บทที่ 36 (1)

#####บทที่ 36 (1)

 

 

“ชินหวังพะยะค่ะ บ่าวที่รับใช้อยู่อยู่ห้องนอนคุณหนูซูเมิ่งให้มาบอกว่าอยู่ดีดีคุณหนูซูเมิ่งก็ไข้ขึ้นสูงพะยะค่ะ ตอนนี้นางนอนหลับอยู่เรียกอย่างไรก็ไม่ตื่นพะยะค่ะ”

ถงฝูรายงานยังไม่ทันจบซือหมิงก็ทิ้งสิ่งที่ทำอยู่ก่อนหน้าเดินออกมาจากห้องของเขาทันที สองขาเร่งเดินมาที่ห้องของสตรีที่ทำให้เขาไม่พอใจก่อนหน้า พอเดินเข้าไปสายตาเยือกเย็นเบนสายตาไปที่เตียงกลางห้อง บนเตียงนอนนั้นมีหญิงสาวใบหน้าซีดขาวริมฝีปากแห้งผาก บนหน้าผากมีเหงื่อผุดเต็มกรอบหน้า เปลือกตาปิด ริมฝีปากขยับพูดพึมพัมเสียงเบา เรียวหน้างามฉายแววเจ็บปวดทรมาน

“เหตุใดนางถึงเป็นเยี่ยงนี้!?”

“บ่าว ไม่ทราบเพคะ ก่อนหน้านี้บ่าวให้นางทานซุปแล้วก็ทานยาตามที่ท่านชินหวังบอกเพคะ จากนั้นก็ให้นอนพักผ่อนราวหนึ่งเค่อที่ผ่านมาอยู่ดีดีนางก็อาการแย่ลงอย่างที่เห็นเพคะ”

สตรีวัยกลางคนเอ่ยจบก็หมอบหน้าผากแนบพื้นตัวสั่นเทิ้ม

“ท่านหมอจูมาแล้วพะยะค่ะ”

ชายชราอายุราวหกสิบกว่ารีบเดินเข้ามาตามด้วยถงฝูที่เดินของเข้ามาตามหลังหมอชรา ซือหมิงหลบออกมาจากเตียงคนป่วย ถอยไปไม่ไกล รอให้ท่านหมอจูตรวจอาการซูเมิ่งสักครู่ หมอจูวางมือเรียงของซูเมิ่งลง เขาจับชีพจรผ่านผ้าบางเรียบร้อยแล้วจึงหันมาเอ่ยแก่ชินหวังที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“คาดว่าอาการไข้ขึ้นน่าจะมาจากแผลที่ไหล่พะยะค่ะ คงต้องให้กระหม่อมตรวจดูแผลอีกรอบ”

สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของหมอหลวงอายุครึ่งร้อยเกิดจากรัศมีกดดันที่แผ่ออกมาจากร่างหนาของซือหมิง ก็ใครใช้ให้เเผลที่ว่าต้องไปอยู่ใต้ร่มผ้าอย่างบริเวณหัวไหล่ของสตรีเยี่ยงนั้นเล่า แม้เขาจะผ่านการใช้ชีวิตมามากแต่ก็ยังอยากจะมีชีวิตต่อหนา ด้วยไม่มีใครบอกว่าสตรีเจ้าของแผลนั้นอยู่ในสถานะไหนหรือมีความสัมพันธ์อย่างไรกับชินหวังแต่เพื่อความปลอดภัยเขาย่อมเลี่ยงที่จะล่วงเกินนางได้ต้องเลี่ยง คราแรกที่ทำแผลให้คุณหนูบนเตียงก็หวั่นเกรงหัวหลุดไปแล้ว นี่ต้องเอ่ยว่าจำเป็นต้องดูแผลนั่นอีกรอบทำเอามือเหี่ยวย่นเหงื่อออกจนชุ่ม

“ไฉนคราแรกเจ้าบอกพิษที่นางถูกนั้นรักษาได้ทั่วไปอย่างไรเล่า ไยจำเป็นต้องตรวจดูอีกรอบ”

นัยน์ตาเยือกเย็นจ้องมองหมอชราอย่างข่มกลั้น ใจตนข่มให้บุรุษตรงหน้าตรวจดูแผลแล้วรอบหนึ่งก็ว่าใจกว้างมากพอแล้ว นี่ยังมาขอดูแผลอีกหรือ…

“กะ กระหม่อมคิดว่าอย่างนั้นพะยะค่ะ แต่…ตะ…”

“หากรอบนี้เจ้ายังตรวจผิดพลาดอีก เจ้าอย่าหวังว่าจะได้รักษาคนอีกต่อไปเลย”

ซือหมิงพูดขัดขึ้นตัดรำคาญ เขายอมเพราะเห็นว่าซูเมิ่งดูท่าอาการไม่ดีและอาจรอหมอคนอื่นไม่ไหว ซึ่งหมอจูพอได้รับคำสั่งนั้นก็รีบกุรีกุขอหมุนตัวไปหาสตรีบนเตียง โดยมีบ่าวรับใช้สตรีนางหนึ่งช่วยถลกชุดตัวนอกของซูเมิ่งออกเปิดเปลือยไหล่ขาวนวลเนียนที่มีแผลสีดำตัดกับสีผิวและรอยเลือดเปรอะเปื้อนตามรอบปากแผล

ภายในห้องเหลือเพียงบ่าวรับใช้สตรีหนึ่งนาง หมอจู และชินหวังที่ยังคงยืนนิ่งตั้งตระหง่านไม่ขยับไปไหนจนกระทั่งบ่าวรับใช้สตรีจัดเสื้อผ้าของซูเมิ่งเสร็จและหมอจูเดินออกห่างจากเตียง

“บาดแผลนี้ถูกพิษอย่างที่กระหม่อมบอกไว้ก่อนหน้าจริงพะยะค่ะ แต่ดูเหมือนว่าในร่างกายของคุณหนูนางนี้จะมีพิษอีกตัวแฝงอยู่พะยะค่ะ แต่กระหม่อมไร้ความสามารถไม่สามารถระบุชนิดของพิษได้ ขอประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วย”

สิ้นคำหมอชราก็คุกเข่าหมอบราบบนพื้น

“เจ้าหมายความว่าเจ้าไม่สามารถรักษานางได้อย่างนั้นหรือ?”

ซือหมิงเดินไปหยุดที่ข้างเตียงของซูเมิ่ง ร่างบอบบางตรงหน้ายังคงซีดเซียวและไม่ได้สติ เขานั่งลงข้างเตียงหันหน้ามาทิศที่หมอจูคุกเข่าหมอบอยู่

“เอ่อ หม่อมฉันไม่รู้จักพิษชนิดนี้จึงเขียนเทียบยารักษาไม่ได้แต่หม่อมฉันรู้จักหมอพิษท่านหนึ่งพะยะค่ะ ไม่มีพิษใดในอาณาจักรนี้ที่เขาไม่รู้จัก ระหว่างที่พระองค์ให้คนไปพาตัวหมอคนนั้นมาหม่อมฉันจะเขียนเทียบยาบรรเทาความเจ็บปวดระงับพิษให้นางก่อนพะยะค่ะ”

ซือหมิงมองไปที่ชายชราตรงหน้าด้วยสายตายากคาดเดา 

“ถงฝู พาออกไป!”

 

โอย…ปวด ปวดมาก ปวดไปทั้งตัวเลย

ซูเมิ่งค่อย ๆเปิดเปลือกตาขึ้น รอบข้างยังเป็นห้อง ๆเดิมในคฤหาสน์ของชินหวัง ในห้องมีเพียงซูเมิ่งอยู่คนเดียว รอบข้างเงียบและมืดสนิท ไม่รู้กลางวันกลางคืน อาจด้วยเพราะหน้าต่างในห้องนี้ปิดทุกบานทำให้ไม่มีแสงจากธรรมชาติเล็ดลอดเข้ามาเลย

มือบางลองคลำแผลที่ไหล่ซ้ายเบา ๆแตะถูกผ้าพันแผล พอก้มดูก็เห็นว่าตัวนางถูกเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นอีกชุดอีกแล้ว รอบข้างไม่มีคนอื่นฉะนั้นซูเมิ่งคงต้องเดินไปหยิบน้ำเองแล้วล่ะ สายตาจ้องมองไปยังชุดน้ำชาที่วางอยู่ชุดโต้ะเก้าอี้ห่างจากเตียงของซูเมิ่งระยะหนึ่ง

…ไย ไม่เตรียมน้ำให้ผู้ป่วยอย่างนางใกล้ ๆเลยเล่า 

เเม้ในใจจะพร่ำบ่นแต่อย่างไรตนก็ต้องเดินไปดื่มน้ำเองอยู่ดีจึงทุ่มสมาธิไปที่การพยุงตัวเองลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นก็เคลื่อนสองขาลงจากเตียงและใช้สองแขนออกเเรงดันตัวไปด้านหน้าเพื่อยืน

เหวอ… ไยสองขาตนถึงไม่มีแรงเล่า

เพราะฉะนั้นตอนนี้ร่างกายของซูเมิ่งที่เพิ่งขยับให้พ้นเตียงจึงกำลังโน้มเอียงไปข้างหน้าอย่างไม่อาจต้านทาน 

…โอ จมูกนางคงไม่รอด ใบหน้าอันงดงามไร้ที่เปรียบที่อุตส่าห์ได้มาคงไม่รอด 

พรึบ! 

อืม …พื้นนุ่มกว่าที่คิดนะ ไม่ใช่สิ ไม่ใช่พื้น! พอคิดได้ดังนั้นสองตาก็เบิกโพลง ก้มมองท่อนบางอย่างที่รั้งร่างของนางไม่ให้ล้มหน้าจิ้มพื้น จากนั้นพอหันกลับไปมองเจ้าของแขนเเข็งแกร่งดวงตาพลันโตขึ้นกว่าเดิม

“ชินหวัง!”

“อืม ข้าเองเจ้าคิดว่าใครล่ะ” 

มุมปากของเจ้าของคำพูดกวนหยักยกมุมปาก สองสายตาประสานกันระยะห่างของสองใบหน้าใกล้กันจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย พอซูเมิ่งได้สติว่าตัวเองกำลังถูกโอบกอดแบบร่างแนบร่างจนรับรู้ได้ถึงกล้ามเนื้อของอีกฝ่ายจึงพยายามผละตัวออกมา

…แต่ก็นั่นแหละ แรงจะยืนยังไม่มีอย่าหวังว่าจะสู้แรงบุรุษร่างกำยำสมส่วนตรงหน้าได้เลย จึงได้เเต่ส่งสายตาไม่พอใจไปให้อีกฝ่ายรู้ตัวเอง

“กำลังไปไหน”

ไม่ขยับออกแล้วยังเอ่ยด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนอีก ลมหายใจของซือหมิงไม่ได้แย่แต่มันทำให้นางรู้สึกแปลก ๆอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จึงหันใบหน้ากลับมาแล้วเอ่ยตอบ

“หิวน้ำเพคะ ครานี้ปล่อยหม่อมฉันได้หรือยัง หม่อมฉันจะไปเอาน้ำเพคะ”

ซือหมิงก้มมองศีรษะของสตรีในอ้อมกอดอย่างเคลิบเคลิ้ม ตอนนี้เขาเข้ามาในห้องก็เห็นว่าซูเมิ่งกำลังล้มเอนมาด้านหน้าพอดีจึงเร่งเคลื่อนตัวมารองรับนางได้ทันเวลา ซึ่งเขาช่วยให้นางไม่ต้องเจ็บตัวต่างหากดังนั้นเขาต้องได้สิ่งตอบแทนสิแต่เขาจะยังไม่เรียกร้องอะไรจากคนป่วยแล้วกัน เขาอยากทำตามใจนางก่อน

“ได้ งั้นเดี๋ยวข้านำเจ้าไปดื่มน้ำเอง”

สิ้นคำร่างบอบบางของซูเมิ่งก็ลอยขึ้นจากพื้นและกำลังถูกพาไปทางทิศของชุดน้ำชาที่เป็นเป้าหมายของนางก่อนหน้า ตอนนี้ชินหวังยกซูเมิ่งขึ้นโดยแขนข้างหนึ่งรับได้รักแร้และอีกข้างรองใต้ข้อพับเข่าและเดินไปที่ชุดน้ำชาด้วยใบหน้าประดับยิ้มแววตาเปล่งประกายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ส่วนซูเมิ่งนั้นอ้าปากค้างอึ้งมานานแล้ว เขา…เขาทำอะไรน่ะ!

“พระองค์ปล่อยหม่อมฉันลงก่อนเพคะ พระองค์บ้าไปแล้วหรือ?!”

สองเท้าของซือหมิงหยุดโดยพลัน ก้มหน้าลงสบตาของสตรีในอ้อมอกแววตาฉายแววสงสัยใคร่รู้เกินจริง ราวกับจะบอกว่าตนไม่รู้ว่าทำอะไรผิด

“ชายหญิงไม่ควรใกล้กัน ทีนี้ปล่อยหม่อมฉันลงได้หรือยังเพคะ”