บทที่ 22

หลังกินมื้อเช้าที่มาธาจัดหาให้ อัยน์นาก็เดินยกชายกระโปรงสีขาวมุ่งหน้าเข้าหาห้องหนังสือห้องใหญ่ที่ตั้งอยู่ในชั้นสองทันที

หญิงสาวไม่แปลกใจนักที่พบท่านเจ้ากรมการเมืองนั่งอ่านหนังสือ ‘ว่าด้วยระบอบสังคมและชนชั้น’ อยู่ในนั้น อันที่จริง เธอจะแปลกใจมากกว่า ถ้าเดินเข้าห้องหนังสือมาแล้วไม่พบบิดาเธอ...ขุนนางผู้ทุ่มเทวันเวลาส่วนใหญ่ไปกับการนั่งคิดใคร่ครวญเรื่องผลประโยชน์ของอาณาจักรและการพัฒนาสภาพสังคม ตลอดจนการแก้ปัญหาเรื่องระบบชนชั้นอันกลายเป็นปัญหาสำคัญที่ก่อให้เกิดปัญหาหลายๆ อย่าง เป็นต้นว่า ปัญหาการกดขี่ทางสังคมที่ทำให้เกิดความขัดแย้งชิงชังระหว่างชนชั้น ปัญหาการเกิดแหล่งเสื่อมโทรมอันเป็นบ่อเกิดของอาชญากรรม และปัญหาการดึงชนชั้นล่างเข้าเป็นคนงานหรือคนรับใช้แล้วซ่องสุมกองกำลังเพื่อสร้างอิทธิพลผิดกฎหมาย...

“อัยน์นารึ” ท่านเจ้ากรมการเมืองรู้ได้ในทันทีที่เธอเปิดประตูเดินเข้าห้อง แม้จะไม่ได้เงยหน้าดู

“ค่ะคุณท่าน”

“ฉันรู้เรื่องเมื่อวานแล้ว มาธาบอกว่าเธอป่วยไม่ใช่รึ ในเมื่อไม่สบายก็ไปพักผ่อนเสียเถอะ วันนี้ไม่มีอะไรให้ต้องคิดคำนวณสักเท่าไหร่” ท่านเจ้ากรมการเมืองหมายถึงงานเอกสารบัญชีต่างๆ ที่เธอเคยช่วยหยิบจับเมื่อว่างเว้นจากการทำงานบ้าน

“ดิฉันอยากคุยเรื่องดิฉันค่ะ”

ขุนนางสูงวัยเงยหน้าสบตาลูกสาวนอกสมรสแล้วถอนหายใจยาว “เข้ามาสิ”

“ดิฉันอยากให้คุณท่านแกล้งทำเป็นไม่เห็นบางเรื่องเสียบ้างค่ะ ปล่อยดิฉันไว้เหมือนอย่างเคยก็ได้” เธอเปิดประเด็นอย่างตรงไปตรงมา

“ว่าต่อไป”

“คุณท่านก็น่าจะทราบ เรื่องค่านิยม เรื่องความคิด มันเป็นเรื่องที่เปลี่ยนแปลงกันลำบาก ถ้าคุณท่านแข็งขืนฝืนเปลี่ยนแปลงอะไรๆ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยทำ ทั้งความคิดทั้งพฤติกรรมการต่อต้านก็จะยิ่งรุนแรงขึ้นตามไปด้วย”

ขุนนางสูงวัยมองธิดานอกสมรสด้วยแววตาอ่อนโยน

“มานั่งนี่สิ” ท่านเจ้ากรมการเมืองหมายถึงเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้าม

เจ้าของคฤหาสน์รอให้เธอก้าวเข้ามานั่งเรียบร้อยดีแล้ว ถึงค่อยพูดต่อ

“อัยน์นา ที่พ่อตัดสินใจทำอย่างนี้ ก็เพราะพริสซิลล่าพูดถูก” คงเพราะเห็นเธอทำหน้างุนงง ขุนนางสูงวัยถึงได้เฉลยให้ฟัง “เรื่องที่พ่อเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงเรื่องล้มเลิกระบอบกดขี่ทางชนชั้น” คนเป็นพ่อกุมมือลูกสาวอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน “พ่อขอโทษที่ปล่อยให้เรื่องมันย่ำแย่แบบนี้ เรื่องนี้ถ้าจะมีคนผิด ก็คงเป็นตัวพ่อเอง พ่อทำให้ลูกสาวคนเล็กตกอยู่ในสภาพไม่น่าดูจนคนเขาเอาไปเล่าลือ พร้อมๆ กับที่ปล่อยให้ภรรยากับลูกสาวอีกสองคนทำลายชื่อเสียงตัวเองจนย่อยยับ”

“คุณท่านไม่ผิดหรอกค่ะ” เธอหมายความตามนั้นจริงๆ

“ผิดสิ ทั้งๆ ที่พ่อพยายามเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ แต่พ่อกลับปล่อยให้ครอบครัวตัวเองเกิดเรื่องพรรค์นี้”

“บางทีคนผิดอาจเป็นดิฉัน” แววตาคนร่างเล็กฉายแววเจ็บปวดเมื่อเอ่ยประโยคนั้น

เพราะเธอดื้อรั้นเกินไป อัยน์นารู้ซึ้งถึงความจริงข้อนี้ดีกว่าใคร

“เพราะดิฉันมีตัวตนขึ้นมา ตระกูลแกรนเทรนท์ก็เลยต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”

“อย่าพูดอย่างนั้น...” ขุนนางสูงวัยบีบมือเธอแน่นขึ้น “อย่าคิดอย่างนี้อีก”

“แม่ดิฉัน...” อัยน์นาถามอย่างลังเล “แม่เป็นคนยังไงคะ พวกคนเก่าคนแก่เล่าว่าแม่หน้าตาคล้ายดิฉันมาก”

“อ่อนโยน สง่างาม รักเด็กๆ รักดอกไม้” ท่านเจ้ากรมการเมืองเอ่ยนัยน์ตาเป็นประกาย “แม่ของเธอเป็นยอดหญิงที่ฉันไม่เคยคาดคิดว่าจะมีตัวตนอยู่บนโลกนี้ เธอเข้มแข็ง สง่างาม แต่ก็จิตใจดีและอ่อนโยนกว่าใคร”

“คุณพ่อรักแม่หรือเปล่าคะ” อัยน์นาอยากจะถามแบบนั้น แต่สุดท้ายก็ไม่

เธอมองเสไปทางอื่นเพราะไม่อยากหลุดปากถามอะไรให้บิดาลำบากใจ แล้ววินาทีนั้น ภาพชั้นหนังสือเกี่ยวกับชาติพันธุ์และศาสนาในสายตาก็ทำให้นึกถึงภาพกลุ่มสตรีซาเมียร์ที่เพ้อถึงเพราะพิษไข้ขึ้นมา

“คุณท่านเคยไปซาเมียร์หรือเปล่าคะ”

“เคยสิ” คนเป็นพ่อตอบตามตรง “พ่อเคยไปราชการช่วงสงคราม กว่าพ่อจะไปถึง สงครามก็จบลงแล้ว”

“ที่นั่นคงสวยงามเหมือนในภาพวาดใช่ไหมคะ”

ท่านเจ้ากรมการเมืองนิ่งคิด ก่อนตอบ “พอมองออกว่าเคยงดงาม”

เพียงเท่านั้น อัยน์นาก็เดาได้ไม่ยาก

จนถึงตอนนี้ ดินแดนซาเมียร์คงโดนเวเนเซียทำลายจนย่อยยับไปหมดแล้ว...

“ขึ้นชื่อว่าสงครามก็นำมาแต่ความสูญเสียทั้งนั้น” ขุนนางสูงวัยเอ่ยคล้ายจะปลอบใจพลางรินน้ำชาร้อนๆ ใส่แก้วใบสวยส่งให้ลูกสาว

“ทั้งๆ ที่เป็นอย่างนั้น จนถึงตอนนี้ โลกนี้ก็ยังมีสิ่งที่เรียกว่าสงคราม” อัยน์นาเอ่ยอย่างลืมตัว

แต่คนเป็นพ่อกลับดูชอบใจมากกว่าจะถือสา

“ลูกพอรู้ข่าวเรื่องการระดมทุนทำสงครามมาแล้วใช่ไหม”

“ที่ว่าจะบุกป่าฝ่าแนวเขาไปทำสงครามกวาดล้างพวกปีศาจกับอสุรกายในดินแดนเร้นลับหลังแนวเขาทางตอนเหนือใช่ไหมคะ”

“นั่นล่ะ ลูกรู้เรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน”

“ไม่มากเท่าไหร่หรอกค่ะ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องสัพเพเหระมากกว่า” อัยน์นายกน้ำชาขึ้นจิบอย่างสุภาพ ก่อนเอ่ยต่อไป “ดิฉันเคยได้ข่าวเรื่อง ‘ความจริงของดินแดนเร้นลับหลังแนวเขา’ มาบ้าง...เพิ่งแน่ใจว่าเรื่องพวกนั้นไม่ได้เป็นแค่ข่าวลือก็ตอนที่ท่านเจ้ากรมการคลังจัดงานเลี้ยงระดุมทุนสงคราม พอมีงานเลี้ยงระดมทุนขึ้นมา พวกชาวเมืองหวาดกลัวกันมากเลยนะคะ โจษจันกันว่าเรื่องเล่าเกี่ยวกับเทพ เทวดา ในดินแดนเร้นลับหลังแนวเขาล้วนเป็นเรื่องโกหก พวกมันเป็นเผ่าพันธ์ปีศาจ อสุรกาย หน้าตาอัปลักษณ์ ทั้งยังโหดเหี้ยมอำมหิต”

“ลูก” ท่านเจ้ากรมการเมืองเอ่ยเสียงขรึม

“คะ?”

“ต่อไปนี้ให้แทนตัวเองว่าลูก เลิกเรียกแทนตัวเองว่าดิฉันได้แล้ว”

“ค่ะ คุณท่าน”

“แล้วก็เรียกพ่อว่าพ่อได้แล้ว”

หยาดน้ำสีใสคลอนัยน์ตาสีนิลในวินาทีนั้น

“ได้เหรอคะ”

“เรียกสิ” ขุนนางสูงวัยยืนยัน

“คุณพ่อ” อัยน์นาถึงกับเผลอยิ้มตอนได้ยินเสียงตัวเองเอ่ยคำนั้น

ท่านเจ้ากรมการเมืองยิ้มอ่อนโยน สีหน้าพึงพอใจ “นั่นล่ะ...ทีนี้ก็ว่าต่อไป ลองเล่ามาซิ คนพวกนี้เขาเล่าลือกันว่ายังไงบ้าง”