บทที่ 37 (ต่อ)

บทที่ 37 (ต่อ)

เวลาผ่านไปราวเกือบชั่วยามที่ซูเมิ่งในสภาพบุรุษนามช่างหลินเดินดูอาการคนป่วยภายในโรงรักษาโดยหากนางสงสัยอะไรก็จะสอบถามหยางเหวินทันทีทำให้พอทั้งสองออกมาจากโรงรักษาจึงดูสนิทกันราวรู้จักกันมานานจนแม้นายอำเภอถางที่คอยอยู่ด้านนอกอดเอ่ยทักมิได้

“เราเคยพบกันมาก่อนครั้งหนึ่งน่ะ”

หยางเหวินเป็นผู้ตอบนายอำเภอพร้อมดวงตาหยีนั่น

…เรา! หึ คุยกันไม่นานกล้าเรียกคนของข้าว่าเราแล้วหรือ?

“รีบออกไปกันเถอะ อย่ามัวพูดจาไร้สาระกันอยู่เลย”

สิ้นคำร่างสูงสง่าภายใต้ชุดสีดำรัตติกาลนั่นก็เดินนำออกไปพร้อมแขนข้างหนึ่งคว้าแขนเรียวของซูเมิ่งให้ตามมาด้วย แต่ก่อนที่เขาจะก้าวขึ้นรถม้าที่เตรียมไว้ก่อนหน้าก็มีคนของนายอำเภอที่คุ้นตาคนหนึ่งวิ่งเข้ามาเสียก่อน

“เดี๋ยวขอรับ ท่านนายอำเภอให้ข้าน้อยมาถามท่านทั้งสองว่าเย็นนี้พวกท่านสะดวกมาทานมื้อเย็นกับท่านนายอำเภอไหมขอรับ พอดีท่านนายอำเภอเขาอยากเลี้ยงต้อนรับขอบคุณทั้งพวกท่านและท่านหมอเย่ที่อาสามาช่วยขอรับ”

“ไม่…”

“ได้สิ เย็นนี้เจอกัน ฝากบอกขอบคุณท่านนายอำเภอด้วยนะ”

คนของนายอำเภอถางโค้งคำนับก่อนหมุนตัวเดินออกไป พอห่างไประยะหนึ่งซูเมิ่งก็หันมาเอ่ยต่อบุรุษที่ยังหน้าตึงไม่หาย

“อยากมาสืบความเป็นไปของลูกเสือ ไม่เข้าถ้ำเสือแล้วจะรู้หรือ”

เหตุผลที่นางเอ่ยแก่ซือหมิงนั้นก็ส่วนหนึ่ง เพราะจากการเดินสำรวจดูวันนี้ยังไม่เจอสิ่งใดผิดปรกติเลยทุกอย่างเป็นไปตามที่รายงานทุกประการ เพราะฉะนั้นนางจึงคิดว่าต้องตีสนิทกับนายอำเภอถางเสียหน่อยเผื่อว่าเขาจะกุมความลับอะไรไว้

ซึ่งหลังจากนั้นขณะเดินทางกลับคฤหาสน์ของซือหมิงภายในรถม้าก็เงียบมาตลอดทาง และตามที่นางคิดไว้ก็คือซือหมิงคงไม่ค่อยถูกกับหยางเหวินเท่าไรนักดูจากท่าทีทั้งวันของเขาหลังจากพบหน้าหยางเหวิน เพราะฉะนั้นหลังจากที่นางล้างเนื้อล้างตัวเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วก็คิดว่าตนอาจต้องไปทานมื้อค่ำกับนายอำเภอคนเดียว ทว่าพอออกมาจากห้องตนก็พบซือหมิงในชุดที่เปลี่ยนใหม่แล้วยืนรออยู่ก่อน ทั้งสองจึงเร่งเดินทางไปยังหอขึ้นชื่อของอำเภอนี้ตามนัดของนายอำเภอทันที

พอทั้งสองเข้ามายังห้องชั้นสองของหอก็พบหยางเหวิน นายอำเภอและคนของเขา และพี่ใหญ่ของนางนั่งอยู่ก่อนหน้าแล้ว 

…ดีนะที่คิดไว้แล้วว่าอาจต้องเจอพี่ใหญ่ในมื้อค่ำวันนี้จึงเตรียมตัวมาเรียบร้อยแล้ว นายอำเภอเลี้ยงมื้อค่ำทั้งทีจะไม่เชิญขุนนางใหญ่มาได้อย่างไรล่ะ ใช่ไหม

“พวกท่านเชิญดื่มได้เต็มที่เลยขอรับ วันนี้ข้าเลี้ยงเอง ไม่ทราบว่าพวกท่านดื่มสุรากันหรือไม่ขอรับ?”

นายอำเภอถางหันมาถามผู้มาใหม่ทั้งสองโดยเฉพาะ เพราะเขาถามเเขกคนอื่นเรียบร้อยแล้ว

“ท่านนายอำเภอเลี้ยงทั้งทีข้าทั้งสองคงไม่พลาดเป็นแน่! เอามาให้หมดเลย”

สิ้นคำของซูเมิ่งเสียงหัวเราะลั่นของบุรุษในวงก็ดังขึ้น ซูเมิ่งหันไปมองบุรุษหน้านิ่งด้านข้างทั้งนัยน์ตาแย้มยิ้ม

…หวังว่าผู้เป็นถึงชินหวังคงไม่คออ่อน หรือรับไม่ได้กับสุราพื้น ๆหรอกนะ สำหรับซูเมิ่งคนนี้แล้ว นางได้ฉายาคอทองแดงประจำเเก๊งในชาติก่อนมาเชียวนะ ดื่มเหล้าได้อย่างดื่มน้ำเปล่า ไม่เคยเมาก่อนใคร และมักเป็นคนที่มีสติจวบจนสุดท้ายทุกครา นางไม่อยากต้องแบกท่านชินหวังกลับคฤหาสน์ในสภาพเมาไม่ได้สติหรอกนะ

 

“พวกท่านรู้ม้าย ข้าน่ะแต่ก่อนเก่งเป็นที่หนึ่งในองค์กรเลยน้า มีแต่คนอิจฉาข้าทั้งน้าน แต่ข้าก็แกล้งทามเป็นไม่รู้เพราะอยากอยู่อย่างซาหงบ”

ร่างของชายในชุดสีขาวอมเทายืนขึ้นโดดเด่นท่ามกลางทุกคนที่นั่งล้อมโต๊ะวางอาหารอยู่ ก่อนหน้านี้เพียงไม่นานช่างหลินยังเอ่ยบอกอยู่เลยว่าตัวเองดื่มได้เยอะสิบไหก็ไม่เมา แต่นี้เพียงไม่กี่จอกก็มีสภาพอย่างที่เห็นแล้ว

“อะไรคืออง เอ่อ กรหรือ?”

เหิงซานที่นั่งตรงข้ามชายหน้ากากขาวนามช่างหลินเอ่ยถาม เขาตั้งใจฟังชายตรงหน้าฟังหลายประโยคแล้วก็สงสัยอยู่หลายคำ อดเอ่ยถามไม่ได้ 

“เอ้า ท่านพี่ล่ำไม่รู้หรือ? ก็องค์กรอย่างไรเล่า! ที่รวมคนไว้เย๊อะเยอะน่ะ”

พูดพลางยกมีขึ้นวาดบนอากาศแสดงท่าทางว่าเยอะ ๆอย่างปากว่า ฉับร่างสูงเพรียวอย่างบุรุษวัยเจริญเติบโตก็เซวูบเพราะเเรงฉุดของบุรุษข้างเคียง

“ข้าต้องขอตัวกลับก่อนนะ”

ซือหมิงพูดจบก็ฉุดแขนบอบบางที่มือเขากำรอบอย่างง่ายดายให้ตามตนออกไป แต่เจ้าของเเขนกับขืนไว้พร้อมสะบัดพยายามให้หลุดจากการเกาะกุม

“ข้าไม่ไป เจ้าบุรุษหน้าตายนี่ใครกันบังอาจมาจับเเขนข้า ปล่อยน้า ม่ายอย่างนั้นเจ้าแขนขาดข้าม่ายรู้ด้วยน้า…เหวอ”

ยังพูดไม่ทันจบร่างสูงเพรียวก็ถูกยกลอยขึ้นจากพื้นโดยบุรุษที่ตนบอกว่าจะทำให้แขนขาด แต่ถึงจะถูกบังคับออกมาคนอย่างซูเมิ่งก็ไม่ยอมเเพ้นางยังพยายามพูดไม่หยุดปากและใช้เเขนผลักให้ตัวเองออกจากอกของบุรุษหน้าตายให้ได้ จนซือหมิงต้องหยุดชะงักฝีเท้าชั่วคราว สายตาดำล้ำลึกหลุบมองคนในอ้อมกอดที่อ้าหุบปากส่งเสียงไม่หยุดก่อนตัดสินใจทำสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดขึ้น

อุ๊บ! 

ผ้าสีดำเงาผืนหนึ่งถูกดึงออกมาจากที่ไหนสักเเห่งถูกยัดใส่ปากคนในอ้อมอกทำให้เสียงเงียบลง จากนั้นซือหมิงจึงค่อยออกเดินอีกครั้ง ไม่สนใจคนรอบข้างที่พุ่งสายตามายังพวกเขาทั้งสิ้น

“เอ่อ พวกเราก็มาทานกันต่อเถอะขอรับ เเหะ ๆ”

นายอำเภอถางที่เพิ่งหายตกใจรีบเอ่ยขึ้นทำให้หลายคนในห้องหลุดจากอาการตื่นตกใจ ตกใจแรกคือตั้งแต่ที่คุณชายช่างอินที่ใครต่างก็บอกว่าถือตัวสุดโต่งอุ้มคนอื่น ตกใจที่สองคือคนที่ถูกอุ้มนั้นคือบุรุษ มิใช่สตรี แต่คือบุรุษคนหนึ่ง!

…หรือว่าข่าวลือที่ว่าคุณชายช่างอินเจ้าของหอสรรพสิ่งผู้ลึกลับจะเป็นชายตัดแขนเสื้อจะเป็นเรื่องจริง ซึ่งนั่นก็จะสามารถตอบข้อสงสัยเรื่องเขาไม่สนใจสตรีที่แม้งดงามหยาดเยิ้มเพียงใดได้เลย ที่แท้ก็มีรสนิยมเป็นบุรุษนี่เอง!

 

“อื้อ ไอ้อ้าอ่อยข้าอ๊า”

แขนเรียวอีกข้างที่ว่างจากการรั้งชายเสื้อไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองตกลงไปยังคงสะบัดตีไปบนตัวอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จนกระทั่งซือหมิงอุ้มเจ้าตัวขึ้นและเข้าไปในรถม้า ซูเมิ่งที่เมาไม่ได้สติจึงค่อยหยุดมือที่ตีลดลงเอาปิดปาก เพราะด้วยนางรู้สึกอยากอาเจียนจากการที่ถูกอุ้มขึ้นลงอย่างลงอย่างรวดเร็วเมื่อครู่

“หากเจ้าอ๊วกเจ้าเจอดีแน่!”

เสียงเอ่ยแฝงความดุดันดังขึ้นพร้อมสายตามองมาที่คนในอ้อมอก เขายังคงโอบนางอยู่และวางซูเมิ่งให้นั่งบนตักตัวเองแม้ที่ว่างในรถม้าคันงามของเขาจะขว้างเพียงใดก็ตาม

…เขากลัวคนเมาไม่รู้สติอย่างนางจะกลิ้งตกรถม้าไปเสียต่างหาก จึงได้เสียสละตัวเองให้เป็นที่นั่งชั่วคราวอย่างนี้

อึก ๆ

คนเมาที่เกือบอ๊วกก่อนหน้ารีบกลืนน้ำลายไล่บางอย่างก่อนหน้าที่เพิ่งเดินทางขึ้นมาถึงคอให้กลับลงไปที่เดิมอย่างเสียไม่ได้ แม้นางจะไม่รู้สติแต่ด้วยสัญชาตญาณก็บอกให้ตนทำตามอย่างไม่ต้องคิด

“ออกรถ!”

สิ้นเสียงแห่งอำนาจ รถม้าคันงามก็พุ่งตัวออกไป

“เห้ ขับรถให้มันช้า ๆหน่อยสิ นายไปเอารถยี่ห้อไหนมาขับเนี่ย สั่นเป็นบ้าเล๊ย งึมงัม ๆ”

ซือหมิงเวทนาจึงยอมเอาผ้าออกจากปากให้ และทันทีปากของคนในอ้อมอกว่างเสียงและภาษาพูดที่ไม่คุ้นหูก็ดังขึ้น เขาที่อยู่ใกล้ได้ยินเสียงและคำพูดทุกคำอย่างชัดเจนทว่าก็ไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งหมด สองคิ้วงามจึงขมวดมุ่นได้เเต่เงียบฟังนางพูอย่างไม่คิดขัด

“แล้วอีกอย่างเบาะรถคันนี้ก็ไม่ได้เรื่องแข็งเป็นบ้า นั่งก็ไม่สบาย หากครั้งหน้านายยังไม่เปลี่ยนรถอย่างหวังเลยว่าฉันจะยอมขึ้น”

ไม่พูดเปล่ามือเรียวก็คลำไปยังสิ่งที่คิดว่าคือเบาะอย่างไม่ลดละ 

“เนี่ย ให้ตายสิ เบาะบ้าอารายแข็งอย่างกับหิน แต่ก็ดีไซน์ให้เอนนอนสบายดี พอยอมให้อภัยได้บ้าง”

ซูเมิ่งเริ่มขยับตัวหาช่องว่างเพื่อให้ตนนอนสบายขึ้นพอหาที่ได้แล้วก็เงียบเสียงลง ตอนนี้อากาศหนาวเย็นกว่าช่วงกลางวันมากแต่นางกลับรู้สึกอบอุ่นราวตนเองนอนอยู่บนเตาไฟร้อนกำลังดี

ภายในรถม้าคันนี้นอกจากเตาพกที่ตั้งไว้ที่มุมรถแล้วก็ไร้ซึ่งเเหล่งให้พลังงานความร้อนอื่นใด แต่ความร้อนที่นางได้รับจนรู้สึกสบายนั้นมาจากบุรุษที่ทำหน้าที่เป็นที่นั่งชั่วคราวต่างหาก!

เเผ่นอกที่ชายเสื้อเปิดเปลือยเห็นกล้ามหน้าอกรำไร แผ่นหลังเหยียดตรงสองแขนวางข้างลำตัวทั้งสองข้าง ตรงบริเวณระหว่างสองขาที่เดิมนั่งชิดติดกันเพื่อวางคนเมามายไม่ได้สติไว้ทว่าตอนนี้กลับเบิกกว้างพร้อมมีร่างสตรีเลื้อยไหลอยู่หว่างขานั้น และพอมองไปที่กรอบหน้าเรียวที่แดงก่ำนัยน์ตาแข็งค้างสะกดกลั้นอารมณ์บางอย่าง ขอบกรามขึ้นสันชัดเจน และพลันก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อหัวเล็กของคนบนตักเริ่มขยับอีกครา และเริ่มขยับเข้าหาจุดยุทธศาตร์ของเขามากขึ้นจนกระทั่งมือหนายกขึ้นรั้งศีรษะบางได้ทันก่อนจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น

 

“งึม งัม…”

บรรยากาศกดดันภายในรถดำเนินมาจนกระทั่งรถม้าคันงามหยุดลงที่จุดหมาย ถงฝูกระโดดลงจากที่นั่งข้างคนขับก่อนเปิดม่านกั้นภายในรถออก

“ถึงละเเล้ว…ขอรับ”

สายตาตื่นตระหนกของผู้เป็นลูกน้องรีบหลุบตาลงต่ำแทบจะทันที 

ภาพตรงหน้าที่เขาเห็นนั่นต้องใช่อย่างที่เขาคิดเป็นแน่!

เจ้านายเขาถือโอกาสที่คุณหนูซูเมิ่งเมาไม่ได้สติทำเรื่องอย่างว่างั้นหรือนี่! สภาพเสื้อผ้าของผู้เป็นเจ้านายที่เปิดเปลือยไม่เรียบร้อย ไหนจะตำเเหน่งนางในอ้อมอก ผมเผ้ายุ่งเหยิงและชุดที่ยับย่นของคุณหนูซูเมิ่งอีกเล่า! ไม่อยากเชื่อว่าคนที่ชอบปะทะกับศัตรูซึ่งหน้าอย่างนายท่านซือหมิงพอถึงเรื่องสตรีจะแอบลักกินลับหลังเยี่ยงนี้

ถงฝูกล้ำกลืนความอัดอั้นตันใจ ความไม่ชอบใจกับการกระทำของเจ้านาย เขาช่วยเเหวกม่านเปิดทางให้ซือหมิงอุ้มคนเมาไม่ได้สติลงจากรถม้าและตามทั้งสองเข้าเรือน 

“นายท่านขอรับ เอ่อ ห้องของท่านช่างหลินทางนี้ขอรับ”

ถงฝูเอ่ยไม่เต็มเสียง เขารีบเอ่ยทักทันทีที่เห็นเหมือนว่าเจ้านายเขาจะพาสตรีในอ้อมอกที่หลับไม่รู้เรื่องเข้าห้องตัวเอง

“อ้อ ใช่สิ”

ฟู่ว

ถงฝูถอนหายใจเงียบ ๆ เมื่อครู่เขาเสี่ยงหัวขาดยิ่งนัก มองเจ้านายที่หายเข้าไปในห้องของซูเมิ่ง เพียงครู่หนึ่งก็เดินออกมา

“ให้คนจัดการนางให้เรียบร้อย”

แววตาสว่างวาบยามพูดถึงเรื่องคนในห้องก่อนกลับมาเยือกเย็นตามเดิม

“อ้อ แล้วก็หารถม้าคันใหม่ด้วย เปลี่ยนที่นั่งให้นุ่ม แล้วก็หาคนขับรถม้าใหม่ด้วย”

“ขอรับ”

ถงฝูรับคำด้วยใบหน้าแฝงความงุนงง คนขับรถม้าวันนี้คือคนที่รับใช้มากนานและถูกใจนายท่านมากที่สุด อยู่ดีดีไฉนถึงต้องการเปลี่ยน แล้วรถม้าคันนี้เป็นอย่างไรหรือ?