บทที่ 36 (3)

บทที่ 36 (3)

 

เหิงซานรับเศษผ้าผืนเล็กมา พลิกหน้าหลังซ้ายขวาดู

“เอาไว้ปิดที่ปากแล้วจมูกขอรับ ทำแบบนี้ขอรับ”

สิ้นคำกว่างอานก็ทำให้ดู เขานำเชือกผูกรอบศีรษะและจัดให้ผืนผ้าปิดเหนือจมูกและปากจนเหลือให้เห็นเพียงครึ่งหน้า

…อืม เขาคลับคล้ายเคยเห็นหมอชันสูตรหรือหมอทำแบบนี้บางช่วง เพียงแต่ไม่เคยใช้สักครา

“เหตุใดต้องปิดจมูกและปากด้วย?”

เหิงซานพูดไปขณะที่มือก็ผูกผ้าอย่างที่กว่างอานทำ เขาพูดคุยไประหว่างที่กำลังเดินเข้าสู่หมู่บ้านเทียนหลิวในส่วนของแหล่งที่พักอาศัย ซึ่งตรงหน้าเห็นเป็นกระท่อมตั้งเรียงอย่างไม่เป็นระเบียบ

“ก่อนหน้านี้เป็นเพราะหลายคนที่ออกจากหมู่บ้านแห่งนี้หลังจากมาตรวจดูอย่างพวกใต้เท้าส่วนใหญ่จะมีอาการท้องร่วงกันขอรับ เลยคาดว่าโรคเหล่านี้ติดเชื้อง่ายเพียงหายใจร่วมกันขอรับจึงป้องกันไว้ก่อน”

สิ้นคำของกว่างอานไป๋เหิงซานก็นิ่งเงียบเพื่อคิดอะไรคนเดียวสักครู่ก่อนเอ่ยถามอีกครา

“สาเหตุนี้ด้วยหรือไม่ที่ทำให้ไม่ค่อยมีข้าราชการมาดูเเล”

กว่างอานได้แต่หยักยิ้มอย่างไม่เต็มใจส่งมาให้กับคำพูดเชิงต่อว่านั่น

เมื่อวานเขาให้คนนำรายงานจำพวกบันทึกการทำงานของข้าราชการในท้องที่มาดูซึ่งจากรายงานก็พบว่าความถี่ในการออกตรวจและส่งคนมาดูแลหมู่บ้านแห่งนี้ค่อนข้างน้อยผิดปรกติ พอได้มาที่นี่ด้วยตัวเองจึงพอเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง

พอกลุ่มข้าราชการนำโดยนายอำเภอถางเดินเข้ามาในหมู่บ้านก็มีหัวหน้าหมู่บ้านเป็นบุรุษชราร่างผอมผิวหนังเหี่ยวย่นคนหนึ่งมาต้อนรับ บ้านแต่ละบ้านปิดประตูหน้าต่างมิดชิดเงียบกริบราวหมู่บ้านร้าง จะมีเสียงร้องไห้ของเด็กเล็กบ้าง หรือเสียงร้องไห้อย่างโศกเศร้าของบางครอบครัวที่ต้องจากลาคนในครอบครัวมองดูทหารยศน้อยหามร่างไร้วิญญาณออกไป

“มาทางนี้เถิดขอรับ เดี๋ยวข้าน้อยจะพาพวกท่านไปที่โรงรักษา” 

นายอำเภอถางเดินนำเลี้ยวไปทางขวาเดินมาสักพักก็เจอกับสถานที่แห่งหนึ่ง มีเสาไม้ค้ำหลังคาที่ทำจากใบไม้ชนิดหนึ่ง ภายในมีผู้ป่วยนอนเรียงบนเสื่อหญ้าคนละผืนรวมกันทั้งชายและหญิง สีหน้าของแต่ละคนฉายความเจ็บปวดไร้เรี่ยวแรง พอเดินเข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่นไม่พึงประสงค์ลอยเข้าสู่จมูกทำเอาเหล่าผู้มาใหม่พากันหยุดเท้าแทบไม่ทัน

“คนเหล่านี้คือผู้ป่วยทั้งหมดหรือ?”

เหิงซานคือคนหนึ่งที่ไม่มีสีหน้าพะอืดพะอม

“ขอรับ แต่นี่ยังไม่ใช่ทั้งหมดขอรับ เป็นเพียงผู้ป่วยที่อาการหนัก ส่วนคนที่มีอาการถ่ายบ่อยซึ่งคืออาการเริ่มต้นก่อนมีไข้และไม่ได้สติจะยังรักษาตัวอยู่บ้านตัวเองขอรับ”

เหิงซานเดินเข้าไปในโรงรักษาที่มีคนป่วยนอนอยู่ราวเกือบครึ่งร้อย พื้นที่แน่นขนัดแทบไม่มีที่ให้เดิน เขาสอดสายตามองดูรอบ ๆพลันคิ้วดำก็ขมวดมุ่น

“คนพวกนั้นคือหมอหรือ?”

นิ้วของร่างสมส่วนในชุดสีกรมชี้ไปยังกลุ่มคนราวสองถึงสามคนที่ก้ม ๆเงย ๆตรงหน้าผู้ป่วยแต่ละคน และก็ได้รับการพยักหน้าเป็นการตอบรับ

“มีแค่นี้หรือ?”

“ขอรับ”

หมอเพียงสามคนกับการดูแลคนป่วยครึ่งร้อยนั้นหากเขาไม่มาเห็นกับตาคงไม่เชื่อ

“เอ่อ ความจริงทางนายอำเภอได้ประกาศรับสมัครหมอจากทั่วสารทิศแล้วขอรับ เงินค่าจ้างก็ให้มากกว่าหลายเท่าตัว แต่ด้วยข่าวลือที่กระจายออกไปว่าหมู่บ้านแห่งนี้เป็นโรคที่สามารถติดกันได้เพียงหายใจร่วมจึงไม่ค่อยมีหมอคนใดยอมเสี่ยงมาสักเท่าใด”

กว่างอานเอ่ยถึงนายอำเภอถางซึ่งเจ้าตัวและข้าราชการที่เดินตามมาก่อนหน้านั้นยืนรอกันอยู่ข้างนอกไม่เข้ามาเพราะทนกลิ่นเหม็นไม่ไหว 

“อ้อ เเต่ล่าสุดมีหมอจากโรงโอสถชื่อดังท่านหนึ่งตอบรับว่าจะอาสามาตรวจดูอาการคนป่วยที่นี่ให้ขอรับ ตอนนี้น่าจะกำลังเดินทางใกล้ถึงแล้ว”

เหิงซานพยักหน้ารับคำ เขาและกว่างซานเดินดูคนไข้สักครู่จากนั้นก็ไปคุยกับหมอท่านหนึ่งแล้วก็เดินกลับออกมายังกลุ่มที่นายอำเภอถางยืนรออยู่

“ข้าอยากไปดูที่กองเสบียง”

“ได้ขอรับ เชิญทางนี้”

นายอำเภอถางรีบเร่งเดินนำไปยังสถานที่เก็บเสบียงที่ถูกเก็บรวบรวมไว้หลังจากเกิดเรื่อง ซึ่งเสบียงนี้ถูกตรวจสอบจากเจ้าหน้าที่มือปราบของอำเภอนี้แล้วก่อนหน้าว่าคุณภาพไม่ดีจนทำให้คนในหมู่บ้านที่กินไปเกิดอาการท้องร่วงและลามมาถึงเจ็บป่วยอย่างโรคปัจจุบัน ซึ่งดูจากเสบียงแล้วก็เป็นอย่างที่เขียนในรายงานทุกประการ มีเสบียงบางส่วนเกิดราขึ้น สภาพแบบนี้เขามั่นใจว่าผู้เป็นบิดาของเขาไม่น่าปล่อยผ่านให้มาที่นี่ได้

หลังจากดูสิ่งที่ต้องการหมด เหิงซานและกลุ่มข้าราชการก็เดินทางกลับในช่วงก่อนมื้อกลางวัน ระหว่างทางก่อนเข้าสู่ตัวอำเภอ เขาผ่านกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ที่ดูเหมือนจะมุ่งไปยังหมู่บ้านเทียนหลิวที่เขาเพิ่งจากมาเมื่อครู่เช่นกัน แต่ดูจากลักษณะของรถม้าที่ดูดีเกินรถม้ารับจ้างทั่วไปและเกินกว่าที่ข้าราชการท้องถิ่นจะมีใช้แล้ว เหิงซานคาดว่ากลุ่มพวกนั้นอาจจะเป็นกลุ่มพ่อค้าผู้มั่งคั่งที่เดินผ่านโดยใช้เส้นทางนี้เฉย ๆกระมัง ไม่น่าจะมุ่งไปยังหมู่บ้านที่ตอนนี้เกิดโรคได้อย่างที่เขาคิด

“ทำไมเข้าไม่ได้หรือ?”

ถงฝูที่รับหน้าที่เป็นคนออกหน้าเข้าไปสอบถามบุรุษคนหนึ่งที่เฝ้าหน้าทางเข้าหมู่บ้านเทียนหลิว พอเข้าได้รับคำตอบเรียบร้อยก็เดินเข้ามายังรถม้าที่ทำจากไม้สีดำเงาเรียบหรู ก่อนเป็นม่านผืนใหญ่ที่ปิดทางเข้าออกรถม้า

“คนเฝ้าบอกว่าเวลานี้ไม่สามารถเข้าไปตรวจดูข้างในได้ขอรับ เขาบอกว่าจะเข้าไปในหมู่บ้านได้ต้องมีนายอำเภอถางเป็นผู้นำเข้าเท่านั้นขอรับ”

ซือหมิงที่ตอนนี้อยู่ในชุดดำยาวไร้ลวดลายเหมือนอย่างสวมใส่ยามอยู่เมืองหลวง แต่เนื้อผ้านั้นมองเพียงผิวเผินก็รู้ว่าเป็นผ้าเนื้อดีหายาก ชายหนุ่มภายต้ายหน้ากากสีดำปิดครึ่งหน้าลืมตาขึ้นมองเจ้าของเสียงเพียงครู่หนึ่งก่อนเอ่ยเสียงเบา

“ก็ไปตามมา”

ร่างในชุดสีขาวออกเขียวเจือจางลวดลายเมฆงดงามสะอาดตาซึ่งก็คือซูเมิ่งที่แต่งกายเป็นชายโดยรวบผมขึ้นและพันผ้ารอบอกนั่นเอง นางนั่งมองสองนายบ่าวพูดคุยในใจแอบรู้สึกสงสารถงฝูบ้างแต่ตัวนางก็ไม่สามารถทำอะไรได้

“คงไม่ได้ขอรับนายท่าน คือชายผู้นั้นบอกว่านายอำเภอเพิ่งออกไปเมื่อสักครู่นี้และได้เอ่ยไว้ว่าวันนี้ทั้งวันไม่ต้องการให้ผู้ใดรบกวนขอรับเพราะเหมือนว่าเขาต้องต้อนรับข้าราชการผู้ใหญ่กลุ่มหนึ่ง”

…เอ หรือจะเป็นพี่ใหญ่ของนางหว่า

“แล้ว?”

พอได้ฟังคำตอบรับของซือหมิงหรือตอนนี้อยู่ในฐานะช่างอินก็ถึงกับขมวดคิ้วมุ่น

“ข้าน้อยจะไปตามนายอำเภอมาเดี๋ยวนี้ขอรับ”

ถงฝูซึ่งตอนนี้เขาก็คือคนติดตามคนนั้นที่นางเคยเจออยู่กับคุณชายช่างอินคนนั้นตอนไปที่งานประมูลหอสรรพสิ่งในนามหลิงอีซึ่งตอนนี้ก็สวมหน้ากากบังเสี้ยวใบหน้าสีดำสนิทเช่นกัน กำลังหมุนตัวออกไปแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะได้ยินเสียงของชายร่างบางอีกคนที่นั่งตรงข้างผู้เป็นนาย

“เดี๋ยว! ไม่ต้องไปหรอก” ซูเมิ่งหันกลับมาพูดกับชินหวังต่อ

“ข้าว่าเราค่อยมาวันพรุ่งนี้ก็ได้ ท่านเห็นว่าอย่างไร? หลังจากนี้ก็ให้หลิ่งอีไปนัดหมายนายอำเภอก่อน”

ที่ซูเมิ่งขัดขึ้นเพราะไม่อยากให้นายอำเภอที่น่าจะกำลังต้อนรับพี่ใหญ่ของตนอยู่ต้องรีบออกมาแล้วทิ้งการดูเเลพี่ใหญ่ และอีกอย่างถึงได้เข้าไปดูพรุ่งนี้ก็ไม่ได้ล่าช้าอะไรมาก

“ตามเจ้าว่าก็ได้”

สิ้นคำถงฝูก็สั่งให้สารถีกลับหัวรถม้าและมุ่งหน้ากลับไปยังคฤหาสน์หลังที่เพิ่งหาซื้อได้ไม่นานก่อนขบวนซือหมิงจะมาถึงที่อำเภอนี้ โดยคฤหาสน์หลังนี้คือที่พักของพวกเขาขณะที่จัดการเรื่องนี้อยู่ที่นี่นั่นเอง รถม้ามุ่งเข้าสู่ตัวอำเภออีกครั้งผ่านถนนฝั่งประจิมซึ่งเป็นเเหล่งร้านค้าของที่นี่จากนั้นก็มุ่งเลยผ่านไปจนกระทั่งหายลึกเข้าไปตรอก ๆหนึ่งอันเงียบสงัด

“ตรอกเเห่งนี้ราคาเเพงหรือไรไยไม่มีคนมาอยู่อาศัยเลย”

ซูเมิ่งละมือที่เลิกม่านขึ้นมองมาตลอดทาง นางพึมพัมกับตัวเองอย่างสงสัย แต่ไม่อาจรอดพ้นหูของซือหมิงที่อยู่ตรงข้างได้

“เปล่า ข้าสั่งให้คนซื้อบ้านเเถวนี้หมดแล้ว พอดีข้าไม่ชอบเสียงเอะอะและความวุ่นวาย”

ริมฝีปากบางสั่นกระตุกทันทีที่ได้ยินประโยคก่อนหน้า 

…จ้า พ่อรวยล้นฟ้า

“ไม่ต้องมองข้าด้วยสายตาเยี่ยงนั้น พวกเขายินยอมออกไปเองต่างหากข้ามิบังคับใครอยู่แล้ว”

ซือหมิงรีบเอ่ยทันที เขารับรู้ถึงสายตากร่นด่าของสตรีตรงหน้า ซึ่งสิ่งที่เขาบอกไปหาใช่เรื่องปดไม่ ชาวบ้านเหล่านั้นรับเงินก้อนโตและย้ายออกอย่างเต็มใจทุกคน เขาต่างหากที่ขาดทุนทั้งที่ราคาบ้านจริง ๆยังไม่ถึงครึ่งของเงินที่เขาให้เป็นค่าย้ายออกเลยด้วยซ้ำ

“ข้าก็ยังมิได้ว่าอะไรท่านเลยสักหน่อย"

หลังจากจบประโยคของซูเมิ่งรถม้าก็เข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง ก่อนที่สุรเสียงทุ้มจะเอ่ยขึ้น

“แล้ววันนี้รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือไม่?”

ซูเมิ่งเหลือบสายตามองเจ้าของคำพูด เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ

“ไม่เจ็บปวดแล้ว เอ่อ ขอบคุณท่านพี่ช่างอินขอรับ”

พูดจบใบหน้าขาวนวลก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ ส่วนคนที่ถูกเรียกว่าท่านพี่ก็หยักยิ้มมุมปาก

…คำเรียกนี้ทำเอานางรู้สึกแปลก ๆแฮะ และด้วยตอนนี้อยู่กับสองคนแล้วก็เป็นพื้นที่แคบด้วยกระมัง

ไม่ถึงหนึ่งเค่อหลังจากที่รถม้าเคลื่อนเข้าซอยหนึ่งก็หยุดอยู่หน้าบ้านเรือนหลังหนึ่ง จะเรียกว่าคฤหาสน์ก็น่าจะเหมาะกว่า เพราะขนาดมันใหญ่ไม่น้อยกว่าหลังที่แล้วที่นางพักเลย

“มีห้องใหญ่อยู่ตรงหน้าหนึ่งห้องขอรับ แล้วทางปีกซ้ายมีห้องนอนขนาดกลางหนึ่งห้องแล้วทางปีกขวามีห้องนอนขนาดเล็กสองห้องขอรับ ไม่ทราบว่านายท่านต้องการพักห้องไหนขอรับ”

ถงฝูหันมาถามซูเมิ่งโดยตรง คงเพราะรู้ว่าอย่างไรนายท่านอีกคนต้องพักห้องใหญ่เป็นแน่เลยไม่จำเป็นต้องถาม

“ห้องไหนก็ได้”

“งั้นนายท่านเชิญทางนี้ขอรับ”

ถงฝูตัดสินใจให้คนเอาของใช้ส่วนตัวของซูเมิ่งไปเก็บไว้ที่ห้องทางปีกขวาห้องในสุด ส่วนอีกห้องก็น่าจะปล่อยว่างไว้เผื่อให้ท่านหมอมาพักเผื่อคุณหนูซูเมิ่งอาการกำเริบ แต่ก่อนจะเดินไปตามทางเดินต้องเข้าไปยังลานกลางก่อนแล้วถึงแยกย้ายไปทางขวาเพื่อไปห้องทางปีกขวา ส่วนห้องของชินหวังนั้นเดินตรงไปข้างในก็ถึงแล้ว ซึ่งถงฝูให้บ่าวสตรีคนหนึ่งทำหน้าที่นำซูเมิ่งไป ส่วนถงฝูก็เดินนำให้เจ้านายในชุดดำไป

ถงฝูเดินไปไม่กี่ก้าวก็หยุดชะงัก หันกลับมองด้านหลัง

“…”

…เบื้องหลังของตนว่างเปล่าไร้เงาของพ่อหนุ่มช่างอินเสียแล้ว

ซูเมิ่งเดินตามบ่าวรับใช้มายังปีกขวา นางเดินตามจนมาหยุดอยู่หน้าประตูของห้องนอนตนเองซึ่งประตูถูกเปิดอ้าออกต้อนรับเจ้าของห้องคนใหม่

“เอ่อ ท่านไม่กลับไปห้องตนเองหรือ?”

สายตาแฝงความสงสัยเต็มเปี่ยมมองไปยังบุรุษตรงหน้า เขาคือซือหมิงนั่นเอง ตอนเเรกที่เขานามนางมาก็คาดว่าอาจอยากเดินมาส่งตนหรือเที่ยวชมสถานที่ใหม่เลยไม่คิดขัด แต่นี่กลับมาหยุดอยู่หน้าห้องนางเสียอย่างนั้นจึงจำต้องเอ่ยปาก

“กลับสิ”

“แล้วไม่ไปหรือ ห้องท่านอยู่ทางนู…”

“ข้าพักห้องนี้”

ห้องนี้! หมายถึงห้องเดียวกับนางหรือ? …ไม่ใช่ม้าง

“แม้ท่านจะมีตำแหน่งใหญ่โตจะทำอะไรก็ไม่มีใครขัดท่านได้แต่การที่ท่านจะมาพักห้องเด…” 

ซูเมิ่งพูดยังไม่ทันจบประโยคซือหมิงก็เอ่ยขึ้นขัดพลางหยักยิ้มมุมปาก

“ข้าพักห้องนี้”

นิ้วเรียวยาวของบุรุษชุดดำชี้ไปยังห้องข้าง ๆ ทำเอาซูเมิ่งกลืนคำพูดตัวเองกลับไปแทบทันที เปลือกตางามงอนกระพริบปริบ ๆ 

“เมื่อครู่เจ้าจะพูดอะไรหรือ? ข้านอนห้องนี้ไม่ได้หรือ?”

…เพล้ง! เสียงหน้าของนางแตกกระจุย ไหนจะใบหน้าหล่อภายใต้หน้ากากสีดำราวรัติกาลนั่นที่ดูเหมือนกำลังเยาะเย้ยนางลาง ๆนั่นอีก

“อ่อ เอ่อ ได้สิ ๆ ข้าเเค่เพียงคิดว่าคนอย่างท่านไม่เหมาะกับนอนห้องเล็ก ๆอย่างนี้เท่านั้น งั้นข้าไปก่อนนะ”

พูดจบก็วิ่งปรูดเข้าไปภายในห้องและปิดประตูทันที หากหันกลับมาจะเห็นใบหน้าภายใต้หน้ากากนั้นหยักยิ้มพร้อมดวงตาเปล่งประกาย

ถงฝูที่เดินตามหาเจ้านายตนจนมาถึงห้องปีกขวาถึงเพิ่งมาเจอคนที่ตามหาอยู่ที่นี่ และทันได้เห็นรอยยิ้มนั่นพอดี สองเท้าพลันชะงักลำตัวแข็งทื่ออ้าปากค้าง

…นายท่านยิ้ม!!!

พอสะบัดหัวเพื่อเรียกสติ หลับตาลงและลืมขึ้นมองอีกครั้งก็ค่อยถอนหายใจอย่างโล่งอก

…เมื่อครู่เขาคงเหนื่อยเกินตาฝาดเห็นเจ้านายตนยิ้มเสียได้

“ข้าน้อยย้ายของเข้าห้องพักเรียบร้อยแล้ว เชิญพัก…”

“ย้ายของมาห้องนี้ แล้วก็เตรียมน้ำอาบด้วย”

พูดจบก็เดินเข้าไปทันที ปล่อยให้ลูกน้องคนสนิททำหน้าหมดอาลัยตายอยากอยู่นอกห้อง…