ตอนที่ 7

เมื่อใส่ข้าวเหนียวลงในบาตรสามเณรรูปสุดท้ายเสร็จ เพียงขวัญก็ใช้สองมือยกกระติบข้าวขึ้นเหนือศีรษะตามแบบที่ผู้สูงวัยทั้งสามและเหมันต์ทำ ผู้เฒ่าผู้แก่และคนอื่นๆแยกย้ายกันเข้าบ้าน เหมันต์เอ่ยขอบคุณผู้สูงวัย พูดคุยกันเล็กน้อยก่อนจะพาเธอกลับบ้านกลางทุ่งของเขา

“ผมจะไปทำธุระในเมือง จะกลับมาค่ำๆ คุณหาอะไรกินเองเลยนะ ในตู้เย็นมีของสดอยู่ เดี๋ยวอีกสักพักจะมีคนงานมาทำงาน”

“แล้วเย็นนี้คุณจะกลับมาทานข้าวไหมคะ ขวัญจะเตรียมกับข้าวไว้รอ จะได้ทำหน้าที่เอ่อ...หน้าที่ภรรยาให้สมบูรณ์” ประโยคสุดท้ายเธอจงใจเน้น เพราะตั้งแต่ตื่นมาโดนเขาจิกกัดจนเป็นแผลเหวอะไปทั้งตัว ทั้งเรื่องตื่นสายหุงข้าวหุงน้ำ แล้วเขาก็ย้ำอยู่นั่นแหละ

“รู้ไหมว่า หน้าที่เมียที่สมบูรณ์ไม่ได้หมายความถึงการทำกับข้าวให้ผัวกินอย่างเดียวหรอกนะ ถ้าคุณอยากทำหน้าที่เมียให้สมบูรณ์จริงๆ เดี๋ยวคืนนี้เจอกัน” เพียงขวัญอ้าปากค้าง หัวใจเต้นแรง ใบหน้าร้อนวูบวาบ ยืนนิ่งราวกับถูกสาป แต่คนที่หันหลังเดินหนีเธอออกจากบ้านไป กลับยิ้มกรุ้มกริ่ม...ผิวปากหวือข่มขวัญเธอให้กระเจิงไปไกลแสนไกล

เพียงขวัญใช้เวลาในช่วงเช้าทำกับข้าวง่ายๆทาน หลังจากนั้นก็จัดเสื้อผ้าเข้าไว้ในตู้ เธอสังเกตว่าตู้ใบใหญ่ยังเหลือพื้นที่อีกมากมายให้เธอใช้สอย เสื้อผ้าของเหมันต์มีน้อยมากจนเธออดแปลกใจไม่ได้ มือบางเปิดลิ้นชักเพื่อจะเก็บชุดชั้นในให้เป็นสัดส่วน แต่ก็ต้องรีบปิดมันไว้ตามเดิมแทบไม่ทัน เพราะกางเกงในผู้ชายและบอกเซอร์ซุกตัวอยู่ในนั้น

“สามี...เขาคือสามี” บอกตัวเองเบาๆ มือบางสั่นน้อยๆตอนที่พับเก็บของของเขาให้เป็นระเบียบ แยกพื้นที่ให้เป็นสัดส่วนคนละฝั่งของลิ้นชัก แต่ถึงจะคนฝั่งมันก็ต้องวางติดกันอยู่ดี เพราะลิ้นชักไม่ได้มีพื้นที่กว้างขนาดหลายตารางกิโลเมตรเสียหน่อย ภาพชุดชั้นในสีหวานหลากหลายสีของเธอ ก็เลยตัดกันกับกางเกงในสีขาวของเขาอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้านวลร้อนผ่าว รีบปิดลิ้นชักไว้ตามเดิม เพียงขวัญสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วพ่นออกเบาๆ เรียกกำลังใจให้ตนเอง หากแต่พอสมองของเธอคิดไปถึงประโยคสุดท้ายที่ถูกขู่ยไว้ก่อนที่เขาจะเดินออกจากบ้านไป ‘เดี๋ยวคืนนี้เจอกัน’ หัวใจดวงน้อยก็เต้นรัวราวกับว่าจะกระเด็นออกมาเต้นรำในจังหวะสามช่าเสียให้ได้

เพียงขวัญเดินสำรวจไปทั่วบ้านหลังเล็กของเหมันต์ บ้านของเขาช่างเหมาะจะเป็นบ้านของคนปากร้ายเอาแต่ใจเสียจริง มันแปลกตาและลงตัวแถมยังมีสไตล์เป็นของตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อ แน่ล่ะ...มันไม่ใช่บ้านในฝันของสาวหวานอย่างเธอ แต่ยังไงเธอก็คงต้องอยู่ที่นี่สินะ เท้าบางพาเจ้าของเดินไปจนถึงหลังบ้าน หญิงสาวพบว่ามีศาลาเรือนไทยหลังเล็ก ยกพื้นสูงเป็นเตียงสำหรับนอนพักผ่อน มีหมอนสามเหลี่ยมใบโตและหมอนขิดใบเล็กวางอยู่เคียงกัน มีหนังสือสองสามเล่มวางอยู่บนนั้นด้วย หญิงสาวขยับร่างเดินขึ้นบันไดเล็กๆสามขั้นขึ้นไปนั่งบนเรือนไทย เพียงขวัญพบว่าวิวจากมุมนี้มองเห็นทุ่งข้าวในมุมกว้าง และมองเห็นหนองน้ำใหญ่ที่มีบัวแดงอยู่เต็มสระด้วย เธอมองเห็นคนงานสามสี่คนบริเวณหนองน้ำ มองไปจากตรงนี้คิดว่านั่นคงจะเป็นแปลงผักหลายแปลง

“นับจากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่างน้อยเราก็ได้ตอบแทนบุญคุณของคุณ

พ่อคุณแม่ที่เลี้ยงดูเด็กกำพร้าที่ไม่มีใครต้องการอย่างเราได้” เพียงขวัญยิ้มขื่นกับชีวิตตนเอง หลังจากวันที่พ่อกับแม่บุญธรรมรับเธอมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่ออุปการะในตอนที่เธออายุเพียงสองเดือน ผู้เป็นแม่ก็ตั้งครรภ์และให้กำเนิดสมาชิกใหม่คือเพียงฟ้า เธอกับเพียงฟ้าอายุห่างกันเพียงปีเดียว หากแต่ท่านทั้งสองก็เลี้ยงดูและรักลูกทั้งสองอย่างเท่าเทียมกัน เป็นเพียงขวัญเสียอีกที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินของบ้านแสนอบอุ่น แต่เธอก็ไม่ได้แสดงออกมาให้ใครเห็น เธอตั้งใจศึกษาเล่าเรียน ทำตัวเป็นเด็กดีอยู่ในโอวาทของท่านทั้งสองเสมอ และอีกหนึ่งสิ่งที่เธอยึดถือก็คือการเสียสละ จะมีสิ่งใดที่จะตอบแทนผู้มีพระคุณได้ดีไปกว่าการเสียสละให้กับลูกในไส้ของคนที่ชุบเลี้ยงเธอมากันเล่า ดังนั้นหากต้องทำอะไรที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรง เพียงขวัญก็ยินดีที่จะทำเพื่อเพียงฟ้าเสมอ

“แม่ได้รับเงินห้าล้านแล้ว ขอบใจขวัญมากนะลูก” ประโยคนั้นถูกเอ่ยมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาผ่านการสื่อสารไร้สาย เสียงมารดาเอ่ยถ้อยคำต่างๆอีกมากมาย และสุดท้ายก็อวยพรให้ชีวิตคู่ของเธอเป็นไปด้วยดี ให้เหมันต์รักและเอ็นดูเธอมากๆ หญิงสาวกล่าวคำขอบคุณและวางสาย มือบางกำโทรศัพท์เครื่องเล็กไว้ในมือนานเท่าไรก็ไม่รู้ หัวใจมันโหวงๆไม่รับรู้ต่อสรรพสิ่งรอบกาย

สายลมเย็นพัดโชยมาเรื่อยๆ ดวงตากลมโตจึงเริ่มหรี่ปรือ ร่างเล็กขยับตัวลงนอนหนุนหมอนใบเล็ก คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยได้สักครู่เดียว ก็เผลอหลับไป

“เฟสแรกห้าสิบหลังจองเต็มหมดแล้วครับ คุณเหมจะเปิดให้จองเฟสสองต่อเลยมั้ยครับ”

“ผมอยากให้เฟสแรกเสร็จสักแปดสิบเปอร์เซ็นต์ก่อน แล้วค่อยเปิดตัวเฟสสอง

แล้วคอนโดว่าไง ถึงไหนแล้ว” เหมันต์อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวราคาแพงปล่อยชายสวมทับด้วยเสื้อสูทเนื้อดี กางเกงยีนส์สีเข้มกับรองเท้าหนังสีน้ำตาล เป็นสไตล์การแต่งตัวง่ายๆของผู้บริหารบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของจังหวัดแห่งนี้