหนึ่ง เขาคือบุคคลที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้รู้เรื่องพิษอันดับหนึ่ง และขึ้นชื่อว่าพบเจอได้ยากอีกด้วย ฉะนั้นตอนนี้ซือหมิงให้คนออกตามหาอยู่จึงทำได้เพียงให้ซูเมิ่งกินยาระงับอาการอยู่ โดยหมอจูบอกว่าพิษตัวนี้คือพิษที่แฝงอยู่ในร่างกายของซูเมิ่งมาตั้งนานแล้ว และที่เพิ่งมาแสดงอาการอาจเพราะถูกกระตุ้นด้วนพิษจากธนูอาบยาพิษ ต่อจากนี้หากไม่รีบกำจัดพิษนี้ออกจากร่างกายอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ ด้วยเหตุนี้ซือหมิงจึงไม่อยากให้ร่างกายบอบบางของสตรีตรงหน้าออกไปลำบากข้างนอก

“ไม่ได้เพคะ กว่าจะเจอหมอพิษท่านนั้นมิรู้ว่าตระกูลของหม่อมฉันจะเป็นอย่างไรบ้าง ความจริงหม่อมฉันก็รบกวนท่านพี่ซือหมิงมามากแล้ว พรุ่งนี้หม่อมฉันจะขอออกเดินทางไปเองเพคะ”

นัยน์ตาจริงจังสบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ สายตาสองคู่โต้ตอบกันสักครู่ก็เป็นฝ่ายซือหมิงที่ยอมเสมองไปทางอื่น

“รอเจ้าแข็งแรงมากกว่านี้แล้วเดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปเองแล้วกัน”

พูดจบร่างสูงโปร่งก็หมุนตัวออกไป พอเห็นว่าแผ่นหลังกว้างพ้นประตูแล้วเสียงพ่นลมหายใจพรูใหญ่อย่างโล่งอกก็ดังขึ้นท่ามกลางห้องกว้าง

…ค่อยยังชั่ว นึกว่าตนต้องแบกสังขารตัวเองออกไปพรุ่งนี้จริงเสียแล้ว ยังดีที่เขายอมทำตามที่นางบอก 

 

หลังจากตกลงกับชินหวังเป็นเรียบร้อยแล้ววันหนึ่งก่อนออกเดินทางไปหมู่บ้านชายแดนตามที่ชินหวังสัญญาไว้ว่าจะพานางไปก็มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ซูเมิ่งรู้สึกตะลึงลานเป็นอันมาก นั่นคือบุรุษหน้ากากดำที่ชื่อช่างอินหรือเจ้าของหอสรรพสิ่งคนที่ซูเมิ่งเคยเจอเมื่อสมัยตอนมาเกิดร่างนี้ใหม่ ๆนั่นคือซือหมิงนั่นเอง โดยซูเมิ่งได้เห็นกับตาและฟังจากปากว่าเขาใช้บทบาทนี้ยามออกเดินทางออกมานอกเมืองหลวง พอเห็นดังนั้นจากที่ซูเมิ่งคิดไว้ว่าตนจะใช้หน้ากากแบบเดิมปิดบังใบหน้าและใช้นามช่างหลินที่เคยใช้เมื่อยามหาทางกลับตระกูลครั้งก่อนก็เป็นอันพับเก็บแทบไม่ทัน เพราะทั้งความคิดการใส่หน้ากากและนามที่นางแต่งขึ้นตอนนั้นนางเลียนแบบคุณชายช่างอินหรือซือหมิงแทบจะทั้งหมดน่ะสิ!

…เขาใส่หน้ากากสีดำ นางก็ซื้อหน้ากากสีขาว และเขานามว่าช่างอินนางก็แต่งนามตัวเองว่าช่างหลิน! นี่ไม่เรียกว่าเลียนแบบแล้วจะเรียกว่าอะไรได้เล่า ซูเมิ่งจึงไม่คิดที่จะเผยว่าตนคือช่างอินจนกระทั่งในวันออกเดินทาง

“คุณหนูซูเมิ่งขอรับ นายท่านให้นำสิ่งนี้มาให้คุณหนูขอรับ”

ถงฝูเดินเข้ามาหาซูเมิ่งก่อนที่นางจะก้าวขึ้นรถม้า ซูเมิ่งมองห่อผ้ามันเลื่อมในมือที่รับมาจากนั้นก็ขึ้นรถม้าไป การเดินทางไปหมู่บ้านชายป่าครานี้มีรถม้าทั้งหมดสามคัน คันหนึ่งสำหรับนาง ส่วนอีกสองคันไว้สำหรับบ่าวสตรีสองคนและไว้บรรทุกของ

พอรถม้าเคลื่อนตัวซูเมิ่งจึงหันมาสนใจห่อผ้าในมือที่ซือหมิงฝากมาให้นาง สองมือเเกะปมออกจนเผยสิ่งของที่อยู่ด้านใน

…หือ หน้ากากสีขาว แล้วก็กระดาษแผ่นเล็กที่ถูกสอดไว้กับหน้ากาก

 

หน้ากากนี้ข้าให้เจ้าไว้ใช้ช่วงที่อยู่ที่หมู่บ้านชายแดน พอถึงที่นั่นแล้วข้าหวังว่าเจ้าจะใช้นามว่า ช่างหลินล่ะ

จาก คุณชายที่งดงามที่สุดในใต้หล้า ช่างอิน

 

…โอ หวังว่าที่นางคิดไว้จะไม่เป็นเรื่องจริงใช่ไหม

หลังจากอ่านจดหมายจบแล้วมือบางก็เอื้อมมือเลิกม่านขึ้น สายตาสองคู่ปะทะกัน ฝ่ายหนึ่งดวงตาฉายแววกระยิ้มกระย่องแทบปิดไม่มิด ส่วนอีกฝ่ายพอเห็นว่าสบตากันก็เสมองไปทางอื่นแทบจะทันที หลบเลี่ยงพยายามไม่สบตากับบุรุษที่ควบม้าอยู่ข้างรถม้า

 

ผลจากที่ท่านแม่ทัพไป๋ใช้ยศแลกมาซึ่งโอกาสการแก้ตัวนี้แล้ว เขา คุณชายใหญ่ไป๋เหิงซานก็รีบเก็บของและเตรียมการเดินทางไปยังหมู่บ้านชายแดนวันรุ่งขึ้นทันที ข้าวของที่เตรียมมาไม่มากโดยฝ่าบาทให้ตัวแทนตระกูลไป๋เดินทางไปกับขบวนขนเสบียงครั้งใหม่ที่จะทำไปช่วยชาวบ้านที่หมู่บ้านที่เกิดเรื่องขึ้นนั่นเอง ระหว่างทางนั้นขบวนขนเสบียงแวะจอดที่หมู่บ้านใดหัวหน้าหมู่บ้านหรือนายอำเภอก็จะออกมาต้อนรับอย่างดีเสียทุกเเห่ง ซึ่งเหิงซานก็พลอยได้รับโอกาสนั้นด้วย ถึงแม้ว่าผู้เป็นบิดาจะถูกถอดยศแม่ทัพใหญ่และถูกริบกำลังแล้ว แต่เขาซึ่งดำรงตำเเหน่งรองแม่ทัพหาได้ถูกถอดยศด้วยไม่ ฉะนั้นการเดินทางครั้งนี้ของเขาหากเทียบตามยศแล้วเหิงซานคือผู้ที่มีตำเเหน่งหน้าที่การงานใหญ่ที่สุดแล้ว

เดินทางราวสองวันขบวนรถขนเสบียงจากราชสำนักก็มาถึงจุดหมาย เหิงซานและข้าราชการในขบวนได้รับการต้อนรับจากนายอำเภออย่างดี เขาถูกพาไปพักยังเรือนรับรองของที่จวนนายอำเภอ

“หากจะไปยังหมู่บ้านเทียนหลิวข้าต้องไปอย่างไรหรือ?”

ก่อนที่นายอำเภอสกุลถางจะเดินออกจากห้องพักของเหิงซานก็ถูกเจ้าของห้องทำให้หยุดชะงักเท้าเสียก่อน บุรุษร่างเล็กความสูงพ้นบ่าของเหิงซานไม่มากหันกลับมาฉีกยิ้มกว้างก่อนตอบ

“เรียนใต้เท้าขอรับ เรื่องนั้นไม่ต้องกังวลไปขอรับ ข้าน้อยจะเป็นผู้นำท่านไปยังหมู่บ้านนั้นเอง แต่วันนี้ข้าน้อยว่าใต้เท้าพักก่อนเถอะขอรับ ท่านเดินทางมาเหน็ดเหนื่อย"

เหิงซานพยักหน้าเบา ๆ เขามองตามนายอำเภอถางจนลับสายตา จากนั้นก็เก็บของตนเเม้ในใจตนจะร้อนรุ่มอยากไปหาสาเหตุเรื่องโรคที่หมู่บ้านนั้นกำลังเผชิญแทบทนไม่ไหว แต่เขาก็ต้องอดไว้เขาคิดว่าสิ่งที่ต้องเจออาจไม่ง่ายดายอย่างที่คิดไว้แน่นอน

เช้ารุ่งขึ้นเหิงซานในชุดสีกรมดูภูมิฐานและฉืออีที่ติดตามมาด้วยก็ขี่ม้าตามการนำของนายอำเภอถางมายังหมู่บ้านชายแดนที่เกิดเรื่องนามเทียนหลิว ซึ่งหมู่บ้านนี้อยู่ห่างจากตัวอำเภอและที่พักของเหิงซานประมาณนึง ใช้เวลาราวครึ่งชั่วยาม ยิ่งใกล้ตัวหมู่บ้านทางเข้าที่ตรงมายังหมู่บ้านยิ่งแคบลง และจากที่มีบ้านเรือนเรียงติดกันอย่างในตัวอำเภอกลับกลายเป็นท้องทุ่งและบ้านหลังเล็กแทน

“ตรงหน้าก็เป็นทางเข้าหมู่บ้านแล้วขอรับใต้เท้า”

ข้าราชการนายหนึ่งนามกว่างอานเอ่ยบอก เขาคือคนที่นายอำเภอถางส่งมาอำนวยความสะดวกให้เหิงซานตลอดที่เขาอยู่ที่นี่ ซึ่งพอมาถึงแล้วนายอำเภอและข้าราชการที่มาด้วยก็ลงจากรถม้า เดินมารวมกันเป็นกลุ่มจากนั้นกว่างอานก็หยิบถุงผ้าใบหนึ่งขึ้นมาข้างในบรรจุของบางอย่าง

“รับไปคนละผืนขอรับ” 

กว่างอานเดินแจกจ่ายผ้าผืนสีขาวที่มีเชือกร้อยยามออกมาที่ขอบด้านหนึ่ง

“สิ่งนี้คือ?”