บทที่ 28

“แหม แขนคุณถลอกนี่คะ” พริสซิลล่าเปลี่ยนเรื่องคุยทั้งอย่างนั้น เจ้าหล่อนขยับเข้าจับแขนเขา พลิกดู แล้วสั่งน้องสาวด้วยท่าทีสุภาพใจเย็นอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน “แอนนาเบลจ๊ะ ไปเอาน้ำอุ่นกับผ้าสะอาดมาให้พี่ที สาวใช้พวกนี้ใช้การไม่ได้ แค่ตกใจเข้าหน่อยก็หนีหายออกไปมุงดูกันหมด”

แอนนาเบลจะเดินผละออกไป แต่ไซรัสรีบชิงปฎิเสธ

“อย่าลำบากเลยครับ แค่รอยถลอกเท่านี้”

“ทำไมคะ หรือกลัวอยู่ในห้องด้วยกันสองคนนานๆ แล้วผู้คนจะนินทา”

ไซรัสเลือกจะไม่ต่อปากต่อคำ เพียงคุยด้วยไม่เท่าไหร่ เขาก็เดาออกแล้ว ว่าพริสซิลล่าดื้อรั้นและเอาแต่ใจตัวเองแค่ไหน

พอเห็นเขาไม่ตอบอะไร เจ้าหล่อนก็อ้าปากพูดเพิ่ม

“หรืออยากรีบไปดูใจอัยน์นาเหมือนสาวใช้สองคนล่าสุดที่เข้ามาในห้องนี้” คุณหนูคนโตช้อนตา มองค้อน แล้วเบือนหน้าหนี วางท่าเหมือนตั้งใจงอนให้ง้อ

ตอนนั้นเอง แอนนาเบลก็ชิงเดินหลบออกจากห้องไปเงียบๆ ทั้งห้องจึงเหลือพ่อค้าหนุ่มกับท่านหญิงคนโตของคฤหาสน์เพียงสองคนเท่านั้น

ไม่ว่าจะมองอย่างไร ก็ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง

“ผมต้องรอพบท่านเจ้ากรมการเมืองครับ บางทีตอนนี้ท่านเจ้ากรมอาจรอผมอยู่ก็ได้” ไซรัสรีบบอกอย่างสุภาพ “ผมมาทั้งๆ ที่ไม่ได้นัดหมายแต่ท่านก็ยังมีน้ำใจต้อนรับ เกรงว่าการปล่อยให้ท่านรอจะไม่ใช่เรื่องเหมาะสมเท่าไหร่นัก”

“คุณพ่อยังติดธุระค่ะ คงอีกนานกว่าท่านจะว่าง” เธอหันกลับมาสบตาเขา “ถ้าไม่รังเกียจเพราะเรื่องโกหกในนิทานเพลงหรือกลัวตกเป็นข่าวลือแปลกๆ ร่วมกัน ถ้ายังไงให้ดิฉันพาเดินชมคฤหาสน์คั่นเวลา ตอบแทนที่คุณช่วยเก็บผ้าผืนนี้ให้ ดีไหมคะ?”

“ท่านหญิงมีน้ำใจมาก” ประโยคนั้นจากริมฝีปากเขาทำให้ท่านหญิงผมทองยิ้มกว้าง ก่อนต้องหุบยิ้มเพราะประโยคถัดมา “แต่ผมเกรงว่าถ้าเราสองคนเดินชมคฤหาสน์โดยไม่มีผู้ติดตาม ท่านหญิงอาจเสื่อมเสีย”

“แหม ห่วงดิฉันหรือห่วงตัวเองกันคะ” เธอแขวะซึ่งๆ หน้า

ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักสงวนคำเสียบ้างเลย

“ห่วงท่านหญิงครับ” แม้ความจริงจะไม่ใช่แบบนั้น แต่ไซรัสก็รู้สึกว่าอาจดูเสียมารยาทถ้าพูดความจริง

“ถ้าอย่างงั้น แค่มีคนติดตามก็พอแล้วใช่ไหมคะ”

แววตารั้นๆ ตรงหน้าทำให้ไซรัสรู้ว่าคงปฏิเสธลำบาก

อันที่จริงเขาเองก็อยากตรวจดูวิธีการจัดการทุกสิ่งภายในบ้านให้รู้ชัด ว่าท่านเจ้ากรมการเมืองปกครองบ้านด้วยวิธีไหน มีนิสัยใจคออย่างไร มีทัศนคติเกี่ยวกับบางเรื่องตรงอย่างที่เขาคิดไว้หรือไม่ ทั้งยังต้องการตรวจดู ว่าทรัพย์สินทั้งหมดมีที่มาที่ไปอย่างไร ขาวสะอาดหรือไม่ เพื่อให้แน่ใจว่าชายสูงวัยเป็นคนสัตย์ซื่อเชื่อถือได้สมกับที่ผู้คนทั้งอาณาจักรยกย่อง

บางทีโอกาสที่พริสซิลล่าหยิบยื่นให้ อาจเป็นโอกาสดีที่มีน้อยครั้ง

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็แล้วแต่ท่านหญิงจะกรุณา” หน้ากากรอยยิ้มดูอ่อนโยนมากขึ้นในวินาทีนั้น

วูบหนึ่งในช่วงที่นั่งรอให้ทหารยืนยามไปตามสาวใช้ตามคำสั่งท่านหญิงคนโตของคฤหาสน์ ไซรัสเกิดนึกถึงสตรีผมหยักศกอีกรายขึ้นมา

แม้จะบอกตัวเองว่าไม่ควรไขว้เขว แต่บุตรีนอกสมรสผู้วางตัวจนผู้คนล้วนรักใคร่และเล่าลือเรื่องเธอไปทั่วอาณาจักร ก็ทำให้ไซรัสอดสงสัยไม่ได้ ว่าเธอใช้ชีวิตมาอย่างไร

...บางทีการเดินชมคฤหาสน์หนนี้ อาจช่วยไขความลับที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้ดวงตาสีนิลส่องประกายแปลกประหลาดคู่นั้น...

หลังเดินดูนั่นชมนี่ตามแต่ที่พริสซิลล่าอยากจะนำเสนอไปจนสุดเขตคฤหาสน์ฝั่งตะวันตก แม้จะไม่มีใครกระซิบบอก แต่ไซรัสก็รู้สึกได้ว่าผู้คนในคฤหาสน์ล้วนรักใคร่และเห็นใจท่านหญิงกุหลาบทะเลทราย ในขณะเดียวกันก็ไม่พอใจท่านผู้หญิงเจ้ากรมการเมืองกับลูกสาวทั้งสองจนไม่ค่อยจะเต็มใจรับใช้ แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่าเรื่องที่เขาพบว่าท่านเจ้ากรมการเมืองเป็นคนไม่มีนอกไม่มีใน ซื่อตรง ไว้ใจได้...อย่างน้อยๆ ไซรัสก็บอกตัวเองแบบนั้น

“คิดอะไรอยู่คะ นิ่งไปอีกแล้ว” พริสซิลล่าพยายามชวนคุยดังเช่นทุกครั้ง

“ผมอดชื่นชมไม่ได้” ไซรัสเลือกยกยอปอปั้นตามธรรมเนียมแทนการเอ่ยความจริง “คฤหาสน์ทรงโบราณเด่นตระหง่านที่รักษารูปลักษณ์แบบเดิมไว้ได้อย่างดีเยี่ยม...ยากนักจะพบเห็นในเมือง”

“เพราะคุณพ่อมองว่าการตกแต่งปรับปรุงเป็นเรื่องสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุน่ะค่ะ แย่ที่สุด”

“ท่านหญิงอยากให้ท่านเจ้ากรมปรับปรุงที่นี่งั้นหรือ?”

“แหม ตกแต่งบ้างสักนิดก็ดีไม่ใช่เหรอคะ” พริสซิลล่าบอกน้ำเสียงกระเง้ากระงอด

เจ้าหล่อนทำท่าจะขยับเข้าใกล้ แต่โดนสาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน

“คุณท่านให้มาแจ้งว่าท่านคุยธุระเสร็จแล้วค่ะ อีกเดี๋ยวจะลงมาที่สวนด้านหลังคฤหาสน์” สาวใช้บอกอย่างคล่องแคล่ว

“ตายจริง ดิฉันก็พาคุณเดินเสียทั่วคฤหาสน์” คุณหนูคนโตของคฤหาสน์ไล่สาวใช้ด้วยสายตา จากนั้นก็เสนอตัวเข้าช่วยอย่างเป็นธรรมชาติ “เดี๋ยวดิฉันนำทางกลับไปที่เก่าให้ค่ะ”

ไซรัสเกือบจะตอบตกลงตามมารยาท แต่หางตาพลันสังเกตเห็นคุณหนูคนเล็กของคฤหาสน์เข้าเสียก่อน

“อย่าลำบากเลยครับ ผมพอจำทางได้” เขารีบตัดบทเพราะเรียนรู้แล้วว่าท่านหญิงผู้นี้มีนิสัยดื้อรั้นเอาแต่ใจเพียงใด

พริสซิลล่าทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง และไซรัสก็ฉลาดพอที่จะไม่รอฟัง

“ขอตัวก่อนนะครับ” บอกแล้วคนเป็นแขกของคฤหาสน์ก็เดินจากมาทั้งอย่างนั้น

เขาดูจนแน่ใจว่าท่านหญิงคนโตจะไม่ตามมาวุ่นวาย เมื่อเห็นเจ้าหล่อนออกอาการกระฟัดกระเฟียดใส่ผู้ติดตามก่อนสะบัดก้นเดินหนีไปอีกทาง พ่อค้าหนุ่มก็เบนทิศการเดิน มุ่งหน้าเข้าหาท่านหญิงกุหลาบทะเลทรายผู้เพิ่งจะแยกจากสาวใช้...

“แย่...” อัยน์นากุมมือข้างที่ได้รับบาดเจ็บบ่นระบายความอัดอั้นทันทีที่อยู่คนเดียว

เธอพยายามมองโลกในแง่ดี ว่าอย่างน้อยๆ วันนี้ก็ได้รู้ว่าบิดาตัดสินใจแน่วแน่แค่ไหน และแสงตะวันยามบ่าย ก็ยังช่วยให้อากาศตามทางเดินนอกอาคารยามนี้ไม่หนาวเย็นเกินกว่าที่คนเพิ่งฟื้นไข้อย่างเธอจะออกมาเดินเตร็ดเตร่หรือออกกำลังกาย... แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดถึงแต่เรื่องดีๆ แค่ไหน เจ้าของใบหน้าอ่อนเยาว์ก็อดเสียความรู้สึกไม่ได้ ที่พี่สาวต่างมารดาทั้งสอง ไม่เพียงอยากทำให้เธออับอายอย่างลึกซึ้ง พวกหล่อนยังอยากจะให้เธอบาดเจ็บเสียด้วย

“แย่ชะมัด” เธอพึมพำ

“ผมไม่เห็นว่าสำหรับ ‘ท่านหญิงกุหลาบทะเลทราย’ จะมีเรื่องไหนย่ำแย่จริงๆ เลยสักข้อ”

ประโยคปริศนาจากด้านหลัง เรียกให้คุณหนูคนเล็กของคฤหาสน์หันขวับ