บทที่ 45 (2)

บทที่ 45 (2)

พูดจบซือหมิงก็ยื่นหยกรูปร่างอย่างมังกรให้นาง นอกจากหยกเนื้อเย็นแล้วพอนางรับมายังเป็นเป็นนกหวีดอันแสนคุ้นเคยผูกร่วมกันอยู่ด้วย

“ครานี้ให้เจ้าแล้วอย่าได้แต่ใช้เพื่อช่วยผู้อื่นแล้วปล่อยให้ตัวเองอยู่ในอันตรายอีกเล่า และที่สำคัญเจ้าต้องพกไปทุกที่อย่าทำหล่นหายเป็นอันขาด ส่วนหยกนั่นแทนข้า เจ้าแสดงมันออกมาลูกน้องข้าจักเชื่อฟังเจ้าทุกอย่าง”

ซูเมิ่งไม่อิดออด นางรีบรับมาแล้วเก็บเข้าอกเสื้อทันใด ในใจรู้สึกปลื้มปริ่มและตื่นเต้นเป็นอันมาก 

...นี่นางตอนนี้มีอำนาจเท่าชินหวังแล้วหรือนี่ ไม่อยากจะเชื่อ

แต่ถึงจะดีใจอย่างไรซูเมิ่งก็ต้องเก็บไว้ภายใน นางยิ้มรับไร้แววตาหรือท่าทีของอารมณ์ใดใด 

“ให้เสร็จท่านพี่ซือหมิงก็ไปได้แล้ว ข้าจะนอน”

พูดพลางเอี้ยวตัวหลบทางเป็นเชิงไล่ให้เขามาทางไหนก็กลับไปทางนั้นอย่างอ้อม ๆ ซือหมิงแววตาหม่นหมองลงทันตาแต่ก็ยอมเดินกลับไปยังหน้าต่างบานที่ตนเข้ามา เขาปีนขึ้นไปอยู่บนขอบหน้าต่างแต่ไม่วายหันกลับมาเอ่ยเสียงเศร้าสลด

“ข้าให้ของสำคัญเจ้ามิคิดให้รางวัลข้าหน่อยหรือ?”

ซูเมิ่งชะงักตัวมองไปยังบุรุษร่างสูงที่ขาก้าวออกไปข้างหนึ่งแล้วแต่ก็ยังไม่ไปเสียที พอคิดบางอย่างได้ ริมฝีปากบางจึงแย้มยิ้มหวานหยดย้อย

“ได้สิเพคะ ทรงหลับตารอก่อนเลย”

พูดพลางเดินเข้าหา น้ำเสียงเย้ายวนเชิญชวนทำเอาบุรุษจิตใจแกร่งรีบหลับตาทำตามที่ซูเมิ่งบอก เพื่อรอรางวัล

...ได้เวลาแค้นต้องชำระเสียแล้ว สำหรับคนอย่างซูเมิ่งแล้วใครทำนางอับอายอย่างไรคนคนนั้นย่อมต้องอับอายยิ่งกว่าหลายเท่า

“อืม โอ้ย! เจ้า...เหวอ”

ภาพจำสุดท้ายหลังลืมตาคือใบหน้างามหยักยิ้มร้ายพร้อมร่างหนาหงายหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว

ปึก! พร้อมหน้าต่างปิดลงมิดชิด

 

“นั่นไยนายท่านถึงได้เดินกระเผกเช่นนั้นเล่า แล้วไยหิมะเต็มตัวราวร่วงลงในกองหิมะ แล้วก็ริมฝีปากบวมแดงและรอยแตกนั่นนายท่านไปฟัดกับสัตว์ดุร้ายอันใดมาหรือขอรับ”

ถงฝูที่ยืนเฝ้าม้าอยู่นอกจวนตระกูลไปเอ่ยถามทันทีที่เห็นผู้เป็นนายในสายตา แต่กลับไม่ได้คำตอบอันใดมีแต่แววตาดุดันนั่นที่ลงมาราวกับว่าหากเขาพูดมากไปกว่านี้อาจคอหลุดจากบ่าได้

ซือหมิงเหวี่ยงตัวขึ้นม้าด้วยท่าทางเอียงข้างอย่างประหลาด เพราะจากการถูกซูเมิ่งถีบตกหน้าต่างอย่างไม่ทันตั้งตัวทำเอาเอวเคล็ดข้างหนึ่ง ดีที่ตกลงเบื้องหลังมีกองหิมะรองไว้จึงลดแรงกระแทกไปมาก และที่ปากบวมเป่งและมีแผลเลือดไหลเพิ่งหยุดก่อนมาเจอถงฝูเพราะนางนั่นแหละ นางให้เขาหลับตาลงรอรับรางวัลแต่ไหงรสสัมผัสของริมฝีปากบางถึงไม่หวานล้ำเหมือนเมื่อกลางวันเล่า

นางแนบริมฝีปากลงมาที่เขาซึ่งเขาก็ตอบรับอย่างดี แรก ๆก็เข้าใจว่านางอาจคิดถึงเขามากจึงเอาแต่ดูดดึงริมฝีปากเขาเน้น ๆจนรู้สึกแสบร้อน แต่จากนั้นก็รับรู้ถึงความเจ็บจี๊ดเพราะนางกัดลงเต็มแรงที่ปากล่างของเขา จากนั้นก็ถีบเขาออกมาจากหน้าต่างและปิดมันลงต่อหน้าต่อตาเขาที่นอนไม่รู้เรื่องอันใดด้านล่าง

...แต่จะว่าไปรสจุมพิตแบบนี้ก็รู้สึกดีไปอีกแบบนา อาจเป็นที่นางเขินอายเกินกว่าที่จะมองหน้าเขาต่อจึงถีบเขาออกไปก็เป็นได้

พอคิดได้ดังนั้นฉับพลับใบหน้าก็หยักยิ้มมีความสุข ทำเอาถงฝูที่เฝ้าสังเกตผู้เป็นนายตลอดระหว่างขี่ม้ากลับจวนถึงกลับงงหนักกว่าเดิม

สรุปเจ้านายเขาจะโกรธหรือจะชอบกันแน่หนา ว่าแต่นายท่านไม่ได้ไปหาคุณหนูซูเมิ่งหรอกหรือ ไยมีสภาพราวไปฟัดกับสัตว์ร้ายมาได้เล่า

 

หลังจากที่ซูเมิ่งไปจวนชินหวังเพื่อไปอบรมมารยาทครั้งแรกซึ่งนั่นก็คือครั้งสุดท้ายเช่นเดียวกัน เพราะหลังจากนั้นเหมือนว่าซือหมิงจะสั่งให้ไม่ต้องมีการให้นางกำลังเจี่ยงมาสอนอีกแต่เปลี่ยนเป็นให้ซูเมิ่งอ่านในตำราเอาและหากสงสัยค่อยเรียกมาสอบถาม และแน่นอนซูเมิ่งไม่อยากเรียกคุณนางกำนัลสุดโหดมาถามแน่นอน ฉะนั้นแต่ละวันของซูเมิ่งจึงแวะเวียนไปข้างนอกจวนเป็นว่าเล่น ไปเดินถนนฝั่งประจิมบ้างฝั่งบูรพาบ้างแล้วแต่โอกาส และด้วยนางมีหยกมังกรตัวแทนของซือหมิง ซูเมิ่งจึงใช้ไปแสดงอำนาจที่หอสรรพสิ่งบ่อยครั้ง มีไปตรวจงานตอบแทนเขาบ้าง แต่ส่วนใหญ่นางจะเขาไปเลือกดูสินค้าเสียมากกว่า สนใจชิ้นไหนก็หยิบออกมาได้เลย เพราะเท่าที่นางดูสินค้าที่นี่โดยเฉพาะเครื่องประดับจะมีเอกลักษณ์ตรงที่หายากและไม่เหมือนใคร ไม่เหมือนในร้านเครื่องประดับในเมืองที่ล้วนเดินไปไหนก็มีคุณหนูบ้านนู้นนี้ใส่คล้าย ๆกัน ใส่กันตามที่นิยมในแต่ละวัน

และวันนี้ก็เช่นเดียวกันนางออกมาข้างนอกกับไป๋จื่อสองคน ส่วนถิงเย่ที่มักจะติดตามนางราวเงาตัวเสมอมาวันนี้ถูกนางใช้งานบางอย่างจึงไม่ได้มาด้วยอย่างเคย

“คุณหนูเข้าคะอย่ายกผ้าปิดหน้าออกเจ้าค่ะ”

เย่าถิงที่เดินตามซูเมิ่งอยู่ด้านหลังเอ่ยเสียงแข็งดุตอนที่ซูเมิ่งเพียงอยากสูดดมอากาศบริสุทธิ์ตรง ๆโดยไม่ผ่านผ้าบางที่นางต้องสวมหมวกคลุมหน้าออกมาจากจวน เพราะด้วยเป็นข้อบังคับ หากนางอยากออกนอกจวน ทั้งที่จริงควรเก็บตัวอยู่ที่จวนห้ามออกมาก่อนจะมีการแต่งงานเกิดขึ้น

ก็มันเบื่อนี่เนอะ ก็ต้องออกมาเปิดหูเปิดตาบ้าง

“อุ้ย ขอโทษเจ้าค่ะ”

เย่าถิงที่มัวแต่กังวลและมองไปที่ซูเมิ่งจึงเดินไปชนชายผู้หนึ่งเข้า และก่อนที่บ่าวผู้เรียบร้อยจะล้มลงสู่พื้นมือหนาก็เอื้อมจับไว้ก่อน ทำให้ร่างบอบบางของเย่าถิงยืนขึ้นมาได้

“เดินไม่ดูทางเยี่ยงนี้ ตั้งใจชนข้าใช่หรือไม่ เจ้าบ่าวสถุล!”

เป็นเสียงเจ้าของมือหนาที่ช่วยไม่ให้เย่าถิงล้มนั่นเอง กริยาแสนสุภาพบุรุษแต่ไยคำพูดคำจานั้นกลับแย่เสียยิ่งกว่าขอทานที่ไม่ได้รับการศึกษาอีกเล่า

บุรุษในชุดสีขาวครีมเนื้อผ้าดีคนที่เป็นเจ้าของคำพูดูถูกเย่าถิงไม่พูดเปล่า เขาออกแรงสลัดมือที่จับแขนเย่าถิงอยู่ทำให้ร่างสตรีถลาจะล้มไปด้านหลัง แต่ซูเมิ่งเอื้อมแขนรองรับหลังทันทำให้เย่าถิงไม่ล้มไป

“บ่าวรับใช้ของข้าผิดที่ชนท่านก็จริง แต่นางก็ได้ขอโทษแล้วไม่เห็นว่าจำต้องทำกริยาแย่เยี่ยงนี้เลย” 

บุรุษชุดขาวเบี่ยงหน้ามองเสียงหวานติดออกห้าว สายตาจากดุดันเกรี้ยวกราวพลันเปลี่ยนเป็นมาดร้ายหยักยิ้มเจ้าเล่ห์

“คุณหนูพูดเยี่ยงนั้นก็ไม่ถูก แต่ก็เอาเถอะหากเป็นบ่าวของท่าน ข้าจะยอมอภัยให้ก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่าคุณหนูจักต้องไปกินอาหารกับข้าสักมื้อดีหรือไม่”

แม้ไม่เห็นหน้าตาเพราะมีหมวกผ้าคลุมไว้แต่ฟังจากน้ำเสียงและรูปร่างสะโอดสะองแล้วย่อมดีเป็นแน่ ดังนั้นเขาจึงคิดจะเกรี้ยวพาเสียหน่อย หากเห็นหน้าแล้วถูกใจเดี๋ยวให้ท่านพ่อไปขอ ไม่ว่าตระกูลใดสำหรับเขาย่อมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

“เจ้าอย่ามาพูดจาล่วงเกินเช่นนี้กับคุณหนูข้าน้า มิเช่นนั้นเจ้าจะโดนดีมิน้อย”

เย่าถิงขึ้นเสียงตามอารมณ์โกรธของตน และด้วยความที่นางแสนจะไม่ชอบที่ใครไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาพูดจาดูหมิ่นคุณหนูของนางทั้งที่นางเองที่เป็นต้นเหตุ

“บ่าวอย่างเจ้าหุบปากเสียมิเช่นนั้นจะไม่ได้มีปากไว้ใช้งานอีก” 

พูดจบก็เปลี่ยนเสียงเป็นอ่อนโยนลงหันมาพูดกับซูเมิ่ง “ไม่ว่าแม่นางจะเป็นคุณหนูบ้านใด แม้กระทั่งลูกหลานราชวงศ์พี่ชายคนนี้ย่อมไปขอได้อย่างแน่นอน แต่ว่าขอดูใบหน้าเสียหน่อยเถอะ”

ไม่พูดเปล่ามือของของชุดขาวก็เอื้อมมาทางซูเมิ่งหวังเปิดผ้าคลุมเนื้อบางที่ปกปิดใบหน้าของซูเมิ่งออก แต่ก่อนที่จะถึงเป้าหมายนั่น ฉันพลันเขาก็รับรู้ถึงความเจ็บราวแมลงตัวเล็กกัดที่มือ และจากนั้นก็ขยับร่างกายครึ่งซีกไม่ได้อีกเลย รวมถึงแขนข้างนั้นด้วยเช่นกัน

“นี่ใครทำอะไรข้า เข็มพิษ ๆ”

ชายในชุดขาวใช้มือข้างที่ยังขยับได้จับแขนอีกข้างที่ไร้ความรู้สึกไปแล้ว อีกทั้งขาข้างเดียวกันก็ขยับไม่ได้ด้วย บ่าวของเขารีบกะลีกุจอเข้ามาดูอาการเจ้านายชุลมุน

“ท่านผู้มีน้ำใจคงไปเลี้ยงข้าวข้าไม่ไหวแล้วกระมังอย่างนั้นข้าต้องขอตัวก่อน”

ซูเมิ่งพูดจบก็เดินนำเย่าถิงจากมาทันที ทิ้งให้บุรุษชุดขาวร้องตะโกนโวยวายไม่สนใจทั้งสิ้น 

...ดีนะที่ปิ่นเข็มพิษที่นางพกมาวันนี้เป็นเพียงพิษออกฤทธิ์ทำให้รู้สึกชาและทำให้กล้ามเนื้อครึ่งซีกทำงานไม่ได้ชั่วคราวเท่านั้น ยังถือว่าบุรุษผู้นี้โชคดีไป

“ใครชั่งกล้าลอบทำร้ายคุณชายตระกูลหานเยี่ยงข้า ไม่ตายดีแน่ ข้าจะทำให้เจ้าตายทั้งตระกูล”

ด้วยความที่ใครจะคิดเล่าว่าเข็มพิษนั้นจะมาจากสตรีร่างบอบบางเยี่ยงนาง บุรุษชุดขาวแต่นิสัยช่างตรงข้ามกับชุดจึงตะโกนหาเรื่องไม่คลาย จนบริเวณนั้นผู้คนเดินหลบหลีกออกไปเหลือเป็นที่ว่างวงกว้าง 

บุรุษผู้นี้คนแถวนี้รู้ดี เขามักใช้อำนาจของตระกูลหานข่มคนเขาไปทั่ว แต่มิรู้วันนี้เทพเซียนองค์ได้มองเห็นความผิดนั่นถึงถูกลงโทษเข้าแล้ว คนรอบข้างจึงได้แค่มองและเดินผ่านไปหาได้มีใครเข้าไปช่วยไม่

ซูเมิ่งเดินออกมาจากบริเวณนั้นก็เข้าไปนั่งที่โรงน้ำชาไม่ไกลจากบริเวณนั้นต่อ นางสั่งเป็นชาดำซึ่งเสี่ยวเอ้อก็บอกว่าเมื่อไม่นานมานี้ที่ร้านมีชาดำรสใหม่ผสมนม และถามว่านางอยากลองไหม ซึ่งแน่นอนซูเมิ่งตอบตกลง สั่งมาหนึ่งชุด เพราะนางอยากรู้ว่าชาดำใส่นมที่นางเป็นต้นสูตรเนี่ยที่ร้านนี้ทำถูกปากไหมนั่นเอง

ระหว่างรอชามาก็มองไปรอบ ๆเปิดหูรับข่าวสารใหม่ ๆเช่นเคย ซึ่งนั่นก็มีหัวข้อเรื่องที่น่าสนใจพอดี เป็นเรื่องที่แม่นางน้อยสองคนคุยกันอยู่ไม่ไกล ท่าทางออกรสมาก

“เจ้าคงได้ยินข่าวการประกาศการแต่งงานขององค์ไท่จื่อกับแม่นางเผยหนิงแล้วใช่หรือไม่”

“แน่อยู่แล้วสิ ข้าก็ว่าอยู่แล้วว่าตำแหน่งชายาเอกคงหนีไม่พ้นแม่นางท่านนี้เป็นแน่ พ้นจากปากข้าที่ไหนกันเล่า”

เสียงหัวเราะของทั้งสองคนฟังดูแหลมแสบหูแต่ซูเมิ่งก็ยังฟัง ใบหน้านางไม่เปลี่ยนไปแต่อย่างใด

“มิรู้ว่าเป็นเพราะแม่นางซูเมิ่งหนีไปแต่งงานกับองค์ชินหวังหรือเหตุผลไหนหนา ทำไมช่วงนี้บุรุษสง่างามทั้งหลายถึงได้ประกาศแต่งงานไปเป็นว่าเล่น”

เสียงหัวเราะฟังดูราวเย้ยหยันประโยคก่อนหน้าก่อนเจ้าของเสียงหัวเราะจะเอ่ยต่อ

“ข้าว่าอาจจะใช่แต่ไม่ใช่เพราะองค์ไท่จื่อเสียใจหรอกนะ แต่เป็นดีใจที่ตำแหน่งว่างจึงได้รีบแต่งตั้งคนใหม่เสียมากกว่า เจ้ามิรู้หรอกหรือว่าแน่นางเผยหนิงถูกฮองเฮาวางตัวตำแหน่งชายาเอกไว้นานแล้วเพียงหาโอกาสเขี่ยคุณหนูตระกูลไป๋นั่นต่างหาก”

“เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล คุณหนูเผยหนิงได้ชื่อว่าเป็นหญิงงามความสามารถทุกศาสตร์เป็นเลิศ ตระกูลหานก็กำลังยิ่งใหญ่ ย่อมต้องเหมาะแก่ตำแหน่งฮองเฮาในอนาคตอยู่แล้ว”

“เอ่อ เรื่องนั้นก็ไม่แน่เสมอไปหรอก เจ้าไม่ได้ข่าวหรือว่าคุณหนูซูเมิ่งหลังจากหายป่วยก็งดงามขึ้นเป็นกอง อีกทั้งยังได้รับพระราชทานเป็นท่านหญิงอีกด้วยนะ เพราะฝีมือยิงธนูถูกใจฝ่าบาทในงานล่าสัตว์”

ซูเมิ่งที่ฟังทั้งสองโต้กันไปมาก็พยักหน้าเห็นด้วยเรื่องนี้ พลางชมความใฝ่รู้ของสตรีทั้งสอง

“อ้อ จริงด้วย มิรู้หากนำทั้งสองมาแข่งกันใครจะชนะหนา”