Masuk
เขา เมฆา พ่อเลี้ยงหนุ่มวัย 39 ปี เขาครองความโสดมาทั้งชีวิต แล้วจู่จู่ก็มีคนนำเด็กสาว สวย ใส บริสุทธิ์ ใส่พานมาประเคนให้เขาถึงที่จะไม่รับไว้ก็กระไรอยู่
พ่อเลี้ยงเมฆาเขายื่นมือเข้าไปช่วยปลดหนี้ให้กับครอบครัวหนึ่งจากกลุ่มมาเฟียและครอบครัวนั้นขอชดใช้คืนด้วยสิ่งที่มีค่าที่สุดของครอบครัวของพวกเขาแทนเงินตรา นั้นคือ "ปลายฝน" ลูกสาวคนเดียวของครอบครัว
นี่ปลายฝน เธอคิดว่า ทำแค่งานในไร่นี้มันคุ้มกับราคาที่ฉันจ่ายใช้หนี้แลกชีวิตพ่อเธอมางั้นหรือ
เธอ ปลายฝน เด็กสาวอายุ 19 ปี สาวบ้านไร่ที่ถูกครอบครัวนำมาประเคนให้เขา เพื่อแลกกับการใช้หนี้ให้กลุ่มมาเฟีย
เธอ ยอมมอบชีวิตทั้งชีวิตให้กับ เขา เพื่อแลกกับความอยู่รอดปลอดภัยของครอบครัว
และนี่คือการลงลายลักษณ์อักษรด้วยตัวของเธอเอง
“จากนี้ต่อไปชีวิตของปลายฝนเป็นของพ่อเลี้ยงเมฆาแต่เพียงผู้เดียว”
หนี้ที่เธอไม่ได้ก่อ แต่เธอต้องชดใช้แทนด้วยร่างกาย
เพียงเพราะเขาเป็นคนที่ยื่นมือมาช่วยชีวิตพ่อของเธอและใช้หนี้แทนให้กับกลุ่มมาเฟีย
ผมขอมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของผมให้พ่อเลี้ยง "ลูกสาวของผมปลายฝน"
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรัก โรแมนติก ไม่ดราม่า
ไม่มีนอกกาย ไม่มีนอกใจ
มีแต่แตกนอก แตกในตามสมควร
พระเอกเป็นพวกกินจุ กินจุกจิก หาเรื่องกินจุ๊บกินจิ๊บนางเอกตลอดเวลา
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเซตบ้านไร่ 2 เรื่องของสองหนุ่มที่เป็นทั้งเพือนรัก เป็นทั้งพี่น้องร่วมสาบาน และเป็นพ่อเลี้ยงและบอดี้การ์ด/ลูกน้องคนสนิทค่ะ
1. เรื่องของพ่อเลี้ยงเมฆา : เล่ห์รักร้ายนายเมฆา
2. เรื่องของพี่เวหา : เด็ดปีกเวหา
🚨คำเตือน🚨
นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นตามจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น ไม่ได้อ้างอิงสถานที่หรือบุคคลใดใดทั้งสิ้น
ในเนื้อเรื่องมีการบรรยายเรื่องเพศ อาจมีการใช้คำหยาบ หรือพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม
ผู้อ่านควรมีวิจารณญาณในการอ่าน
ฝากเป็นกำลังใจด้วยการ กดหัวใจ + เพิ่มเข้าชั้น + คอมเม้นพูดคุยกันด้วยนะคะ
1 คอมเม้น = 1,000,000 กำลังใจ❤️
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์พุทธศักราช ๒๕๓๗ และที่แก้ไขเพิ่มเติม
ห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอกเนื้อหา ดัดแปลง หรือเผยแพร่ทำซ้ำ
โดยมิได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นอันขาด!!
เมฆาปลดกางเกงลงแล้วควักเจ้าลูกชายของเขาออกมา ท่อนเอ็นที่มีขนาดเกือบเท่าแขนของปลายฝน ความยาวไม่ใช่น้อย ทำให้ปลายฝนตะลึงงัน เผลอกระเถิบถอยหลังจนชิดผนังเรือนโดยไม่รู้ตัว เมฆาก้าวตามไป แล้วจับท่อนเอ็นจ่อไปที่ปากเธอ ปลายหัวหยักมีน้ำปริ่มออกมา ปลายฝนตกใจทำอะไรไม่ถูก ทั้งกลัว ทั้งตระหนก“เอาเข้าไปในปากเธอสิปลายฝน แล้วดูดเลียให้ฉันเหมือนที่เธอดูดนิ้วฉันเมื่อครู่นี้ แต่ห้ามให้ฟันโดนของฉันเด็ดขาด”“พ่อเลี้ยง หนู หนูกลัว”“ทำตามที่ฉันสั่งอย่าให้ฉันโมโห เธอต้องเอาใจฉันและตามใจทำให้ฉันพอใจฉันเข้าใจไหม”ปลายฝนอ้าปากสั่นระริกครอบท่อนเอ็นของผู้เป็นเจ้าชีวิตเธอ กลิ่นและรสชาติของน้ำที่ปริ่มที่ปลายหัวทำให้เธอรู้สึกพะอืดพะอม แต่เธอไม่สามารถปฏิเสธมันได้เพราะสายตาที่แข็งกร้าวดุดันกำลังจ้องมองเธออยู่เพียงแค่ส่วนหนึ่งของร่างกายเขาเข้าไปอยู่ในโพรงปากที่อ่อนนุ่มและอุ่นชื้นของหญิงสาว เขาก็สยิวเสียวซ่านจนแทบจะอดรนทนไม่ได้ เสียงแหบพร่าแต่แฝงไปด้วยอำนาจทั้งครางและออกคำสั่ง“อ่า.. ขยับปากหน่อยปลายฝน ดูดแรงหน่อย อ่าส์ อย่างนั้นแหละ แม่งโคตรดีเลย”ปลายฝนออกแรงดูดตามคำสั่ง ดูดจนแก้มตอบด้วยท่าทางที่ไม่ประสีประสาอ่อนต่
ปลายฝนรู้สึกเหมือนสติจะหลุด ทุกลมหายใจโดนพ่อเลี้ยงสูบไปเกือบหมด หน้าอกถูกบีบขย้ำเต็มแรงจนเธอเจ็บระบม แต่แล้วความรู้สึกก็เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อฝ่ามือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อบีบขยำสองเต้าที่นุ่มนิ่มเต็มฝ่ามือ ไอร้อนจากฝ่ามือของชายหนุ่มกับสัมผัสจาก ปลายนิ้วที่ทั้งบดขยี้ดึงเล่นที่ส่วนปลายถัน ความวูบวาบแล่นผ่านปทุมถันแล้วพุ่งลงไปที่ช่วงล่างของเธอทำให้รู้สึกมวนท้องน้อยและปั่นป่วนไปด้วย ปลายฝนได้แต่ร้องครางในลำคอ เพราะอีกฝ่ายยังคงประกบปากเธออยู่ไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ จากการถูกปลุกปั่นไม่นานยอดอกที่นุ่มนิ่มก็เริ่มแข็งตัวชูชันสู้กับปลายนิ้วของชายหนุ่ม ทำให้เมฆาพึงพอใจ เขาจึงละริมฝีปากออกมา ปลายฝนหายใจแรงรีบกอบโกยลมเข้าสู่ปอด เธอแทบยืนไม่อยู่ สายตาเธอประทะกับดวงตาแข็งกร้าวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยไฟราคะ เสื้อยืดตัวโคร่งถูกดึงกระชากถอดออกไปพร้อมกับบราตัวจิ๋ว หญิงสาวตกใจรีบยกมือมาปิดสองเต้าไว้ “อ๊ะ.. พ่อเลี้ยง” “ใช่.. ฉันเอง ทำไมกลัวเรียกชื่อผิดหรือไร เอามือออก” “ฮือ พ่อเลี้ยงอย่าทำอะไรหนูเลย” “นี่เธอคิดว่าฉันจ่ายห้าล้านเพื่อให้เธอมาแค่ทำงานในเรือน กับเป็นคนงานในไ
ความคิดในสมองของเมฆาแบ่งเป็นสองส่วนที่กำลังตีกันความคิดแรกคือเดินไปลากเจ้าตัวปัญหาขึ้นห้องแล้วให้รับผิดชอบที่หล่อนทำให้อารมณ์กระสันของเขาพลุ่งพล่านในตอนนี้ ซึ่งเขาสามารถทำได้อยู่แล้วเพราะเด็กนั่นเป็นสมบัติของเขาแต่อีกความคิดเขาก็ยังมีมนุษยธรรมมากพอ เพราะการทำแบบนั้นก็เท่ากับขืนใจ รอให้เด็กคนนี้เต็มใจแล้วคลานมาหาเขาเองดีกว่า ไม่ต้องรีบสุดท้ายความคิดฝ่ายขาวก็ชนะความคิดด้านมืด เขาจึงเดินขึ้นห้องไปจัดการปลดปล่อยอารมณ์ของตัวเองด้วยสองมือของเขาเอง ส่วนปลายฝนยืนล้างจานไป ภาพที่พ่อเลี้ยงยื่นหน้ามาใกล้ๆ เธอเมื่อช่วงเย็นที่บริเวณตรงที่เธอยืนอยู่ตรงนี้ ก็ทำให้ใจเธอเต้นแรง มันเกิดอะไรกับเธอนะเนี่ยความรู้สึกแบบนี้คืออะไร เธอล้างจานเก็บทำความสะอาดครัวเสร็จก็รีบกลับเข้าเรือนพักของตัวเอง และหลับไปด้วยความว้าวุ่นใจและเหนื่อยล้าจากงานในไร่มาทั้งวัน โดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนแอบจินตนาการถึงใบหน้าและรูปร่างเธอแล้วเอาไปใช้สำเร็จความใคร่ของตนเองเช้าวันรุ่งขึ้น ปลายฝนตื่นแต่เช้าเธอเตรียมอาหารมื้อเช้าง่ายๆเป็นผัดกะหล่ำปลีใส่ไข่สำหรับตัวเองและใส่บาตร พอใส่บาตรเสร็จเธอเตรียมจะเดินเข้าบ้านเว
ปลายฝนไม่เคยใกล้ชิดกับชายใดมาก่อน ใบหน้าร้อนผ่าว หัวใจของเธอเริ่มเต้นรัวแรง หายใจถี่ขึ้นโดยอัตโนมัติ ทรวงอกที่ขยับตามแรงลมหายใจดึงดูดความสนใจของเมฆา เขาอยากจะดึงเสื้อยืดตัวโคร่งของเธอถอดโยนทิ้งให้พ้นสายตาจริงๆ “ว่าไง เธอจะดูแลฉันอย่างไรปลายฝน” “เอ่อ.. หนูก็จะเตรียมกาแฟพ่อเลี้ยงตอนเช้า ทำอาหารให้พ่อเลี้ยงทานตอนเที่ยงกับตอนเย็นจ้ะ แล้วก็จะทำความสะอาดเรือนให้ด้วย” ปลายฝนตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เมฆากระตุกยิ้มที่มุมปาก เขาใช้มือข้างหนึ่งช้อนคางเด็กสาวให้สบตาเขา ดวงตาสวยใสราวกับลูกกวางน้อยมีแววตาที่หวาดหวั่น จากการถูกสายตาที่แข็งกร้าว ดุดันราวราชสีห์ของอีกฝ่ายจ้องมอง “เธอคิดว่าทำแค่นี้มันจะคุ้มค่ากับเงินห้าล้านของฉันไหม ไหนจะค่าที่พัก ค่าน้ำ ค่าไฟ แล้วอาหารที่เธอกินวันละสามมื้ออีก” “เอ่อ.. พ่อเลี้ยงให้หนูทำงานเพิ่มก็ได้นะจ๊ะ” ยิ่งเห็นแววตาที่ตื่นตระหนกหวาดกลัว แต่พยายามทำเป็นใจดีสู้เสือของปลายฝน เมฆาก็ยิ่งอยากแกล้ง “สงสัยฉันต้องให้เธอมาทำโอทีช่วงกลางคืนเพิ่มแล้วสิ” “พ่อเลี้ยงหิวแล้วใช่ไหมจ๊ะ เดี๋ยวหนูไปเตรียม
ชบาพาปลายฝนมานั่งพักในร่มเอาพัดมาโบกพัดวีให้ เอายาดมมาให้ดม สักพักคนที่หน้าซีดก็เริ่มมีอาการดีขึ้น ใบหน้าเริ่มมีเลือดฝาดสูบฉีดมา “นี่แหละผลของความดื้อของเรา” “ขอโทษจ้ะพี่ชบา ปลายเห็นทุกคนทำงานกันไม่ได้หยุดพักเลย ปลายก็อยากช่วยจ้ะ” “โอ๊ย เรามันกระดูกคนละเบอร์ เอ็งนะพึ่งมาวันนี้วันแรก ส่วนพวกพี่ทำกันมานานร่างกายมันชินแล้ว คราวหน้าถ้ารู้สึกไม่ดีต้องรีบพักรู้ไหม ถ้าเกิดพี่ไม่หันมาเห็นมีหวังเอ็งล้มหัวฟาดพื้นไปแล้ว” “จ้ะพี่” “นี่ก็จะเที่ยงแล้ว ไปล้างไม้ล้างมือรอกินข้าวเที่ยงเลยก็ได้” เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงทุกคนก็เดินเข้าแถวถือถาดหลุมให้อารมณ์เหมือนตอนเรียนอยู่โรงเรียนประถมใครใคร่ตักข้าวมากน้อยเท่าไหร่ก็ได้ จะเติมกี่รอบก็ได้ มื้อเที่ยงนี้เป็นเมนูแกงส้มผักกาดจอ กับไข่เจียว“น้องสาวเป็นเด็กใหม่พึ่งมาหรือจ๊ะ ชื่ออะไรครับพี่ชื่อเข้มนะ”ชายหนุ่มผิวเข้มสมชื่อเอ่ยปากแซว ปลายฝนได้แต่ยิ้มแหย และก็มีเสียงสวรรค์ขึ้นมา“มึงหยุดเลยไอ้เข้ม แหมเห็นเด็กใหม่มาไม่ได้นะมึง ขี้หลีไปทั่ว ปลายมาทางนี้มาอย่าไปสนใจมัน” ชบาตะโกนต่อว่าชายผิวเข้มที่แซวน้องใ
ปลายฝนหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้ามาหนึ่งใบ ภายในมีเสื้อผ้าไม่กี่ตัวกับของใช้ส่วนตัวอีกแล้วเล็กน้อย เธอยกมือไหว้สมหมายป้าแม่บ้านที่ดูแลความเรียบร้อยของเรือนไม้บ้านพักของพ่อเลี้ยงเมฆา “สวัสดีค่ะป้าหมาย” “นี่เอ็งมีของมาแค่นี้เองหรือนังหนู กระเป๋าใบเดียวนี่นะ เราต้องมาอยู่กับพ่อเลี้ยงยาวๆ ไม่ได้มาเที่ยววันสองวันนะ” “ปลายไม่ค่อยมีของอะไรหรอกจ้ะป้า ปกติเสื้อผ้าก็มีไม่กี่ตัวแล้วก็ของใช้ส่วนตัวนิดหน่อยค่ะ” “ผิดกับนังเหมียวลูกป้าเลย รายนั้นไม่รู้จะซื้ออะไรนักหนาเสื้อผ้าเต็มตู้ไปหมด มา มาเอาของไปเก็บก่อน ที่พักเราอยู่ทางโน้น” สมหมายพาปลายฝนไปห้องพักที่เป็นเรือนไม้หลังเล็ก ถูกสร้างไว้ด้านหลังเรือนพักหลังใหญ่ของเมฆา ครั้งแรกเมฆาตั้งใจสร้างเอาไว้ให้เวหา แต่เวหาขอไปอยู่ที่เรือนไม้ในไร่แทน ด้วยเหตุผลที่ว่าอยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง ไม่อยากเห็นหน้าพ่อเลี้ยงทั้งวันทั้งคืน ประตูถูกเปิดออกมา ด้านในมีห้องนอนหนึ่งห้อง ห้องครัวเล็กๆ ห้องน้ำ และเฟอร์นิเจอร์ที่จำเป็นเช่นตู้เสื้อผ้า พัดลม ตู้เย็น “อยู่ได้ไหม ขาดเหลือหรืออยากได้อะไรก็บอกป้าได้”


![สมิงดำ [มาเฟียร้ายรัก]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)




